Μπορεί τα κόμματα να μην έχουν ακόμα συντάξει τις πλήρεις λίστες των υποψηφίων τους, όμως τα κανάλια έχουν ήδη συντάξει τη λίστα των εργαλείων του τρόμου, δηλαδή τον κατάλογο των συμφορών που περιμένουν τον ελληνικό λαό στην περίπτωση που η κυβέρνηση Σαμαρά δεν παραμείνει στην εξουσία. Οι εφτά πληγές του Φαραώ θα πέσουν πάνω μας στην περίπτωση που μια κυβέρνηση επιχειρήσει το αυτονόητο, δηλαδή να ασκήσει τα στοιχειώδη κυριαρχικά της δικαιώματα.
Ακόμα και η πιο μετριοπαθής άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, π.χ. το ενδεχόμενο διενέργειας δημοψηφίσματος, αυτόματα βαφτίζεται από την κυβέρνηση και τα κανάλια «μονομερής ενέργεια», περίπου όπως οι κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας χαρακτήριζαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά πάνελ, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι των κομμάτων επικεντρώνουν τη συζήτηση στην «κρυφή ατζέντα», στα πιθανά και απίθανα διαπραγματευτικά χαρτιά μιας μελλοντικής κυβέρνησης με βάση το δόγμα ότι τα Μνημόνια και η υποταγή στην τρόικα είναι μονόδρομος. Σκοπός δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει νερό στο ήδη νερωμένο κρασί του, αλλά να πειστεί ο λαός ότι δεν μπορεί να αλλάξει «το κακό το ριζικό του».
Ο τρόμος είναι το ύστατο «μαξιλαράκι» του Σαμαρά: φυγή καταθέσεων, υποχρεωτική αγορά κρατικών ομολόγων, στέρεμα των ΑΤΜ, φυγή των επενδυτών… μόνο τον εξ Ανατολών κίνδυνο και τον ιό έμπολα δεν έχουν ακόμα ανασύρει.
Οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε αυτή την επίθεση εμφανίζονται απολογητικοί και υποχωρητικοί, βάζοντας την ουρά στα σκέλια ακόμα και στα αυτονόητα, όπως να υπερασπιστούν το δικαίωμα να γίνονται δημοψηφίσματα! Όσο για το ΚΚΕ, κανάλια και κυβέρνηση το αγνοούν συστηματικά, σαν να μην αντιπροσωπεύει κανένα κίνδυνο.
Μέσα σ’ αυτό το τρομολαγνικό προεκλογικό πεδίο η Αριστερά που θέλει να είναι επαναστατική βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, καθώς πρέπει να προετοιμάσει το πιο ανυπότακτο κομμάτι της κοινωνίας όχι μόνο για την ψήφο της 25ης Ιανουαρίου, αλλά για τις εξαιρετικά σκληρές μάχες που αναπόφευκτα θα ακολουθήσουν.