«Η κυβέρνηση θέλει ένα Δημόσιο που να εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζών και των μεγάλων μονοπωλίων, σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων» τονίζει στο Πριν ο Παύλος Αντωνόπουλος, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, εκλεγμένος από τις Παρεμβάσεις. Η αξιολόγηση που προωθεί η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει ένα τέτοιο Δημόσιο, γι’ αυτό και δεν πρέπει να περάσει.
συνέντευξη στη Ντίνα Χαριτάτου
– Το ∆ΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλες τις εκθέσεις τους για την κατάσταση στην Ελλάδα προτείνουν ως δρόµο επίλυσης των προβληµάτων την αξιολόγηση. Τι σηµαίνει αυτό ακριβώς για τον δηµόσιο τοµέα και πώς υλοποιείται;
– Η ΕΕ, το ∆ΝΤ και η κυβέρνηση έχουν χαράξει την πολιτική τους για το ξεπέρασµα της κρίσης σε βάρος των εργαζοµένων και του λαού. Στο σχεδιασµό τους βασικό ρόλο παίζει το ∆ηµόσιο. Μέσα από τη δηµοσιονοµική πολιτική θέλουν να µειώσουν τους µισθούς των υπαλλήλων ώστε να προσεγγίσουν τους µισθούς της Βουλγαρίας, της Κίνας κ.λπ. Αυτό είναι αναγκαίο για να καθιερώσουν και στον ιδιωτικό τοµέα αντίστοιχους µισθούς, για να αυξήσουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Παράλληλα θέλουν να ακυρώσουν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζοµένων που βάραιναν την εργοδοσία, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, η ασφάλιση και οι συντάξεις, γενικά η κοινωνική µέριµνα. Πολλοί από αυτούς τους τοµείς είναι πηγές κέρδους για το κεφάλαιο και θα πρέπει ο εργαζόµενος να πληρώνει από τον πενιχρό στα όρια της πείνας µισθό του. Το ίδιο φυσικά κι ο συνταξιούχος.
Για την επίτευξη αυτών των στόχων ο δηµόσιος τοµέας πρέπει να συρρικνωθεί. Κερδοφόρα κοµµάτια του να παραχωρηθούν στον ιδιωτικό τοµέα. Όπως κλείσανε 50 ειδικότητες των ΕΠΑΛ στα σχολεία και δόθηκαν στα ιδιωτικά ΙΕΚ. Όπως δίνουν κοµµάτια της τοπικής αυτοδιοίκησης στους ιδιώτες. Πρέπει λοιπόν να απολυθούν εργαζόµενοι που «περισσεύουν». Το εργαλείο είναι η αξιολόγηση. Με το νόµο που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση µέσα σε ένα χρόνο θα διώξει το 15% των δηµοσίων υπαλλήλων, παρακάµπτοντας το Σύνταγµα, απολύτως «νόµιµα». Του χρόνου το ίδιο. Με τον νέο νόµο υποχρεωτικά το 15% των υπαλλήλων πρέπει να κριθεί ακατάλληλο (προβλέπει πειθαρχικές κυρώσεις για τους προϊστάµενους που δεν θα το τηρήσουν). Ένα 25% θα κριθεί άριστο και το υπόλοιπο 60% θα κινείται στον ενδιάµεσο χώρο προετοιµάζοντας τους µονοµάχους της επόµενης χρονιάς.
– Τι σηµαίνει αυτό για έναν εργαζόµενο του δηµόσιου τοµέα;
– Αυτός ο νόµος για την αξιολόγηση είναι ένα πολυεργαλείο για την κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα θα γεµίσει τη δεξαµενή µε τους προς απόλυση υπαλλήλους. Θα δηµιουργήσει κανιβαλικές συνθήκες στους χώρους εργασίας, καθώς ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της αξιολόγησης θα υποσκάψει κάθε έννοια συνεργασίας, συναδελφικότητας και αλληλεγγύης µεταξύ των εργαζοµένων. Θα διευκολύνει στο κλείσιµο τοµέων και κλάδων που η κυβέρνηση θέλει να παραχωρήσει στους ιδιώτες, χαρακτηρίζοντάς τους ανεπαρκείς και άχρηστους. Θα εντείνει τη ρουφιανιά και τις πελατειακές σχέσεις, καταρρακώνοντας την αξιοπρέπεια του υπαλλήλου. Τέλος σηµαίνει κατάργηση της µόνιµης και σταθερής εργασίας, καθώς η κυβέρνηση παράλληλα προωθεί προσλήψεις συµβασιούχων µε προγράµµατα ΕΣΠΑ πεντάµηνης διάρκειας, µε µισθούς των 490 ευρώ το µήνα, χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώµατα, δηµιουργώντας συνθήκες εργασίας γαλέρας.
