του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Την Παρασκευή 30 Αυγούστου και τη Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου (ώστε οι μήνες να χωρίζονται και να μην παραβιάζονται οι εναπομείναντες νομοθετικοί περιορισμοί) ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη προχώρησε σε 50 ακόμα απολύσεις. Από τον Σεπτέμβριο του 2010, το δυναμικό του οργανισμού πέρασε από τα 1.100 στα λιγότερα από 600 άτομα (συρρίκνωση κατά 50%). Υπήρξε και εξαναγκαστική υπογραφή ατομικής σύμβασης με παράλληλη μείωση αποδοχών της τάξης του 20% τον Δεκέμβριο του 2011 από τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων (από τους λίγους που αρνήθηκαν μέχρι τέλους να την υπογράψουν, οι περισσότεροι έχουμε στο μεταξύ απολυθεί).
Τον Σεπτέμβριο του 2010, ο ΔΟΛ απολύει πολλές δεκάδες διοικητικών υπαλλήλων. Στη στοχευμένη απεργία που ξεκινά συμμετέχει και η ΕΣΗΕΑ. Εξαπολύεται τότε μια τραμπούκικη επίθεση κατά του συνδικαλιστικού εκπροσώπου Τάσου Αναστασιάδη και προσπάθεια εκδίωξής του από το κτίριο του ΔΟΛ από ένοπλους μπράβους του Ψυχάρη. Ο ίδιος ο Ψυχάρης απαντά με λοκ άουτ (κλείσιμο του καθημερινού Βήματος) απαιτώντας να υπάρξει καταδίκη της απεργίας. Τότε στήνονται οι πρώτες εργοδοτικές κάλπες και με ψήφους 95 έναντι 40 «καταδικάζεται» η απεργία, για να διατηρηθεί η καθημερινή έκδοση του Βήματος. Φυσικά, η έκδοση αναστέλλεται 20 μέρες μετά.
Λίγες μέρες αργότερα και αφού έχει απορριφθεί πρόταση του γνωστού και μη εξαιρετέου Παντελή Καψή για μειώσεις της τάξης του 30% (αίτημα που κατατέθηκε με τη σπαρακτική επισήμανση ότι αλλιώς «δεν θα μπορεί να σπουδάσει το παιδί του»), απολύονται 35 συνάδελφοι. Η άμεση και δυναμική αντίδραση που απειλεί την κυριακάτικη έκδοση τους φέρνει πίσω, ωστόσο 10 μέρες μετά απολύονται …ξανά οι 30 από αυτούς, μετά το κλείσιμο του κυριακάτικου φύλλου.
Τον Δεκέμβριο του 2011, κατατίθεται η πρόταση για ατομικές συμβάσεις και μειώσεις της τάξης του 20%. Απορρίπτεται από τη γενική συνέλευση, αλλά επανέρχεται εκβιαστικά. Σε όλα τα τμήματα (Βήμα, Νέα, in.gr. διοικητικό, Βήμα FM) διευθυντές περιφέρονται και απειλούν με φράσεις όπως «έχετε μισή ώρα για να υπογράψετε ή να απολυθείτε».
Τον Μάιο του 2013 αναγγέλλεται η «αναδιάρθρωση τμημάτων», η οποία ξεκινά με τις 50 απολύσεις της περασμένης εβδομάδας. Τελικός στόχος της διεύθυνσης, όπως παρουσιάστηκε στα σωματεία, είναι οι 150 απολύσεις, συνδυασμένες με νέα μείωση κατά 30% των αποδοχών. Παράλληλα, οργανώνεται η απεργοσπασία στην εφημερίδα Τα Νέα (δυστυχώς, σύνηθες «κάστρο» της εργοδοσίας) και το φύλλο κυκλοφορεί κανονικά την Τρίτη. Είχε προηγηθεί η μαζική απεργοσπασία στο κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν σχεδόν όλες οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν χωρίς υπογραφές.
O πόλεμος των τριών χρόνων στο ΔΟΛ κλείνει με ήττα των εργαζομένων και των σωματείων – τουλάχιστον μέχρι μια νέα γενιά εργαζομένων με λιγότερες αυταπάτες για την εργασιακή τους θέση και τον ρόλο των ΜΜΕ, αλλά ψημένη στους αγώνες της τελευταίας τριετίας, παραλάβει τη σκυτάλη. Έχει αξία να εξαχθούν ωστόσο ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα, ειδικά καθώς στον ΔΟΛ υπήρχε έντονη παρουσία αγωνιστών εργαζομένων –και αρκετών αντικαπιταλιστών– και η επίθεση δεν έγινε χωρίς αντίσταση:
Ο συνδικαλισμός στο χώρο των ΜΜΕ δεν είναι απλά ανεπαρκής, αλλά τελικά εχθρικός για τους εργαζόμενους. Η υπέρβαση των σημερινών επιμελητηρίων (η σύνθεση των οποίων κρίθηκε τόσο στο δημοψήφισμα για την απεργία διαρκείας όσο και στις πρόσφατες εκλογές της ΕΣΗΕΑ) και η αντικατάστασή τους από πραγματικά συνδικάτα Τύπου για όλους τους εργαζόμενους οφείλει να γίνει η πρώτη προτεραιότητα της δράσης του αντικαπιταλιστικού χώρου στα ΜΜΕ το επόμενο διάστημα.
Η δυναμική παρουσία της επαναστατικής Αριστεράς σε ένα χώρο, όσο χρήσιμη κι αν είναι στο ξέσπασμα των αγώνων, δεν απαντά στο ζήτημα του φόβου της πλατιάς βάσης των εργαζομένων. Αν δεν υπάρξει ένας συγκεκριμένος σχεδιασμός σχετικά με αυτό, είναι αδύνατο να καταλήξουν οι κλαδικοί αγώνες σε νίκες.
Τα ΜΜΕ έχουν μπει σε έναν κύκλο που περιστρέφεται γύρω από τις τράπεζες: Ζητούν τη χρηματοδότησή τους, απολύουν κατά παραγγελία τους και υποστηρίζουν τα μνημόνια και την πολιτική τους για να την εξασφαλίσουν. Εάν δεν υπάρξει ένα μαζικό ρεύμα αποκάλυψης αυτής της συνθήκης από τους ίδιους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, δεν θα εξασφαλισθεί η αλληλεγγύη της κοινωνίας στους αγώνες μας.
Τέλος, κάτι που δεν αφορά αποκλειστικά το χώρο των ΜΜΕ: Είναι προφανές ότι οι συνδικαλιστές σύντροφοι με ταξική δράση, «υπερεκπροσωπούνται» στις λίστες των απολύσεων. Στον ΔΟΛ, μέσα σε τρία χρόνια, από 30 – 35 ανθρώπους που δραστηριοποιούνταν, έχουν απομείνει ελάχιστοι. Αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να βρεθεί απάντηση, εάν δεν θέλουμε πολύ σύντομα να βρεθούμε αποδεκατισμένοι στους εργασιακούς χώρους. Ακόμα και ζητήματα «παράνομης» συνδικαλιστικής δουλειάς πρέπει να τεθούν επί τάπητος.
Ο αγώνας στον ΔΟΛ δόθηκε με πολύ θάρρος και με αρκετά λάθη και ηττήθηκε. Ο αγώνας στον κλάδο ωστόσο, υπό μία έννοια, μόλις αρχίζει. Από τη δυνατότητά μας να αλλάξει το συνδικαλιστικό τοπίο του, θα κριθούμε στο επόμενο διάστημα.
* απολυμένος του Βήματος
και μέλος της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε
