Πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες ξεκινούν από τη Δευτέρα οι καθηγητές υπερασπίζοντας την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Κάθε εβδομάδα θα γίνονται γενικές συνελεύσεις για την εκτίμηση της κατάστασης, ενώ για την ενίσχυση του αγώνα οργανώνονται παντού απεργιακές επιτροπές
του Κυριάκου Νασόπουλου
Βρισκόμαστε μπροστά στην έναρξη της μεγαλύτερης ίσως απεργιακής μάχης στην μνημονιακή εποχή. Οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με την συντριπτική πλειοψηφία σχεδόν όλων των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ πανελλαδικά, αποφάσισαν υπέρ των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιών, με ενδιάμεσες Γενικές Συνελεύσεις από τις 16/9.
Από αύριο, τα σχολεία όλης της χώρας θα μετατραπούν σε κέντρα αγώνα, με τους καθηγητές να εμφανίζονται αποφασισμένοι μέσα από τις απεργιακές τους επιτροπές να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων και να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. 48ωρη απεργία για τις 18 και 19 Σεπτεμβρίου, έχουν εξαγγείλει και οι δάσκαλοι στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων της ΑΔΕΔΥ. Όπως όλα δείχνουν, το απεργιακό ποτάμι έχει αρχίσει να φουσκώνει και απειλεί να παρασύρει την δικομματική κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να ακυρώσει την αντιλαϊκή της πολιτική.
Λουκέτα στα σχολεία δεν θα βάλουν οι καθηγητές, όπως πασχίζουν να μας πείσουν το υπουργείο Παιδείας και τα διάφορα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ, αλλά αντιθέτως η κυβερνητική πολιτική και το νέο σχολείο της αγοράς. Μια πολιτική, υπό τις ευλογίες ΕΕ και ΔΝΤ, που επιχειρεί να διαλύσει οριστικά τη δημόσια εκπαίδευση, που καταδικάζει στην ανεργία χιλιάδες εκπαιδευτικούς και τελικό στόχο έχει την δημιουργία ενός νέου σχολείου για λίγους, που θα «βγάζει» το αυριανό φτηνό εργατικό δυναμικό και τους μελλοντικούς ανέργους.
Κρίσιμο στοιχείο για την τελική έκβαση του αγώνα των εκπαιδευτικών θα αποτελέσει η σύνδεσή του με όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών, είναι αγώνας όλης της κοινωνίας. Είναι ένας αγώνας για μόρφωση, δουλειά, δημόσια, κοινωνικά αγαθά και ελευθερία. Στοίχημα, για όλο το κίνημα αποτελεί η αλληλεγγύη όλης της κοινωνίας να μετατραπεί σε ξεσηκωμό όλων των κλάδων με την κήρυξη γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.
Το Πριν, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, θέλοντας να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και να αναδείξει το δίκαιο του αγώνα, προτιμάει να δώσει τον λόγο στους πραγματικούς πρωταγωνιστές, ζητώντας από όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας (καθηγητές, μαθητές, γονείς) να καταθέσουν τις απόψεις τους.
«Απεργία με απόφαση του 90% του κλάδου
Τις τελευταίες εξελίξεις και τους στόχους του αγώνα περιγράφει στο Πριν ο Παύλος Αντωνόπουλος.
