Η Χρυσή Αυγή κατά κανόνα δεν αντιμετωπίζει ενδοιασμούς και διλήμματα. Εμφορείται από «καθαρές» ιδέες, ξέρει ανά πάσα στιγμή το καθήκον της και το φέρνει σε πέρας απο-φασιστικά. Οι εξαιρέσεις του κανόνα, όμως, μοιραίως θα πληθαίνουν, όσο η ΧΑ διευρύνει …τον κύκλο των δραστηριοτήτων της. Παράδειγμα: ο πρόσφατος τραμπουκισμός σε βάρος στελέχους του ΠΑΜΕ, στην Ανάβυσσο, δείχνει ότι οι παλικαράδες του Ν. Μιχαλολιάκου ενδέχεται να αρχίσουν να δέρνουν (τουλάχιστον να το επιδιώκουν) οποιονδήποτε ακούει τραγούδια που οι ίδιοι απεχθάνονται. Εν προκειμένω, αποδείχθηκε ότι η χρυσαυγίτικη «αντι-συστημική» καρικατούρα παραείναι …αραχνοΰφαντη, για να αντέξει τους στίχους του «Αρνιέμαι» (Ι. Καμπανέλλη), τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη, τη φωνή του Β. Παπακωνσταντίνου – όλο αυτό το «αναρχοκομμουνιστιλίκι» που αναδύει και οσμή επάρατης μεταπολίτευσης.
του Διονύση Ελευθεράτου
Τι θα κάνει όμως ο καθαρός, αγνός χρυσαυγίτης, εάν σε ακούσει π.χ. να απολαμβάνεις την «Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου»; Ακόμη κι αν δεν ξέρει ο νταής ο σωστός ότι πρόκειται για ποίηση ενός «ΕΑΜοβούλγαρου» κομμουνιστή, του Βάρναλη, το …ελληνόψυχο ένστικτό του κανονικά τον οδηγεί στο συμπέρασμα πως οφείλει να σε στείλει στο νοσοκομείο. Έλα όμως που μπορεί να θυμηθεί ότι αυτό το «κομμουνιστοσυμμορίτικο» άσμα το έχει ερμηνεύσει (τρομάρα του) και ο δεδηλωμένος θαυμαστής της ΧΑ, Νότης Σφακιανάκης… Τι κάνει τότε; Σε αφήνει; Σε κτυπά επειδή προτιμάς τον Ξυλούρη κι όχι την εκτέλεση του Νότη; Αναμένει εντολές αμήχανος, όπως έκανε εκείνος ο χούλιγκαν – πρωταγωνιστής παλιότερου διαφημιστικού σποτ, που ρωτούσε τους υπόλοιπους εάν πρέπει να δέρνουν οπαδούς της …Μπόχουμ; Προτού ασχοληθούμε, όμως, με τα πιθανά μελλοντικά μουσικολογικά – ιδεολογικά μπερδέματα της ΧΑ, ας δούμε τα ήδη συντελεσθέντα πολιτικά – κοινοβουλευτικά. Στα μέσα του περασμένου Φεβρουαρίου η ΧΑ έκανε, στη Βουλή, μια θεαματική κωλοτούμπα: Καταψήφισε –τελικά– την τροπολογία που όριζε ότι μπορεί να πουληθούν ή να μισθωθούν νησίδες και βραχονησίδες, εάν συμφωνήσουν οι υπουργοί Άμυνας και Δημόσιας Τάξης, καθώς και τα Γενικά Επιτελεία. Νωρίτερα, η …αυθόρμητη τάση της ΧΑ είχε εκφραστεί διά στόματος του εισηγητή, Ηλία Παναγιώταρου, που είπε ότι το κόμμα του θα υπερψήφιζε την τροπολογία. «Το γεγονός ότι θα πρέπει να υπάρχει η υπογραφή είναι μια καλή ασφαλιστική δικλίδα για οποιαδήποτε εκμετάλλευση» τόνισε ο Παναγιώταρος, εκπλήσσοντας πολλούς βουλευτές που δεν ανέμεναν τέτοια στάση από τους …υπερπατριώτες. Τα «ζύγισε» όμως η ΧΑ τα πράγματα. Κάνοντας πέτρα (σκληρή σαν βραχονησίδα) την καρδιά της, αποφάσισε να μην αφήσει στην Αριστερά όλο το «όχι» σε αυτό το ξεπούλημα, ούτε να φθείρει περισσότερο τη δική της «αντι-συστημική» καρικατούρα. Γιατί λέμε «περισσότερο»; Αρκετές απαντήσεις εμπεριέχονται στο χρονικό που ακολουθεί…
