Νέα διαδήλωση προς το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας διοργανώνουν αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές συλλογικότητες, μαζί με κοινότητες μεταναστών και προσφύγων, σήμερα, Τρίτη, στις 18:00, για τον θάνατο γεμάτο ερωτηματικά του Εμπουκά, μετανάστη από τη Νιγηρία, μέσα στο τμήμα. Οι οργανώσεις καταγγέλλουν επίσης την αναίτια προσαγωγή και τον ξυλοδαρμό του νεαρού φοιτητή και μέλους του Νέου Αριστερού Ρεύματος, κατά την λήξη της συγκέντρωσης.
Γιώργος Μουρμούρης
Λίγο μετά τη 1 το μεσημέρι της Πέμπτης, δεκάδες άνθρωποι συγκεντρώνονταν μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα (ΑΤ) Ομόνοιας, απαιτώντας να διερευνηθούν οι συνθήκες θανάτου του Εμπουκά, του 34χρονου Νιγηριανού μετανάστη που άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Στο πλαίσιο της συνέντευξης τύπου που παραχώρησαν οι διοργανωτές της συγκέντρωσης, τονίστηκε επανειλημμένα ότι το «αμαρτωλό» παρελθόν του συγκεκριμένου αστυνομικού τμήματος, με τα πολλά καταγεγραμμένα περιστατικά κακοποίησης και εξευτελισμού ντόπιων και μεταναστών, δίνει από μόνο του άλλη βαρύτητα στην καταγγελία της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών, ότι ο Εμπουκά δεν πέθανε από πνευμονικό οίδημα, σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας, αλλά ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Λίγο αργότερα, το ΑΤ Ομόνοιας επιβεβαίωνε τη «μαύρη» φήμη του, με αστυνομικούς των ΜΑΤ να επιτίθενται σε νεαρό φοιτητή, μέλος της ΕΑΑΚ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση (νΚΑ), που αποχωρούσε από τη συγκέντρωση, χτυπώντας τον στο κεφάλι και στο στήθος. Ο Γ.Μ. οδηγήθηκε στο ΑΤ Ομονοίας, οπού εξακριβώθηκαν τα στοιχεία του και έλαβε την απειλή ότι αν «τον ξαναπετύχουν σε πορεία ή τον δουν μπροστά τους, θα φύγει είτε με σύλληψη είτε με σπασμένα δόντια». Η θεαματικά προκλητική επίθεση σε φοιτητή, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, ερχόταν να επιστεγάσει μια κλιμακούμενης έντασης περίοδο επιθέσεων κατά του πιο ευάλωτου τμήματος της κοινωνίας, των μεταναστών. Επιθέσεων από το κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες. Επιθέσεων τόσο βίαιων και απροκάλυπτων, που τείνουν να σηματοδοτήσουν το πέρασμα σε μια νέα κατάσταση, όπου ο συνδυασμός κρατικής, εργοδοτικής και φασιστικής βίας δεν χρειάζεται πλέον καμουφλάζ και φτιασιδώματα.
Αντιθέτως, επισείεται ως φόβητρο και ως υπενθύμιση ότι η πρωτοβουλία των κινήσεων αναφορικά με την όποια, συμβολική έστω, «ανάσα» στους εργαζόμενους μετά από δέκα χρόνια ισοπέδωσης θα ανήκει στην εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του και όχι στους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά…
Το βράδυ της Κυριακής 10 Φεβρουαρίου ο 25χρονος Αρσλάν, μετανάστης από το Πακιστάν, βρισκόταν μαζί με φίλο του μέσα σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο, στην περιοχή της Νίκαιας. Ξαφνικά το αμάξι περικύκλωσαν 6-7 άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ. Όπως καταγγέλλει η ΚΕΕΡΦΑ, οι αστυνομικοί ανάγκασαν τον Αρσλάν να βγει έξω, του φόρεσαν χειροπέδες «και άρχισαν να τον βαράνε με μίσος, με τη δικαιολογία ότι έχουν πληροφορία για κλοπή αυτοκινήτου στην περιοχή. Τον χτύπησαν στην κοιλιά και αφού έπεσε κάτω άρχισαν να τον κλωτσούν στο κεφάλι με αποτέλεσμα να του ανοίξουν τη μύτη και να του μαυρίσουν το μάτι». Από τις φωνές κατέβηκε από το σπίτι άλλος συμπατριώτης τους ο οποίος διαβεβαίωσε τους αστυνομικούς ότι είναι ο ιδιοκτήτης του αμαξιού και ότι είχε δώσει τα κλειδιά στους δύο φίλους του. Παρ’ όλα αυτά οι δικυκλιστές της ΔΙΑΣ συνέλαβαν αιμόφυρτο τον Αρσλάν και τον κράτησαν όλη τη νύχτα στο αστυνομικό τμήμα, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του.
