Δημήτρης Σταμούλης
▸Οι εργαζόμενοι σε τουρισμό και εστίαση δουλεύουν για μισθούς κάτω από 1.000 ευρώ και για λίγα tips, βιώνουν απάνθρωπες εργοδοτικές συμπεριφορές και συνθήκες εργασίας, κάνουν συχνά άλλα από αυτά που συμφώνησαν, δουλεύουν «7 με 7», 12ωρα ή 14ωρα ακατάπαυστα..
Στιγμιότυπο πρώτο: «Εμείς πληρώνουμε για να δουλεύει το Δημόσιο. Τα παιδιά δεν δουλεύουν τυχαία στην επιχείρηση. Παρακαλούν να δουλέψουν εδώ. Οι μισθοί είναι καλοί… Όλα τα προκάλεσαν ανταγωνιστές που ήρθαν να μας πάρουν τις παραλίες». Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν στον γνωστό πλέον επιχειρηματία του μπιτς μπαρ στη Ρόδο με τις εικόνες ντροπής και τον… λουόμενο σερβιτόρο.
Στιγμιότυπο δεύτερο:
Νεαρός μάγειρας σε ξενοδοχείο της Κρήτης παρέλαβε κατσαρόλα με καυτό λάδι και λόγω ατυχήματος «έσκασε» στο πρόσωπο και το σώμα του προκαλώντας του εγκαύματα δευτέρου βαθμού. Αντί οι υπεύθυνοι να τον μεταφέρουν άμεσα στο νοσοκομείο, τον έβαλαν σε έναν χώρο όπου αποθηκεύουν ωμά κρέατα, επειδή ήταν… ανασφάλιστος και με 500 ευρώ μισθό.
Στιγμιότυπο τρίτο: Εργαζόμενος σε εστιατόριο της Ρόδου επειδή αρνήθηκε το αίτημα του διπλανού επιχειρηματία να εργαστεί για λογαριασμό του, ξυλοκοπήθηκε άγρια από δέκα άτομα καταλήγοντας στο νοσοκομείο.
Στιγμιότυπο τέταρτο: Νεαρή κοπέλα πήγε να δουλέψει σερβιτόρα σεζόν σε μπιτς μπαρ σε νησί των Κυκλάδων και όταν την είδε ο εργοδότης της, πρώτη μέρα στη δουλειά, ντυμένη με παντελόνα και μπλουζάκι, της είπε ότι ντύθηκε «σαν παρθένα», και απαίτησε να βάλει μαγιό και παρεό «γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος».
Στιγμιότυπο πέμπτο: Σερβιτόροι σε πεντάστερο ξενοδοχείο της Αθήνας υποχρεώνονται να σερβίρουν με χειμερινή στολή εργασίας κάτω από τον καυτό ήλιο «γιατί την φτιάξαμε και την πληρώσαμε πανάκριβα πριν μερικούς μήνες», όπως «εξηγήθηκε» εκπρόσωπος της επιχείρησης.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα πιο κραυγαλέα περιστατικά και καταγγελίες του τελευταίου διαστήματος που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας για το καθεστώς… φεουδαρχίας που υπάρχει στους χώρους δουλειάς του τουρισμού και της εστίασης, εκεί όπου οι εργαζόμενοι για μισθούς κάτω από 1.000 ευρώ και για λίγα tips βιώνουν απάνθρωπες εργοδοτικές συμπεριφορές και συνθήκες εργασίας, κάνουν συχνά άλλα από αυτά που συμφώνησαν, δουλεύουν «7 με 7», 12ωρα ή 14ωρα (με τη βούλα των επαίσχυντων συλλογικών συμβάσεων που έχουν προσυπογράψει οι εργοδοτικές ηγεσίες της ομοσπονδίας και πολλών τοπικών σωματείων του κλάδου), με τις ελεγκτικές αρχές από απούσες μέχρι αδιάφορες, όπως αποδείχτηκε εμφατικά και στο περιβόητο μπιτς μπαρ.
Ειδικά η ιστορία της Ρόδου εμπερικλείει τον εργοδοτικό δεσποτισμό, την κυβερνητική-υπουργική συγκάλυψή του και την σαφώς υπαρκτή τάση υποταγής μερίδας εργαζομένων όπως αυτή αναδείχθηκε μέσα από την «επιστολή» των υπαλλήλων ανεξάρτητα από το εάν αυτή αποτελεί προϊόν βούλησής τους ή εργοδοτικού εκβιασμού. Ακούσαμε διάφορα απίθανα από το αφήγημα του εργοδότη, ότι «το παιδί το έκανε για χαβαλέ», ότι «παίζουν τα παιδιά», ότι… «έκοψε δρόμο» και διάφορά άλλα τραγελαφικά που υπογραμμίζουν απλώς τη φαιδρότητα των εκπροσώπων της δήθεν «βαριάς βιομηχανίας» του εγχώριου τουρισμού που τσαλαπατά κάθε εργατικό δικαίωμα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αντιλήψεις χονδροκομμένης ταξικής συνεργασίας αναπαράχθηκαν μαζικά στα ΜΜΕ μέσω της «απάντησης των εργαζομένων», περί «πνεύματος συνεργασίας για κοινό όφελος», περί «κεφιού για δουλειά» (το τσαλαβούτημα με τον δίσκο στο νερό;) ή ότι «αντιμετωπίζουμε την εργασία μας σαν δική μας δουλειά», ανεξάρτητα εάν βέβαια τα κέρδη καταλήγουν στην τσέπη του αφεντικού…
Η ιστορία της Ρόδου εμπερικλείει τον εργοδοτικό δεσποτισμό, την κυβερνητική συγκάλυψη και τάση υποταγής μερίδας εργαζομένων
Ακούσαμε τον Άδωνι Γεωργιάδη με το «καλημέρα» στο νέο υπουργείο του, να υπερασπίζεται απροκάλυπτα τον εργοδότη μιλώντας για «περιστατικό πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί από τους κανόνες που έχουμε» και ότι «δεν υπάρχει κείμενη διάταξη που να επιτρέπει να μπει πρόστιμο». Τον έβγαλε και… νόμιμο σε όλα, «οι ελεγκτές δε βρήκαν παραβάσεις». Το Λιμενικό είχε βρει παρανομίες με τις πλωτές εξέδρες λίγες μέρες πριν το περιστατικό, έκοψε πρόστιμο αλλά οι πάσσαλοι με τις ξαπλώστρες παραμένουν καρφωμένοι στο «σώμα» της παραλίας ακόμα. Αποδείχτηκε δε πως από το 2016 είχαν ληφθεί πολλές αποφάσεις για τη σφράγιση του καταστήματος, είχε ανακληθεί πολλάκις η άδεια λειτουργίας όταν και αν υπήρχε, είχε αποφασιστεί η απομάκρυνση αυθαίρετων κατασκευών, αλλά τίποτα δεν προχωρούσε…
Τα ερωτήματα δε που έθεσαν κάποιοι εργατολόγοι ή συνδικαλιστές παραμένουν αναπάντητα. Ποια μέριμνα είχε ο εργοδότης για ενδεχόμενη θερμοπληξία του εργαζόμενου; Είχε λάβει υπόψη του το θερμικό ισοζύγιο του εργαζόμενου λόγω του ιδρώτα και της υγρασίας; Είχε παραχωρήσει στον εργαζόμενο μέσα ατομικής προστασίας; Αν λιποθυμούσε ή πνιγόταν θα το αντιλαμβανόταν κάποιος;