του Δημήτρη Σταμούλη
Σε πείσμα όλων όσων διακηρύσσουν ότι η πολιτική της συνδιαλλαγής με τους δήμιους του ελληνικού λαού, το κεφάλαιο, την ΕΕ και το ΔΝΤ αποτελεί μονόδρομο ή ότι απαιτείται πιο «σκληρή διαπραγμάτευση» μαζί τους, η πολιτική εκλογική συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ υποστηρίζει πως «χρειαζόμαστε έναν άλλο δρόμο που θα έχει στο κέντρο του την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, ένα δρόμο ρήξης και ανατροπής».
Διαγραφή του χρέους, έξοδος από ευρώ – ΕΕ
Η εκλογική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ περιλαμβάνει το πρόγραμμα των άμεσων εργατικών – λαϊκών διεκδικήσεων αλλά και τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους, τις προϋποθέσεις δηλαδή, για να μπορούν να υλοποιηθούν αυτές. Η διαγραφή του χρέους είναι αναγκαία για να χρηματοδοτηθεί η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, οι δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες. Σήμερα η απαίτηση αποπληρωμής του χρέους αιτιολογεί γιατί διαλύονται και ξεπουλιούνται περίπου τα πάντα. Η διαγραφή του δεν μπορεί παρά να αφορά το σύνολο του χρέους. Είναι χρέος τοκογλυφικό, πληρωμένο τρίδιπλα, και ληστρικό, γιατί πήγε στην ανακεφαλαίωση τραπεζών, στη ληστεία της Ολυμπιάδας και των υποβρυχίων κ.λπ. Η διαγραφή δεν μπορεί να αφορά μέρος του, με «κούρεμα», διαγραφή του επαχθούς χρέους κ.λπ., γιατί η ύπαρξή του και μόνο αφορά ένα μηχανισμό που οδηγεί αργά ή γρήγορα σε υπερχρέωση όποιον παραδέχεται ότι οφείλει. Όπως ακριβώς συνέβη και με το PSI.
Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι απαραίτητες πολιτικές προϋποθέσεις για να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή πολιτικής: όχι μόνο για να ξεφύγει κανείς από τον πιστωτικό εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όχι μόνο γιατί με το κούρεμα του Βενιζέλου το χρέος οφείλεται πλέον στις κεντρικές τράπεζες της ΕΕ, αλλά και γιατί η συμμετοχή σε ευρώ και ΕΕ συνεπάγεται το καθεστώς επιτροπείας και ελέγχου που υπαγορεύει τον προσανατολισμό των δημόσιων οικονομικών στην πληρωμή του χρέους. Συνεπάγεται επίσης την απόλυτη προτεραιότητα της κερδοφορίας του κεφαλαίου και των τραπεζών. Άρα όχι χρηματοδότηση π.χ. της δημόσιας υγείας αλλά χρηματοδότηση των αποτυχημένων (όλων) τραπεζών με την ανακεφαλαιοποίηση. Σημαίνει επίσης την αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις σε κατεύθυνση «κινεζοποίησης», για να αναδειχτεί η πάμφθηνη και χωρίς δικαιώματα εργασία σε ανταγωνιστικό πλεονέκητμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Σημαίνει και τον αντίστοιχο αναπροσανατολισμό τής κοινωνικής ζωής, λ.χ. μαθητεία στα σχολεία για τα περισσότερα παιδιά, ώστε να «διδάσκονται» αυτό το εργασιακό μοντέλο.