«Τραγωδία το να φύγουμε από το ευρώ»
Ηταν 13 ΜαÀου 2012. Ανήμερα της Αγίας Γλυκερίας, ο Ν. Μιχαλολιάκος πήρε τη …θεσμική «γλυκιά εκδίκησή του» από το «κατεστημένο» που (υποτίθεται πως) τον πολεμά ανηλεώς. Ως αρχηγός κόμματος που συγκέντρωσε –μία εβδομάδα νωρίτερα– σχεδόν το 7% των ψήφων, συναντήθηκε με τον Κ. Παπούλια στο Προεδρικό Μέγαρο. Κατόπιν δήλωσε τα αναμενόμενα: Τον ανησυχούσε η «ακυβερνησία», αλλά δεν θα στήριζε καμία «μνημονιακή» κυβέρνηση. Ουδείς έμαθε περισσότερα από όσα ήξερε για τις θέσεις της Χρυσής Αυγής, ακούγοντάς τον.
Στην ίδια τη συνάντηση με τον Κ. Παπούλια όμως, ο Μιχαλολιάκος είπε κάτι ενδιαφέρον: Αποσαφήνισε ότι η ΧΑ δεν διανοείται καν το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Επί λέξει: «Δυστυχώς, θέλουμε – δεν θέλουμε, βρισκόμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το να φύγουμε από το ευρώ θα είναι μια τραγωδία, διότι δεν έχουμε εθνική παραγωγή αυτή τη στιγμή». Αξιοπρόσεκτη …σύνθεση: Στην πρώτη φράση μπόλικος θεωρητικός «ευρωσκεπτικισμός» και στη δεύτερη –δηλαδή στο «διά ταύτα»– χονδροειδής αναπαραγωγή των (εσαεί αναπόδεικτων, καθ’ ότι αβάσιμων) κλισέ τύπου «ευρώ ή καταστροφή» και …μεταμοντέρνας «Ψωροκώσταινας». Θα ήταν ασφαλώς υπερβολικά αισιόδοξος κανείς, εάν ανέμενε από τη ΧΑ σοβαρή απάντηση λ.χ. στο εξής ερώτημα: Ποια είναι ακριβώς η εκθαμβωτική εθνική παραγωγή της Ισλανδίας, αυτού του …μεγάλου παγοδρομίου που κατόρθωσε να «ξαναγεννηθεί» οικονομικά και κοινωνικά και του οποίου οι κάτοικοι φτύνουν τον κόρφο τους όταν ακούνε για ευρώ; Δεν βαριέστε…
Πιθανότατα όσα ξέρουν καλά οι χρυσαυγίτες για τις παγωμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, πέραν φυσικά των όποιων «αδελφών» φασιστικών οργανώσεων εδρεύουν εκεί, εξαντλούνται στη σχέση του «Καιάδα» (Γιώργου Γερμενή) με το νορβηγικό μπλακ μέταλ. Κατά τα άλλα, «μαύρα μεσάνυχτα»…
Η αλήθεια είναι ότι η προσχώρηση Μιχαλολιάκου στο δόγμα περί αναπόφευκτου ευρώ υπέπεσε στην αντίληψη μόνον ολίγων …σχολαστικών που διάβασαν τα πρακτικά της συνάντησης στο Προεδρικό Μέγαρο. Τα περισσότερα ΜΜΕ την «έθαψαν», με προθέσεις μάλλον κατανοητές. Λ.