Κρίσιμο στοίχημα η ενοποίηση των διάσπαρτων κοινωνικών αγώνων
Mάταιες αποδεικνύονται οι προσπάθειες του άθλιου κυβερνητικού επιτελείου να επιδείξει μια κατάσταση σταθεροποίησης και ανάκτησης του ελέγχου. Η ασίγαστη πάλη των εργαζομένων σε διάφορους κλάδους δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί με την προληπτική, όσο και προκλητική, ασύμμετρη βία από την πλευρά του κράτους και της κυβέρνησης.
Τα γεγονότα στο υπουργείο Εργασίας δεν σηματοδότησαν την «επιστροφή του ΚΚΕ» ή την αντεπίθεση του ΠΑΜΕ για να καλύψει το κενό αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ (όπως διέδωσαν τα χαλκεία του Μαξίμου) αλλά την κλιμάκωση της τρομοκρατικής κατασταλτικής εκστρατείας της συγκυβέρνησης, που αυτή τη φορά έθεσε στο στόχαστρό της και το ΚΚΕ. Την Τετάρτη το πρωί, οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ επιχείρησαν να κάνουν μία δυναμική διαμαρτυρία, στα γνωστά όρια που έχει το ΚΚΕ, στον υπουργό Εργοδοσίας Γ. Βρούτση, με αφορμή προκλητικές δηλώσεις του. Μέχρι εδώ καμία έκπληξη. Το έχουν ξανακάνει πολλές φορές. Η όποια έκπληξη ήρθε από την κατασταλτική μανία των ορδών των ΜΑΤ, που συνέλαβαν τους 35 συνδικαλιστές, ξυλοκόπησαν άγρια εργαζόμενους και νέους του ΠΑΜΕ που έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν, κράτησαν και τους 35 στην ΓΑΔΑ κι επιχείρησαν μία ακόμα προπαγανδιστική επιχείρηση σπίλωσης, για δήθεν καταστροφές στο γραφείο του υπουργού. Βεβαίως, όπως έχουμε ξαναπεί πρόκειται για αδέξιους «Γκεμπελίσκους», καθώς ξεφτιλίστηκαν πάλι με τις φωτογραφίες που έδωσαν στη δημοσιότητα, όπου φαίνεται καθαρά ότι οι μικροζημιές μεγαλώνουν και …μετά την αποχώρηση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ! Το κυβερνητικό μήνυμα είναι σαφές: Θα κτυπηθεί όλη η αγωνιζόμενη Αριστερά, όλο το κίνημα, όλες οι αντιστάσεις. Όχι τόσο γι’ αυτό που είναι ή που εκφράζουν σήμερα, αλλά για τη δυνατότητα να μετασχηματιστούν σε ένα κίνημα ανατροπής, καθώς ο λαός δεν αντέχει άλλο.
Την Πέμπτη, έστω και με τροχιοδεικτικές βολές, καταγράφηκε αυτή η δυνατότητα. Σαν σταλαγματιές από την καταιγίδα που έρχεται, όχι σαν μάχες οπισθοφυλακών αλλά σαν αναλαμπές ενός νέου κινήματος, βρέθηκαν στους δρόμους του αγώνα, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες (με τους εργαζόμενους στο Μετρό να διαδηλώνουν με μπλουζάκια που έγραφαν «επιστρατευμένος») οι εργαζόμενοι στην υγεία, οι ναυτεργάτες (που απεργούν και σήμερα με δεύτερη 48ωρη απεργία), οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας (που είναι απλήρωτοι για πάνω από εννιά μήνες!) και βεβαίως οι αγρότες. Όλα αυτοί οι κλάδοι κινητοποιούνται στρεφόμενοι ενάντια στην ισοπεδωτική επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, διεκδικώντας παρόμοια αιτήματα (με πρώτο και κύριο την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας), αλλά δεν ενοποιούνται σε ένα πανελλαδικό, πανεργατικό, παλλαϊκό κίνημα ανατροπής της πολιτικής της κυβέρνησης και της ίδιας της συγκυβέρνησης. Σήμερα όμως δεν υπάρχει περιθώριο για να κτυπάει ο κάθε κλάδος χωριστά, με την αυταπάτη της εξαίρεσης, απαιτείται να κτυπούν όλοι μαζί! Εάν κτυπήσουμε όλοι μαζί, χωρίς διαχωρισμούς και «κοινωνικούς αυτοματισμούς», η κοινοβουλευτική χούντα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ κι ευρύτερα το καθεστώς της απολυταρχίας του κεφαλαίου μπορεί να σαρωθούν.