Η ΕΕ επιβάλλει τη λεγόμενη «οικονομική διακυβέρνηση» και την προτεραιότητα των δεικτών της κερδοφορίας των κεφαλαίου πάνω στη δημοκρατική βούληση. Τέλος η ΕΕ θέτει σε προτεραιότητα την κερδοφορία του βορειοευρωπαϊκού κεφαλαίου δίνοντας αντάλλαγμα μια συμμαχία ζωής στους αστούς του Νότου και ολέθριες συνέπειες για τους λαούς, όπως η καταστροφή της αγροτικής οικονομίας. Η ΕΕ ως ιμπεριαλιστική δύναμη επενδύει στον εθνικισμό, το ρατσισμό, τον ανορθολογισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό και τον πόλεμο (βλ. Ουκρανία, Μ. Ανατολή)
Η εθνικοποίηση των τραπεζών και η έξοδος από το σύστημα ελέγχου της ευρωζώνης αποτελούν κρισιμότατες προϋπόθεσες, για να αποτραπεί η φυγή κεφαλαίου και να ελεγχθεί ο πλούτος.
Η διαγραφή του χρέους είναι όρος επιβίωσης για τους εργαζόμενους
Στην εκλογική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ το πρόγραμμα των πραγματικών λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων κινείται εκτός των καθεστωτικών πλαισίων και προτείνεται ευρύτερα στους εργαζόμενους, τους νέους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, για να το επιβάλουν με τον δικό τους ανυποχώρητο αγώνα, με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα.
Βασικός πρώτος άξονας του προγράμματος αυτού είναι η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου. Τα τέσσερα πρώτα πέτρινα χρόνια του μνημονιακού καθεστώτος με την τρομακτική αύξηση της ανεργίας και τις αντεργατικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις έχουν προκαλέσει μείωση του μέσου πραγματικού μισθού κατά 21% έναντι του 2009. Στη διάρκεια των ετών 2010-2013 οι αποδοχές εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων μειώθηκαν κατά 41 δισ. ευρώ και πρόκειται να μειωθούν κατά περίπου 2 επιπλέον δισ. ευρώ το 2014.
Το πρώτο και επιτακτικό καθήκον που θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι λοιπόν η πάλη για βασικούς στόχους βελτίωσης της θέσης των εργαζόμενων, όπως οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για να σπάσει ο φαύλος κύκλος εκμετάλλευσης του κόσμου της εργασίας και η απόσπαση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από το κεφάλαιο. Αλλά και η κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης – ελαστικής εργασίας και η μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών –με άμεση δημιουργία νέων εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας– σε μια εποχή που το κεφάλαιο έχει καταργήσει το δικαίωμα στην πλήρη και αξιοπρεπή δουλειά. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόσφατα από τις συνολικά 1.566.139 προσλήψεις εντός του 2014, περισσότερες από τις μισές (790.918) αφορούσαν ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή μερική και εκ περιτροπής απασχόληση! Ωστόσο επιτακτική είναι η ανάγκη και για μείωση των χρόνων συνταξιοδότησης, για δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ καλεί σε αγώνα για τη δραστική μείωση της άμεσης φορολογίας των εργαζομένων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, με ταυτόχρονη γενναία αύξηση της άμεσης φορολόγησης του κεφαλαίου, για μείωση – κατάργηση των έμμεσων φόρων και για μείωση έως και διαγραφή του δανεισμού της εργατικής λαϊκής οικογένειας για την απόκτηση της πρώτης κατοικίας. Ο λαός έχει υποστεί μια άνευ ιστορικού προηγουμένου αφαίμαξη μέσω της φοροεισπρακτικής μηχανής που επέβαλαν ΕΕ, ΔΝΤ και κυβερνήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμα και για το 2015, τα σενάρια κάνουν λόγο για αύξηση φόρων κατά 1,4 δισ. ευρώ (σε σχέση με το 2014), η οποία αναμένεται να προέλθει κυρίως μέσω της αυξημένης παρακράτησης φόρου εισοδήματος επί μισθών και συντάξεων, αλλά και από την αύξηση των φορολογικών επιβαρύνσεων των 625.000 αγροτών της χώρας.