χ., πώς αλλιώς θα διασωζόταν το καθεστωτικό φληνάφημα, σύμφωνα με τον οποίο τα «δυο άκρα», μέσα στις τόσες «ομοιότητές» τους ενώνονται και από το μένος τους εναντίον της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»; Ούτε η ΧΑ είχε βεβαίως συμφέρον να «κάνει παντιέρα» τη θέση της «ευρώ ή τραγωδία», η οποία μεταφράζεται στο (όχι και τόσο συμβατό προς το προφίλ της …χειμαρρώδους λαϊκής – αντικαθεστωτικής πολιτικής δύναμης) «ευρώ με κάθε θυσία»… Από το Προεδρικό Μέγαρο ο Μιχαλιολάκος διαβεβαίωσε απλώς την ελληνική οικονομική ελίτ ότι η ΧΑ παραμένει …«εγέρθητι» (όπως θα ’λεγε και ο Καιάδας) και σε στάση προσοχής απέναντι στο ευρώ…
Ήταν τέλος Ιουλίου 2012, όταν «εγέρθηκε» η ΧΑ για να βοηθήσει τον Γ. Στουρνάρα(!) να αποφύγει μια βασανιστική, για τον ίδιο, δοκιμασία: ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΚΚΕ ζητούσαν να συγκληθεί η Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, ώστε να δώσει εξηγήσεις ο υπουργός για την εξοργιστική, σκανδαλώδη «δωρεά» που έκανε η τρικομματική κυβέρνηση στον τραπεζίτη Μ. Σάλλα, προσφέροντας την Αγροτική (ΑΤΕ) «πεσκέσι» στην Πειραιώς. Σύμφωνα με τον κανονισμό, χρειαζόταν να υποβάλλουν σχετικό αίτημα τα 2/5 των μελών της Επιτροπής, το δε άθροισμα των βουλευτών των τριών κομμάτων (17 υπογραφές) υπολειπόταν κατά δύο του απαιτούμενου αριθμού. Οι τρεις της ΧΑ συμπορεύτηκαν με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, εμποδίζοντας τη σύγκληση της Επιτροπής! Οι πάντες αντελήφθησαν ότι η σιωπή την οποία τηρούσε έως τότε η ΧΑ για την ΑΤΕ δεν οφειλόταν σε καμία «απορρόφηση» των χρυσαυγιτών από τα ακτιβιστικά τους καθήκοντα. Το …ξεγύμνωμα προμηνυόταν πολιτικά ασήκωτο κι έτσι η ΧΑ έκανε την κυβίστηση: Σταμάτησε να μπλοκάρει τη σύγκληση της Επιτροπής. Όπως προαναφέραμε, η δεύτερη κωλοτούμπα θα γινόταν στα μέσα Φεβρουαρίου, στο θέμα των βραχονησίδων. Στους 6,5 αυτούς μήνες, όμως, η ΧΑ θα επιδείκνυε στη Βουλή σταθερότητα «βράχου» σε αρκετά άλλα θέματα. «Βράχου» καθεστωτικού…
Προτού δούμε τα επόμενα …επεισόδια, καλό είναι να αναλογιστούμε ποια ακριβώς ήταν η υπόθεση, για την οποία η ΧΑ τόσο δύσκολα και απρόθυμα φόρεσε τον «αντι-συστημικό» μανδύα: Φανερό από την πρώτη στιγμή ήταν πως η μεταβίβαση της ΑΤΕ και ο συνακόλουθος διαχωρισμός της σε «καλή» και «κακή» συν τοις άλλοις θα βοηθούσε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να κρύψουν κάτω από το χαλί τις δικές τους τεράστιες αμαρτίες, δηλαδή τα περίπου 200 εκ. ευρώ που είχαν λάβει από την τράπεζα. Ότι τα «δανεικά και αγύριστα» των δυο κομμάτων, καθώς και επιφανών «βαρόνων» του χρήματος, θα γίνονταν «αγύριστα» …και με τη βούλα κάποιου εκκαθαριστή, υπαγόμενα στην «κακή» ΑΤΕ. Φραστικά η ΧΑ ξιφουλκεί διαρκώς εναντίον του «διεφθαρμένου συστήματος», εμπράκτως όμως παρ’ ολίγο να απαλλάξει τον Στουρνάρα ακόμη και από μερικές δύσκολες ερωτήσεις σε μια Επιτροπή της Βουλής! Τόσο …βελούδινη η «ασυμβίβαστη»…
