Στόχος είναι ο παρατεταµένος απεργιακός αγώνας στα πανεπιστήµια ενάντια στις απολύσεις µε την ελπίδα να φτάσουµε απεργώντας µέχρι τις 17 Νοέµβρη, δηλώνει στο Πριν η Ειρήνη Δαφέρµου, µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου της Οµοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθµιας Εκπαίδευσης (ΟΔΠΤΕ).
συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο
– Κλείνετε αισίως την έβδοµη εβδοµάδα συνεχών απεργιακών κινητοποιήσεων. Ποια είναι η κατάσταση που έχει διαµορφωθεί και ποιο το κλίµα ανάµεσα στους εργαζόµενους;
– Οι εργαζόµενοι στα επτά πανεπιστήµια που κάνουν την απεργία όλες αυτές τις εβδοµάδες, έχουν δηµιουργήσει στις µεταξύ τους σχέσεις ένα µικρό οικοσύστηµα, θα το περιέγραφα. Αυτό δηλαδή που ζητάµε κάθε φορά από την εργατική τάξη. Να παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, να µπορεί να δίνει τις µάχες από τα κάτω. Να µπορεί να ξεπερνάει τελείως τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Αυτό το κλίµα δεν υπήρχε από την αρχή, δηµιουργήθηκε µέσα σε έναν απεργιακό αγώνα µιας τόσο µεγάλης διάρκειας. Κι εδώ κρύβεται και η απάντηση για ποιο λόγο λέµε αγώνες διαρκείας. Το πρώτο καιρό έπαιξε καθοριστικό ρόλο το ότι η Οµοσπονδία «έσπρωχνε» σε πενθήµερες. Όταν οι σύλλογοι µπήκαν στο χορό, όταν ριζοσπαστικοποιήθηκαν οι συνειδήσεις των συναδέλφων, τα Πρωτοβάθµια Σωµατεία ήταν αυτά που «έδιναν τη γραµµή» στην Οµοσπονδία, τα Πρωτοβάθµια ήταν αυτά που έφτιαξαν απεργιακές επιτροπές, οµάδες επικοινωνίας. Αυτά που έδιναν τον αγώνα συλλογικά και µαχητικά.
– Το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε πως τελικά η πλειοψηφία των διοικητικών υπαλλήλων την τελευταία έστω στιγµή απογράφησαν. Ποια είναι η πραγµατικότητα;
– Όλο αυτό το κλίµα που είχε δηµιουργηθεί εφτά εβδοµάδες τώρα, στάθηκε ικανό να απορροφήσει τους κραδασµούς που ένα τέτοιο ρήγµα µε την κυβέρνηση δηµιούργησε. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα µπορούσαµε να ανταπεξέλθουµε αυτές τις µέρες σε αυτό που συνέβη. Κάτω από τραγικούς εκβιασµούς, µε τεράστιους στηµένους µηχανισµούς της ΠΑΣΚΕ από την Θεσσαλονίκη µέχρι την Κρήτη, µε πιέσεις και πολιτικές ευθύνες και σε άλλους χώρους. Παρόλο που πράγµατι λύγισαν οι συνάδελφοι, που δεν θα µπορούσαν να κάνουν αλλιώς, ήδη από χθες σηκώσαµε ξανά το κεφάλι. Κάνουµε την αυτοκριτική µας, για το κατά πόσο δεχτήκαµε τον εκβιασµό της κυβέρνησης και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό. Αλλά λέµε ακόµα και σήµερα ότι συνεχίζουµε µε νέα πενθήµερη απεργία. Αυτή είναι η µεγάλη νίκη ενός µεγάλου απεργιακού αγώνα. Εκεί µετριέται το πώς έχει δηµιουργηθεί µια ολόκληρη κοινότητα εργαζοµένων που έχει αποφασίσει ότι θα πάει τον αγώνα µέχρι το τέλος.