Δεύτερο άμεσο ζήτημα του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ είναι η μονομερής κατάργηση των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, προκειμένου να σπάσει η αλυσίδα μέσω του χρέους που ΕΕ, ΔΝΤ και κεφάλαιο σφίγγουν γύρω από το λαιμό του ελληνικού λαού. Δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής για τα εργατικά συμφέροντα, εάν δεν αρνηθούμε το τοκογλυφικό χρέος. Αξίζει να θυμίσουμε ότι το 2009 το χρέος της Ελλάδας ήταν 300 δισ. ευρώ και το 2014, μετά την ανελέητη εκμετάλλευση των εργαζομένων, βρίσκεται ακόμα πιο ψηλά, στα 321,7 δισ. ευρώ! Πέρυσι πληρώσαμε 24,9 δισ. για χρεολύσια και 6 δισ. για τόκους, ενώ για φέτος ο «λογαριασμός» γράφει 16 δισ. για χρεολύσια και 5,8 δισ. για τόκους. Έως το 2030 ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει πάνω από 250 δισ. ευρώ!
Με βάση τα παραπάνω, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ για στάση πληρωμών στους δανειστές και μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους είναι όρος επιβίωσης για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους νέους που μεταναστεύουν, τους συνταξιούχους που υπομένουν με πετσοκομμένες συντάξεις.
Αναπόφευκτα μια τέτοια επιλογή θα φέρει τον ελληνικό λαό σε αναμέτρηση με την ΕΕ. Διότι η έξοδος από το ευρώ, η ρήξη και η έξοδος από την ΕΕ είναι όροι για την ανατροπή του κεφαλαίου, όπως και η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία από τους διεθνείς μηχανισμούς και οργανισμούς των πολυεθνικών (ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΠΟΕ κ.λπ.) και τις απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στο εσωτερικό της χώρας, σε συμμαχία με την ολιγαρχία του πλούτου, από τη σκοπιά της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών. Έξω από το «μαντρί» της ΕΕ δεν μας περιμένει η «καταστροφή» όπως ισχυρίζονται οι Σαμαροβενιζέλοι, αλλά εσχάτως υιοθετεί και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που διαβεβαιώνει ότι «ανήκομεν στο ευρώ και την ΕΕ». Για να έχουμε αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, με αφετηρία την επιστροφή στο 2009, για να λειτουργήσει και πάλι και να βελτιωθεί το σύστημα υγείας και οι άλλες ζωτικές δημόσιες δραστηριότητες, να αποτραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις στα δημόσια κοινωνικά αγαθά, να αναταχθεί η έκρηξη της ανεργίας με εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις, θα ήμασταν αφελείς αν δε βλέπαμε τι βρίσκουμε μπροστά μας.
Αυτοί οι κοινωνικοί στόχοι είναι που στοιχειοθετούν ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος. Διότι χωρίς άρνηση πληρωμής και διαγραφή του χρέους, αναγκαστικά δεν χωράει τίποτα από τα παραπάνω, παρά μόνο ένα πρόγραμμα σαν αυτό της Θεσσαλονίκης που υπακούει στη λογική «Φτώχεια για όλους, ελεημοσύνη για λίγους από τους πλέον φτωχούς».
Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ θέτει αυτομάτως και ζήτημα εθνικοποίησης όλων των τραπεζών αλλά και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση, και η λειτουργία τους με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, καθώς και την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και τον έλεγχο για τις εγκληματικές του πράξεις. Οι τράπεζες ουσιαστικά λειτουργούν με το αίμα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, καθώς έχουν εισπράξει πάνω από 210 δισ. ευρώ από το 2008 έως σήμερα. Από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια Μνημονίων έχουν οδηγηθεί σε λουκέτο ή παρακμή ολόκληροι κλάδοι βιομηχανιών άκρως απαραίτητοι στην ελληνική κοινωνία. Έκλεισαν βιομηχανίες τροφίμων (ψωμιού, γάλακτος, ζάχαρης κ.ά.), χαλυβουργίες, τσιμεντοποιίες, βιομηχανίες φαρμάκων, κατασκευής επίπλων, χαρτοποιίες κ.ά. Η βιομηχανική παραγωγή καταβαραθρώθηκε, όπως π.χ. η παραγωγή ορυχείων – λατομείων (-28,5%) αλλά και γενικά των μεταποιητικών βιομηχανιών (-3,8%).
