Δεη-θείτε, μη μας φάνε οι αυξησεις…

του Διονύση Ελευθεράτου

Μια συλλογική σύμβαση, ένας χείμαρρος «κοινωνικού αυτοματισμού»

Βαριά κληρονομιά αφήνει η εβδο­μάδα που εξέπνευσε. Αχός βα­ρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν… Μα μηδέ σε γάμο ρί­χνονται μηδέ σε χαροκόπι. Σύμ­βαση ήρθε στη ΔΕΗ και χάνεται η Ευρώπη! Ανατριχίλα. Κλαυθμός και οδυρμός. Βρε μπας και το ανοσιούργημα καταλήξει σε… πιστωτι­κό γεγονός; Όνειδος και αγωνία – μας περιμέ­νουν οι «συντεχνίες» στη γωνία…

Πέτυχε επιτέλους μια κατηγορία εργα­ζομένων τη σύναψη συλλογικής σύμβασης, έπειτα από συλλογικές διαπραγματεύσεις. Απέσπασε 6 ευρώ τη ημέρα σε είδος. Σταγό­να στον ωκεανό των απωλειών που υπέστη­σαν (και) οι εργαζόμενοι της συγκεκριμένης επιχείρησης τα τελευταία χρόνια. Και εγένε­το… γενικός χαμός.

Αν δεν καταλάβατε: Οι μέτοχοι της ΔΕΗ δικαιότατα επωφελούνται από κάθε αύξηση της κερδοφορίας της, η δε επιχείρηση ορθό­τατα ενεργεί με αποκλειστικό γνώμονα το κέρ­δος, ως εταιρεία ιδιωτικού δικαίου – διότι αυ­τός είναι ο σωστός καπιταλισμός, που γίνεται ακόμη πιο «υγιής» όταν ανακατεύονται ταλέ­ντα τύπου Ενέργκα και Ελλάς Πάουερ. Οι ερ­γαζόμενοι όμως δεν δικαιούνται ούτε 6 ευρώ ημερησίως παραπάνω διότι, όπως προείπα­με, αυτός είναι ο καπιταλισμός ο αντρίκειος, ο σωστός, ο πρόστυχος. Τι δεν καταλάβατε;

Τι; Ναι, έχετε δίκιο. Ο καθεστωτικός λαϊκι­σμός απαιτεί λιγότερο κυνισμό. Γι’ αυτό «πο­ντάρει» αλλού: Στο αξίωμα ότι οι υπάλληλοι της ΔΕΗ είναι «εκ φύσεως και θέσεως» αδι­καιολόγητοι, ανάξιοι ακόμη και γι’ αυτά τα 6 ευρώ. Γιατί «εκ φύσεως»; Διότι απλούστατα ανέκαθεν απάρτιζαν μία από τις αναρίθμητες «συντεχνίες» αυτού του τόπου. Γιατί «εκ θέσε­ως»; Διότι όλο και κάτι παράπλευρο, τρέχον, επίκαιρο καθιστά διπλά «εξοργιστική» τη σύ­ναψη μιας συλλογικής σύμβασης που θα τερ­ματίζει, αν μη τι άλλο, την πτώση των μισθών στη «σφαίρα δράσης» της.

Άφωνος μένεις με το «τρέχον» στίγμα, αυ­τό που παραπέμπει στο «εκ θέσεως» απαράδε­κτο: «Μα να κερδίζουν κάτι, την ώρα που τό­σος κόσμος μένει χωρίς ρεύμα;». Έγιναν λοι­πόν (συν)ένοχοι οι υπάλληλοι της ΔΕΗ για τις επιλογές της διοίκησης και των κυβερνήσεων των Μνημονίων! Τούτο το «εκ θέσεως» δεν αφήνει ίχνος λογικής ακλόνητο στη θέση του. «Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει». Κι οι ραβδο­φόροι των ΜΜΕ, σταθερά, επί των επάλξεων.

