Γιάννης Φωτίου
Τους πολέμους στην εποχή μας, τη σύνδεσή τους με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και την ένταση των ανταγωνισμών του κεφαλαίου, τη συστράτευση του ελληνικού κράτους με ΝΑΤΟ και ΕΕ και την ανάγκη ενός σύγχρονου αντιπολεμικού κινήματος φώτισαν οι παρεμβάσεις στην επιτυχημένη εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα στο Πολυτεχνείο στις 16 Νοέμβρη.
«Ο πόλεμος δεν αποτελεί πλέον μια απειλή, αλλά μια πραγματικότητα. Αποτελεί πλέον κομμάτι της ζωής μας, του μέλλοντός μας, ουσιαστικό και αναπόσπαστο στοιχείο της ίδιας της ταξικής πάλης». Με αυτή την εισηγητική τοποθέτηση από τον Γιώργο Παυλόπουλο άνοιξε η πολύ επιτυχημένη εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα στο Πολυτεχνείο, το Σάββατο 16 Νοέμβρη, με θέμα τους πολέμους του κεφαλαίου στην εποχή μας και την απάντηση της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς. Ο χώρος της εκδήλωσης γέμισε από νωρίς, παρά τον βροχερό καιρό.
Η εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό της εκπαιδευτικού Ρίας Παλαιστίδου, που διώκεται για αντιπολεμική ζωγραφική σύνθεση που έκαναν οι μαθητές της και περιείχε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»! Η ζωγραφιά κοσμούσε τον χώρο της εκδήλωσης. «Μπορεί ένα ‘’πανό’’, μια εικαστική δημιουργία μικρών παιδιών να ενοχλεί τόσο πολύ; Ναι σύντροφοι μπορεί! Όταν μιλά για μια χώρα που παλεύει, που διεκδικεί το δίκιο της. Όταν τα γράμματα είναι κόκκινα. Όταν έχει καρδούλες, λουλουδάκια τις λέξεις των παιδιών, που με αυτά ξορκίζουν το κακό, που ζητούν ειρήνη και δικαιοσύνη», είπε στη συγκινητική της παρέμβαση η Ρία Παλαιστίδου. «Μα η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι να γονατίζει, να υπακούει, είναι να ξυπνά συνειδήσεις, να δημιουργεί σκεπτόμενους ανθρώπους. Και αν γι’ αυτά πρέπει να συγκρουστεί, τότε να συγκρουστεί. Ανυπακοή και ρήξη. Πάλη για το περιεχόμενο. Πάλη ενάντια στα πειθαρχικά και τις διώξεις», τόνισε η εκπαιδευτικός, υπογραμμίζοντας στο τέλος την αξία και την ομορφιά της συντροφικής αλληλεγγύης, της κομμουνιστικής οργάνωσης και της οργανωμένης πάλης.
Ο δημοσιογράφος Γ. Παυλόπουλος, στη συνέχεια, αναφέρθηκε στις 1.000 και πλέον μέρες πολέμου στην Ουκρανία, στις 400 μέρες γενοκτονία στη Γάζα, στην τάση επέκταση των πολέμων και στην τρομερή πολεμική προετοιμασία στην ΕΕ και σε άλλες χώρες. Σχολιάζοντας την εκλογή Τραμπ και την υπόσχεσή του πως θα τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, τόνισε πως «η στάση που θα κρατήσει τελικώς ο Τραμπ θα εξαρτηθεί από την τροπή που θα λάβει ο ανταγωνισμός, από το πόσο το αμερικανικό κεφάλαιο αισθανθεί πως απειλείται ο ζωτικός του χώρος και οι συμμαχίες του, από το πόσο οι σύμμαχοι των ΗΠΑ γονατίσουν και τους ζητήσουν βοήθεια. Έχουμε κάθε λόγο όχι να υποθέσουμε, αλλά να εκτιμήσουμε πως οι αντιθέσεις θα οξυνθούν περαιτέρω, σε βαθμό που να μην μπορούν να λυθούν (σχετικά) ειρηνικά και με διαπραγμάτευση. […] Διότι είναι αντιθέσεις που έχουν τη ρίζα τους τελικά, στην ίδια την ασυμβατότητα, την ανταγωνιστική σχέση του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού με τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και τις δυνατότητες της εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι, όπως διαπιστώνουν και οι Θέσεις και προγραμματικές αρχές της Πρωτοβουλίας, ‘’ζούμε σε μια εποχή όπου οι πολεμικές συγκρούσεις πυκνώνουν, ενώ ακόμη και η συζήτηση για πυρηνική αναμέτρηση βρίσκεται στο τραπέζι. Που οι πολεμικές δαπάνες εκτοξεύονται, ενώ ο μιλιταρισμός και ο εθνικισμός φουντώνουν’’».
