Δημήτρης Τζιαντζής
▸ Προς νέα πολεμική φάση με αιματηρή κλιμάκωση
Πεντέμισι μήνες μετά την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο καταστροφικός πόλεμος ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες σε έκταση ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζεται αμείωτος, με όλο τον υπόλοιπο κόσμο να χορεύει στους ρυθμούς του και την ακρίβεια να γονατίζει τα νοικοκυριά.
Τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο, με τη Ρωσία να διεξάγει πια ολοκληρωτικό πόλεμο και να μη δείχνει καμία διάθεση αποχώρησης και παραχώρησης εδαφών κι ας μην έχει κηρύξει ακόμα γενική επιστράτευση. Η Ουκρανία στηρίζεται πλέον σχεδόν απόλυτα στη δυτική βοήθεια, με τις ΗΠΑ όχι μόνο να κατευθύνουν τη ροή του δυτικού οπλισμού στον στρατό του Ζελένσκι αλλά και να σχεδιάζουν την πολεμική στρατηγική. Χαρακτηριστικό είναι το «χειρουργικό» χτύπημα με πυραύλους HIMARS και η καταστροφή της μοναδικής γέφυρας ανεφοδιασμού της περιφέρειας της Χερσώνας, που βρίσκεται υπό ρωσικό έλεγχο. Ο σχεδιασμός της επίθεσης έχει το «σημάδι» των ΗΠΑ. Την ίδια ώρα, ο ουκρανικός στρατός ανακοινώνει την έναρξη μεγάλης επιχείρησης για την ανακατάληψή της Χερσώνας, με τους δυτικούς αναλυτές, ωστόσο, να χαρακτηρίζουν ελάχιστα ρεαλιστική αυτή την προοπτική πέρα από την ανακατάληψη μικρών οικισμών.
Η Ρωσία συνεχίζει να προελαύνει στο Ντονέτσκ, ισοπεδώνοντας με το πυροβολικό ολόκληρες πόλεις. Ωστόσο, με τους σημερινούς ρυθμούς, θα χρειαστούν μήνες πριν ολοκληρώσει τον στρατηγικό στόχο της κατοχής ολόκληρου του Ντονμπάς και ακόμα και τότε τίποτα δεν δείχνει ότι θα έχουμε εκεχειρία. Η Ρωσία έχει ήδη επεκτείνει το πεδίο της «ειδικής επιχείρησης» βομβαρδίζοντας σημεία σε όλη την Ουκρανία, προειδοποιώντας ότι οι παραδόσεις όπλων μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία αλλάζουν το εύρος των πολεμικών επιχειρήσεων. Ο ρωσικός στρατός διατηρεί υπεροπλία σε πυρομαχικά και πυροβολικό, όμως ο πόλεμος ανέδειξε τις τεράστιες αδυναμίες του, κυρίως στη χρήση της αεροπορίας και την έλλειψη μεγάλου αριθμού «έξυπνων κατευθυνόμενων πυραύλων». Από την άλλη, ο στρατός της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή είναι ένα συνονθύλευμα από διαφορετικά οπλικά συστήματα, στα περισσότερα από τα οποία δεν έχει προηγηθεί καμία εκπαίδευση και προέρχονται από 40 χώρες (η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες 10 απ᾿ αυτές!). Για τον εξοπλισμό του ουκρανικού στρατού έχει στηθεί στη Στουτγκάρδη ένα ολόκληρο «πολεμικό χωριό», ένα γιγαντιαίο ευρωατλαντικό στρατηγείο. Αποκαλυπτική είναι η συνέντευξη του επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών της Ουκρανίας, στην οποία όχι μόνο παραδέχεται ότι οι βρετανικές και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ενημερώνονται πριν από κάθε χτύπημα με Himars και έχουν δικαίωμα βέτο αν δεν εγκρίνουν το στόχο!
