Του Γρηγόρη Μαυρειδόπουλου
Οι καταιγιστικές εξελίξεις στο χώρο της Δηµόσιας Υγείας, σε συνδυασµό µε τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού για την πρωτοβάθµια περίθαλψη, αποσαφηνίζουν περαιτέρω την προσπάθεια της αντιδραστικής ανασυγκρότησης και στο σύστηµα υγείας. Ας αναφέρουµε το τι έχει γίνει και να συνδυάσουµε τα έως τώρα µέτρα. Στο Δηµόσιο έχουµε κλείσιµο νοσοκοµείων (ενώ επίκεινται κι άλλα), διαθεσιµότητες-απολύσεις, κατάργηση κλινών, κλείσιµο κλινικών και συγχωνεύσεις εργαστηρίων,περικοπές διαγνωστικών εξετάσεων στα δηµόσια νοσοκοµεία και απαξίωση των εργαστηρίων των ασφαλιστικών ταµείων (πολλά εκ των οποίων εντάχθηκαν στον ΕΟΠΥΥ), ενοποίηση οργανισµών, ελλείψεις υλικών, φαρµάκων, αναλώσιµων, συρρίκνωση των υπηρεσιών του ΕΟΠΥΥ µε συνέπεια να καταφεύγουν οι ασφαλισµένοι στα ιδιωτικά εργαστήρια, πλήρης αποσύνθεση των δοµών ψυχικής υγείας και των ψυχιατρικών νοσοκοµείων. Στον ιδιωτικό τοµέα απολύσεις εργαζοµένων στις εταιρείες προµηθευτών του Δηµοσίου, µειώσεις αµοιβών και εντατικοποίηση συνθηκών εργασίας στα µεγάλα ιδιωτικά νοσοκοµεία, ιδιωτικές κλινικές, διαγνωστικά εργαστήρια, µαρασµός των µικρών εργαστηρίων γειτονιάς.
Πρέπει ενδεικτικά να προσθέσουµε εδώ και µερικές «λεπτοµέρειες» όπως: Προκηρύξεις πρόσληψης προσωπικού στο Δηµόσιο σαν του Νοσοκοµείου Καβάλας (Διαύγεια ΑΔΑ ΒΕ2Π4690ΒΓ-Κ3Ο/21/03/2013) που ζητά νοσηλευτικό προσωπικό µε «το καθεστώς έκδοσης ΔΠΥ» και µάλιστα για οκτώ µήνες. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ότι οι Έλληνες έχουν τις ψηλότερες ιδιωτικές δαπάνες υγείας. Δαπανούν το 4,76% του εισοδήµατός τους για υπηρεσίες υγείας, χωρίς να περιλαµβάνονται οι ασφαλιστικές τους εισφορές. Μάλιστα αναφέρεται ότι η δηµόσια δαπάνη Υγείας δίνει έµφαση στη νοσοκοµειακή φροντίδα σε βάρος της πρωτογενούς πρόληψης. Την εκπληκτική διαφηµιστική εκστρατεία των Τραπεζών για παροχή «πακετών» υγείας στους πελάτες τους, αλλά και τη δυναµική εµφάνιση εταιρειών µε αποκλειστικό περιεχόµενο την παροχή τέτοιων υπηρεσιών.
Τι µπορούµε να διαπιστώσουµε λοιπόν; Πρώτο, απότοµη απαξίωση της δηµόσιας πρωτοβάθµιας και εξωνοσοκοµειακής περίθαλψης. Δεύτερο, σταδιακή απαξίωση της νοσοκοµειακής περίθαλψης. Τρίτο, ισχυροποίηση των µεγάλων ιδιωτικών κλινικών και εργαστηρίων και συρρίκνωση λόγω οικονοµικής ασφυξίας των µικρών.
Όλα λοιπόν οδηγούν στην ενίσχυση της ιδιωτικής υγείας και µάλιστα των πιο ισχυρών συµφερόντων. «Η κυρίαρχη πολιτική σήµερα εντάσσει, συµπλέκει το όποιο δηµόσιο υγειονοµικό και ασφαλιστικό σύστηµα, µε το ιδιωτικό και την αγορά, σε µια ενιαία επιχειρηµατική πολιτική µε κριτήριο την κερδοφορία, την αποδοτικότητα, τη µείωση των ελλειµµάτων, την ‘’αυτονοµία’’ (κλειστοί προϋπολογισµοί), την ελαστική εργασία, την αγοραία λογική στις προµήθειες και τη θεραπευτική αγωγή, την πολιτική εκχώρησης δραστηριοτήτων της δηµόσιας περίθαλψης σε διάφορους επιχειρηµατίες που ενθυλακώνουν χρήµατα των ασφαλιστικών Ταµείων» (ΝΑΡ Υγειονοµικών).