– Και γιατί αυτό βλάπτει την υπόλοιπη κοινωνία; ∆εν θα βοηθήσει η αξιολόγηση, ώστε το ∆ηµόσιο να είναι πιο αποδοτικό, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ;
– Μεγάλη συζήτηση χωράει για το τι σηµαίνει πιο αποδοτικό. Η κυβέρνηση θέλει ένα ∆ηµόσιο που να εξυπηρετεί απόλυτα τα συµφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζών και των µεγάλων µονοπωλίων, σε πλήρη αντίθεση µε τα συµφέροντα των λαϊκών στρωµάτων. Σε αυτό λοιπόν θα είναι σαφώς πιο αποδοτικό! Φυσικά ένα τέτοιο ∆ηµόσιο θα βλάψει όλους τους εργαζόµενους και τα λαϊκά στρώµατα. Θα είναι απείρως πιο δύσκολο να σπουδάσει κάποιος τα παιδιά του, καθώς θα πρέπει να διαθέτει ακόµη περισσότερα χρήµατα από όσα τώρα απαιτεί το εκπαιδευτικό και εξεταστικό σύστηµα. Περισσότερα χρήµατα για να έχει πρόσβαση στους γιατρούς, τα νοσοκοµεία και τα φάρµακα, στην αγορά ενέργειας, νερού και γενικά δηµόσιων υπηρεσιών.
– Αφού συστήµατα αξιολόγησης έχουν εφαρµοστεί παντού στην Ευρώπη και παγκόσµια και στον ιδιωτικό τοµέα, µήπως απλά ζητάτε ευνοϊκή µεταχείριση στο ∆ηµόσιο;
– Αντίστοιχο σύστηµα αξιολόγησης που εφαρµόστηκε στον ιδιωτικό τοµέα σε µεγάλες πολυεθνικές οδήγησε σε αποτυχηµένα αποτελέσµατα (όπως στη Μάικροσοφτ) που τις ανάγκασε να το εγκαταλείψουν. Στις δε αγγλοσαξονικές χώρες αντίστοιχα συστήµατα στην εκπαίδευση οδήγησαν στην πλήρη αποδιοργάνωση των σχολείων και τη διευκόλυνση ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, µε τεράστιο κόστος στον οικογενειακό προϋπολογισµό και την αλλαγή προσανατολισµού του περιεχοµένου της εκπαίδευσης.
– Πώς σκέφτονται οι εργαζόµενοι του δηµόσιου τοµέα να αντιδράσουν;
– Ήδη οι αντιδράσεις των εργαζοµένων βρίσκονται σε εξέλιξη. Στην εκπαίδευση δίνουν µάχη εδώ και αρκετούς µήνες, για να ακυρώσουν την αυτοαξιολόγηση, αναγκάζοντας το υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει ουσιαστικά σε επιστράτευση των εκπαιδευτικών, για να τους αναγκάσει να πειθαρχήσουν, καθώς η αντίδρασή τους ήταν καθολική. Στον υπόλοιπο δηµόσιο τοµέα όλο το τελευταίο διάστηµα γίνονται συνελεύσεις σε όλους τους εργασιακούς χώρους όπου οι εργαζόµενοι µαζικά αποφασίζουν να τηρήσουν στάση ανυπακοής και να µη συµµορφωθούν στα σχέδια της κυβέρνησης. Σε όλα τα υπουργεία οι εργαζόµενοι αποφασίζουν να εµποδίσουν την κυβέρνηση να υλοποιήσει την πολιτική της και προσπαθούν να δηµιουργήσουν µαζί µε το λαό ένα πλατύ µέτωπο υπεράσπισης των δικαιωµάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων.
