Γιώργος Μιχαηλίδης
Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε η επέτειος των επτά ετών από την έναρξη του πολέμου στην Υεμένη, την προηγούμενη εβδομάδα. Αν και οι εμφύλιες συγκρούσεις είχαν ήδη ξεκινήσει σε μικρότερο βαθμό από το φθινόπωρο του 2014, με την κατάληψη της πρωτεύουσας Σαναά από το σιιτικό Ανώτατο Πολιτικό Συμβούλιο των Χούθι, ήταν η εμπλοκή της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τον Μάρτιο του 2015, η οποία οδήγησε στη γενίκευση του πολέμου.
Οι πετρομοναρχίες, με εναέριους βομβαρδισμούς, είχαν τότε καταφέρει να οδηγήσουν τους Σιίτες Χούθι εκτός του Άντεν, του σημαντικού λιμανιού στον νότο της Υεμένης, το οποίο έκτοτε πρώτα μετατράπηκε σε έδρα των υποστηρικτών του ανατραπέντος προέδρου Χάντι, που υποστηρίζεται από το Ριάντ και από το 2018 του Νοτίου Μεταβατικού Συμβουλίου, πίσω απ’ το οποίο βρίσκεται το Ντουμπάι. Μιας και οι Χούθι που ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα της δυτικής Υεμένης απολαμβάνουν της στήριξης του Ιράν, πολλοί έχουν αποκαλέσει τον εμφύλιο της Υεμένης έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων μεταξύ Σ. Αραβίας και Ιράν. Οι δύο περιφερειακές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και του Περσικού έχουν, φυσικά, κάθε λόγο να επιθυμούν την κυριαρχία στα εδάφη της Υεμένης. Το μεν Ριάντ, καθώς πρόκειται για ένα κράτος με το οποίο έχει μια εκτεταμένη συνοριακή γραμμή, η δε Τεχεράνη, καθώς μία φιλική προς αυτήν κυβέρνηση στην περιοχή θα μπορούσε να πιέσει στρατιωτικά και οικονομικά τους αντιπάλους της, αλλά και να της δώσει διεξόδους από την πίεση που της ασκείται από τη Δύση και τους συμμάχους της.
Από ανθρωπιστικής άποψης, όμως, η επταετής πολεμική σύγκρουση στην Υεμένη έχει καταστρέψει μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού, με τον ΟΗΕ να υπολογίζει πως 19 εκατομμύρια άνθρωποι θα βρεθούν αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας τους επόμενους μήνες. Οι νεκροί υπολογίζονται σε πάνω από 300.000, ενώ το 60% αυτών θεωρείται ότι έχει βρει τον θάνατο λόγω της πείνας, της έλλειψης υγειονομικής περίθαλψης και πρόσβασης σε νερό. Επιπλέον, τα χτυπήματα της αεροπορίας της Σαουδικής Αραβίας στοχεύουν διαρκώς κατοικημένες περιοχές, όπως την προστατευμένη από την UNESCO Σαναά, αλλά ακόμα και στρατόπεδα εκτοπισμένων προσφύγων.
Κι εδώ, δεν μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε τη συνεκπαίδευση Σαουδαράβων και Ελλήνων πιλότων, καθώς και την αποστολή οπλισμού και πυραυλικών συστημάτων από το ελληνικό κράτος στη μοναρχία. Αναρωτιέται κανείς πού πήγε η πρωτοκοσμική ευαισθησία σε αυτή την περίπτωση…