– Απέναντι στις ευθείες απειλές που εκτοξεύει το υπουργείο για πειθαρχικές διώξεις σε όσους δεν απογράφησαν, τι απαντάτε;
– Απαντάµε ότι σίγουρα αυτοί που είναι πιο προστατευµένοι αυτήν την στιγµή είναι όσοι δεν απογράφησαν. Πρώτα από όλα, δεν µπαίνουν σε διαθεσιµότητα. Είναι ένα διοικητικό παράπτωµα αυτό που έκαναν. Θα πρέπει να τους παραπέµψει ο πρύτανης στο πειθαρχικό συµβούλιο του ιδρύµατος. Αν τολµήσουν να το κάνουν αυτό οι πρυτάνεις, θα βρουν µπροστά τους ενωµένους τους εργαζόµενους, τους φοιτητές και όσα αγωνιστικά τµήµατα υπάρχουν µέσα στα πανεπιστήµια. Ακόµα και αν φτάσουµε στο επίπεδο της δίκης, ξέρουµε ότι θα νικήσουµε. Γιατί είναι συνδικαλιστική δίωξη. Είναι δίωξη απεργών που αρνούνται να µπουν σε διαδικασία να απογραφούν. Και κάτι ακόµα. Το γεγονός ότι ένας αριθµός συναδέλφων άντεξε στον εκβιασµό, είχε ένα άµεσο αποτέλεσµα. Οι απολύσεις στα πανεπιστήµια µειώθηκαν κατά 300 συναδέλφους. Αυτό είναι επιτυχία των συναδέλφων που άντεξαν στον εκβιασµό. Και οι απολύσεις έχουν µειωθεί για την κυβέρνηση, που δεν τις δεχόµαστε ούτε αυτές και στόχος µας είναι να µην απολυθεί ούτε ένας συνάδελφος, αλλά και οι ίδιοι έχουν ήδη κερδίσει τον αγώνα. Το λένε και οι νοµικοί µας σύµβουλοι, ο κ. Κατρούγκαλος και η κα. Τσίπρα. Ουδέποτε µέχρι στιγµής έχει χαθεί δικαστική µάχη εργαζόµενων απεργών που αρνήθηκαν να υποταχθούν σε τέτοιους εκβιασµούς. Ουδέποτε!
– Η Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) που ψηφίστηκε στις 23/9 προβλέπει την απόλυση 1.349 διοικητικών υπαλλήλων από οκτώ πανεπιστήµια. Τι σηµαίνουν οι απολύσεις αυτές για την λειτουργία τους;
– Στα δυο µεγάλα πανεπιστήµια, Καποδιστριακό και Πολυτεχνείο, φεύγει πρακτικά ένας στους δυο εργαζόµενους. Έχει τρελαθεί η κυβέρνηση και έχει αποφασίσει να κλείσει τα µεγαλύτερα και τα πιο ιστορικά πανεπιστήµια της χώρας; Όχι! Είναι ένα καθοριστικό βήµα για την εφαρµογή των πολιτικών που επιδιώκει να περάσει µέσα στα πανεπιστήµια για την ιδιωτικοποίησή τους. Θέλει να απολύσει το σύνολο των εργαζοµένων σε αυτούς τους κλάδους για τους οποίους έχουν ήδη στηθεί εταιρείες από το ιδιωτικό τοµέα. Μιλάµε για τους κλάδους της φύλαξης, της µηχανογράφησης, της διαχείρισης των δικτύων, της µισθοδοσίας, τα φοιτητολόγια. Η καθαριότητα έχει δοθεί χρόνια τώρα. Και κάτι ακόµα πολύ σηµαντικό. Το κράτος αποσύρεται περαιτέρω από τη χρηµατοδότηση των δηµόσιων πανεπιστηµίων. Οι εργαζόµενοι απολύονται και οι εργολαβίες θα επιβαρύνουν τους προϋπολογισµούς τους. Προϋπολογισµοί που πια είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Με κουρεµένα αποθεµατικά, µε µείωση της χρηµατοδότησης κατά 40% τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική δήλωση για το τι µέλλει γενέσθαι, από αυτήν του Αρβανιτόπουλου, που είπε σε ανύποπτο χρόνο, πριν δυο εβδοµάδες, ότι έχει έτοιµη τη συµφωνία µε τις τράπεζες για άτοκα δάνεια στους φοιτητές. Ουσιαστικά ανήγγειλε τα δίδακτρα στα πανεπιστήµια. Εκεί λοιπόν πρέπει να µπει και το φοιτητικό κίνηµα γερά µέσα σε αυτή την ιστορία.
