Φοβούνται την Αριστερά του «Έξω από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ»
Το πρόβληµα της διαρκούς πολιτικής αστάθειας και ειδικά του ελλείµµατος κυβερνητικής σταθερότητας, όπως όλα δείχνουν, θα οδηγηθεί σε νέα ένταση µετά το διαφαινόµενο µαύρισµα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τον Μάη. Ταυτόχρονα ενισχύεται η προσπάθεια πλήρους ενσωµάτωσης και συµµόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε µια γραµµή κυβερνητικής διαχείρισης, που προφανώς θα έχει φιλολαϊκό προφίλ (αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης), αλλά δεν θα συγκρούεται, δεν θα σπάει τον ευρωτοίχο, δεν θα ανατρέπει την κατάσταση.
Όσο κι αν µοιάζει «µικρό» ζήτηµα σε σχέση µε το άµεσο µεγάλο θέµα της κυβερνητικής διαχείρισης, ιδιαίτερος στόχος του συστήµατος αποτελεί το κτύπηµα της ανατρεπτικής Αριστεράς, «που λέει έξω από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», σύµφωνα µε τη χαρακτηριστική δήλωση Σαµαρά στις ΗΠΑ, που τοποθετούσε αυτές τις αριστερές απόψεις στο «άλλο άκρο». Τα ίδια είπαν Σαµαράς και Μπαρόζο στις 8 Ιανουαρίου, στην επίσηµη έναρξη της ελληνικής προεδρίας, όταν η αστυνοµία απαγόρευσε τη συγκέντρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γνωρίζουν όλοι αυτοί ότι σε απότοµες καµπές των εξελίξεων και ειδικά σε στιγµές όξυνσης της ταξικής πάλης, αποσάθρωσης της επιρροής των αστικών κοµµάτων και ανοιχτής ένταξης της ρεφορµιστικής Αριστεράς στο παιχνίδι της διαχείρισης του συστήµατος ακόµα και µικρές δυνάµεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που όµως έχουν κοινωνική αναφορά, µετωπική λογική, σαφές ανατρεπτικό πρόγραµµα πάλης και αναπτυγµένη επαναστατική τακτική και πολιτική ευφυΐα, µπορούν να παίξουν κρίσιµο ρόλο. Γι’ αυτό όλοι αυτοί εχθρεύονται και δεν θέλουν να υπάρξει µαζική µετωπική ανατρεπτική Αριστερά, που θα σηκώσει τη σηµαία του «Έξω» από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, της δι-εξόδου από τη µνηµονιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα και τη νατοϊκή πολεµική ιµπεριαλιστική µηχανή. Μια Αριστερά που είναι «Έξω» από το σύστηµα και τη διαχείριση, αλλά µέσα στον κόσµο, στους αγώνες και τις αγωνίες του. «Έξω» από την κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και την ηττοπάθεια του ΚΚΕ, «έξω» από κάθε λογική δορυφοροποίησης και ενσωµάτωσης στο ανερχόµενο ρεφορµιστικό ρεύµα, αλλά «µέσα» και µαζί µε τον µαχόµενο κόσµο της Αριστεράς για αποτελεσµατική και νικηφόρα κοινή δράση στο µαζικό κίνηµα. Για µια Αριστερά που συνδέει το «Έξω από το ευρώ» µε το «Έξω από την ΕΕ», τα ζωτικά αιτήµατα των εργαζοµένων, των ανέργων, των φτωχοµεσαίων στρωµάτων της πόλης και των αγροτών, των νέων µε το αίτηµα της ρήξης και της αποδέσµευσης από την ευρω-φυλακή, που προσδίδει αντικαπιταλιστικό περιεχόµενο στις σύγχρονες κοινωνικές και δηµοκρατικές διεκδικήσεις για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού (και όλων των λαών) από τη δυναστεία της ΕΕ, των δανειστών και συνολικά του κεφαλαίου. Γι’ αυτό όλοι αυτοί εχθρεύονται την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που παλεύει σταθερά για µια τέτοια προοπτική, για µια άλλη ανατρεπτική Αριστερά, για ένα άλλο νικηφόρο κίνηµα.