Με αυτή τη λογική, εξυπακούεται πως σχε­δόν καμία κατηγορία εργαζομένων δεν θα σω­ζόταν από τα «αναθέματα» των τελάληδων του «κοινωνικού αυτοματισμού», εάν κατάφερνε να κερδίσει κάτι. Σκεφθείτε να ήταν οι εκπαι­δευτικοί. «Τι; Δεν ντρέπονται να αποσπούν μισθολογικές αυξήσεις, την ώρα που υπάρ­χουν τόσοι υποσιτισμένοι μαθητές και τόσα σχολεία κλείνουν;». Ε, φυσικά θα ακουγόταν -επικουρικά, έστω- και το «εκ φύσεως»… θά­ψιμο: «Καλά, αυτοί που όλη τη χρονιά τα ’κο­νομάνε με ιδιαίτερα και το καλοκαίρι κάθονται τρεις ολόκληρους μήνες»…

Να ήταν μήπως το νοσηλευτικό ή ιατρικό προσωπικό εκείνο που θα κέρδιζε κάτι «πρώ­το»; Φρίκη! «Την ώρα που η υγεία βρίσκεται σε τέτοιο χάλι, που πας σε νοσοκομείο και βλέπεις ότι λείπουν γάζες, αυτοί παίρνουν αύξηση;». Το «εκ φύσεως»; Χιλιοειπωμένο: «Έλα μωρέ, ποιοι; Αυτοί που παίρνουν φακελάκι και μετά κλαίγονται για μερικές απλήρωτες εφημερίες;»

Έξοχο: Όσες «συνιστώσες» δυστυχίας πα­ραπέμπουν στην κατάρρευση κάθε δομής κοι­νωνικού κράτους «επιβάλλουν» ως δίκαιη τη μισθολογική έκφανση της κοινωνικής μιζέ­ριας! Θα μπορούσαμε άραγε να εικάσουμε ότι οι πλασιέ του «κοινωνικού αυτοματισμού» ίσως αποδεικνύονταν περισσότερο ανεκτικοί, στην περίπτωση κατά την οποία κάποια «πρε­μιέρα» θετικής συλλογικής σύμβασης γινόταν στον (καθαρόαιμο) ιδιωτικό τομέα; «Ούτε με σφαίρες», φυσικά.

Μήπως δεν θυμόμαστε πόση χολή αφιέ­ρωσαν -Οκτώβριος 2012 ήταν- στους επί έξι μήνες απλήρωτους εργάτες των Ναυπηγεί­ων Σκαραμαγκά, που εισέβαλαν στο προαύ­λιο του υπουργείου Άμυνας για να συναντη­θούν με την πολιτική ηγεσία; Μήπως δεν θυ­μόμαστε πόση εχθρότητα επιφύλαξαν λίγους μήνες νωρίτερα στους άλλους… προνομιού­χους, τους απεργούς της Χαλυβουργίας; Μή­πως δεν τους ακούμε και δεν τους διαβάζου­με, χρόνια τώρα, να επαινούν το «στάτους» που ανάγει την απόλυση σε -σχεδόν αυτόμα­τη- «παρενέργεια» και της παραμικρής συλλο­γικής διεκδίκησης στην πλειονότητα των επι­χειρήσεων του ιδιωτικού τομέα;

Μήπως δεν χορτάσαμε από τη «ρεαλιστι­κή κατανόησή τους» για την «αναγκαιότητα» της μείωσης των μισθών, προς δόξα της «ανά­πτυξης» και προς άγραν ξένων επενδύσεων (οι δημόσιες είναι απαγορευμένος καρπός), ειδικά -λένε- αν μετατραπεί η χώρα σε εταιρι­κό φορολογικό παράδεισο; Μήπως δεν καγ­χάσαμε επανειλημμένως με τη μονότονη, δογ­ματική εμμονή τους σε αυτή την «αναγκαιότη­τα»; Μήπως δεν συνειδητοποιήσαμε ότι εάν αυτές τους οι ιδεοληψίες είχαν την παραμι­κρή σχέση με την πραγματικότητα, τότε αφε­νός η γειτονική Βουλγαρία θα ήταν εδώ και χρόνια Εδέμ των ξένων επενδύσεων κι αφε­τέρου από την Ελλάδα δεν θα έφευγαν εται­ρείες όπως η Βιοχάλκο για χώρες (Βέλγιο) με υψηλότερη φορολογία και κατά πολύ υψηλό­τερα μεροκάματα;

Α, και να μην ξεχαστούμε: θα είναι «πρό­κληση» σε βάρος των κατοίκων των απομονω­μένων νησιών που βλέπουν καράβι «αραιά και πού» να πάρουν τα δεδουλευμένα τους και οι απλήρωτοι ναυτεργάτες. Συγγνώμη, αλλά το «επιχείρημα» με τους υπαλλήλους της ΔΕΗ και το κομμένο ρεύμα των σπιτιών δεν είναι λιγότερο βλακώδες.