Συνέντευξη στον Κ. Νασόπουλο
– Οι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης αρχίζουν από αύριο, Δευτέρα 16/9, απεργιακό αγώνα διαρκείας. Πώς αποφασίστηκε;
– Η απόφαση για απεργία πάρθηκε μετά από πρόταση που έγινε από τις Παρεμβάσεις και τις ΣΥΝΕΚ (παράταξη που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ) για 5θήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από 16 Σεπτεμβρίου. Οι άλλες παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και ΠΑΜΕ πρότειναν μια 48ωρη απεργία, με την αιτιολόγηση ότι ο κλάδος δεν “τραβάει”. Η πρόταση των Παρεμβάσεων είναι συνέχεια της πρότασης που είχαμε καταθέσει και στο 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, αρχές Ιούλη και είχε υπερψηφιστεί. Η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις που έγιναν σε όλη τη χώρα είχαν μαζικότητα αντίστοιχη των συνελεύσεων του Μάη. Προηγήθηκαν οι απολύσεις χιλιάδων καθηγητών, αναπληρωτών, μονίμων των επαγγελματικών σχολείων και διαφόρων άλλων ειδικοτήτων. Η αυθαίρετη αύξηση του διδακτικού ωραρίου και κυρίως η κατάθεση του νομοσχεδίου για τη λειτουργία του Λυκείου. Σε όλη τη χώρα αναπτύχθηκαν πολλές και πλούσιες δράσεις για την ενημέρωση των εργαζομένων αλλά και μαζικές διαμαρτυρίες για τα επισυμβαίνοντα. Όλα αυτά αλλά και η γενικότερη οργή και η αγανάκτηση για τη συνεχιζόμενη επίθεση της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα, από τη φοροληστεία και τους πλειστηριασμούς μέχρι και το κλείσιμο της ΕΡΤ ή το κλείσιμο των πολεμικών βιομηχανιών. Όλα αυτά εκφράστηκαν στην τελική απόφαση που ψηφίστηκε από το 90% του κλάδου.
– Ποιος ο στόχος και τα αιτήματα των απεργιακών κινητοποιήσεων;
– Η απεργία υπερασπίζεται τη δημόσια, δωρεάν παιδεία. Η κυβέρνηση υλοποιώντας τις πιο ακραίες κατευθύνσεις που συναποφασίζει με τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, προσπαθεί να αποικοδομήσει ότι έχει κατακτηθεί από το εργατικό και λαϊκό κίνημα στον τομέα της εκπαίδευσης τα τελευταία 40 χρόνια. Με την απεργία και την πρόσκληση σε παλλαϊκό μέτωπο στοχεύουμε στην ανατροπή αυτών των πολιτικών που παράλληλα οδηγούν στην ανεργία χιλιάδες εκπαιδευτικούς, κλείνουν σχολεία, οδηγούν χιλιάδες μαθητές έξω από το σχολείο.
Η απεργία έχει αιτήματα και στόχους που αντικειμενικά ενώνουν τον κλάδο στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του, αλλά και συναντιούνται με τις ανάγκες τις κοινωνίας. Η απεργία διεκδικεί ένα τετράπτυχο στόχων: Μόρφωση-εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, ουσιαστική, δημόσια και δωρεάν! Ενιαίο 12χρονο σχολείο, υποχρεωτικό, δημόσιο και δωρεάν, ποιοτικά αναβαθμισμένο για όλα τα παιδιά. Ουσιαστική στήριξη της τεχνικής εκπαίδευσης κατά τη μεταβατική περίοδο. Να επανέλθουν οι τομείς και οι ειδικότητες της ΤΕΕ (υγεία, εφαρμοσμένες τέχνες) που καταργήθηκαν. Να αποσυρθεί ο νόμος για την αντιδραστική «αναδιάρθρωση» της εκπαίδευσης, γενικής και τεχνικής. Όχι στο σχολείο εξεταστικό κέντρο, μορφωτικά υποβαθμισμένο. Όχι στην πρόωρη κατάρτιση μετά το γυμνάσιο και τη μαθητεία – τζάμπα απλήρωτη, παιδική εργασία. Άμεσα μέτρα ενίσχυσης για να λειτουργήσουν όλα τα σχολεία. Καμιά συγχώνευση – κατάργηση σχολείου! Ανώτερο όριο 20 μαθητές στο τμήμα, 15 στις κατευθύνσεις και 10 μαθητές ανά καθηγητή στα εργαστήρια. Αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση. Απόσυρση του ΠΔ για την αξιολόγηση και του νόμου 4142/13 για την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας. Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους! Να ανακληθούν τώρα οι διαθεσιμότητες – υποχρεωτικές μετατάξεις. Καμιά διαθεσιμότητα – υποχρεωτική μετάταξη – μετάθεση, απόλυση! Μαζικοί διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών, για τη λειτουργία των σχολείων. Αυξήσεις στους μισθούς των νεοδιόριστων. Δημόσια και δωρεάν όλα τα κοινωνικά αγαθά! Όχι στη διάλυση – συρρίκνωση – ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών. Ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατικά δικαιώματα στα σχολειά και στους τόπους εργασίας! Να καταργηθεί το καθεστώς της πολιτικής επιστράτευσης απεργών. Σταμάτημα κάθε συνδικαλιστικής δίωξης. Άμεση κατάργηση των νόμων για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο (ν.4093/12 και 4057/12).