Ο Γ. Παυλόπουλος σημείωσε πως υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευθεί η τάση που αποτυπώνεται στα συνθήματα «Πρώτα η Αμερική», «Πρώτα η Κίνα», «Πρώτα η Γερμανία και η Γαλλία», «Πρώτα η Ινδία», αλλά και «Πρώτα η Ελλάδα» και «Πρώτα η Τουρκία». «Η τάση που εκφράζεται με την ενίσχυση της εθνικιστικής πτέρυγας του πολιτικού συστήματος σε όλες τις χώρες -βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης Ακροδεξιάς- σε βάρος της κοσμοπολίτικης. Οι προς το αντιδραστικότερο αλλαγές που συντελούνται στα αστικά κράτη και τους θεσμούς τους».
Στη συνέχεια, κι αφού κριτίκαρε τη θέση του ΚΚΕ στα θέματα του ανταγωνισμού με την Τουρκία και το γεγονός πως συντάσσεται με τις αστικές «εθνικές θέσεις», υπογράμμισε πως «ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα δεν μπορεί να έχει διλήμματα και ταλαντεύσεις σε τέτοιου είδους θέματα. Οφείλει να είναι καθαρό εξαρχής και να μιλά τη φωνή της αλήθειας, όσο δύσκολη και σκληρή και αν είναι. Γιατί μόνο έτσι ο λαός μπορεί να είναι προετοιμασμένος, μπορεί να πειστεί να οργανωθεί, μπορεί να αποκτήσει πυξίδα και, τελικά, μπορεί ο τρίτος γύρος να είναι νικηφόρος και κομμουνιστικός».
Η επιδίωξη γεωπολιτικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης συνδυάζεται με την προσπάθεια βαθύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης
Ο Σοφοκλής Καλοειδάς, νέος εργαζόμενος, στη δική του ομιλία τόνισε πως «η εμπλοκή του ελληνικού κράτους στους πολεμικούς ανταγωνισμούς έρχεται ως αποτέλεσμα της αστικής πολιτικής. Όπως περιγράφεται και στις Θέσεις και Προγραμματικές Αρχές της Πρωτοβουλίας, μιας πολιτικής που στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες για να διαμορφωθεί το νέο εκμεταλλευτικό μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού κεφαλαίου. Ο πρώτος πυλώνας είναι η ισχυροποίηση της θέσης της έναντι της εργατικής τάξης. […] Ο δεύτερος πυλώνας της αστικής πολιτικής είναι η προσπάθεια κάλυψης του χαμένου εδάφους στο διεθνές πλέγμα, μέσα από την γεωπολιτική αναβάθμιση της. Η αναβίωση της σύγχρονης ‘’Μεγάλης Ιδέας’’ είναι η απόκτηση για το ελληνικό κράτος του ρόλου ρυθμιστή περιφερειακής εμβέλειας στην περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου. Πάντα με την βαθύτερη πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Η ελληνική αστική τάξη ονειρεύεται το κόντεμα της τουρκικής επιρροής στην γειτονιά μας, επενδυτική επέλαση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια, συνοδευόμενη από στρατιωτική παρουσία (πχ στον εναέριο χώρο της Β. Μακεδονίας) και λύση των ζητημάτων με τις γειτονικές χώρες για να προχωρήσει απρόσκοπτα η οικονομική επέκταση».
Και σημείωσε: «Η διαλεκτική αυτών των δύο πυλώνων καθορίζει πως εμπλέκει το ελληνικό κράτος στις πολεμικές επιδιώξεις του ‘’δικού μας’’ στρατοπέδου, αυτού του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της ελληνικής αστικής τάξης. Γι’ αυτό και η έμμεση ή αμεσότερη εμπλοκή της ελληνικής πλευράς στα ενεργά πολεμικά πεδία της Ουκρανίας, της Μ. Ανατολής και της πολύπαθης Παλαιστίνης, πόσο μάλλον στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Η Ελλάδα πρωτοστατεί. Πριν καν η ΕΕ μιλήσει για προετοιμασία ‘’πολεμικής οικονομίας’’ κατακτούσαμε την 3η θέση στο βάθρο των χωρών του ΝΑΤΟ με τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες ποσοστιαία ως προς το ΑΕΠ. 3,5% του ΑΕΠ, δηλαδή 7,5 δις ευρώ!»
Στην πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση υπήρξε παρέμβαση και στρατευμένου νέου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (23.11.24)