Την επόμενη μέρα, στο αυτόφωρο ο Αρσλάν ανακάλυψε, με τη βοήθεια μεταφραστή, ότι οι αστυνομικοί τον κατηγόρησαν ότι έχει στην κατοχή του όπλα, γιατί όταν τον ρώτησαν αυτός απάντησε «ναι» χωρίς όμως να γνωρίζει ελληνικά! Έτσι οι αστυνομικοί τον ξυλοκόπησαν παρά το γεγονός ότι ούτε πάνω του, ούτε στο αμάξι βρέθηκε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο.
Δύο ημέρες νωρίτερα, την Παρασκευή 8 Φλεβάρη, σε μία κτηνοτροφική μονάδα στην Κάτω Μηλιά Πιερίας, δύο μετανάστες εργάτες, ο Σαλμάν Ατζούμ και ο Σαΐντ Αχμέντ, έπεφταν θύματα ξυλοδαρμού από τον εργοδότη τους και δύο φασιστοειδή-μπράβους του επειδή ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους. «Ζήτησα τα χρήματά μου. Του είπα ότι δεν θα δουλέψω άλλο και θέλω τα χρήματα που έχω δουλέψει. Δουλεύαμε πάνω από 18 ώρες την ημέρα και ήμασταν εξουθενωμένοι. Από το πρωί δουλεύαμε μέχρι τα ξημερώματα της άλλης ημέρας. Δεν μας πλήρωνε και όταν ζητήσαμε τα χρήματα μας χτύπησαν», δήλωνε στο ΑΠΕ ο Σαλμάν Ατζούμ, που τραυματίστηκε στο πρόσωπο από την επίθεση. Ενώ τους ξυλοκοπούσαν, οι επιτιθέμενοι ούρλιαζαν, «μη ζητάς λεφτά, θα πληρώσω όποτε εγώ θέλω», και «η αστυνομία και η Χρυσή Αυγή είναι φίλοι μου. Θα καλέσουμε τη Χρυσή Αυγή και δεν θα αφήσουμε κανένα Πακιστανό ζωντανό». Ο σαδισμός του εργοδότη και των μπράβων του έφτασε μέχρι την απειλή «θα σας δώσουμε να φάτε χοιρινό με το ζόρι». Η έκταση που πήρε το περιστατικό οδήγησε σε εισαγγελική παρέμβαση για διερεύνηση της καταγγελίας.
Στο μεταξύ, στο Περιστέρι 10 μετανάστες που κρατούνταν στο Β’ ΑΤ της περιοχής προχωρούσαν σε απεργία πείνας, καταγγέλλοντας απάνθρωπη ρατσιστική μεταχείριση. Σύμφωνα με καταγγελία της ΚΕΕΡΦΑ, οι μετανάστες κρατούνταν απλώς και μόνο επειδή βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος και συνελήφθησαν σε επιχείρηση-«σκούπα» της ΕΛΑΣ. Κατήγγειλαν ότι οι αστυνομικοί δεν τους αφήνουν να πάνε καν στην τουαλέτα και οι κρατούμενοι καταλήγουν να χρησιμοποιούν μπουκάλια μέσα στο χώρο κράτησης. Τους εμποδίζουν ακόμη και να κάνουν προσευχή.
