Μια σημαντική πολιτική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα από την Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό σωματείων και συλλογικοτήτων και την Ένωση Παλαιστίνιων Εργαζομένων με στήριξη από σωματεία εκπαιδευτικών. Συμμετείχε μέσω τηλεδιάσκεψης ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Μετώπου για την Ειρήνη και την Ισότητα στο Ισραήλ Ισάμ Μαχούλ, καθώς δεν κατάφερε τελικά να έρθει στη Αθήνα, όπως ήταν προγραμματισμένο, λόγω της διακοπής πτήσεων στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ, μετά τις πυραυλικές επιθέσεις. Το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα στο Ισραήλ συσπειρώνει τις αριστερές και φιλειρηνικές δυνάμεις στο Ισραήλ (μεταξύ αυτών και το ΚΚ Ισραήλ), καθώς και τις δυνάμεις του παλαιστινιακού-αραβικού πληθυσμού, που είναι πολίτες του Ισραήλ.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Ισάμ Μαχούλ
Κατά την έναρξη της τελευταίας συνεδρίας της Κνεσέτ, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, δήλωσε: «Θέλουμε να επιτύχουμε απόλυτη νίκη επί των εχθρών μας για χάρη ολόκληρης της ανθρωπότητας.»
Ωστόσο, στο πεδίο, αυτή η ιδέα της «απόλυτης νίκης» έχει μετατραπεί σε αυτό που παρακολουθούμε σήμερα: έναν πόλεμο απόλυτης εξόντωσης στη Γάζα.
Για πάνω από δεκαεννέα μήνες, το Ισραήλ διεξάγει αυτό που φαίνεται να είναι μια συστηματική εκστρατεία καταστροφής, εκτοπισμού και συλλογικής τιμωρίας κατά των Παλαιστινίων αμάχων.
Αυτό περιλαμβάνει την άρνηση πρόσβασης σε τρόφιμα, καθαρό νερό και φάρμακα, καθώς και επιθέσεις σε νοσοκομεία, σχολεία, καταφύγια και ακόμη και σκηνές που στεγάζουν εκτοπισμένες οικογένειες.
H στήριξη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού ορίζει την ηθική ακεραιότητα ατόμων, κινημάτων και κυβερνήσεων.
Αυτές οι ενέργειες δεν είναι τραγικές παρενέργειες του πολέμου—είναι ο ίδιος ο πυρήνας του πολέμου.
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αποτελούν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Απέναντι σε αυτή τη συνεχιζόμενη ανθρωπιστική καταστροφή, η στάση κάποιου απέναντι στον πόλεμο του Ισραήλ κατά της Γάζας—ιδιαίτερα τα εγκλήματα που διαπράττονται εναντίον αμάχων τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο τμήμα της Λωρίδας—αποτελεί ένα ηθικό, πολιτικό και ανθρωπιστικό ορόσημο.
Είναι μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα, ανάμεσα στη δικαιοσύνη και την ατιμωρησία.
Όπως ακριβώς η αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ τη δεκαετία του 1970 ή στο απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική τη δεκαετία του 1980 ήταν παγκόσμια δοκιμασία ηθικής διαύγειας, έτσι και σήμερα ο παλαιστινιακός αγώνας ορίζει την ηθική ακεραιότητα ατόμων, κινημάτων και κυβερνήσεων.
Ο Καρλ Μαρξ έγραψε κάποτε στον Φρίντριχ Ένγκελς το 1856 : «Μπορούμε να μετρήσουμε τη δύναμη και τη βιωσιμότητα κάθε επανάστασης από τη θέση της υποστήριξης της πολωνικής εξέγερσης.»
Σήμερα, ο παλαιστινιακός αγώνας για απελευθέρωση και αυτοδιάθεση εξυπηρετεί παρόμοιο σκοπό—δοκιμάζει την ηθική πυξίδα της διεθνούς κοινότητας και αποκαλύπτει την κενότητα των ισχυρισμών για ουδετερότητα ή αδιαφορία.