Τι θα γινόταν, όμως, στη συνέχεια; Για να προσδώσει κάποια αληθοφάνεια στην «αντι-συστημική» της μουτσούνα, η ΧΑ θα κακοκάρδιζε τους ισχυρούς του χρήματος; Όχι δα… Δεν θα δυσαρεστούσε καν τους παράγοντες της επιχειρηματικότητας εκείνης, την οποία μόνο ως αστεϊσμό ή ευφημισμό θα τολμούσε κάποιος να χαρακτηρίσει «υγιή»: Τέλος Αυγούστου, η ΧΑ υπερψήφισε την τροπολογία που επέτρεπε σε όσες Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες δεν είχαν εξασφαλίσει φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα να προσκομίσουν τα δέοντα ένα μήνα έπειτα από την έναρξη του πρωταθλήματος. Τον Σεπτέμβριο στη Βουλή ήταν σαν να προβλήθηκε ένα αλλόκοτο ριμέικ της παλιάς ελληνικής ταινίας Η Νεράιδα και το Παλικάρι… «Νεράιδα»: Παλιά θαλαμηγός του Γιάννη Λάτση, την οποία το ομώνυμο Ίδρυμα θέλησε να μετατρέψει σε πλωτό μουσείο, με θέμα την επιχειρηρηματική δράση του μακαρίτη. «Παλικάρι»: Ο Ηλ. Παναγιώταρος της ΧΑ. Το θέμα: Η κυβέρνηση κατέθεσε ρύθμιση (που ψηφίστηκε) για την ίδρυση του μουσείου, ως Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, υπό την αιγίδα του υπουργείου Ναυτιλίας. Ποια ήταν η μοναδική αντίρρηση του βουλευτή της ΧΑ; Η εξής: «Δωρίζεται από έναν εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων της γης – και ξέρουμε ότι οι δωρεές που γίνονται στο Δημόσιο συνήθως καταστρέφονται, γιατί το Δημόσιο δεν σέβεται τίποτα που δεν το έχει αποκτήσει με κόπο. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το μουσείο να κάνει πολύ καλή δουλειά, ευρισκόμενο στα χέρια του Ιδρύματος Λάτση.
Μάλιστα… Μόνο που η έννοια «δωρεά» είναι αταίριαστη, όταν πρόκειται για ένα μουσείο του οποίου η μεν διαχείριση παραμένει στο Ίδρυμα Λάτση, τα δε λειτουργικά έξοδα καλύπτονται από το Δημόσιο. Το ίδιο το Ίδρυμα, ως είθισται με τους φορείς του είδους, εξασφαλίζει φοροαπαλλαγές στον επιχειρηματικό όμιλο στον οποίο ανήκει. Αποπνέει έντονο «κοσμοπολιτισμό», αν σκεφθεί κανείς ότι συστάθηκε (2005) στο Λιχτενστάιν, αλλά η ΧΑ κατά τα φαινόμενα το ξεπέρασε αυτό. Και στάζει μέλι για τον όμιλο Λάτση…
Τι γίνεται όμως με τους «αποδιοπομπαίους»; Φθάνουν οι μετανάστες, οι τσιγγάνοι, οι αριστεροί, οι ασεβείς ηθοποιοί και σκηνοθέτες θεατρικών έργων; Ασφαλώς όχι. Τον Οκτώβριο ο Μιχαλολιάκος, μιλώντας για τους δημοσίους υπαλλήλους από το βήμα της Βουλής, βρέθηκε πολλά βήματα μπροστά από τον Λοβέρδο, τον Τζήμερο, τον Μητσοτάκη και τον Τόμσεν.
