Νίκος Πελεκούδας
Τα προηγούμενα χρόνια, μετανάστες εργάτες έχουν δώσει συγκλονιστικούς αγώνες δηλώνοντας «παρών» σε κρίσιμες μάχες
Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους διαχρονικά είναι γνωστό πως αφορά ένα δαιδαλώδες πλαίσιο αλλαγής των νομικών όρων αδειών διαμονής και εργασίας εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών εργαζομένων (περίπου το 20% του εργατικού δυναμικού της χώρας), με βασικό στόχο την αποτροπή της παραμονής των μεταναστών στη χώρα. Αυτό βέβαια συνοδεύεται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με επιμέρους συμφωνίες του ελληνικού κράτους με άλλες χώρες (π.χ. Μπαγκλαντές, Αίγυπτος κτλ.) για την είσοδο μεταναστών εργατών ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα, όπως και στον τουρισμό. Φυσικά χωρίς δικαιώματα, με προσωρινή άδεια διαμονής και με επιστροφή τους μόλις η εργασία ολοκληρωθεί. Αλλά τα εμπόδια δε σταματούν εκεί.
Οι μετανάστες εργαζόμενοι εμποδίζονται να συνδικαλιστούν απρόσκοπτα (σήμερα οι συνδικαλισμένοι μετανάστες εργάτες υπολογίζονται σε ένα ποσοστό περίπου 25 με 30%, με τη συντριπτική τους πλειοψηφία να είναι στις κατασκευές). Ήδη από το Ν. 1264/82, που διέπει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, περιορίζεται το δικαίωμα συμμετοχής στους «νόμιμα» εργαζόμενους μετανάστες, γιατί κριτήριο είναι η άδεια εργασίας σε ισχύ, παρόλο που ο κανόνας ήταν πάντα ένας «νόμιμα» διαμένων μετανάστης να εργάζεται με μαύρη εργασία. Επίσης ο Εισαγωγικός Νόμος του Αστικού Κώδικα απαγορεύει τη συμμετοχή αλλοδαπών στη διοίκηση εργατικών σωματείων, την οποία θα πρέπει να ασκούν μόνο Έλληνες! Ακόμα όμως και το σύνταγμα επιφυλάσσει διακριτική μεταχείριση σε βάρος των μεταναστών, όταν λέει ότι «οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να συνιστούν ενώσεις ή μη κερδοσκοπικά σωματεία».
Βέβαια τυπικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, με σχετικές Οδηγίες της (2011/98, 2014/36), υποτίθεται πως έχει εξασφαλίσει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των μεταναστών, καθώς και σε όλα τα επίπεδα της εργατικής νομοθεσίας. Το ζήτημα όμως είναι πολιτικό. Γιατί είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση που νομιμοποιεί συνολικά αντιμεταναστευτικές πολιτικές, με αποτέλεσμα το μήνυμα στα κράτη – μέλη να είναι μια ανεξέλεγκτη προσπάθεια περιθωριοποίησης των μεταναστών στη συνδικαλιστική και πολιτική ζωή, καθώς φυσικά και στους όρους εργασίας. Είναι τραγικό η ΕΕ να υπερασπίζει το όποιο νομικό της έργο για τους μετανάστες εργάτες, όταν γενικά αυτοί αποτελούν ξανά (μαζί με τους πρόσφυγες) έναν υποδεικνυόμενο στόχο προς τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, προκειμένου να αποκρύβει την εργατική εκμετάλλευση συνολικά και τα συστημικά αδιέξοδα του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Όμως είναι φοβερός ο ναρκισσισμός και η επίδειξη της ίδιας στάσης και από τη ΓΣΕΕ και τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Σε σχετική έκθεση για τη σχέση των μεταναστών με τα συνδικάτα το 2022, διαπιστώνει πως ιδεολογικά και διακηρυκτικά είναι σωστή η στάση της αλλά το πρόβλημα είναι οργανωτικό! Αναφέρονται, δε, πλήθος σχετικών εκδηλώσεων συνεδρίων και ημερίδων. Όμως το ζήτημα παραμένει, καθώς κλάδοι με ισχυρή παρουσία μεταναστών (οικιακές εργασίες, αγροτικός τομέας, τουρισμός, εστίαση) συνεχίζουν να αποτελούν μια δουλεμπορική έρημο. Και εδώ το πρόβλημα είναι πολιτικό. Όταν η γενική πολιτική του αστικοποιημένου συνδικαλισμού είναι η πολιτική της κοινωνικής ειρήνης, της αποδοχής δηλαδή στα βασικότερα στοιχεία τους των στόχων και των άμεσων επιδιώξεων του κεφαλαίου (φιλοευρωπαϊκή πολιτική, συμφωνία με το ευρώ, συναίνεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015, εκκωφαντική σιωπή στο έγκλημα των Τεμπών και στην ανάγκη για δημόσιο σιδηρόδρομο με εργατικό έλεγχο, τσιμουδιά για την εργαλειοποίηση των προσφύγων το 2020 και άλλα αμέτρητα πραγματικά) είναι λογικό οι μετανάστες εργάτες να στέκονται τουλάχιστον καχύποπτοι απέναντι στις προθέσεις της Συνομοσπονδίας για την πραγματική και χωρίς όρους ένταξή τους στα συνδικάτα, που θα σημαίνει και μια μεγαλύτερη πολιτική έκθεσή τους απέναντι στην εργοδοσία.