Αυτό το κίνημα, αυτό το συνδικαλισμό τρέμει η κυβέρνηση και καταγγέλλει. Απειλεί και λασπολογεί. Κι όχι τους «καθώς πρέπει» συνδικαλιστές που κοσμούν τα σαλόνια της διαχείρισης και του κοινωνικού εταιρισμού. Τα αιτήματα αυτά έχουν σαφή πολιτική στόχευση την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ με μαζικούς κοινωνικούς αγώνες. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις πολιτικές των Μνημονίων, της πληρωμής του τοκογλυφικού, χιλιοπληρωμένου χρέους που μας γονατίζει, των δανειακών συμβάσεων και όλου του νομικού τους οπλοστασίου, που διαλύουν το δημόσιο σχολείο και εξαθλιώνουν τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους.
– Σε ότι αφορά την μορφή και τα μέσα του αγώνα;
– Η μορφή της απεργίας είναι οι 5θήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες με Γενικές Συνελεύσεις κάθε βδομάδα για εκτίμηση της κατάστασης. Για την ενίσχυση και ισχυροποίηση του αγώνα, οργανώνονται παντού απεργιακές επιτροπές, κεντρική απεργιακή επιτροπή, ενεργοποιείται απεργιακό ταμείο, οργανώνονται παντού συσκέψεις με τους γονείς και ενημερώνουμε τους μαθητές για την απεργία μας και τέλος απευθυνόμαστε στα σωματεία των άλλων εργαζομένων ζητώντας τους την συμπαράταξη μαζί μας.
– Ποιες εκτιμάτε ότι είναι οι δυνατότητες συντονισμού ενός πανεκπαιδευτικού κινήματος, με γονείς, μαθητές, φοιτητές, αλλά και ευρύτερα με το εργατικό κίνημα;
– Αυτός ο συντονισμός είναι απαραίτητος για να έχει επιτυχία ο αγώνας. Ένας αγώνας που παίρνει μετωπικά χαρακτηριστικά. Ένας αγώνας που συμπυκνώνει τη συνολική οργή και αγανάκτηση του λαού απέναντι σε μια πολιτική που έχει στόχο την απόλυτη φτωχοποίηση του, την κατάργηση όλων των κατακτήσεων των πολύχρονων αγώνων του. Ήδη έχει ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια συντονισμού στην εκπαιδευτική κοινότητα. Τη Δευτέρα απεργούν μαζί μας οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ, οι εργαζόμενοι στον ΟΑΕΔ, οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Πολιτισμού και άλλοι. Οι φοιτητές έχουν ήδη δηλώσει ότι συμπαρατάσσονται. Σε όλη τη χώρα γίνονται συναντήσεις των καθηγητών με τους γονείς που μαζικά εκφράζουν τη συμπαράσταση τους.