«Όποιοι δημόσιοι υπάλληλοι μπήκαν από τα παράθυρα, όσοι μπήκαν με μη νόμιμο τρόπο, ας απολυθούν. Δεν μπορεί να βλέπουμε νοσοκομεία να έχουν μία νοσοκόμα και οι δημόσιοι υπάλληλοι να μην έχουν καρέκλα να καθίσουν». Να κάνουμε μια μικρή …ανατομία; Η πρώτη φράση υποδηλώνει ότι υποψήφιοι για απόλυση μπορεί να είναι σχεδόν όλοι! Έτσι όπως λειτουργεί το Δημόσιο, κάθε εργαζόμενος σε αυτό μπορεί να θεωρηθεί εκ των υστέρων ως «αλεξιπτωτιστής», πλην όσων προσλήφθηκαν με διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Δεν εξαιρούνται όσοι έπιασαν δουλειά έπειτα από τη θέσπιση του «Νόμου Πεπονή» (2190/94), με διαδικασία την οποία απλώς επόπτευε το ΑΣΕΠ – είναι χαρακτηριστικό ότι κι αυτούς τους πιάνει σήμερα η τσιμπίδα της διαθεσιμότητας. Ακόμη κι η τρόικα θα δίσταζε να σκιαγραφήσει ένα τόσο αχανές φάσμα προς «καρατόμηση» υπαλλήλων…
Η δεύτερη φράση του Μιχαλολιάκου απλώς αναπαράγει την αρλούμπα για το «υπερπλήρες παντού Δημόσιο», άντε με εξαίρεση τα νοσοκομεία. Ούτε καν τα σχολεία, των χιλιάδων κενών θέσεων! Η ειρωνεία είναι ότι την εποχή που τα ’λεγε αυτά ο Μιχαλολιάκος, ο Τύπος ήταν γεμάτος από ρεπορτάζ για την «αποψίλωση» δημόσιων υπηρεσιών, καθώς και ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία αδυνατούσαν πλέον ακόμη και να «βγάλουν» συντάξεις σε υποφερτά χρονικά διαστήματα…
Κι ύστερα; Ύστερα κατέφθασε το απίστευτο (;)… βαλς με τους εφοπλιστές!
Νέοι «Μιαούληδες» οι πλοιοκτήτες της Ακτής Μιαούλη…
Εθνος, Τιμή, Χρυσή Αυγή, αυτοί να μην πληρώσουνε δεκάρα τσακιστή»… Από τον περασμένο Νοέμβριο είναι μάλλον επιβεβλημένη η ως άνω προσθήκη στο γνωστό σύνθημα. Ποιοι «αυτοί»; Οι εφοπλιστές. Η ΧΑ έκρινε ασήκωτη ακόμη και τη φορολογική θωπεία, την οποία προέβλεπε για τα πλοία ο προϋπολογισμός του 2013. Ο Παναγιώταρος μάλιστα θυμήθηκε την …Επανάσταση του 1821, μπερδεύοντας τον Μιαούλη με τις ναυτιλιακές εταιρείες που εδρεύουν στην Ακτή Μιαούλη. Μέχρι να αναγορευτεί σε Κανάρη ο Αγούδημος, ας απολαύσουμε Παναγιώταρο: «Βρήκατε την εύκολη λύση της φορολογίας και φυσικά πολλοί πλοιοκτήτες έχουν την πιο εύκολη λύση να αλλάξουν τη σημαία τους και να μην εισπράξετε τίποτα (…) Κάποτε οι εφοπλιστές έδιναν όλα τους τα πλοία για τον αγώνα του 1821, για τους Βαλκανικούς Πολέμους, για το 1940. Έχουν τη θέληση, αρκεί να βρουν και την κατάλληλη ανταπόκριση».
Κι ο Γερμενής: «Την ίδια μέρα που θα εφαρμοστεί το μέτρο τα περισσότερα πλοία του εμπορικού στόλου θα υποστείλουν την ελληνική σημαία (…) Κι ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας έχει στηρίξει την ελληνική οικονομία κατά το παρελθόν, εσείς συμβάλετε καθοριστικά στην καταστροφή του».