Επομένως, η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και κρίσιμων για τη ζωή του ελληνικού λαού κλάδων, όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και άλλων βιομηχανιών, για Δημόσιο, κοινωνικό σχεδιασμό της οικονομίας, προάσπιση των συμφερόντων και των αναγκών των μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων και των αγροτών είναι και ώριμη κοινωνικά και ρεαλιστική για αλλαγή ρότας στην ελληνική κοινωνία, για χειραφέτηση του ελληνικού λαού από το κεφάλαιο και τους ντόπιους και ξένους δυνάστες του.
Ο λαός όμως, για να μπορέσει να «ανασάνει», θα πρέπει να σπάσει τα δεσμά του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Να παλέψει για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του, ενάντια στην αντιδραστική αναμόρφωση του κράτους, στην καταστολή και την πολύμορφη καταπίεση, με μέτρα όπως κατάργηση του Καλλικράτη, των δυνάμεων καταστολής ενάντια στο λαό, (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ), της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, με την προώθηση θεσμών αγώνα και λαϊκής αυτοδιεύθυνσης σε ολόκληρη την κοινωνία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ θα είναι στην πρωτοπορία του αγώνα για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και του ρατσισμού, για την αποκάλυψη και τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών όλων των δολοφονικών ενεργειών και ρατσιστικών εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής, των συνεργατών της στους μηχανισμούς καταστολής καθώς και των χρηματοδοτών της.
Στο μεγάλο διεθνές πρόβλημα της εποχής μας, τα γιγάντια κύματα μετανάστευσης που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε βάρος των λαών, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ διατυπώνει το αίτημα της παροχής ασύλου σε όλους τους πρόσφυγες και τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Λογικές του τύπου «δεν αντέχουμε άλλους ξένους» ή «να πάνε αλλού» συγκαλύπτουν τις ευθύνες και των ελληνικών κυβερνήσεων που συμμετέχουν σε επεμβατικά σχήματα, υπό την ομπρέλα των ΟΗΕ και ΝΑΤΟ. Η αναζωπύρωση των εμφύλιων συρράξεων και πολέμων, ειδικά στη Μεσόγειο, έχουν οδηγήσει σε ανθρωπιστική κρίση. Χαρακτηριστική είναι η κατακόρυφη αύξηση κατά 223,22% το 2014 των αφίξεων προσφύγων και μεταναστών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Το πρώτο οκτάμηνο του 2014 πέρασαν στην Ελλάδα από τη θάλασσα 22.089 άτομα, ενώ πάνω από 3.000 έχουν χαθεί στα νερά της. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι να επιλέξουν τον τόπο προορισμού τους, κόντρα στα δεσμά που επιβάλουν συνθήκες όπως του Δουβλίνου ΙΙ.
Για να μπορέσουν οι λαοί της Μεσογείου να ζήσουν ειρηνικά στις εστίες τους, θα πρέπει να αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο αντιπολεμικό κίνημα υπεράσπισης της ειρήνης, άρνηση συμμετοχής με οποιονδήποτε τρόπο της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κι αυτό σημαίνει κλείσιμο των ξένων βάσεων, με έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, η προώθηση της διεθνιστικής συνεργασίας των λαών στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο.
Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ συνδέει τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται από την κρίση, τους αγώνες για την απόσπαση κατακτήσεων και την ανατροπή της αντιδραστικής πολιτικής σήμερα, με τον στρατηγικό στόχο ανατροπής του καπιταλισμού και του μετασχηματισμού της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Με εμπιστοσύνη στην ικανότητα του λαού να βάλει πλάτη σε αυτό το δρόμο, τον δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα τον μόνο ελπιδοφόρο.