Ο στόχος είναι η συνάντησή μας με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα ώστε να σχηματιστεί ένα πλατύ μέτωπο αγώνα που θα μπορέσει να ανατρέψει αυτή την πολιτική και όποια κυβέρνηση την εφαρμόζει. Και για σήμερα και για αύριο, και με κάθε κυβέρνηση, το συμφέρον των καθηγητών είναι ένα μαζικό μαχητικό και με διαδικασίες βάσης εκπαιδευτικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα στηρίζεται στην αυτονομία του και στη μαχητική του διασύνδεση με άλλα τμήματα του εργατικού κινήματος, μακριά από πολιτικές ουράς με τις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Θα αποκρούσουμε αποφασιστικά κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, ένταξης των αγώνων μας στη στείρα κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, χωρίς συζήτηση για την αλλαγή πολιτικής. Ναι, εμείς έχουμε τη δική μας πολιτική ατζέντα και προτεραιότητα: Οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες της κοινωνίας στο τιμόνι των εξελίξεων, μέσα από το συλλογικό και μαχητικό αγώνα!
Εντατικοποίηση του Λυκείου
Μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο, αποκλείονται οι φτωχοί μαθητές
Δ.Α, Μαθητής Γενικού Λυκείου-Ανυπότακτοι Μαθητές
– Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, η κυβέρνηση ψήφισε μεσοβδόμαδα στην Βουλή το νόμο για το νέο λύκειο. Ποια είναι πλέον η μορφή του νέου Λυκείου που θα αντιμετωπίσουν οι μικρότεροι από σένα μαθητές;
– Δεν μιλάμε απλώς για μια ακόμα αλλαγή στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Μιλάμε για μια ριζική της μετατροπή σε κάτι τελείως καινούργιο. Σε κάτι τελείως πρωτόγνωρο. Πιο συγκεκριμένα, στο Γενικό Λύκειο για τα παιδιά που θα πάνε φέτος στην πρώτη τάξη έχουμε την επιβολή εξετάσεων κάθε χρόνο με την μορφή Πανελλαδικών. Τα παιδιά, αν και θα δίνουν ενδοσχολικά τις εξετάσεις, θα απαντούν σε θέματα κατά 50% από μια κοινή τράπεζα θεμάτων. Συν τοις άλλοις, ο βαθμός Α, Β και Γ Λυκείου θα προσμετράται για την εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μια φοβερή εντατικοποίηση του λυκείου με μεγαλύτερη έμφαση στις εξετάσεις. Κάτι, που λόγω των απαιτήσεων που έχουν οι Πανελλαδικές εξετάσεις, συνεπάγεται πως τα παιδιά θα πρέπει από την πρώτη λυκείου να πηγαίνουν σε φροντιστήρια, να διαβάζουν πολύ σκληρά και με φοβερό άγχος ώστε να μπορέσουν να βγάλουν ένα καλό βαθμό.
Έτσι κατευθείαν, η κυβέρνηση αποκλείει από το Γενικό Λύκειο τα παιδιά αυτά που δεν μπορούν οι γονείς τους να ανταπεξέλθουν οικονομικά ή και τα ίδια ψυχολογικά σε ένα τόσο επιβαρυμένο πρόγραμμα, με διαρκές φροντιστήριο από την πρώτη τάξη, με Πανελλαδικές εξετάσεις για τρία χρόνια. Βλέπουμε ότι το Νέο Λύκειο που προσπαθεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση είναι ένα λύκειο που θα μπορούν να πηγαίνουν μόνο λίγοι, και όλη η υπόλοιπή νεολαία θα αποκλείεται, ή θα «οδηγείται» στην Τεχνική Εκπαίδευση.
