Στις 15 Μαϊου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη μέρα που ο Σπύρος Χαϊκάλης έφυγε από κοντά μας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία μόλις 37 ετών.
Σύνθετη και μεγάλη, η κουβέντα γύρω από τον χαρακτήρα και την ποιότητα της «καθοδήγησης» στις πολιτικές οργανώσεις, συχνά υποβαθμίζεται. Υπό το πρίσμα αυτό, η τύχη που είχαν εκατοντάδες μέλη -νυν ή πρώην πλέον- της νΚΑ, να ζήσουν τον Σπύρο από κοντά, αποτελεί για αυτά μία ανεξίτηλη παρακαταθήκη στον χρόνο.
Δεν είναι μόνο η αταλάντευτη στράτευση, η επαναστατική ματιά και η αμεσότητα –αυτή που μας βοήθαγε να οπτικοποιούμε τη γραμμή του ΝΑΡ στο μυαλό μας όταν όλα γύρω μας μάς φώναζαν «αυτό που λες, δεν γίνεται!»- που σε ενέπνεε. Είναι η συνολική επίδραση που αφήνει σε κάθε πτυχή της ζωής σου, το να συμβαδίζεις με έναν άνθρωπο «αιώνια χρεωμένο» (πρώτα από τη ζωή και ύστερα από το κόμμα) να βρίσκεται ολοκληρωτικά δίπλα σου όποτε τον χρειάζεσαι. «Αυτή είναι η δουλειά μου», είχε αποκριθεί χαμογελώντας, όταν του απολογηθήκαμε που τον τρέχαμε ένα πρωί Σαββάτου για να διαμεσολαβήσει για θέμα που είχε προκύψει στη Σπουδάζουσα. Άγνωστο που έβρισκε τα αποθέματα, την όρεξη και τον (άπειρο) χρόνο να δίνεται ολοκληρωτικά για να σε βοηθήσει σε ό,τι σε προβληματίζει, είτε αυτό ήταν πολιτικό είτε κοινωνικό είτε -γενικώς- συναισθηματικό…
Παρότι από τους χαμηλούς «ορόφους» μιας γενιάς που έζησε τη σήψη των κοινωνικών αξιών, που γέννησε η οικονομική κρίση, δεν δέχτηκε στιγμή να υπαναχωρήσει από τις προσωπικές του αξίες. Πιστός στην πεποίθηση πως κάθε κομμουνιστής/τρια πρέπει να καθρεφτίζει την κοινωνία που οραματίζεται, η «θέση» του στην «ιεραρχία», ποτέ δεν αποτέλεσε εμπόδιο στο να βρίσκεται (πραγματικά) κοντά σε κάθε σύντροφο/φισσα, ανεξαιρέτως (κομματικής) ηλικίας. Η ατέρμονη ψυχραιμία και διάθεση για διάλογο, η θέληση όχι να σε «διατάξει» αλλά να σε πείθει γι’ αυτό που πας να κάνεις, μένουν στην ιστορία του ΝΑΡ (και πλέον περνάνε στην Κομμουνιστική Απελευθέρωση), ως κρίσιμα σημεία μίας εκ των πιο ολοκληρωμένων και μεστών καθοδηγήσεων που πέρασαν ποτέ.
Κρίκος της ζωής μας, καθοριστικός όσον αφορά το πως διαμορφώνουμε πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές στην καθημερινότητά μας -βγαλμένες από ένα μέλλον που δυσκολευόμαστε μέχρι και να ονειρευτούμε-, ένα χρόνο μετά παλεύουμε ακόμα να καταλάβουμε το πόσοι τυχεροί είμαστε που τον γνωρίσαμε.
Χρίστος Κρανάκης