Ούτε ανακούφιση χωρίς σύγκρουση – Η εναλλακτική διαχείριση εντός ΕΕ κατέληξε στο φιάσκο Ολάντ
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για συμβιβασμό με την ΕΕ και τους δανειστές χαμηλώνει ριζικά τον πήχη των προσδοκώμενων αλλαγών σε περίπτωση εκλογικής νίκης. Με το παράδοξο σχήμα της «προτεραιότητας αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», δηλαδή να μείνουν ανέγγιχτες οι βασικές μνημονιακές επιλογές, για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές τους και μετά βλέπουμε, ουσιαστικά υπόσχεται μια διαχείριση χωρίς ακραία υποταγή στα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της τρόικας.
Την Πέμπτη στη διαδικτυακή συνέντευξή του ο Τσίπρας έδειξε ότι αυτό σημαίνει Αριστερά στην κυβέρνηση και φόρους στους πολλούς και όχι στους πλούσιους, ΦΠΑ στα βασικά είδη, εξοπλισμούς, ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ κ.λπ. Υπάρχει πολιτικό θέμα για το κόμμα, που έφτασε στα πρόθυρα της κυβέρνησης λέγοντας κι αυτό «Δεν πουλάμε, δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε», για να φτάσει προεκλογικά να λέει «Το μέλλον ξεκίνησε» (δηλαδή τίποτα), έμπνευσης σημιτικού ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2000.
Υπάρχει όμως βαθύτερο πρόβλημα. Αν δεν δοθεί λύση στο εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας, αυτή θα δυναμιτίζει κάθε απόπειρα διαχείρισης. Πολύ δε περισσότερο όταν οι απαιτήσεις των δανειστών μόνο για το 2015 ξεπερνάνε τα 22,5 δισ. Με δεδομένο ότι, παρά τις πολιτικές μημονιακού τύπου σε όλη την Ευρώπη, η καπιταλιστική κρίση κάνει πιο επιθετικό το κεφάλαιο και απειλεί την ΕΕ, τα αντιλαϊκά μέτρα κάθε άλλο παρά βγαίνουν από την ατζέντα. Οι απόπειρες εναλλακτικής διαχείρισης εντός πλαισίου ΕΕ κατέληξαν στο φιάσκο Ολάντ, που ετοιμάζει μέτρα αλά Σαμαρά για κυριακάτικη αργία, κλειστά επαγγέλματα κ.λπ.
Δεν μπορεί να υπάρξει ομαλότητα με την ανεργία στο 27%. Και η απάντηση δεν είναι η διασφάλιση ενός πιάτου φαγητού. Και γιατί είναι αδιέξοδο, αλλά και γιατί δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει αύριο. Χωρίς ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος, χωρίς απελευθέρωση από τα δεσμά του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ανακούφιση ούτε καλύτερη ζωή. Αλλιώς το ερώτημα δεν θα είναι αν θα υπάρξει «αριστερή παρένθεση», αλλά μήπως θα είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που θα την κλείσει.