Σε ποια πλευρά της ιστορίας στεκόμαστε;
Το κεντρικό ερώτημα της εποχής μας είναι: Σε ποια πλευρά της ιστορίας στεκόμαστε;
Είμαστε στο πλευρό ενός λαού που απαιτεί ελευθερία, αξιοπρέπεια, αυτοδιάθεση και το δικαίωμα να ζει στην πατρίδα του ως ίσος;
Ή είμαστε συνένοχοι—μέσα από τη σιωπή ή την υποστήριξη—με ένα σύστημα κατοχής, απαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης που οδηγείται από εξτρεμιστές εποίκους και μια κυβέρνηση που καθοδηγείται από φασιστικές ιδεολογίες;
Οι πολιτικές του Ισραήλ, από την καταστροφή της Γάζας έως τα πογκρόμ στη Δυτική Όχθη—στη Τζενίν, στο Τουλκαρέμ, στα στρατόπεδα προσφύγων Nour Shams ή στην Κοιλάδα του Ιορδάνη—αποτελούν μια συνεχιζόμενη στρατηγική εξάλειψης.Ολόκληρα χωριά και κοινότητες, συμπεριλαμβανομένων αυτών στη Μασαφέρ Γιαττά, ξεριζώνονται από εποίκους υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.
Αυτός δεν είναι απλώς ένας πόλεμος εναντίον ομάδων αντίστασης. Είναι ένας πόλεμος εναντίον ενός ολόκληρου λαού και της ύπαρξής του.
Ενώ οι Παλαιστίνιοι παλεύουν εδώ και δεκαετίες να απελευθερωθούν από την κατοχή και να επιτύχουν τα νόμιμα δικαιώματά τους για κυριαρχία και κρατική υπόσταση, το ισραηλινό καθεστώς φαίνεται αποφασισμένο να εξαλείψει αυτήν τη δυνατότητα—μέσα από τη βία, τον εκτοπισμό και την άρνηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αγαπητοί φίλοι,
Στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η στάση υπέρ του παλαιστινιακού λαού δεν είναι πλέον απλώς μια πολιτική θέση—είναι ηθική υποχρέωση κάθε προοδευτικής, δημοκρατικής και ανθρωπιστικής κοινωνίας.
Καθώς ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει τον μακρύ του αγώνα για να τερματίσει την ισραηλινή κατοχή και να επιτύχει τα νόμιμα εθνικά του δικαιώματα—συμπεριλαμβανομένης της απελευθέρωσης, της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης—το ισραηλινό κράτος έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία άγριας καταστολής και συστημικής βίας.
Αυτή η εκστρατεία στοχεύει όχι μόνο στην καταστολή της παλαιστινιακής αντίστασης αλλά και στην εξάλειψη του παλαιστινιακού λαού και την άρνηση των εθνικών του φιλοδοξιών, ιδίως του δικαιώματός του για ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος και του δικαιώματος επιστροφής.
Προμελετημένη εκστρατεία γενοκτονίας
Ο πόλεμος στη Γάζα, που παρουσιάζεται από την ισραηλινή ηγεσία ως απάντηση στις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, είναι στην πραγματικότητα μια υπολογισμένη επιχείρηση που αποσκοπεί να αναμορφώσει τη δημογραφία και τη γεωγραφία της Γάζας—και, μέσω αυτής, να χρησιμοποιηθεί ως σκαλοπάτι για την αναμόρφωση της «Νέας Μέσης Ανατολής».
Αυτός ο πόλεμος δεν είναι, όπως ισχυρίζεται ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου, ένας πόλεμος εναντίον της Χαμάς ή μια προσπάθεια απελευθέρωσης Ισραηλινών ομήρων.