– Γνωρίζεις μήπως ποια κατάσταση έχει διαμορφωθεί και εκεί;
– Στην Τεχνική Εκπαίδευση είναι ακόμα χειρότερα. Έχει αλλάξει ριζικά ο χαρακτήρας της. Εκτός από το ότι κλείνουν τις επαγγελματικές σχολές (ΕΠΑΣ) και μειώνουν σε μεγάλο βαθμό τα ΕΠΑΛ, καταργώντας παρά πολλές ειδικότητες και απολύοντας τους εκπαιδευτικούς, γίνεται και κάτι άλλο. Έχουμε την εισαγωγή της λεγόμενης «μαθητείας». Τι σημαίνει αυτό; Ότι ένα παιδί για να μπορεί να πάρει απολυτήριο, θα πρέπει να δουλεύει και κατά την διάρκεια των τριών χρόνων της φοίτησης του αλλά και έναν επιπλέον χρόνο μετά σε κάποια εταιρεία. Ουσιαστικά για να κάνει την πρακτική.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τα παιδιά έτσι θα αποκτούν εμπειρίες, μαθαίνοντας το επάγγελμα. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα! Γιατί καταρχάς, προσφέρουν στις επιχειρήσεις και τους εργοδότες τσάμπα εργασία, δίνοντάς τους το δικαίωμα να απολύσουν όποιον εργαζόμενο έχουνε. Επιπλέον, οι μαθητές δίνοντας μεγάλη έμφαση στην πρακτική τους από ότι στα μαθήματα γενικής παιδείας, όπου οι ώρες διδασκαλίας μειώνονται, μετατρέπονται σε εξειδικευμένους εργάτες, χωρίς να έχουν καμιά φοβερή μόρφωση αλλά με τρομερή εξειδίκευση. Χωρίς να μπορούν να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αλλά μόνο ατομικές.
– Για την απεργία διαρκείας που έχουν προκηρύξει οι καθηγητές, τι εισπράττεις από τις συζητήσεις σου με τους συμμαθητές σου;
– Τα παιδιά στο σχολείο δεν ήταν αρχικά πλήρως ενημερωμένα, αφού η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ δεν άφηνε να βγει η πραγματικότητα. Αλλά, αφού άνοιξαν τα σχολεία, διαβάζοντας την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ και συζητώντας με τους καθηγητές μας, άρχισαν να ενημερώνονται και να αποκτούν μια κινητικότητα. Συγκεκριμένα, μιλώντας από την εμπειρία του δικού μου σχολείου, εμείς την Παρασκευή κάνοντας γενική συνέλευση αποφασίσαμε ότι θα μπούμε και εμείς δυναμικά στον αγώνα μαζί με τους καθηγητές μας με αποχές, καταλήψεις και πορείες.
– Η δικιά σου η άποψη ευθυγραμμίζεται λοιπόν με αυτή των συμμαθητών σου που στην πλειοψηφία τους κρίνουν ως δίκαιο και επιβεβλημένο τον αγώνα των καθηγητών;
Εννοείται! Αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνος δίκαιος. Είναι επιτακτικός στις μέρες μας. Γιατί είναι ένας αγώνας που δεν γίνεται απλώς για να πάρει ένα νομοσχέδιο η κυβέρνηση πίσω. Είναι ένας αγώνας που, στην ουσία του, γίνεται ώστε η νεολαία να έχει μόρφωση, να έχει δικαίωμα στην δουλειά χωρίς να την εκμεταλλεύονται και ολόκληρη η κοινωνία να είναι ελεύθερη και να λειτουργεί δημοκρατικά. Είναι, λοιπόν, ένας αγώνας που θίγει όλα τα θεμελιώδη ζητήματα και δικαιώματα που κάθε κοινωνία και κάθε κοινωνικός αγώνας πρέπει να διεκδικεί.
Οι καθηγητές κάνουν ακριβώς το αντίθετο από ότι λένε τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Παλεύουν για να κρατήσουν ανοικτά τα σχολεία, να διεκδικήσουν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα τους για όλους, χωρίς καμία περαιτέρω υποβάθμιση.