Μωρέ μπράβο …«Ελληνόψυχοι» εθνικιστές χαρακτηρίζουν την υποστολή – απάρνηση της ελληνικής σημαίας περίπου ως φυσιολογική άμυνα των …διωκόμενων εφοπλιστών! Εικάζουμε ότι κάμποσοι οπαδοί τους, που έχουν πολλά ακόμη να καταλάβουν, θα χρειάζονταν …δραμαμίνη για να συνέλθουν. Έπονται δυο ακόμη παρατηρήσεις. Πρώτη: Η «καταστροφή» των ελλήνων εφοπλιστών, η εξωφρενική φορολογική ασυλία των οποίων αποτελεί αντικείμενο διεθνών συζητήσεων, συνίσταται σε επιβάρυνση 80 εκατ. ευρώ. Όπως έχει εύστοχα επισημανθεί, ο προϋπολογισμός του 2013 προέβλεψε είσπραξη 82 εκατ. ευρώ από τις περικοπές της βοήθειας προς τους ανάπηρους! Αναζητείται τώρα ο χρυσαυγίτης ο σωστός που θα πει ότι –εν αντιθέσει προς τους χρήσιμους εφοπλιστές– η θέση των αναπήρων είναι στον Καιάδα. Τον …κανονικό ντε, όχι τον Γερμενή.
Δεύτερη παρατήρηση: Ξιφουλκώντας υπέρ των πλοιοκτητών, η ΧΑ τιμά στο έπακρο και τη λατρεμένη της χούντα, επί των ημερών της οποίας θεμελιώθηκε (νόμοι 89/1967 και 378/68) η –κατά βάση αλώβητη μέχρι σήμερα– εφοπλιστική «αυτοκρατορία» των αναρίθμητων προνομίων. Εάν λοιπόν τα πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου δυσκολεύονται να πείσουν μερικούς «πιστούς» τους ότι είναι οικονομικώς και κοινωνικώς ορθή η «γραμμή» για τους εφοπλιστές, ας επικαλεστούν την «ιστορική συνέπεια». Δεν ήξερε τι έκανε η Εθνοσωτήριος; Αλίμονο…
Η ΧΑ υποτίθεται ότι «φτύνει» την πολιτική ελίτ, την ώρα που «γλύφει» τα υψηλά «διαζώματα» της οικονομικής (ε, μεταξύ άλλων κάπου πρέπει εργαστούν ως μπράβοι και υπεύθυνοι ασφαλείας τόσα λεβεντόπαιδα του Λαϊκού Συνδέσμου). Τα κοινοβουλευτικά πεπραγμένα της ΧΑ είναι απολύτως συμβατά προς τα άλλα. Με τα «Γραφεία Ευρέσεως Εργασίας Ελλήνων» δεν συνάπτει μόνο πελατειακές σχέσεις, ούτε καλλιεργεί απλώς το ρατσισμό. Επιπροσθέτως βοηθά την …πιάτσα να απαλλαγεί ευκολότερα από τα υπολείμματα των εργασιακών δικαιωμάτων, το μίνιμουμ μεροκάματο, την ασφάλιση. Ρητορικά ή μη, διερωτώνται πολλοί γιατί η ΧΑ λάμπει διά της απουσίας της από μεγάλες αντιμνημονιακές κοινωνικές κινητοποιήσεις – ακόμη και η διαδήλωση εναντίον της Μέρκελ, βαριά της έπεσε! Προφανώς η εξήγηση δεν παραπέμπει μόνο στην απροθυμία της ΧΑ να βρεθεί σε απόσταση εκατοντάδων μέτρων ή χιλιομέτρων –αυτή θα το καθόριζε, άλλωστε– από συγκεντρωμένους «βρομιάρηδες αριστερούς» και διάφορους …ανώμαλους που αρνούνται να δεχθούν πως ο Ντερτιλής ήταν ήρωας. Παραπέμπει στην ίδια την πολιτική πεμπτουσία της ΧΑ.