Οι απασχολούµενοι στην υγεία είναι και εργαζόµενοι στην υγεία, αλλά και χρήστες του συστήµατος υγείας. Είναι αναγκαίο να υπερασπιστούν ενιαία και συλλογικά τον δηµόσιο χαρακτήρα της και να θέσουν από κοινού το αίτηµα για δωρεάν υγεία για όλους. Αυτό αφορά το σύνολο των εργαζοµένων, ανεξάρτητα από την ειδικότητα ή τον κλάδο τους.Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορετικά αιτήµατα από διαφορες κατηγορίες, αλλά το πιο πάνω αίτηµα αφορα όλους και είναι ο κοινός τόπος δράσης για ένα ενιαίο µέτωπο υγείας-εργασίας.
Συζητούµε και απαιτούµε ενα ενιαίο σύστηµα αποκλειστικά δηµόσιας πρωτοβάθµιας και εξωνοσοκοµειακής περίθαλψης για όλους ισότιµα, ανεξαρτήτως ασφάλισης, εισοδήµατος, κοινωνικής θέσης και εθνικότητας. Απαιτούµε ένα ενιαίο σύστηµα νοσοκοµειακής περίθαλψης µε τα πιο πάνω χαρακτηριστικά σαν συνέχεια ενός αξιόπιστου και αποτελεσµατικού πρωτοβάθµιου συστήµατος. Ζητήµατα που πρέπει να κατοχυρώνονται θα πρέπει να είναι η εργασιακή σχέση των εργαζοµένων και ο κοινωνικός έλεγχος, κυρίως στην ποιότητα των παρεχοµένων υπηρεσιών και στο σύστηµα προµηθειών. Η καθολική δηµόσια υγεία δεν ταυτίζεται µε το κράτος και την εξουσία. Αφορά κυρίως του αν είναι κοινωνική και όχι ιδιωτική. Αφορά όλους τους εργαζόµενους σήµερα είτε στον ιδιωτικό είτε στο δηµόσιο τοµέα. Και είναι προφανές ότι ένα τέτοιο σύστηµα δεν µπορεί να γίνει µε βελτιώσεις και «µεταρρυθµίσεις» του σηµερινού συστήµατος των εµπορευµατικών σχέσεων της µίζας, της εξαγοράς, της κυβερνητικής εξάρτησης και των εκβιασµών του κράτους και του διοικητικού µηχανισµού. Απαιτείται η ανατροπή των σχέσεων αυτών.
Έτσι, σήµερα οι εργαζόµενοι διεκδικουν το σταµάτηµα των απολύσεων, την ανατροπή της απαξίωσης του δηµόσιου συστήµατος, προσλήψεις και αυξήσεις στους µισθούς, αύξηση των κονδυλίων για την υγεία, επέκταση της δηµόσιας δωρεάν λειτουργίας των νοσοκοµείων και των ιατρείων της γειτονιάς για τους ανέργους, τους ανασφάλιστους, τους µετανάστες και τις αλλες ευπαθείς κοινωνικές οµάδες, κοινές δράσεις εργαζοµένων στον δηµόσιο και τον ιδιωτικο τοµέα για τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, της προστασίας τους και τις συλλογικές συµβάσεις.
Να δράσουµε στα πλαίσια ενός «καθετοποιηµένου» ενιαίου µετώπου υγείας, όπου θα συγκλίνουν σωµατεία, φορείς και συλλογικότητες των εργαζοµένων στις εταιρείες προµηθευτών υγείας (φάρµακα, ιατροτεχνολογικά, µηχανήµατα, αναλώσιµα κα), στα δηµόσια νοσοκοµεία και ιατρεία, τα ασφαλιστικά ταµεία, τα ιδιωτικά νοσοκοµεία και κλινικές, τα ιδιωτικά διαγνωστικά εργαστήρια, τις δοµές ψυχικής υγείας, τα φαρµακεία, τις φαρµακαποθήκες και τέλος των ανθρώπων στις γειτονιές και την ύπαιθρο. Ταυτόχρονα το µέτωπο αυτό να πάρει θέση µαζί µε µέτωπα εργαζοµένων σε άλλους κλάδους για την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης, για ένα νέο εργατικό κίνηµα προοπτικής, για τη ρήξη και την ανατροπή.