Αντίθετα, είναι μια προμελετημένη εκστρατεία γενοκτονίας που αποσκοπεί στην εξάλειψη της παλαιστινιακής παρουσίας και την άρνηση κάθε μορφής παλαιστινιακής πολιτικής έκφρασης και ηγεσίας.
Ο Νετανιάχου έχει απορρίψει τόσο τη Χαμάς όσο και την Παλαιστινιακή Αρχή, δηλώνοντας: «Δεν θα αποδεχτούμε ούτε τη Χαμαστάν ούτε τη Φαταχστάν δίπλα στο Κράτος του Ισραήλ.
Δεν θα ζούμε πλέον δίπλα στη Γάζα. Επομένως, η Γάζα πρέπει να πάψει να υπάρχει.»
Αυτή η ιδεολογική θέση αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη πεποίθηση ότι, ανάμεσα στη Μεσόγειο Θάλασσα και τον Ιορδάνη Ποταμό—τη γη της ιστορικής Παλαιστίνης—υπάρχει χώρος για εθνικά δικαιώματα μόνο για τον εβραϊκό λαό.
Οι Παλαιστίνιοι, σύμφωνα με αυτή την άποψη, στερούνται κάθε εθνικού δικαιώματος, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
Τι γίνεται με την άνοδο του φασισμού στη… «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής»;
Η άνοδος του φασισμού στο Ισραήλ απορρέει από μια βαθιά δομική κρίση μέσα στο κράτος.
Το δικαστικό πραξικόπημα που κυριάρχησε στον ισραηλινό δημόσιο διάλογο τα τελευταία τρία χρόνια, ειδικά μετά τις εκλογές της 25ης Κνεσέτ, έφερε στην εξουσία μια φασιστική κυβέρνηση εποίκων υπό τον Νετανιάχου στα τέλη του 2022.
Αυτή η φασιστική στροφή δεν είναι ανωμαλία, αλλά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας άλυτης αντίφασης:
Το ισραηλινό έργο κατοχής και εποικισμού έχει φτάσει στα εδαφικά και πολιτικά του όρια, ενώ ο παλαιστινιακός λαός παραμένει ριζωμένος στη γη του και αρνείται να παραδοθεί ή να εγκαταλείψει την ταυτότητά του.
Εν τω μεταξύ, το σιωνιστικό κατεστημένο στερείται της πολιτικής βούλησης και του ηθικού θάρρους για να διαλύσει την κατοχή, να σταματήσει την επέκταση των εποικισμών ή να εγκαταλείψει την ιδεολογία της εθνικής-φυλετικής υπεροχής.
Ως αποτέλεσμα, το όραμα ενός δημοκρατικού και φιλελεύθερου Ισραηλινού κράτους έχει καταστεί μη βιώσιμο.
Η διάβρωση της δημοκρατίας δεν είναι πλέον σταδιακή—είναι εσκεμμένη.
Αυτή η βαθιά πολιτική και στρατηγική κρίση έχει ενταθεί περαιτέρω από την 7η Οκτωβρίου 2023.
Η ήδη κενή Ισραηλινή δημοκρατία αντιμετωπίζει πλέον ανοιχτή αντιπαράθεση με ένα αναδυόμενο φασιστικό κίνημα που προσπαθεί να διατηρήσει την κατοχή αποδομώντας τα δημοκρατικά πρότυπα.
Το διεθνές δίκαιο και οι δημοκρατικές αρχές αντιμετωπίζονται όλο και περισσότερο ως εμπόδια—για το έργο του εποικισμού, για τον εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους και για τον στρατηγικό στόχο της εξάλειψης της παλαιστινιακής υπόθεσης με τη βία.
Το αποτέλεσμα είναι μια πορεία προς τον φασισμό, με σχέδιο να επιβληθεί μια νέα και ακόμη πιο βίαιη Νάκμπα στον παλαιστινιακό λαό—μια καταστροφή που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια και τα αυτιά του κόσμου, από τη μία πλευρά, και μια βίαιη, αποφασιστική επίθεση στο εσωτερικό του Ισραήλ κατά του δημοκρατικού και φιλελεύθερου χαρακτήρα του κράτους, από την άλλη.
Οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ
Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητοί φίλοι.
Μία από τις πιο ευάλωτες κατηγορίες του παλαιστινιακού λαού—ειδικά σε αυτήν την εποχή φασιστικής κατάπτωσης του ισραηλινού καθεστώτος και του πολέμου εξόντωσης κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη—είναι οι Άραβες Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ.
Ως ένας από τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, είμαι υπερήφανος να δηλώσω ότι οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ είναι εκείνο το κομμάτι του παλαιστινιακού λαού που κατάφερε να παραμείνει σταθερό στην πατρίδα του κατά τη διάρκεια της Νάκμπα του 1948.
Αυτή η σταθερότητα δεν ήταν τυχαία· ήταν το αποτέλεσμα ενός οργανωμένου και συνειδητού αγώνα, απέναντι στον ισραηλινό στρατιωτικό νόμο.
Ένας αγώνας στον οποίο το Κομμουνιστικό Κόμμα του Ισραήλ (ΚΚΙ) έπαιξε κεντρικό ρόλο.
Το ΚΚΙ βοήθησε να διαμορφωθεί και να προωθηθεί μια διεθνιστική πολιτική στρατηγική για τη μειονότητα των Παλαιστινίων που παρέμειναν μέσα στα νέα σύνορα του Ισραήλ—ακριβώς στο επίκεντρο μιας βαθιάς εθνικής σύγκρουσης.
Είμαστε μέρος του παλαιστινιακού λαού, αλλά επιμένουμε επίσης να είμαστε πλήρεις πολίτες του Ισραήλ.
Δεν είμαστε πολίτες επειδή ξαφνικά εμφανιστήκαμε στο Ισραήλ, αλλά επειδή το Ισραήλ εμφανίστηκε στην πατρίδα μας. Γίναμε μια εθνική αυτόχθονη μειονότητα στη χώρα που αποκαλούμε πατρίδα, και δεν έχουμε άλλη χώρα να την ονομάσουμε έτσι. Το Κομμουνιστικό Κόμμα μας ήταν το πρώτο που απαίτησε από το ισραηλινό πολιτικό κατεστημένο να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αραβικής παλαιστινιακής μειονότητας στο Ισραήλ για πλήρη ισότητα σε όλους τους τομείς της ζωής, και την πραγματοποίηση των πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και εθνικών της δικαιωμάτων στο Ισραήλ.
Οι δημοκρατικές αλλαγές και η πολιτική βαρύτητα
Σύνθετες καταστάσεις απαιτούν πολύπλοκες απαντήσεις και ορισμούς.
Είμαστε μέρος του παλαιστινιακού λαού και μέρος του αγώνα του για τα εθνικά του δικαιώματα, αλλά ταυτόχρονα είμαστε μέρος της ισραηλινής κοινωνίας και καθοριστικό κομμάτι του αγώνα για βαθιά δημοκρατική αλλαγή μέσα σε αυτή.
Οι Άραβες πολίτες στο Ισραήλ δεν μπορούν μόνοι τους να επιτύχουν αυτή την αλλαγή.
Αλλά καμία άλλη δύναμη στο Ισραήλ δεν μπορεί να επιτύχει αληθινή δημοκρατική πρόοδο χωρίς να συμμαχήσει με την αραβική παλαιστινιακή μειονότητα.
Ο ρόλος μας
Ο πολιτικός μας ρόλος, μαζί με τις δημοκρατικές εβραϊκές δυνάμεις και τις πιο αφοσιωμένες ειρηνικές δυνάμεις στο Ισραήλ, είναι να μετασχηματίσουμε την κοινωνία, τη νοοτροπία και το σιωνιστικό καθεστώς προς μια ειρηνική, δίκαιη και προοδευτική κατεύθυνση.
Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να υπηρετήσουμε καλύτερα τον δίκαιο σκοπό του παλαιστινιακού λαού μας, καθώς και τον δίκαιο σκοπό της πραγματικής βαθιάς δημοκρατίας στο Ισραήλ.
Υπήρξε μια εποχή που το ισραηλινό κατεστημένο φοβόταν το παλαιστινιακό στοιχείο στην ταυτότητά μας.
Προσπάθησε να απαγορεύσει οποιονδήποτε να τολμήσει να το σκεφτεί, και επέβαλε την κατηγορία “Ισραηλινοί Άραβες” ως αντικατάσταση της παλαιστινιακής μας εθνικής ταυτότητας.
Αυτή η πολιτική ηττήθηκε.
Από το τέλος της δεκαετίας του 1970, η πραγματική ανησυχία του ισραηλινού κατεστημένου δεν ήταν μόνο για το παλαιστινιακό στοιχείο της ταυτότητάς μας, αλλά και για το πολιτικό στοιχείο της ταυτότητάς μας ως πολιτών του Ισραήλ.
Το πολιτικό στοιχείο στην ταυτότητα των Άραβων Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ εκφράζεται στην επιθυμία μας να πραγματοποιήσουμε την ουσιαστική μας ισότητα ως πολίτες και ως εθνική μειονότητα.
Εκφράζεται στις προσπάθειές μας να ασκήσουμε το πολιτικό μας βάρος και την επιρροή μας.
Όμως, φαίνεται ότι όποτε επιμένουμε να χρησιμοποιούμε το βάρος της ιδιότητάς μας ως πολιτών για να προτείνουμε εναλλακτικές στο σιωνιστικό κατεστημένο, μαζί με δημοκρατικές εβραϊκές δυνάμεις που επιδιώκουν βαθιά αλλαγή στο Ισραήλ, εμφανίζεται το άσχημο πρόσωπο των δημογραφικών ρατσιστικών φόβων, υποστηρίζοντας τον εξαναγκαστικό “εκτοπισμό” των Παλαιστινίων, όχι μόνο από τη Γάζα αλλά και από το Ισραήλ, με αναφορά στους Άραβες πολίτες ως «στρατηγικό δημογραφικό κίνδυνο».
Τέτοιες θέσεις και πολιτικά σχέδια είναι μέρος της ιδεολογίας φασιστικών κομμάτων που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό στο Ισραήλ και μέρος της κυρίαρχης φασιστικής ιδεολογίας των εποικιστικών ελίτ.
Αυτή η άσχημη πλευρά έχει γίνει, με την άνοδο του φασισμού και τον πόλεμο εξόντωσης κατά του παλαιστινιακού λαού, ένας πραγματικός, άμεσος κίνδυνος.
Όμως, ας μην υπάρχει αυταπάτη:
Η παλαιστινιακή αραβική εθνική μειονότητα στο Ισραήλ έχει εργαστεί ακούραστα για δεκαετίες για να παραμείνει σταθερή στη γη μας, να υπερασπιστεί τα δικαιώματά μας και να αντικαταστήσει το τραύμα της Νάκμπα με έναν ανθεκτικό, οργανωμένο και συνειδητό αγώνα.
Δεν στεκόμαστε απλώς ως θύματα—στεκόμαστε ως μια πολιτικοποιημένη εθνική μειονότητα που εμπλέκεται σε ενεργή λαϊκή αντίσταση.
Μαζί με τις δημοκρατικές εβραϊκές δυνάμεις, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε κατά της καταπίεσης, των διακρίσεων και όλων των μορφών αδικίας—όπου κι αν υπάρχουν.
Οι πολεμοχαρείς στρατηγικές του Ισραήλ
Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητοί φίλοι,
Οι κίνδυνοι που θέτει η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ και οι επιθετικές, πολεμοχαρείς στρατηγικές της δεν περιορίζονται στο παλαιστινιακό ζήτημα.
