Γιάννης Ελαφρός
▸ Κανείς θεατής της ενδοαστικής κόντρας, «όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια»
Οι «πάνω» δεν μπορούν να συνεχίσουν τη διακυβέρνηση με τον ίδιο τρόπο και οι «κάτω» δεν θέλουν να συνεχίσουν να ζουν μέσα στην εκμετάλλευση, τη φτωχοποίηση και τη διαρκή κρίση, που για την Ελλάδα κρατά –με μικρές αναλαμπές– για πάνω από 12 χρόνια (permacrisis, μόνιμη κρίση, «λέξη της χρονιάς» σύμφωνα με το βρετανικό Collins Dictionary). Η κυβέρνηση της ΝΔ βρίσκεται σε ένα «σάντουιτς» πιέσεων, με τη λαϊκή δυσαρέσκεια να βγαίνει στους δρόμους, όπως έδειξε η ανεβασμένη απεργία και οι πολύ μεγάλες διαδηλώσεις της Τετάρτης και το τείχος υποστήριξης στην κυβέρνηση από τα βασικά κέντρα της ολιγαρχίας να μπάζει νερά με βασικό στοιχείο την κόντρα Μητσοτάκη-Μαρινάκη. Έχουμε μπει σε μια περίοδο σοβαρών πολιτικών εξελίξεων, νέων προκλήσεων και δυνατοτήτων, που απαιτούν άνοδο της πολιτικής παρέμβασης του εργατικού λαϊκού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η ρωγμή που άνοιξε στο μαύρο πέπλο της αδιαφάνειας και της μαζικής συστράτευσης των ΜΜΕ στο πλευρό της κυβέρνησης φέρνει στην επιφάνεια όλο τον βούρκο, την αρπακτικότητα και τη βαθιά αντιδραστική ουσία της αστικής πολιτικής σήμερα. Η δυσώδης πραγματικότητα της μαζικής παρακολούθησης, με ΣΔΙΤ ΕΥΠ και Predator (που αφορά πάνω από 15.000 πολίτες για τους οποίους δεν ακούγεται τίποτα!) και τα κυβερνητικά σκάνδαλα που «σκάνε» συνεχώς ραγίζουν ανεπανόρθωτα την εικόνα που φιλοτεχνούσαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του: Άριστοι, τεχνοκράτες, θεσμικοί, σύγχρονοι, Ευρωπαίοι. Η αστική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, που θέλει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», αρπάζει την ευκαιρία και στοχοποιεί αποκλειστικά και μόνο τον Κ. Μητσοτάκη και το περιβάλλον του, είναι η καλύτερη απόδειξη πως δεν θέλουν να αλλάξουν (σχεδόν) τίποτα.
Στην πραγματικότητα, η τάση προς τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και τις πιο αδυσώπητες πρακτικές κρατικού ελέγχου και καταστολής, σε συνδυασμό με το μεγάλο φαγοπότι των ολιγαρχών του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού, είναι ενδημικό φαινόμενο της αστικής διακυβέρνησης στην εποχή μας. Όποιος δεν θέλει να τα βάλει με τον καπιταλισμό και την ιδιοκτησία του κεφαλαίου, ας πάψει να γκρινιάζει για διαφθορά και μη δημοκρατία. Ειδικά στην περίοδο της διαρκούς κρίσης και της όξυνσης του αστικού ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων, οι αστικές κόντρες γενικεύονται και οι κυβερνήσεις φθείρονται ακόμα πιο γρήγορα.