Θέλοντας να συµβάλλει σε αυτή τη δυνατότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επεξεργάστηκε την πολιτική πρόταση της µετωπικής συµπόρευσης των αντικαπιταλιστικών, αντιιµπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικών δυνάµεων της Αριστεράς. Η επεξεργασία αυτής της κατεύθυνσης και η προσπάθεια προς αυτό το δρόµο αποτελούν σηµαντικά βήµατα µπροστά. Αφενός γιατί οδήγησαν στην αναζήτηση δρόµων ευρύτερης µετωπικής συσπείρωσης δυνάµεων που προέρχονται από άλλες θέσεις, πέρα από τη λογική «εµείς, εµείς οι µόνοι συνεπείς», αφετέρου γιατί ανέδειξε το αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο, που προσδίδει σε µια κίνηση τον ανατρεπτικό ή όχι χαρακτήρα. Προφανώς τα δύο αυτά στοιχεία πρέπει να αντιµετωπίζονται στη διαλεκτική τους ενότητα, αλλιώς µπορεί να οδηγούν σε εκτρώµατα.
Δυστυχώς στη διαδικασία συζήτησης για τη µετωπική συµπόρευση δεν υπήρξε πολιτική συµφωνία, παρά τα θετικά βήµατα που έγιναν. Έχει αξία να αναζητήσουµε τις πολιτικές αιτίες γι’ αυτό, τις πολιτικές διαφοροποιήσεις, υπερβαίνοντας µια συζήτηση (ή και άγονη αντιπαράθεση) για τη διαδικασία. Το κρίσιµο σηµείο (είχε φανεί από νωρίς) ήταν τελικά το ζήτηµα της στάσης απέναντι στον πολιτικό στόχο της εξόδου από την ΕΕ, βασικό κριτήριο για να είναι µια πολιτική πρόταση ρήξης και ανατροπής (σύµφωνα µε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Το Σχέδιο Β΄ υποβάθµισε αυτή την πλευρά σαν «στόχο των αγώνων» και σε σαφή υποτίµηση σε σχέση µε το στόχο της εξόδου από το ευρώ (για µια πιο αναλυτική παρουσίαση των διαφορετικών προσεγγίσεων δείτε το κείµενο των Α. Δραγανίγου και Γ. Μπαλάση στο narnet.gr και την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΝΑΡ για την Κοµµουνιστική Απελευθέρωση).
Δεν πρόκειται για θετική εξέλιξη αλλά βεβαίως δεν είναι και το τέλος του κόσµου. Πρέπει καταρχήν να αντιµετωπιστεί σοβαρά, ως έκφραση πολιτικών διαφορών, που δεν µπόρεσαν να συντεθούν και όχι σαν εµφάνιση της λογικής του «γκρουπούσκουλου», όπως έσπευσαν κάποιοι εύκολα να πουν. Γραφίδες από τον κεντροαριστερό Τύπο ανακάλυψαν αίφνης την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να γράψουν για την Αριστερά που τσακώνεται για το «φύλο των αγγέλων». Ε, βέβαια, όταν καταπίνεις αµάσητο ολόκληρο Βουδούρη (και κάνεις και ολοσέλιδα προβολής του), είναι λίγο δύσκολο να καταλάβεις τον αγώνα µιας Αριστεράς για θέσεις και προγράµµατα, αντί να ασχολείται πώς θα µοιράσει τις καρέκλες.
Η πολιτική λογική της µετωπικής συµπόρευσης παραµένει ενεργή. Το πολιτικό πλαίσιο που ενέκρινε το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την προηγούµενη Κυριακή αποτελεί ουσιαστική βάση για συσπείρωση δυνάµεων. Η αναγκαιότητα και η µεγάλη δυνατότητα για την πολιτική και εκλογική ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ Αριστεράς, για την ισχυροποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ,είναι µπροστά µας.
Όταν κάποια πράγµατα δεν µπορούν να γίνουν µέσα στα γραφεία, χρειάζεται ο ζωογόνος αέρας της κοινωνίας, των εργαζοµένων, των αγωνιζόµενων. Από κει θα αντλήσει δύναµη και έµπνευση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, µε µια µεγάλη πολιτική εξόρµηση.
