Επιτακτικά αναγκαίο το Σχέδιο Α της ανατροπής για το εργατικό κίνημα. Αυτό που λείπει είναι μια μαζική και ισχυρή αντικαπιταλιστική και αντιΕΕ Αριστερά.
του Γιάννη Ελαφρού
Συγκλονιστικές είναι οι εξελίξεις. «Κι όμως κινείται» αναφωνούν όλοι, πιστοί ή άπιστοι της ευρωπαϊκής ορθοδοξίας. Εκεί που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όλα ήταν υπό έλεγχο, ότι όλα τα βαγόνια είναι στο σιδερένιο μονόδρομο της Γερμανίας και των ηγεμονικών πλευρών του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ήρθε η προκλητική απόφαση του Γιούρογκρουπ και το αποφασιστικό «όχι» του κυπριακού λαού (που αποτυπώθηκε και στο αναγκαστικό «όχι» της κυπριακής βουλής και στους ελιγμούς της θλιβερής κι επαίσχυντης δεξιάς κυβέρνησης της Κύπρου) για να δείξουν ότι όλα είναι δυνατά! Συνεχή είναι τα μηνύματα ότι η Ευρώπη βράζει: οι τεράστιες κινητοποιήσεις σε Πορτογαλία και Ισπανία, ο ξεσηκωμός στην Βουλγαρία, η εκλογική αντίδραση στην Ιταλία και τώρα το «Όχι» της Κύπρου, δείχνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Ευρω-κρατίας.
Η προκλητική ληστρική απόφαση του γιούρογκρουπ (με τη συμμετοχή και του Γ. Στουρνάρα) που παραβίαζε ακόμα και το άβατο της προστασίας των τραπεζικών καταθέσεων, κτυπώντας και τις μικροκαταθέσεις του λαού (παρότι μετά όλοι προσπαθούσαν να ρίξουν το βάρος στον άλλον) υπογραμμίζει δυσάρεστες αλήθειες, που τόσο καιρό αναδεικνύει η αντικαπιταλιστική Αριστερά: Το βάθος της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και η ειδική της όξυνση μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Η βιαιότητα της επίθεσης ενάντια στον κόσμο της εργασίας, που δεν σταματά πια σε κανένα όριο, σε κανένα φραγμό και πάει να ρίξει τους εργαζόμενους σε έναν απίστευτο κοινωνικό Καιάδα. Η τάση καταστροφής κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων, ως προσπάθεια αστικής απάντησης στην κρίση. Η ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης σε ένα «Νταχάου» για τους λαούς, με κατάργηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και ισοτιμίας των κρατών, προς όφελος της Γερμανίας, των συμμάχων της και των πιο ισχυρών μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, που όσο επιτίθενται ενιαία στους λαούς, τόσο τσακώνονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά της λείας. Έτσι η Γερμανία απαιτεί να ελέγξει πλήρως και το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης (αυτή είναι η ουσία και της τραπεζικής ένωσης της ΕΕ, με την οποία συμφωνούν και διάφοροι …αριστεροί), την ώρα που η ενδιαφέρουσα σε ορυκτό πλούτο και σε ενεργειακά και γεωπολιτικά δίκτυα περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης μεταξύ Γερμανικής Ευρώπης, Ρωσίας, ΗΠΑ, Ισραήλ κλπ. Για μια ακόμα φορά όπου τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια… Κι ακόμα, ένα σύστημα που σκάει από (στρεβλή) ανάπτυξη, ένας καπιταλισμός της σήψης και της παρακμής που συνεχίζει να τρομπάρει την φούσκα της χρηματοπιστωτικής αρπακτικότητας.
Κι ενώ ένας λαός κατακτά μέσα από την ίδια του την πείρα, αντιμέτωπος με την βαρβαρότητα Βερολίνου και Βρυξελών την αναγκαιότητα της ρήξης με το ευρω-εφιάλτη, της εξόδου από το ευρώ (συντριπτικά ποσοστά Κυπρίων υπέρ της εξόδου από το ευρώ), χωρίς βεβαίως μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική αλλά μια δυνατότητα να μπει σε μια τροχιά ρήξεων και τελικά ρήξης, η κυρίαρχη Αριστερά -στην Κύπρο το ΑΚΕΛ και στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ- εξαντλούν όλη τους την εφευρητικότητα για το πώς θα βρεθεί λύση «έξω από την τρόικα αλλά μέσα στην ευρωζώνη»! Λες και χωρίζονται αυτά. Με αυτή την πολιτική φυσικά ανακόπτουν την λαϊκή δυναμική και οδηγούν σε υποχώρηση και ήττα.