Τις ίδιες μέρες λάμβανε χώρα το πιο σοβαρό, ίσως, περιστατικό, που όμως ήρθε στο φως της δημοσιότητας αρκετές ημέρες αργότερα. Πρόκειται για την περίπτωση του 34χρονου Εμπουκά, που άφηνε την τελευταία του πνοή μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας. Όλα άρχισαν το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, όταν αρχικά τα social media και αργότερα κάποια ΜΜΕ, άρχισαν να αναπαράγουν καταγγελία της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών που έκανε λόγο για δολοφονία Νιγηριανού μετανάστη, πατέρα δύο παιδιών, από αστυνομικούς στο κακόφημο αστυνομικό τμήμα με το βεβαρημένο παρελθόν.
Στη συνέντευξη Τύπου που διοργανώθηκε πέντε ημέρες μετά, στις 21 Φλεβάρη, μπροστά στο ΑΤ Ομόνοιας, παρουσιάστηκαν στοιχεία που γεννούν ερωτήματα για το αν ο Εμπουκά πέθανε από παθολογικά αίτια, όπως ισχυρίζεται η αστυνομία, ενώ αποτελούν ενδείξεις απόπειρας συγκάλυψης των όσων πραγματικά έλαβαν χώρα την 8η Φεβρουαρίου. Συγκεκριμένα, οι ομιλητές έκαναν λόγο για απόπειρα συγκάλυψης που στοιχειοθετείται κυρίως από την «φαστ τρακ» διαδικασία με την οποία επιχειρείται να σταλεί η σορός στη Νιγηρία για να ταφεί.
Έτσι, ενώ δεν δόθηκε στην οικογένεια η δυνατότητα να διορίσει εξαρχής δικούς της τεχνικούς συμβούλους, επιχειρείται να αποτραπεί οριστικά οποιαδήποτε περίπτωση νέας ιατροδικαστικής εξέτασης, ανεξάρτητης από αυτή της ΕΛΑΣ. Εξάλλου, όπως κατήγγειλαν οι ομιλητές, το πόρισμα που έκανε λόγο για πνευμονικό οίδημα είναι «πολύ γενικό και αφηρημένο», ενώ το οίδημα «μπορεί να προκληθεί και από ξυλοδαρμό». Σε μία μακάβρια όσο και συγκλονιστική καταγγελία, κάποιοι από τους ομιλητές υποστήριξαν ότι από το άψυχο σώμα του Εμπουκά έχουν αφαιρεθεί στοιχεία που ενδεχομένως να ανέτρεπαν το επίσημο πόρισμα για τα αίτια θανάτου.
Μελανά σημεία για το τι πραγματικά έλαβε χώρα στο ΑΤ Ομόνοιας αφήνει και ο τρόπος που η ΕΛΑΣ αντιμετώπισε τη σύζυγο του 34χρονου, πλέον χήρα με δύο μικρά παιδιά. Η ίδια, όταν ο Εμπουκά -που είχε φύγει από το σπίτι για να πάει στη δουλειά του- δεν έδινε σημεία ζωής, απευθύνθηκε στα ΑΤ Ομόνοιας και Κυψέλης. Ενώ ο Νιγηριανός μετανάστης ήταν ήδη νεκρός, σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται, από το ΑΤ Ομόνοιας υποστήριζαν ότι δεν ήξεραν που βρίσκεται ο Εμπουκά τον οποίο αναζητούσε εναγωνίως η σύζυγός του, προτρέποντάς την να υποβάλει δήλωση εξαφάνισης. Χρειάστηκε η εμπλοκή δικηγόρου της οικογένειας για να αποκαλυφθεί ότι ο 34χρονος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στο συγκεκριμένου αστυνομικό τμήμα.
Από την πλευρά της νιγηριανής κοινότητας, επισημάνθηκε η ανάγκη να ανακοινωθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων καθώς και να διερευνηθούν μαρτυρίες τυχόν αυτοπτών μαρτύρων καθώς και του πληρώματος του ΕΚΑΒ. Εκπρόσωποι πολιτικών οργανώσεων και αντιφασιστικών συλλογικοτήτων, στις τοποθετήσεις τους, επέρριψαν ευθύνες στην ΕΛΑΣ, την πολιτική της ηγεσία και την κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για ρατσιστική πολιτική απέναντι σε μετανάστες και πρόσφυγες καθώς και για πολιτική κάλυψη στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Λίγη ώρα αργότερα, ο νεαρός φοιτητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής δεχόταν τραμπούκικη επίθεση από τα ΜΑΤ και μαφιόζικες απειλές στο ΑΤ Ομόνοιας.