Ενωτική πρόταση – Συσπείρωση δυνάμεων για την ανατροπή
Η πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ πρέπει να ενισχυθεί εκλογικά την Κυριακή καταρχήν για το πρόγραμμα που καταθέτει. Ένα πρόγραμμα που βρίσκεται στο ύψος των κοινωνικών αναγκών μετά τη πεντάχρονη μνημονιακή λαίλαπα. Ένα πρόγραμμα που απευθύνεται στους εργαζόμενους και μιλά για τους αναγκαίους πολιτικούς στόχους της διαγραφής του χρέους, της εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ, της εθνικοποίησης τραπεζών και επιχειρήσεων. Αυτές οι θέσεις όχι απλά πρέπει να υπάρχουν, αλλά πρέπει να δυναμώσουν στην επόμενη δύσκολη μέρα μετά τις εκλογές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ έχει την πεποίθηση ότι μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εύθραυστη, δεν φτάνει για να αλλάξει η κοινωνία. Γιατί δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στους θεσμούς που στηρίζουν στο όνομα του εθνικού και δημόσιου συμφέροντος το κεφάλαιο, από τις τράπεζες και τον κρατικό μηχανισμό μέχρι την αστυνομία. Πολύ περισσότερο όταν ΕΕ και ΝΑΤΟ έχουν σοβαρή διείσδυση και άβατα μέσα στους θεσμούς αυτούς. Αναγκαίος όρος των ανατροπών ο οργανωμένος λαός, με καρδιά το λαϊκό και εργατικό κίνημα. Στη μαύρη πενταετία που πέρασε μόνο το λαϊκό κίνημα στάθηκε πολιτικό αντίπαλο δέος στις κυβερνήσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ ότι, για να εφαρμοστεί το πρόγραμμά της στο σύνολό του και χωρίς πισωγυρίσματα, χρειάζεται μια ανατροπή επαναστατικού χαρακτήρα που θα φέρει τον οργανωμένο λαό στο προσκήνιο και θα κάνει τα όργανα και τους θεσμούς του καταλύτη των αποφάσεων. Ένας τέτοιος δρόμος για να ανοίξει έχει προϋπόθεση τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό και στρατηγική.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συμβιβασμό με την τρόικα βγάζει από το προσκήνιο αυτές τις αναγκαίες θέσεις και αφήνει απροετοίμαστο το λαό μπροστά στο σταθερό και συνεχή εκβιασμό για συμμετοχή στην ΕΕ και νέα μέτρα, αυτά που περιγράφτηκαν προεκλογικά ως «τρίτο Μνημόνιο» (απολύσεις, ασφαλιστικό, μισθολόγιο φτώχειας, αξιολόγηση στο Δημόσιο κ.λπ.). Απέναντι στο κεφάλαιο που ξέρει τι θέλει και είναι αποφασισμένο να μην κάνει πίσω, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε επώδυνη συνθηκολόγηση.
Το ΚΚΕ, υποτιμώντας τη δύναμη του εργατικού κινήματος να φέρει ανατροπές, ανάγει σε βασικό στόχο την ενίσχυσή του, ειδικά στις εκλογές. Μια ενίσχυση που την αξιοποιεί σαν επιβεβαίωση για τη γραμμή των αγώνων διαμαρτυρίας αλλά και για την καθήλωση της αναζήτησης μιας κομμουνιστικής στρατηγικής για το σήμερα, που γίνεται εξωραϊσμός του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο οποίος, ακόμα κι αν εκτιμηθεί ως κατά βάση θετικός, δεν μπορεί να επαναληφθεί και να γίνει πρόταση για την κοινωνική πλειοψηφία.
Η πολιτική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ συσπειρώνει δυνάμεις που μίλησαν για τον αναγκαίο δρόμο και επεξεργάστηκαν θέσεις προγραμματικού χαρακτήρα. Σήκωσαν το γάντι της επίπονης δουλειάς για την οργάνωση των κοινωνικών αγώνων, με το στόχο του λαϊκού ξεσηκωμό για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Καλούν σε αγωνιστική στάση και από τη μεθεπόμενη Δευτέρα, επειδή η ήττα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να σημαίνει ούτε μια μέρα ανοχής στο μνημονιακό τερατούργημα νόμων, ρυθμίσεων, μηχανισμών κ.λπ. Από θέση της αναγκαίας εργατικής αντιπολίτευσης.
Η πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μορφοποιήθηκε στην πολιτική συνεργασία είναι μια προσπάθεια συσπείρωσης για μια άλλη Αριστερά μπροστά στις επερχόμενες καταιγιστικές εξελίξεις. Απαντά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και στο αίτημα της ενότητας, στηρίζεται στο αναγκαίο για την κοινωνία περιεχόμενο. Δίνει χώρο και έκφραση στην αριστερή αναζήτηση για μια υπαρκτή και μαχητική δύναμη, με λαϊκό λόγο και σοσιαλιστική στόχευση.