– Στα πλαίσια της λεγόµενης «αναδιάρθρωσης της τριτοβάθµιας εκπαίδευσης» ενδεχοµένως θα ακολουθήσουν απολύσεις και για διδακτικό προσωπικό, συγχωνεύσεις και καταργήσεις τµηµάτων;
– Ναι, βέβαια. Το είπε και σύµβουλος του υπουργού σε συνάντηση που είχε µε την οµοσπονδία των ΕΤΕΠ και των ΕΕΔΙΠ, δηλαδή το ερευνητικό προσωπικό, τους λέκτορες και τους επίκουρους καθηγητές. Ότι πρώτα από όλα ο αγώνας µας έχει σταµατήσει τις διαθεσιµότητες για ακόµα µεγαλύτερο αριθµό εργαζοµένων. Τις διαθεσιµότητες που θα έπρεπε να είναι ήδη έτοιµες για 12.500 απολύσεις µέχρι το τέλος του Δεκεµβρίου και που έχει δεσµευτεί η κυβέρνηση απέναντι στην τρόικα. Και είπε ότι οι επόµενες διαθεσιµότητες θα αφορούν πάλι τους διοικητικούς στα πανεπιστήµια, τα µέλη ΕΤΕΠ και ΕΕΔΙΠ. Είναι πλέον κατανοητό σε όλους ότι ο αγώνας για το πανεπιστήµιο πρέπει να είναι κοινός, για δηµόσια δωρεάν τριτοβάθµια εκπαίδευση και για την µη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
– Ποια ήταν η στάση των πρυτανικών αρχών απέναντι στα µέτρα που προωθεί και τον αγώνα σας;
– Υπάρχει ένα κοµµάτι της πανεπιστηµιακής κοινότητας που αντιµετωπίζει το πανεπιστήµιο ως µια ολότητα. Εµείς δεν συµφωνούµε µε αυτό. Δεν έχουµε κοινά συµφέροντα µε τις πρυτανικές αρχές, τα συµβούλια διοίκησης, το καθηγητικό κατεστηµένο που χρόνια τώρα συµµετέχει στις κυβερνήσεις και είναι το γνωστό think tank του καπιταλισµού. Δεν έχουµε καµία απολύτως σχέση µε αυτούς τους ανθρώπους και καµία εµπιστοσύνη σε αυτά τα όργανα, αυτούς τους θεσµούς ότι είναι µαζί µε το εργατικό κίνηµα. Αν ήταν µε το εργατικό κίνηµα, η κατάσταση στα πανεπιστήµια θα ήταν διαφορετική εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν υπάρχει ενιαίο µέτωπο µε αυτούς τους ανθρώπους. Αν οι πρυτάνεις στηρίζουν αυτήν την στιγµή τον αγώνα των εργαζοµένων στα πανεπιστήµια το κάνουν από την σκοπιά της εξυπηρέτησης των δικών τους συµφερόντων. Για µας θεωρούµε ότι είναι µια προσωρινή συµµαχία. Όταν θα αρχίσουν οι πιέσεις και οι εκβιασµοί για χαµένα εξάµηνα, για χαµένα ερευνητικά προγράµµατα από την κυβέρνηση αλλά και από τους ίδιους, τότε θα φανεί ξεκάθαρα ποια είναι η πραγµατική πολιτική στάση της Συνόδου των πρυτάνεων και των διοικήσεων εν γένει. Εµείς παλεύουµε για ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνηµα στο οποίο µεταξύ άλλων δεν χωράνε οι πρυτάνεις.
ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Συνεχίζουµε µε απεργίες!
