Γιώργος Κρεασίδης
Το πραγματικό περιεχόμενο του πολιτικού προγράμματος του κόμματος Βελόπουλου, ενόψει και των ευρωεκλογών
Η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου εισπράττει δημοσκοπικά από τη φθορά της ΝΔ, με την ώθηση ορισμένων ΜΜΕ, αλλά και παραγόντων εντός και εκτός ΝΔ, που θέλουν να στείλουν «μηνύματα» στην κυβέρνηση, στο βαθμό που σε αυτές τις εκλογές δεν κρίνεται αν θα πέσει.Με σύνθημα την «τιμωρία» του Μητσοτάκη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, η Ελληνική Λύση είναι «βολική», όπως όλη η Ακροδεξιά, σαν εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας χωρίς αμφισβήτηση βασικών κυβερνητικών επιλογών. Το εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα αναμιγνύεται με το χουντικό «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», με στόχο να μείνουν τα λαϊκά στρώματα μακριά από κάθε συλλογική διεκδίκηση, δέσμια του ατομικού δρόμου και της λογικής του ανταγωνισμού.
Εξάλλου, παρά τις προεκλογικές σκοπιμότητες, η Ελληνική Λύση στάθηκε κοντά στη ΝΔ. Στήριξε το καλοκαίρι την κυβέρνηση στην πρώτη μετεκλογική κρίση που αντιμετώπισε με τις καταστροφικές πυρκαγιές στο αιωνόβιο δάσος της Δαδιάς στον Έβρο, αναπαράγοντας την κυβερνητική προπαγάνδα για σαμποτάζ προσφύγων, ενώ πλειοδότησε στο πογκρόμ που εξαπολύθηκε από ακροδεξιά στοιχεία. Ψήφισε μαζί της στη βουλή την αντικατάσταση της διοίκησης στην ΑΔΑΕ, διασφαλίζοντας σύνθεση που δεν θα αποφάσιζε «εκτός γραμμής» για τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ, αλλά και για τον διορισμό νέων μελών του ΕΣΡ. Με αντάλλαγμα, όπως καταγγέλθηκε, την απαλλαγή του Βελόπουλου από πρόστιμο του ΕΣΡ, ύψους 2 εκατ. ευρώ! Πρέπει να σημειωθεί δε ότι ειδικά στις ψηφοφορίες στην Ευρωβουλή η στάση της Ελληνικής Λύσης και της ΝΔ ήταν κοινή σε ποσοστό 54%, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η ΚΑΠ που τσακίζει την φτωχομεσαία αγροτιά, η υπεράσπιση των λόμπι του ευρωκοινοβουλίου, η έκθεση για τον σιδηρόδρομο (2021) με την εμμονή στις ιδιωτικοποιήσεις που οδήγησαν στο έγκλημα των Τεμπών, αλλά και η υποστήριξη του Ισραήλ.
Παράλληλα,στο πρόγραμμα της Ελληνικής Λύσης περιέχονται και νομιμοποιούνται μια σειρά από μέτρα που νομοθέτησε η ΝΔ, από την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στο ΕΣΥ και τα ιδιωτικά ΑΕΙ, μέχρι την αύξηση των εξοπλισμών. Η άμεση καταδίκη, επίσης, της επιχείρησης της παλαιστινιακής αντίστασης τον περασμένο Οκτώβρη στη Γάζα σαν «αποτρόπαια τρομοκρατική επίθεση της τουρκοκίνητης Χαμάς», κατέδειξε ότι παρά τις κορώνες ενάντια στη «νέα τάξη», η Ελληνική Λύση δεν αμφισβητεί το ευρωνατοϊκό πλαίσιο. Στο πρόγραμμά της δεν μπαίνει θέμα για τη συμμετοχή της χώρας σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και ευρώ. Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν αμφισβητείται,πέρα από μια αόριστη δέσμευση για κοινοβουλευτικό έλεγχο αναφορικά με την εγκυρότητά της, η οποία στην πράξη εγκαταλείφθηκε.
Το πρόγραμμά της δίνει το στίγμα των πραγματικών στοχεύσεων και δεσμεύσεων, σε αντίθεση με τις τηλεοπτικές γενικολογίες για «αντιλαϊκή πολιτική». Στο φλύαρο κείμενο των 458 σελίδων συνυπάρχουν αντικομμουνισμός, νεοσυντηρητισμός και ακραίος νεοφιλελευθερισμός, ενώ ο δήθεν τεχνοκρατικός λόγος συνοδεύεται από θρησκοληψία, εθνικισμό, ρατσισμό.