– Ποια πρέπει, κατά την γνώμη σου να είναι η θέση της κοινωνίας απέναντι στην απεργία;
– Ο αγώνας των καθηγητών πρέπει να γίνει κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας, ολόκληρου του λαού. Γιατί δεν αφορά μόνο τους καθηγητές ή τους μαθητές. Είναι ένας αγώνας που γίνεται πραγματικά για τις ζωές όλων μας, για το μέλλον μας. Πρέπει ο αγώνας να κερδίσει και πρέπει ολόκληρη η κοινωνία να βγει μπροστά με το σύνθημα «νίκη στην απεργία των καθηγητών-νίκη για πραγματική μόρφωση, δουλειά και ελευθερία».
Χρυσούλα Μονιάκη-Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 3ου Γυμνασίου Καματερού
«Χρέος μας η συμπαράσταση στους καθηγητές»
Στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου η αναδιάρθρωση στην Εκπαίδευση
H επίθεση του συστήματος στη δημόσια εκπαίδευση δεν είναι σημερινή υπόθεση ούτε απότοκος μόνο της κρίσης. Είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, η οποία επιταχύνεται και οξύνεται στις συνθήκες της κρίσης. Έχει ξεκινήσει ακόμα από το 2006, από την προσπάθεια της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, την αλλαγή των σχολικών βιβλίων και φτάνει ως σήμερα με το νόμο για το «νέο» Λύκειο.
Η κόκκινη γραμμή που συνδέει όλη αυτήν την προσπάθεια του συστήματος είναι η πρόσδεση της Εκπαίδευσης στο άρμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας. Η προσπάθεια είναι διττή:
Πρώτο, η παράδοση μεγάλου τμήματος της δημόσιας εκπαίδευσης στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Μεθοδικά απαξιώνονται τα δημόσια σχολεία και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, αφήνονται να παρακμάσουν για να αναζητήσουν χορηγούς. Μάλιστα στα κριτήρια αξιολόγησης μιας σχολικής μονάδας κάποια στιγμή τέθηκε το κριτήριο του αριθμού των χορηγήσεων που επιτυγχάνει.
Στη συνέχεια και με το ξέσπασμα της κρίσης και τις πιο πρόσφατες εξελίξεις, ολόκληροι τομείς καταργούνται από τη δημόσια εκπαίδευση (π.χ. η ειδική αγωγή στην πρωτοβάθμια και ένα μεγάλο μέρος της τεχνικής εκπαίδευσης στη δευτεροβάθμια). Οι γονείς σπρωγμένοι από την ανάγκη της εξασφάλισης κάποιων προσόντων επαγγελματικών περισσότερο παρά μορφωτικών, αγοράζουν από τον ιδιωτικό τομέα αυτήν την εκπαίδευση. Γονείς παιδιών με μαθησιακές ιδιαιτερότητες, φέτος, με την κατάργηση της ειδικής αγωγής σκέφτονται ακόμη και να προσλάβουν δάσκαλο ειδικής αγωγής για να κάνει μάθημα στο δημόσιο σχολείο!
Οι γονείς των μαθητών της τεχνικής εκπαίδευσης που δεν βρίσκουν πια την ειδικότητά τους στο ΕΠΑΛ, δεν θα στραφούν προς τη λύση του ιδιωτικού ΙΕΚ, που εγκαινίαζε ο υπουργός λίγο πριν καταργήσει τις ειδικότητες; Αυτό, βέβαια με την προϋπόθεση ότι ο γονιός έχει να πληρώσει το ΙΕΚ. Διαφορετικά ο νέος άνθρωπος που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει το φάσμα της ανεργίας πετιέται στα αζήτητα από τα 15 του χρόνια!