– Θεωρείτε ότι είναι µειονέκτηµα για τον αγώνα σας, αυτές τις εφτά εβδοµάδες το ότι δεν έχει επιτευχθεί ένας ευρύτερος συντονισµός µε άλλα κοµµάτια του εργατικού κινήµατος;
– Είναι η στιγµή της συνειδητοποίησης για άλλη µια φορά ότι ο κυβερνητικός συνδικαλισµός δεν θα επέτρεπε ποτέ να πάρει συνολικά χαρακτηριστικά ένας κλαδικός αγώνας. Πήγαµε στην εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ και ζητήσαµε να στηρίξει πέρα των ανακοινώσεων έµπρακτα. Ζητήσαµε η απεργία να µην µπει στις 6 Νοέµβρη αλλά να γίνει τώρα µέσα στον αγώνα τον εργαζοµένων. Βέβαια εµείς θα είµαστε απεργοί µέχρι τις 6 του Νοέµβρη. Αλλά η συνδικαλιστική και κυβερνητική γραφειοκρατία της ΑΔΕΔΥ ούτε ήθελε, ούτε θα µπορούσε να συντονίσει αυτό τον αγώνα. Πρέπει να καταλάβουµε ότι οι αγώνες συντονίζονται από τα κάτω. Το έχουµε επιτύχει αυτό; Όχι δεν το έχουµε επιτύχει. Είναι έλλειµµα της Αριστεράς και των δυνάµεων που παρεµβαίνουν στο συνδικαλιστικό κίνηµα, που ενώ βλέπουν την ανεπάρκεια της ΑΔΕΔΥ, δεν καταφέρνουν να λειτουργήσουν µε ενότητα µέσα στο κίνηµα. Κάτι που πληρώνουν οι απεργοί σήµερα στα πανεπιστήµια, τις πλήρωσαν χθες οι απεργοί στους ΟΤΑ, και θα τις πληρώνουν τα αγωνιζόµενες τµήµατα αυτής της κοινωνίας µέχρις ότου καταφέρουµε να τους υπερβούµε. Εµείς από την πλευρά µας, ως µέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που παρεµβαίνουµε µέσα στην απεργία αυτή, έχουµε προσπαθήσει µε κάθε τρόπο να συµβάλλουµε σε αυτό. Επτά εβδοµάδες απεργίας που έχουν οδηγήσει πολύ κόσµο στην συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης. Και ήδη έχουµε τα πρώτα σκιρτήµατα. Την Τρίτη µάλλον, θα γίνει κοινή συνέντευξη τύπου µε τους εργαζόµενους-απεργούς της Γουίντ και της Βόνταφον και τους ενοικιαζόµενους στις τράπεζες. Αντιλαµβανόµαστε ήδη ότι το µέλλον είναι κοινό, ότι αυτό που επιχειρείται κατά κύριο λόγο πέρα από την διάλυση του δηµόσιου πανεπιστηµίου είναι η πλήρης αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Αυτό θα είναι το στίγµα της κοινής συνέντευξης τύπου. Ότι δεν υπάρχει δηµόσιο και ιδιωτικό, ότι όλοι αντιµετωπίζουµε το ίδιο πράγµα και την µάχη θα την δώσουµε µαζί οι εργαζόµενοι του δηµόσιου και του ιδιωτικού τοµέα. Υπάρχουν, δηλαδή, βήµατα προς αυτήν την κατεύθυνση, γεννιούνται µέσα στο κίνηµα, αλλά θα πρέπει και οι πολιτικές δυνάµεις της Αριστεράς, να παρέµβουν αποφασιστικά και δυναµικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν θέλουµε να ανατρέψουµε τις πολιτικές που ρηµάζουν τις ζωές µας.
– Ποια θα είναι η συνέχιση του αγώνα σας;
– Συνεχίζουµε µε απεργίες. Έχει ήδη αποφασίσει νέα πενθήµερη το Καποδιστριακό. Στο Πολυτεχνείο που όλα δείχνουν η απόφαση θα είναι η ίδια. Είναι άλλωστε τα δυο ιδρύµατα που δίνουν τον τόνο στην απεργιακή κινητοποίηση. Καλούµε όµως το σύνολο των εργαζοµένων σε δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα να έρθει σε επικοινωνία µε τις απεργιακές επιτροπές και τους συλλόγους των εργαζοµένων. Να χρησιµοποιήσει τα πανεπιστήµια µετατρέποντάς τα πραγµατικά σε κέντρα αγώνα όλης της κοινωνίας. Να γίνει ο αγώνας µας εκείνο το εναρκτήριο λάκτισµα για την µεγάλη ανατροπή. Εµείς αυτό θέλουµε και αυτό περιµένουµε. Είναι ένα κοινό ενιαίο µέτωπο απέναντι στην πολιτική αυτής της κυβέρνησης και οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης σκεφτεί να χρησιµοποιήσει την ίδια πολιτική. Θέλουµε να διασφαλίσουµε τη δουλειά µας, να κρατήσουµε όρθιο το δηµόσιο δωρεάν πανεπιστήµιο αλλά και να γίνουµε η σπίθα που θα ανάψει φωτιά και θα κάψει το πολιτικό σκηνικό του κεφαλαίου. Δεν δεχόµαστε να κάνουµε ούτε βήµα πίσω από αυτό που υπερασπιζόµαστε. Ίσα ίσα θέλουµε να πάµε µε απεργία µέχρι τις 17 Νοέµβρη. 40 χρόνια Πολυτεχνείο, τα πανεπιστήµια είναι ακόµα εδώ και φωνάζουν Ψωµί-Παιδεία-Ελευθερία.