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, σαν βγαλμένη από δυστοπικό ψυχροπολεμικό μυθιστόρημα, αποτέλεσε ένα πραγματικό σοκ και για την Αριστερά, που μεγάλο μέρος της φάνηκε να αιφνιδιάζεται και να δυσκολεύεται στην ανάλυση αυτής της δυσάρεστης και πολύπλοκης κατάστασης. Ένα τμήμα της, μάλιστα, κινούμενο από κάποιου είδους ρετρό αντιμπεριαλισμού, έσπευσε να χαιρετίσει τη ρωσική εισβολή, με ένα άλλο να στέκεται με το μέρος της «ουκρανικής αντίστασης» —ούτε καν με τον ουκρανικό λαό. Φυσικά, η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν μπορεί να είναι με το αιματοκύλισμα των λαών και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αν δεν γινόταν η εισβολή, το ΝΑΤΟ θα έπρεπε… να την στήσει. Ανέβασε την αποδοχή της συμμαχίας σε Σουηδία και Φινλανδία από 15% σε πάνω από 70% και οδήγησε σε πολλαπλασιασμό όλων των αμυντικών προϋπολογισμών. Τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα έχει φέρει και η επιχείρηση «αποστρατιωτικοποίησης» της Ουκρανίας. Το καθεστώς του Κιέβου δεν είχε ποτέ ξανά τη δυνατότητα να χτυπήσει ρωσικό έδαφος, την Κριμαία και το στόλο της Ρωσίας στη μαύρη Θάλασσα. Σήμερα έχοντας -άμεση ή έμμεση- πρόσβαση σε δορυφορικά συστήματα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, και πυραυλικά συστήματα δυτικής τεχνολογίας πιο εξελιγμένα από τα Ρωσικά όπως οι HIMARS, o ουκρανικός στρατός αποτελεί μια άμεση και πολύ πιο υπαρκτή απειλή.
Σε ελάχιστες χώρες –μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα– δεν περπάτησε για διαφορετικούς λόγους το σενάριο ότι για τη σύγκρουση και την κλιμάκωσή της ευθύνεται αποκλειστικά η Ρωσία. Τα «παιχνίδια πολέμου» των ΗΠΑ με Κίνα και Ταϊβάν αποδεικνύουν πως οι Αμερικανοί αξιοποιούν τις υπάρχουσες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις για να επιβάλλουν την δική τους ατζέντα ακόμα και αν αυτό οδηγεί σε πολεμική ανάφλεξη.
Ο πόλεμος αποτελεί ευκαιρία για τον ιδεολογικό επανεξοπλισμό του αντιπολεμικού, φιλειρηνικού κινήματος. Αντιλήψεις ενάντια στον πυρηνικό και πολεμικό αφοπλισμό και που ζητάνε κλιμάκωση της σύγκρουσης με ακόμα πιο άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι σαφές ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση ιδιαίτερη βαρύτητα αποκτούν οι ενέργειες που στέκονται -πάνω από όλα- ενάντια στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο όπου ανήκει η Ελλάδα και στην ελληνική εμπλοκή σε αυτόν τον πόλεμο
Πυρηνικό ολοκαύτωμα; Όχι ευχαριστώ
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία η πυρηνική απειλή επιστρέφει στην επίσημη ατζέντα για πρώτη φορά με τέτοια ένταση μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Και όμως το διαχρονικό και επίκαιρο αίτημα για αμοιβαίο αφοπλισμό και απαγόρευση της χρήσης των πυρηνικών όπλων χαρακτηρίζεται από τμήμα της μεταμοντέρνας αριστεράς…ως ξεπερασμένο! Αξίζει να θυμηθούμε ότι την περίοδο της πρωθυπουργίας Τσίπρα κατατέθηκε στον ΟΗΕ συνθήκη για την απαγόρευση της χρήσης πυρηνικών όπλων που υιοθετήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη. Το ψήφισμα πρότεινε την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών όπλων παγκοσμίως. Το δεκασέλιδο έγγραφο είχε τίτλο «Συνθήκη για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων» και αφετηρία του υπήρξε η αίτηση που υπέγραφαν 2.500 επιστήμονες από επτά χώρες για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Η Ελλάδα και η «πρώτη φορά Αριστερά» για να μη δυσαρεστήσουν τις ΗΠΑ μποϊκοτάρισαν τη διαδικασία όπως έκαναν και οι μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις και οι περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ! Η δικαιολογία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η απαγόρευση των πυρηνικών είναι ασύμβατη με τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Ας σταματήσουν λοιπόν να υποκρίνονται ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει ευθύνη για την εξάπλωση της πυρηνικής απειλής στον πλανήτη και το σημερινό εφιάλτη που ζούμε.