Με ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, όπου οι εργαζόμενοι θα συνενωθούν διεκδικώντας συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις, ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες χωρίς περικοπές – ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις, μείωση των ωρών και των χρόνων εργασίας για νέες θέσεις εργασίας, αξιοπρεπή δουλειά και προστασία των ανέργων και των φτωχών, φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα για τις πόλεις, αξιοπρεπή αμοιβή του κόπου των αγροτών, φθηνά αγροτικά εφόδια και ενέργεια. Ο εργαζόμενος να σκεφτεί τον άνεργο, ο αγρότης τον φτωχό, οι άνθρωποι της πόλης το χωριό, ο ιδιωτικός τον δημόσιο υπάλληλο και τη δική του προσφορά, όσοι έχουν ακόμα μια δουλειά ότι μόνο εάν συνεγείρουν όλο το λαό θα νικήσουν.
Το έργο αυτό θα έπρεπε να το πάρουν πάνω τους οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις και με άλλο τρόπο η Αριστερά. ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η αστικοποιημένη γραφειοκρατία ούτε θέλει ούτε μπορεί. Το έδειξε με την πολιτική επιστράτευση του Μετρό, που αντί να προκηρύξει αμέσως πανεργατική απεργία και να γίνει χαμός, άρχισε τον χαρτοπόλεμο στέλνοντας φαξ. Βάζει τώρα μια απεργία σκοπιμότητας στις 20 Φεβρουαρίου, καθώς στα τέλη Μαρτίου είναι το συνέδριο της ΓΣΕΕ και θέλει να ξεπλύνει την ξεφτίλα της.
Εάν δεν μπορούν αυτοί, μπορούν οι εργαζόμενοι, με μπροστάρηδες τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος. Μπορούν να αξιοποιήσουν την απεργία της 20ής Φεβρουαρίου ως σημείο αντεπίθεσης, όπου θα συγκλίνουν όλα τα ρεύματα ενός νέου σκληρού αγώνα για την ανατροπή. Όπου θα διαμορφωθεί το πλαίσιο και το σχέδιο για μια συνολική αναγεννητική πρωτοβουλία του εργατικού κινήματος τον Μάρτιο, σε ρήξη με την αναπαλαίωση που θα επιχειρηθεί στο συνέδριο – τουρισμού της ΓΣΕΕ, στην Αλεξανδρούπολη. Με βήματα στην ενίσχυση του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων και στη διαμόρφωση δημοκρατικού κι ενωτικού άλλου κέντρου εργατικού αγώνα. Με την κατάκτηση, μέσα από την πείρα των εργαζομένων, με συνελεύσεις και συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, των αναγκαίων πολιτικών στόχων για να εξοπλιστούν και να νικήσουν οι αγώνες. Την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, το πέρασμα στο δημόσιο των τραπεζών, όλων των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, το να πληρώσει το κεφάλαιο με πλούτο, ιδιοκτησία και εξουσία για την κρίση, υπέρ της θέσης των εργαζομένων και του λαού.
Σε αυτή τη μάχη, σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, πρέπει να συμβάλουν όλες οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες. Ο σύγχρονος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός θέλει να τσακίσει όλη την Αριστερά που αντιστέκεται, όπως ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός θέλει να ισοπεδώσει τους εργαζόμενους. Δεν μπορεί να νιώθει άνετα το ΚΚΕ στην ιδιότυπη απομόνωσή του ή στην αυταπάτη ότι θα εξαιρεθεί από την καταστολή. Δεν μπορεί να γράφεται στην Αυγή (ή να διακινείται από φιλικούς προς το ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφους) ότι η επίθεση στο ΚΚΕ έγινε για να κτυπηθεί …ο ΣΥΡΙΖΑ! Τόση μικροκομματική – μεγαλοκυβερνητική μυωπία πια… Πρόκειται για αγώνα για την επιβίωση του λαού, για την ανατροπή της δολοφονικής επίθεσης του κεφαλαίου και της ΕΕ, για να ξηλωθεί η κοινοβουλευτική χούντα που έχουν επιβάλλει, από ένα ρωμαλέο κίνημα που θα επιβάλει άλλες εξελίξεις. Όσοι δεν είναι κολλημένοι με κυβερνητικούς θώκους ή με κομματικές καρέκλες, θα μπού