Κι εδώ ερχόμαστε στο μεγάλο έλλειμμα, περισσότερο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό που λείπει είναι μια μαζική και ισχυρή αντικαπιταλιστική και αντιΕΕ Αριστερά, το αναγκαίο Σχέδιο Α για το εργατικό κίνημα και τον λαό, που θα σαρώσει την Ιερή Συμμαχία ΕΕ – ΔΝΤ με τις συνένοχες κυβερνήσεις (Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη – Στουρνάρα στην Αθήνα, αλλά και Αναστασιάδη στην Λευκωσία). Θα βάλει στη γωνία την πολιτική του ΑΚΕΛ, που περηφανεύεται ότι η Κύπρος ήταν η μόνη χώρα που ψήφισε τους νόμους του μνημονίου πριν αυτό καταληχτεί!
Όχι μόνο δεν μας πάει μακριά, αλλά είναι πολύ επικίνδυνη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που εκθειάζει το αστικό «Όχι» της Κύπρου και δεν αμφισβητεί την παραμονή στο ευρώ, την πληρωμή του χρέους και τη διάσωση των τραπεζών. Αλλά από την άλλη και μια πολιτική αντίληψη σαν αυτή που πρεσβεύει ο Περισσός, δηλαδή να περιμένεις στη γωνία για να βουλιάξει στις ανεπάρκειές του το κυπριακό «όχι» (που βεβαίως δεν είναι αντισυστημικό) δεν οδηγεί πουθενά. Αυτό που χρειάζεται είναι μια πολιτική γραμμή που θα αξιοποιεί τις ρωγμές για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής.
Ένα ισχυρό αντικαπιταλιστικό μέτωπο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μια ευρύτερη πολιτική συσπείρωση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς που κινούνται σε ανατρεπτική κατεύθυνση, σε πλήρη αντιπαράθεση με την ΕΕ αλλά και τις αστικές «κυβερνήσεις του ελέους», πρέπει να θέσουν άμεσα –πλατιά στον λαό και στο μαζικό κίνημα- ένα πρόγραμμα εργατικής απάντησης: Όχι στις τρόικες και στα καταστροφικά προγράμματα διάσωσης. Να μην ξαναπατήσουν στις χώρες μας, καμία διαπραγμάτευση, μονομερής κατάργηση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. Παύση πληρωμών στους τοκογλύφους – διαγραφή του χρέους. Έξω από το ευρώ και την ΕΕ. Πέρασμα στο δημόσιο όλου του τραπεζικού συστήματος και αναδιοργάνωσή του προς όφελος του λαού. Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματα των εργαζομένων, τα ασφαλιστικά Ταμεία και τον δημόσιο πλούτο (δημόσιες υπηρεσίες, περιβάλλον, ορυκτό πλούτο). Να πληρώσει το κεφάλαιο με πλούτο, ιδιοκτησία και εξουσία.
Ένα τέτοιο ρεύμα θα οξύνει την κρίση και μπορεί να προκαλέσει ρωγμές, στηριγμένο στη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών και όχι στα παζάρια των ιμπεριαλιστών. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αξιοποιήσει και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, χωρίς βεβαίως να νομίζει ότι η Ρωσία του Πούτιν μπορεί να ελευθερώσει την Κύπρο ή ο Ομπάμα να στηρίξει μια «αριστερή κυβέρνηση» στην Ελλάδα.
Έχουμε μείνει πολύ πίσω. Πέρασε πολύς καιρός να αναζητούμε τι λείπει, όταν αυτό που λείπει κυρίως είναι μια άλλη Αριστερά, με ένα αιχμηρό αντιΕΕ αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Τώρα είναι η ώρα της αντεπίθεσης και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με τις αριστερές δυνάμεις και τον πρωτοπόρο κόσμο του αγώνα που συνειδητοποιούν αυτή την ανάγκη πρέπει να βγουν μπροστά. Η χθεσινή κινητοποίηση αριστερών οργανώσεων ήταν ένα βήμα.
Σήμερα, το πιο μεγάλο στοίχημα είναι το κυπριακό «Όχι» να μην μείνει μετέωρο, να μην γυρίσει πίσω, να βαθύνει. Αλλά γι’ αυτό είναι απαραίτητο να βγει μπροστά ένα τέτοιο πρόγραμμα ρήξης και εξόδου από την φυλακή της τρόικας, του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ, του καπιταλιστικού κέρδους τελικά.