Η κεντρική ιδέα που το διαπερνά είναι η ανάγκη να στηριχτεί με κάθε τρόπο η επιχειρηματικότητα που πλήττεται μετά τη μεταπολίτευση, με μείωση της φορολογίας στο 15%, αλλά και επιπλέον φοροελαφρύνσεις, εκπτώσεις, απαλλαγές, νομικές διευκολύνσεις. Όπως κάνει η Ακροδεξιά σε διεθνές επίπεδο, η Ελληνική Λύση δίνει βάρος στη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των λιγότερο διεθνοποιημένων κλάδων και επιχειρήσεων, καθώς και όσων βρίσκονται πιο κοντά στην πρωτογενή παραγωγή. Την πίεση από την κρίση, τα μνημόνια και τη στρατηγική της ΕΕ την χρεώνει στις «ελίτ της παγκοσμιοποίησης», στις οποίες αποδίδονται επίσης η μετανάστευση και η προσφυγιά.
Η απάντηση που δίνεται είναι η διεκδίκηση ενός άλλου μείγματος της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που θα απαλύνει τις οικονομικές συνέπειες οι οποίες αφορούν θιγόμενα αστικά συμφέροντα. Μόνιμο μοτίβο είναι οι εκκλήσεις για ρυθμίσεις σε χρέη και οφειλές, χωρίς όμως να θίγονται οι τράπεζες, για αξιοποίηση των ΕΣΠΑ και μετρημένα βήματα στην στρατηγική της ΕΕ, για παράδειγμα, προς την λεγόμενη «πράσινη οικονομία». Από την άλλη, κυριαρχούν ρατσισμός και κρατική βία για πρόσφυγες και μετανάστες που θεωρούνται όργανα σχεδιασμών «αφελληνισμού». Είναι χαρακτηριστικές οι προτάσεις για στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων σε ακατοίκητα νησιά και για διακρίσεις στην πρόσβαση στη δημόσια υγεία.
Την ίδια στιγμή, αν και καταγγέλλονται οι ιδιωτικοποιήσεις, δεν μπαίνει θέμα κρατικοποιήσεων, παρά μόνο ο στόχος «να κάνουν τη δουλειά τους» το «Υπερταμείο», η Fraport, η Hellenic Train κ.ο.κ. Δεν τίθεται ούτε ζήτημα κατάργησης των μνημονιακών νόμων για ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό, ενώ αντίστοιχα οι μύδροι για την ακριβή ενέργεια δεν οδηγούν σε θέση για κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Για την εκπαίδευση, το πρόγραμμα της Ελληνικής Λύσης ταυτίζεται ουσιαστικά με τα νομοσχέδια που πέρασε ή σχεδιάζει η ΝΔ. Μέχρι και η πανεπιστημιακή αστυνομία υπάρχει μαζί με τα ιδιωτικά ΑΕΙ, τον νόμο για τα οποία δεν ψήφισε καιροσκοπικά, λόγω της απήχησης των φοιτητικών κινητοποιήσεων.
Κάλπικος αντικυβερνητισμός, ταύτιση σε καίρια ζητήματα με τη ΝΔ, στήριξη ΕΕ και ΝΑΤΟ
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που από τις πρώτες σελίδες του προγράμματος ξορκίζεται η ταξική πάλη, ως διχαστική για το έθνος και μαζί της ο συνδικαλισμός, το φοιτητικό κίνημα και τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων. Στο στόχαστρο μπαίνει ο δημόσιος τομέας που εμφανίζεται ως εχθρός της ανάπτυξης, ενώ οι εργαζόμενοι σε αυτόν ψευδώς θεωρούνται ανέγγιχτοι από το μνημόνιο και την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και συνεχώς αυξανόμενοι. Την ώρα δε που υποστελεχώνονται όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες, ο Βελόπουλος ζητάει απολύσεις μέσω της αξιολόγησης.
Όπως είναι αναμενόμενο, ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός των αστικών τάξεων έχει κεντρική θέση στο πρόγραμμα, με στίγμα εθνικιστικής πλειοδοσίας, μιλιταρισμού και φιλοπόλεμης προπαγάνδας. Απουσιάζει όμως κάθε στοιχείο «ρωσοφιλίας», που έντεχνα η προπαγάνδα αποδίδει στην Ελληνική Λύση, πέρα από γενικότητες για περί φιλικών σχέσεων. Είναι όμως φανερές οι επιρροές από τον Τραμπ, ενώ το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ εμφανίζεται πρότυπο για μίμηση.
Συμπερασματικά, ο Κ. Βελόπουλος,ο οποίος ως βουλευτής του ΛΑΟΣ ψήφισε το πρώτο μνημόνιο του Γ. Παπανδρέου, διεκδικεί παράλληλα με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά να μην είναι «εργαλείο» μιας χρήσης. Στοχεύει να γίνει ισότιμος εταίρος στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και της ΕΕ των ακραίων ανισοτήτων και του πολέμου. Αυτή η τάση ευνοείται στο βαθμό που η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν συναντά πλαίσιο διεκδικήσεων και στόχων ανατροπής.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (11.05.24)