Θεσμική «βιομηχανία» διώξεων, απελάσεων επαναπροωθήσεων και τρομοκρατίας
Τα παραπάνω αποτελούν περιστατικά που σημειώθηκαν μέσα σε περίπου 10 μέρες, έγιναν γνωστά και προκάλεσαν αίσθηση λόγω της απροκάλυπτης βιαιότητάς τους. Υπάρχει όμως μια μόνιμη, θεσμική βία απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες, ένα καθεστώς από το οποίο μόνο αποσπασματικά γεγονότα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Δεκάδες καταγγελίες έχουν δημοσιευτεί για τις επαναπροωθήσεις στον Έβρο και στα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Όλες κάνουν λόγο για βία που φτάνει μέχρι και σε εικονικές εκτελέσεις, ενώ περιγράφουν τη δράση των «αντρών με τα μαύρα», που αποτελούν την αιχμή του δόρατος των αισχροτήτων που υφίστανται οι πρόσφυγες και μετανάστες, για την ύπαρξη των οποίων δεν έχει απαντήσει ποτέ το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής.
Υπάρχει το αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τόσο στα νησιά όσο και στην ηπειρωτική χώρα. Υπάρχει η βία των απελάσεων, που πια έχουν γίνει καθημερινότητα. Υπάρχει η βία του μόνιμου περιθωρίου: Ακόμα και οι πρόσφυγες στους οποίους παραχωρήθηκε κατοικία, βάσει των προγραμμάτων του ΟΗΕ, απειλούνται τώρα με εξώσεις καθώς δεν πρόκειται για κάποια φιλανθρωπική πολιτική εξασφάλισης στέγης, αλλά ανακύκλωσης των αποκλεισμών και του περιθωρίου. Υπάρχει η βία της βιομηχανίας διώξεων κατά των προσφύγων που τόλμησαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες: Τρεις ακόμα δίκες λαμβάνουν χώρα μέσα στον Φλεβάρη και τον Μάρτη, για πρόσφυγες στη Λέσβο που προχώρησαν σε διαμαρτυρίες για τις συνθήκες κράτησής τους.
Η βία αυτή αποτελεί την πιο καθολική μορφή της βίας που υφίστανται και οι ντόπιοι εργαζόμενοι και νέοι, μόνο που στους πρόσφυγες εμφανίζεται σε όλη της την απεχθή έκταση γιατί θεωρούνται (όταν θεωρούνται) πολίτες «δεύτερης κατηγορίας». Αποτελεί δε και μια εικόνα από το μέλλον. Ποιος αλήθεια θα περίμενε το 2013, όταν οι «πιστολέρο» των τσιφλικάδων στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας άδειαζαν τις καραμπίνες τους στα κορμιά των μεταναστών, ότι το 2019 θα καταγράφαμε ξυλοδαρμούς ντελιβεράδων από τα αφεντικά και θα θεωρούταν σχεδόν αναμενόμενο;
Ότι εκτός από την απειλή της ανεργίας, τα διάφορα άρθρα του πτωχευτικού κώδικα και όλες τις άλλες θεσμικές δικλείδες, η εργοδοσία θα έσειε τόσο συχνά την απειλή των μπράβων και των ξυλοδαρμών προς απλήρωτους εργαζόμενους; Και όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποίαν μας καλούν να συμβιβαστούμε στη «μεταμνημονιακή» περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ, η αστική αντιπολίτευση, η ΕΕ, το κεφάλαιο και το κράτος του. Ο κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών αποτελεί τον μόνο δρόμο για να αντιμετωπιστεί ο «τσαμπουκάς» της εργοδοσίας που εμφανίζεται με την «τρόικα» εργοδοτικής, κρατικής και φασιστικής βίας και αφήνει πίσω της σακατεμένους ή και νεκρούς.