Οι ισραηλινές πολιτικές απειλούν πλέον τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη σε ολόκληρη την περιοχή—και, πράγματι, σε όλο τον κόσμο—μέσω πράξεων προκλητικής επιθετικότητας κατά του Λιβάνου, της Συρίας και της Υεμένης, καθώς και μέσω απειλών για την έναρξη ενός καταστροφικού πολέμου κατά του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, με ή χωρίς την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτές οι ενέργειες περιλαμβάνουν σκόπιμη υπονόμευση των διπλωματικών προσπαθειών μεταξύ του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών που αποσκοπούν στην επίτευξη μιας ειρηνικής λύσης.
Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι το Ισραήλ—η μόνη χώρα στην περιοχή που διαθέτει μεγάλο και αδήλωτο πυρηνικό οπλοστάσιο—έχει εμπλακεί σε μια υστερική εκστρατεία για να παρακινήσει τη μοναδική πυρηνική δύναμη που έχει χρησιμοποιήσει ποτέ ατομικά όπλα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, να κηρύξουν πόλεμο σε μια χώρα που διαθέτει πυρηνικό πρόγραμμα αλλά έχει δεσμευτεί, για θρησκευτικούς και ηθικούς λόγους, να μην αναπτύξει πυρηνική βόμβα.
Ας είμαστε σαφείς: η κύρια ευθύνη των ειρηνικών δυνάμεων όσον αφορά το πυρηνικό ζήτημα του Ιράν δεν είναι να απομονώσουν το Ιράν, αλλά να αναδιαμορφώσουν ολόκληρη τη συζήτηση.
Η πραγματική πρόκληση δεν είναι μόνο το πυρηνικό ζήτημα του Ιράν, αλλά το ευρύτερο ζήτημα της πυρηνικής εξάπλωσης στη Μέση Ανατολή.
Αντί να αναρωτιόμαστε πώς να καταστρέψουμε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μέσω του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού πολέμου—με ή χωρίς ισραηλινή εμπλοκή—πρέπει να απαιτήσουμε μια περιφερειακή προσέγγιση:
- Πλήρη αποπυρηνικοποίηση της Μέσης Ανατολής.
- Αυτό περιλαμβάνει το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ, καθώς και τις πυρηνικές δυνατότητες των στρατιωτικών βάσεων και των πολεμικών πλοίων των Ηνωμένων Πολιτειών που σταθμεύουν στην περιοχή.
Το επείγον καθήκον όλων των ειρηνόφιλων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως είναι να εκμεταλλευτούν αυτή τη στιγμή της έντασης για να ανοίξουν τη συζήτηση για το πυρηνικό ζήτημα σε ολόκληρη την περιοχή.
Πρέπει να μετατρέψουμε αυτή τη διαμάχη σε μια ευκαιρία για πραγματικό αφοπλισμό—ξεκινώντας με το αδήλωτο οπλοστάσιο του Ισραήλ.
Αντισημιτισμός
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι στην Ελλάδα,
Στο Ισραήλ, υπάρχει ένα επίμονο και επικίνδυνο μοτίβο: κάθε κριτική στον Σιωνισμό, στο κράτος του Ισραήλ, στις πολιτικές του, στην κατοχή ή στις στρατιωτικές του ενέργειες, συχνά απορρίπτεται όχι ως πολιτική κριτική, αλλά ως αντισημιτισμός.
Η προεπιλεγμένη αντίδραση στην παγκόσμια καταδίκη του πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα είναι να χαρακτηρίσουν τους επικριτές του ως αντισημίτες.
Αυτή η στάση δεν είναι τίποτα περισσότερο από άσχημος εκβιασμός.
Αλλά ας είμαστε ξεκάθαροι: η πιο καταδικαστική έκφραση αντισημιτισμού σήμερα, στη σκιά αυτού του πολέμου, δεν είναι οι φωνές που καταδικάζουν τα εγκλήματα πολέμου—είναι τα ίδια τα εγκλήματα πολέμου.
