Η αλήθεια είναι, πως όσο κι αν κάνουμε ευχές κι όσο κι αν προσηλώνουμε το βλέμμα μας στο μέλλον, τα επιθυμούμενα δεν θα γίνουν πραγματικότητα επειδή στέλνουμε σ’ αυτά όλη μας την ενέργεια. Κι επειδή δεν πιστεύουμε στις ανοησίες τύπου Κοέλιο, πως άμα επιθυμείς κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις, κάτι άλλο πρέπει να αποπειραθούμε, ώστε το σύμπαν να γίνει συνεργός στην επιθυμία μας. Άρα πρέπει να συντάξουμε το σύμπαν, που προς το παρόν δείχνει να αδιαφορεί για μας, στις θελήσεις μας.
του Θανάση Σκαμνάκη
Εξαίσιοι άνθρωποι, σπουδαία μυαλά, ανιδιοτελείς εργάτες των ονείρων, έκαναν τη ζωή τους παρανάλωμα σ’ αυτό το έργο. Κι όμως δεν έφτασε. Δεν είναι που οι θελήσεις δεν ήταν ισχυρές. Τίποτα πιο πολύ δεν είχαν να δώσουν. Κάποτε τόλμησαν το ανέφικτο. Κι έκαναν ένα άλμα προς τον ουρανό. Γιατί δε έφτασαν το αστέρι της μοίρας που επέλεξαν; Γιατί κατέρρευσαν τόσα ωραία σχέδια με τόσο πάταγο;
Κι ύστερα από τους σεισμούς και τις καταρρεύσεις έγινε σχεδόν ενδημικό φαινόμενο, όσο χάναμε εδάφη τόσο να επενδύουμε σε συναίσθημα, τόσο να στρεφόμαστε στην ποίηση για να μας δώσει ερμηνείες, κι αν όχι πειστικές τουλάχιστον παρήγορες. Πολύτιμα πράγματα, θα πεις. Χωρίς αυτά δεν κάνεις βήμα πιο πέρα. Αλλά δεν επαρκούν. Να αισθάνεσαι δεν φτάνει, που λέει κι ο ποιητής.
……
Ως φαίνεται το αλφαβητάρι του κόσμου δεν το έχουμε μάθει ακόμα. Πολύ περισσότερο, που κάθε μέρα προστίθενται καινούργια γράμματα και γραφές. Και πως ν’ αλλάξεις (και γιατί) έναν κόσμο που δεν έχεις καταλάβει;
Συνεπώς, δανειζόμενοι τις παλιές γραφές, κερδίζοντας την εμπειρία και τη γνώση του λάθους, – δουλεύοντας στο άσπρο άγραφο χαρτί και στο παρθένο σώμα-, διαγράφοντας, σβήνοντας, ανατρέποντας και ξανακερδίζοντας την παλιά γνώση, ξαναπιάνοντας το νήμα και ξανασπουδάζοντας το βέβηλο κορμί των απόκληρων, πρέπει να κατακτήσουμε την πολύτιμη κατανόηση και την καθαρότητα των δρόμων. Κάνοντας πάντα, και πάντα, σαν να είναι αρχή, σαν να είναι η πρώτη φορά, σαν ο κόσμος να ξαναγίνεται καινούργιος και απαιτητικός κι η νεότητά μας να ξαναγεννιέται.
Λοιπόν, ας γίνουμε αιρετικοί και παράνομοι, ας ταλαντευτούμε άπειρες φορές για να ξανασταθούμε όρθιοι κι όχι παραμένοντας ακλόνητοι να θαφτούμε κάτω από τα ερείπια των σεισμών. Θέλει πολύ δουλειά και δύσκολη. Θέλει να αντέξουμε την οδύνη των γεννήσεων. Θέλει να ξαναπιάσουμε τη μελέτη του αστρικού διαστήματος και του καθημερινού εργάσιμου ωραρίου, τη γνώση του απέραντου κόσμου και του άπειρου μικρόκοσμου. Από την αρχή, και πάλι. «Τα θεμέλιά μας στα βουνά»!