Στην ίδια κατεύθυνση είναι και οι αλλαγές στο Γενικό Λύκειο. Από τη μια αποδυναμώνεται το σχολείο από το εκπαιδευτικό προσωπικό ως αποτέλεσμα των συγχωνεύσεων, της αύξησης του αριθμού μαθητών ανά τμήμα, της αύξησης του ωραρίου και της υπεραριθμίας και από την άλλη εντατικοποιείται το πρόγραμμα στο Λύκειο. Οι εξετάσεις που απαιτούνται με το νέο νόμο για να προβιβάζεται ο μαθητής από τη μία τάξη στην άλλη, με θέματα από πανελλαδική τράπεζα θεμάτων, η εξομοίωση της προφορικής με τη γραπτή βαθμολογία κλπ, ανεβάζουν τις απαιτήσεις για το μαθητή, ο οποίος θα χρειαστεί φροντιστηριακή υποστήριξη ακόμη και για την απλή αποφοίτησή του από το Λύκειο, πόσο μάλλον για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο ταξικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης βαθαίνει προϊούσης της κρίσης.
Δεύτερο, η όποια δημόσια παιδεία απομείνει θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Ήδη από την αλλαγή των βιβλίων λέγαμε ότι τα κείμενα που βοηθούσαν την ολόπλευρη καλλιέργεια του μαθητή αντικαθίσταντο από κείμενα που οδηγούσαν στην απόκτηση κάποιων χρηστικών δεξιοτήτων, όπως ήταν οι συνταγές μαγειρικής και οι οδηγίες χρήσης κάποιων συσκευών. Η εκπαίδευση στοχεύει πλέον στην απόκτηση μιας κατάρτισης και όχι μιας ολοκληρωμένης μόρφωσης και ολόπλευρης ανάπτυξης της προσωπικότητας του νέου. Μόνο που η εξειδικευμένη κατάρτιση κάποια στιγμή με την εξέλιξη της τεχνολογίας ξεπερνιέται και ο νέος άνθρωπος οδηγείται στην ανεργία. Ενώ η ολοκληρωμένη μόρφωση, με την ανάπτυξη ικανοτήτων όπως η κριτική σκέψη, η πρωτοβουλιακή δράση, η ικανότητα συνεργασίας, η βαθιά κατανόηση των νόμων της φύσης και της κοινωνίας, η βαθιά γνώση της επιστήμης εξοπλίζει τον άνθρωπο και τον καθιστά ικανό να παρακολουθήσει την εξέλιξη της εποχής του, η απλή απόκτηση κατάρτισης τον καθιστά αναλώσιμο και προσωρινό.
Αυτός ο τύπος εκπαίδευσης ταιριάζει στο νέο τύπο ευέλικτου εργαζόμενου που απαιτεί η καπιταλιστική αγορά. Ο νέος προετοιμάζεται για τον εργασιακό μεσαίωνα, της ελαστικής, κακοπληρωμένης εργασίας, που θα θεωρείται προνόμιο για τους λίγους. Ο θεσμός της μαθητείας, που φτάνει και τα δυο χρόνια και που εγκαινιάζει ο νέος νόμος για την τεχνική εκπαίδευση παρέχει στις επιχειρήσεις σχεδόν τζάμπα εργατικό δυναμικό πολύ νέο, ανασφαλές, που θα θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που «αξιοποιείται». Κατά κανόνα, αυτός ο τύπος εκπαίδευσης θα αντιστοιχεί στην εργατική τάξη, διότι όπως ξεδιάντροπα λέει κι ένας άγγλος βουλευτής «υπάρχει ανάγκη να αντιστοιχίσουμε ξανά την κοινωνική θέση και το εκπαιδευτικό σύστημα. Επί τέλους αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους στην κοινωνία»!
Σ’ αυτή τη συγκυρία η απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας ξεπερνά το ρόλο μιας κλαδικής απεργίας. Αναλαμβάνει το βάρος της αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα σε όλη της την ανάπτυξη. Γι αυτό οι καθηγητές δεν πρέπει να μείνουν μόνοι. Είναι υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης, η μετατροπή της σε πολιτική απεργία που θα ανατρέψει αυτήν την πολιτική και όλους τους εκφραστές της.