Αυτά τα εγκλήματα, που στοχεύουν έναν σημιτικό πληθυσμό—τον παλαιστινιακό λαό—διαπράττονται από τους εγκληματίες πολέμου της κυβέρνησης Νετανιάχου και των συνεργατών τους.
Ο αείμνηστος προοδευτικός εβραίος συγγραφέας Μπ. Μάικλ έγραψε ένα θαρραλέο άρθρο στην Haaretz στις 28 Ιουνίου 2024. Σε αυτό, έκανε μια σαφή διάκριση μεταξύ Εβραίων και Ισραηλινών, μεταξύ Ιουδαϊσμού και Σιωνισμού.
Προειδοποίησε ότι η μεγαλύτερη απειλή του σύγχρονου αντισημιτισμού προέρχεται από το ίδιο το σιωνιστικό πρότζεκτ του Ισραήλ.
Έγραψε:
“Όταν το Ισραήλ ξεσπά σε βία, δεν υποφέρει από τις συνέπειες των πράξεών του. Χάρη στον λεγόμενο ‘νέο αντισημιτισμό,’ ολόκληρος ο εβραϊκός λαός κατηγορείται και πληρώνει το τίμημα.
Όμως δεν ήταν ο ‘εβραϊκός λαός’ που σκότωσε 35.000 ανθρώπους, λιμοκτόνησε παιδιά, βομβάρδισε νοσοκομεία και ισοπέδωσε ολόκληρες πόλεις.
Αυτά τα εγκλήματα δεν διαπράχθηκαν από ‘Εβραίους’—διαπράχθηκαν από ‘Ισραηλινούς.’ Αυτοί και μόνο αυτοί.”
Η ελευθερία της Παλαιστίνης θα είναι το πρώτο βήμα προς έναν πραγματικά ελεύθερο και ανθρώπινο κόσμο.
Για να διαπραχθούν σφαγές και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Για να διαπραχθούν σφαγές και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τρεις προϋποθέσεις πρέπει να πληρούνται:
Πρώτον, ένας δράστης πρόθυμος να διαπράξει το έγκλημα.
Δεύτερον, ένα θύμα που έχει απο-ανθρωποποιηθεί και δαιμονοποιηθεί.
Και τρίτον, ένας κόσμος πρόθυμος να γυρίσει το βλέμμα του αλλού.
Η πιο τιμητική μάχη που μπορεί να σταματήσει τέτοια εγκλήματα είναι αυτή που ανακατευθύνει την προσοχή του κόσμου—αναγκάζει τον κόσμο να κοιτάξει κατευθείαν στο σημείο όπου διαπράττεται το έγκλημα.
Αυτό είναι το νόημα της δράσης σας σήμερα στην Αθήνα.
Αυτό είναι το νόημα των ανερχόμενων φωνών των νέων, των φοιτητών, των εργαζομένων και των λαϊκών κινημάτων στα πανεπιστήμια και στους δρόμους των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Αυτά τα κινήματα στέκονται αλληλέγγυα με τη Γάζα και τον παλαιστινιακό λαό.
Αποκαλύπτουν την υποκρισία του λεγόμενου “Ελεύθερου και Δημοκρατικού Κόσμου” και την επιλεκτική ηθική αυτών που μιλούν για “ανθρώπινα δικαιώματα” αλλά μένουν σιωπηλοί μπροστά στη γενοκτονία.
Παρά την καταστολή, αυτά τα κινήματα ανακαλύπτουν ότι παλεύοντας για την ελευθερία της Παλαιστίνης, απελευθερώνονται οι ίδιοι—από τα ψέματα, από τις δομές, και από το ηθικό κενό των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Η ελευθερία της Παλαιστίνης θα είναι το πρώτο βήμα προς έναν πραγματικά ελεύθερο και ανθρώπινο κόσμο.
Σας ευχαριστώ.