Μήπως τουλάχιστον είναι σταθερά εχθρικοί προς την πολιτική εξουσία οι …ανυποχώρητοι εθνικιστές; Ποιοι; Αυτοί που μέχρι το «παρά πέντε» κρατούσαν μαζί με τους κυβερνητικούς εταίρους την ασπίδα, η οποία προστάτευε τον Στουρνάρα από την υποχρέωση να απολογηθεί για την ΑΤΕ; Ας γελάσουμε. Υπάρχουν όμως και σοβαρότερες «προσφορές» της ΧΑ, τις οποίες μάλιστα καμία κυβίστηση δεν αίρει. Πρώτη: Το μένος εναντίον της Αριστεράς. Δεύτερη: Η απαίτηση για ακόμη πιο άτεγκτη επιβολή «του νόμου και της τάξης», προς διαφύλαξη της «κοινωνικής ειρήνης». Τρίτη: Τα «ήξεις- αφήξεις» και τα …πονηρά «τσουβαλιάσματα», σε δύσκολες –για την κυβέρνηση– στιγμές. Τι ακριβώς είπε η ΧΑ λ.χ. για την απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Πόσο κακοί είναι όλοι. Πόσο αναγκαίο είναι να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο όλοι, συμπεριλαμβανομένων (να και το …τσάμικο του «αντικαθεστωτικού» ξεκαρφώματος) βουλευτών, υπουργών και γκόλντεν μπόις. Εν ολίγοις, ζήτω το ενιαίο μισθολόγιο! Έχουμε τη φρικτή υποψία ότι σε αυτό τελικά δεν θα ενταχθούν υπουργοί, ούτε κανένας από τους χρυσοκάνθαρους π.χ. του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας…
Η ΧΑ ανασαίνει, όταν ξεφυσά, όταν αγχωμαχά η ελπίδα για τον τερματισμό του κοινωνικού εφιάλτη. Αυτό το ξεφύσημα ηχητικά θυμίζει το «αφού», που εισάγει την αποδοχή του σημερινού status. Αφού δεν ανατρέπεται η πολιτική που απειλεί τη λειτουργία των δημοτικών βρεφονηπιακών σταθμών, ας διώξουμε τουλάχιστον τα παιδιά των μεταναστών, ώστε να «εξοικονομήσουμε» μερικές θέσεις. Αφού η κατάσταση στα νοσοκομεία είναι χάλια, ας πετάξουμε έξω μερικούς ανασφάλιστους αλλοδαπούς, μπας και …ελαφρυνθεί το πράγμα (έπονται άραγε ανασφάλιστοι γηγενείς;). Αφού συνεχίζεται ο οικονομικός στραγγαλισμός των μαγαζιών, ας τα βάλουμε με τους πλανόδιους πωλητές, τους τελευταίους τροχούς της άμαξας του παρα-εμπορίου (η συζήτηση για το σοβαρό λαθρεμπόριο …επιφανών επιχειρηματιών καλύτερα να αποφεύγεται). Αφού δεν έχουμε οξυγόνο, ας πνίξουμε τον άλλον για να μας μείνει περισσότερο «μερίδιο» αέρα. Ποιος «άλλος»; Οποιοσδήποτε: Εσχάτως σε ορισμένα μπλογκς ανθεί η χαιρεκακία για τις επικείμενες απολύσεις και μειώσεις μισθών στις τράπεζες… Όσο η ριζοσπαστική Αριστερά δεν πείθει για «το εφικτό και το όραμα», μαζί, μιας ανατρεπτικής πορείας, ο κανιβαλισμός της συστημικής ΧΑ θα φαντάζει ως μόνη «λύση». Πότε πρακτική λύση («μου βρήκαν δουλειά, έστω και με τρεις κι εξήντα») και πότε ψυχολογική («νιώθω κάποιος, με φοβάται ο Πακιστανός της γειτονιάς»). Το ξέρουμε καλά – ας δράσουμε σωστά…