– Πιστεύετε ότι µπορεί να παίξει κάποιο ρόλο η Α∆Ε∆Υ και γενικά ο επίσηµος συνδικαλισµός στην οργάνωση και το συντονισµό των αγώνων, µε βάση τη µέχρι τώρα στάση τους;
– Από ό,τι έχει δείξει η Α∆Ε∆Υ µέχρι σήµερα και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, παρότι οι κυβερνητικές δυνάµεις έχουν χάσει σηµαντικά την επιρροή στα όργανά της, δεν µπορεί να παίξει τον ουσιαστικό συντονιστικό της ρόλο. Κι αυτό διότι τα κόµµατα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς που εκφράζονται στην Εκτελεστική Επιτροπή και στο Γενικό Συµβούλιο δεν έχουν στο σχεδιασµό τους τη σύγκρουση µε τις πολιτικές της ΕΕ, του ∆ΝΤ και της κυβέρνησης αλλά αρκούνται σε έναν αγώνα συντήρησης των δυνάµεών τους επενδύοντας στις τυχόν κοινοβουλευτικές λύσεις και κρατώντας το εργατικό και λαϊκό κίνηµα σε ρόλο παρατηρητή.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ
Συντονισμός ανατροπής ενάντια σε απολύσεις, διαθεσιμότητα, αξιολόγηση
– Με βάση την εμπειρία των αγώνων της τελευταίας διετίας που παρά τις οξυμμένες μορφές δεν οδήγησαν σε νίκες, ποια θα είναι τα κρίσιμα σημεία στο ξετύλιγμα του αγώνα κατά της αξιολόγησης;
– Η εμπειρία των δυο τελευταίων χρόνων έδειξε ότι οι εργαζόμενοι με εντεινόμενο ρυθμό αντιλαμβάνονται ότι για να αντιμετωπίσουν αυτές τις πολιτικές που τους οδηγούν στην ανεργία και στην εξαθλίωση δεν αρκούν πλέον οι παρεμβάσεις διαμαρτυρίας και καταγγελίας. Η απεργία των Χαλυβουργών, η απεργία των καθηγητών, ο αγώνας των απολυμένων της ΕΡΤ, η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, ο αγώνας των διαθέσιμων καθηγητών και των σχολικών φυλάκων αλλά πάνω απ’ όλα ο ηρωικός αγώνας των απολυμένων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών δείχνουν το δρόμο για όλους τους εργαζόμενους. Η μέχρι τώρα αποτυχία των αγώνων δείχνει την αναγκαιότητα αναβάθμισης του κινήματος. Καταδεικνύεται από τη μια η αναγκαιότητα του ανυποχώρητου αγώνα κι από την άλλη η αναγκαιότητα για συντονισμό και διεύρυνση του μετώπου των εργαζομένων. Η έλλειψη του συντονιστικού κέντρου λόγω της κατάστασης της ΑΔΕΔΥ αλλά και της στάσης των ομοσπονδιών, οι οποίες αποφεύγουν το συντονισμό και υποχωρούν όταν η κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της (παρότι εκφράζουν τη διαμαρτυρία για να μην αποκοπούν από τους εργαζόμενους), πρέπει να καλυφθεί με τη δημιουργία κέντρου αγώνα που θα συντονίζει τις συνελεύσεις των εργαζομένων κι όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση. Έτσι θα βάλουν οι εργαζόμενοι τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις και θα στρέψουν το τιμόνι της πολιτικής σε φιλολαϊκή και εργατική κατεύθυνση. Έτσι θα έχουμε εργατικές και λαϊκές νίκες στην κατεύθυνση της ανατροπής των πολιτικών κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και των κυβερνήσεων τους από αντικαπιταλιστική σκοπιά.
Τα μέτωπα των απολύσεων – διαθεσιμοτήτων με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τις ομαδικές απολύσεις της Χαλυβουργίας, την αξιολόγηση – λαιμητόμο και το κίνημα ανυπακοής, την απεργία σε ΑΕΙ, τομείς Υγείας, Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου και Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, η συγκέντρωση στην ΕΡΤ με αφορμή το κλείσιμο ενός χρόνου από το «μαύρο στην ενημέρωση», εκφράζουν τις διαθέσεις σημαντικού τμήματος του λαού ότι «δεν πάει άλλο». Είναι το κομμάτι το οποίο δεν συναίνεσε στη «σταθεροποίηση» που ζήτησε η κυβέρνηση μέσω των εκλογών ούτε στον δήθεν ανασχηματισμό της. Αυτό το κομμάτι δικαιούται να ζητήσει «να φύγουν τώρα οι νόμοι τους, η κυβέρνηση, το μαύρο μέτωπο επιχειρηματιών – κράτους – πολιτικού συστήματος, η ΕΕ και η τρόικα» μέσα από μια μεγάλη αγωνιστική κλιμάκωση και ενοποίησή του στο στόχο και τη μορφή. Οι ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, οι συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ κι όλων των νεοβαπτισμένων κομματιών τους σ’ αυτή την αναμέτρηση έχουν διαλέξει από καιρό να πάνε με την εξουσία. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς οφείλουν όχι μόνο να δηλώσουν παρούσες αλλά και να πρωτοστατήσουν.