Πίσω από την κόντρα Μητσοτάκη-Μαρινάκη, βασικού υποστηριχτή μέχρι πρότινος του πρωθυπουργού, κρύβεται ο τσακωμός για τη μοιρασιά της λείας και τον έλεγχο των παράκεντρων της εξουσίας (βλ. σελίδα 5). Δεν είναι αντιπαράθεση στρατηγικού χαρακτήρα· και οι δύο πλευρές είναι ταγμένες στο πλευρό των ΗΠΑ (αλλά και της ΕΕ). ενώ ο Κ. Μητσοτάκης τονίζει στα μονοπώλια πως επί θητείας του τα κέρδη τους απογειώθηκαν σε βάρος του λαού. Μπορεί όμως το Μαξίμου να μοιράσει στο μεγάλο κεφάλαιο την «πίτα» της λεηλασίας του λαού και του Ταμείου Ανασυγκρότησης;
Γι’ αυτό παραμένει ανοικτό το πόσο βαθιά θα πάει η σύγκρουση, αν θα οδηγήσει σε ρήξη ή σε συμβιβασμό, σε πιο γρήγορη προσφυγή στις κάλπες και τι θα σημαίνει για το μετεκλογικό αστικό σκηνικό. Η κυβέρνηση όντως γίνεται πιο ευάλωτη, γεγονός που μπορεί να αξιοποιήσει το κίνημα. Το να περιμένει όμως κανείς θετικές εξελίξεις για τον λαό από μια ενδοαστική σύγκρουση συμφερόντων, είναι σαν να πηγαίνεις σε κηδεία και να λες και του χρόνου! Και γι’ αυτό προκαλεί αποστροφή η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να αξιοποιήσει τη διαφοροποίηση Μαρινάκη, ακόμα και να χτίσει γέφυρες ξανά μαζί του, όπως είχε κάνει στην πρώτη φάση των τηλεοπτικών αδειών το 2015…
Το βασικό ζητούμενο σήμερα είναι να βγει μπροστά το εργατικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, με τις διεκδικήσεις του και πολιτικούς στόχους ανατροπής και να τα σαρώσει όλα. Η μεγάλη είδηση της εβδομάδας δεν ήταν ούτε οι συνεντεύξεις Μητσοτάκη-Τσίπρα, ούτε τα διαγγέλματα Μαρινάκη. Ήταν η μεγάλη απεργία και οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές στον δρόμο. Οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν θεατές της διαμάχης στο σύστημα εξουσίας, εξάλλου ξέρουν πως «όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».
Κλιμάκωση αγώνα τώρα, πολιτικό κίνημα, έμπνευση από την αντικαπιταλιστική Αριστερά
Μετά την επιτυχημένη απεργία στις 9 Νοέμβρη είναι αναγκαία η κλιμάκωση. Οι εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου και η μεγάλη πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία στις 17 Νοέμβρη είναι βασικός σταθμός και εφαλτήριο για τα επόμενα. Το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση ενός μαχητικού, ασίγαστου, ενωτικού πολιτικού κινήματος διαρκείας, που θα πατάει γερά στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές και θα διεκδικεί ανυποχώρητα όλα όσα χρειάζεται ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Απαραίτητο βήμα είναι μια νέα πανελλαδική πανεργατική απεργία το επόμενο διάστημα, όχι ως τυπική επανάληψη της «απεργίας για τον προϋπολογισμό» (παρότι οι κρατικές δαπάνες και έσοδα είναι βασικό πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης, ειδικά σήμερα), αλλά ως κόμβος της αντεπίθεσης του κινήματος. Το ταξικό και ριζοσπαστικό ρεύμα του εργατικού κινήματος, με τη μεγάλη μαζικότητα των ανεξάρτητων ταξικών συγκεντρώσεων, ανέδειξε τις νέες δυνατότητες.
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις συνθήκες καλείται να παίξει η αντικαπιταλιστική Αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από όλες τις πτυχές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής αναδύεται η ανάγκη για μια συνολική ανατροπή, που θα σαρώσει τους πυλώνες του συστήματος. Μόνο η αντικαπιταλιστική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά θέτει αυτό το στόχο, που μπορεί να δώσει έμπνευση και προοπτική στον κόσμο που βγαίνει ξανά στον δρόμο κι αναζητά. Η λογική της εξέγερσης, που τόσο επίκαιρα μάς ξαναθυμίζει η επέτειος του Πολυτεχνείου, είναι η μόνη που μπορεί να κόψει τα δεσμά του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, καθώς και του σύγχρονου χαφιεδο-κράτους.