Και όλα αυτά όταν τα προηγούμενα χρόνια μετανάστες εργάτες έχουν δώσει συγκλονιστικούς αγώνες δηλώνοντας «παρών» σε κρίσιμες μάχες. 300 απεργοί πείνας μετανάστες εργάτες το 2011, πορείες και απεργίες των εργατών γης στη Μανωλάδα (με θύματα και ασύλληπτη ρατσιστική τρομοκρατία), το 2017 στα Φυτώρια Γαλαρά στο Κάτω Σούλι του Μαραθώνα, απεργίες την περίοδο των μνημονίων όπως στη Σκάλα Λακωνίας, διαμαρτυρίες και πορείες για τον θάνατο εργατών στη Νέα Ιωνία.
ΠΛΟΥΣΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Για ένα σύγχρονο διεθνιστικό ταξικό εργατικό κίνημα
Αναγκαία η μάχη για το άνοιγμα των σωματείων στους μετανάστες/στριες εργάτες/ριες
Η πάλη για τη νίκη των αγώνων των μεταναστών εργατών και την ένταξή τους στα σωματεία απαιτεί μόνιμη, τακτική και συνεχή παρέμβαση από τις διεθνιστικές, αντικαπιταλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις.
Επιπρόσθετα, αυτή η πάλη έχει τη δυνατότητα να λάβει υπόψη της σημαντικές προσπάθειες του άμεσου παρελθόντος και παρόντος (π.χ. ΣΥΠΡΟΜΕ, παρεμβάσεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Την ανάγκη τσακίσματος όλου του νομοθετικού χαρτοβασίλειου κατακερματισμού των μεταναστών. Ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα σε όλους. Πάλη για τη διεύρυνσή τους στο πλαίσιο της σύγκρουσης με την αστική πολιτική και για όλους/ες τους εργαζόμενους/ες.
Τη σύνδεση αυτής της μάχης με τα κορυφαία ζητήματα αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική. Για δημόσια αγαθά για όλους χωρίς προϋποθέσεις τώρα, δημόσια-κρατικά με εργατικό έλεγχο, ακύρωση όλων των εξοπλιστικών προγραμμάτων της πολεμικής προετοιμασίας, για ρήξη και αντικαπιταλιστική έξοδο από την ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παράγοντας ασφάλειας για τους μετανάστες εργάτες και την εργατική τάξη γενικά!
Την αναγκαία μάχη για το άνοιγμα των σωματείων στους μετανάστες εργάτες/τριες. Πάλη για την αλλαγή του νομικού πλαισίου για τη συμμετοχή των μεταναστών στα σωματεία και τις διοικήσεις τους, επιβολή τους στην άμεση πάλη. Η ΓΣΕΕ είναι λαλίστατη από τα γραφεία της, αλλά πάντα πιστή στους αστικούς στόχους, και στην πράξη σιωπή ή αντίδραση μόνο στα πιο ακραία φαινόμενα εργοδοτικής βίας.
Η αυτοτέλεια παρέμβασης στο ζήτημα να μην το καθιστά ένα πολιτικό θέμα σε διαρκή ΜΚΟποίηση αποκομμένων από το εργατικό κίνημα πρωτοβουλιών με απουσία τελικά χειραφετητικού πολιτικού ορίζοντα, υποταγμένου στις ευρωπαϊκές πολιτικές που αποτελεί σταθερή επιδίωξη των «φιλομεταναστευτικών» αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Τον σεβασμό, αλλά όχι την υπόκλιση σε θρησκευτικές προκαταλήψεις και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των μεταναστών. Η πολυχρωμία είναι δύναμη συγκεντρωμένη στη γροθιά της μάχης με το κράτος και τα αφεντικά. Διαφορετικά είναι αφορμή κατακερματισμού.
Συμμετοχή και επιμονή στη δημιουργία δεσμών στους αγώνες που «σκάνε μύτη» αυτή την εποχή στους εργάτες γης, στις κατασκευές και όπου αλλού. Να συντρίψουμε τις δουλεμπορικές συμφωνίες του ελληνικού κράτους. Ιδιαίτερη μέριμνα για την πάλη ενάντια στα «εργατικά ατυχήματα», εργοδοτικές δολοφονίες, την μαφιόζικη τρομοκράτηση μεταναστών.
Απόκρουση της προσπάθειας τόνωσης του μίσους μεταξύ των μεταναστών εργατών που φροντίζει να υποθάλπει η αστική εξουσία. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε οι εργάτες στα Βαλκάνια και όπου αλλού.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 26-27 Απριλίου