Γιάννης Ελαφρός
Στο κίνημα η πρωτοβουλία των κινήσεων και όχι στη συναινετική αντιπολίτευση
«Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» οι εργαζόμενοι και η νεολαία μετέτρεψαν την 28η Φλεβάρη 2025 σε μια ιστορική μέρα, τη μεγαλύτερη ίσως κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και πολλών άλλων πόλεων, σε συγκλονιστικές συγκεντρώσεις, με υψηλό πολιτικό και αξιακό μήνυμα. Πρώτο, επρόκειτο για απεργία, που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Μια απεργία που δεν έγινε για οικονομικά αιτήματα, αλλά είχε σαφώς πολιτικό χαρακτήρα, την καταδίκη των ενόχων για το έγκλημα των Τεμπών, της συγκάλυψης από κυβέρνηση και κράτος, την αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση. Δεύτερο, οι λαοθάλασσες είχαν σαφές κι έντονο αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια του Μαξίμου και άλλων κύκλων να περιορίσουν την όλη κινητοποίηση σε «πένθος» και χαμηλότονη ικεσία για δικαιοσύνη έπεσε στο κενό, όπως φάνηκε από τα συνθήματα κι από το εν γένει κλίμα. Εξάλλου, τα υπουργικά ντόπερμαν της ΝΔ είχαν προειδοποιήσει πως όποιοι κατέβουν στις συγκεντρώσεις στρέφονται κατά της κυβέρνησης. Ε, αυτό έγινε, και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Τρίτο, ειδικά τις τελευταίες ημέρες έγινε κοινή συνείδηση πως η συμμετοχή στις διαδηλώσεις είναι ηθική υποχρέωση απέναντι σε μια κυβέρνηση και ένα «σύστημα» (όπως το καταλαβαίνει ο καθένας) για να δικαιωθούν τα παιδιά που χάθηκαν και οι συγγενείς. Η ηθική ήττα της κυβέρνησης και του αστικού κράτους σε αυτό το ζήτημα είναι συντριπτική. Αναδεικνύει τα αποθέματα ψυχής και αλληλεγγύηςπου έχει κρυμμένα ο λαός (και μπορεί να βγαίνουν ορμητικά στην επιφάνεια), αλλά και τη μεγάλη φθορά των κυβερνητικών και κρατικών θεσμών (και της αστικής δικαιοσύνης βεβαίως).
Δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη το κοινωνικό τραύμα έχει βαθύνει, γιατί επήλθε και η ύβρις της συγκάλυψης. Η κυβέρνηση είναι σε μεγάλη κοινωνική πίεση, σε αυξανόμενη απομόνωση ειδικά στα λαϊκά στρώματα και φανερά σε πολιτικό βέρτιγκο, αφού αλλάζει επικοινωνιακή γραμμή κοροϊδίας, ανά τριήμερο, με όλο και χειρότερα αποτελέσματα. Ό,τι και να λένε τώρα γυρίζει στα μούτρα τους…
Τώρα βγαίνουν όλοι οι σκελετοί μιας βαθιά αντιλαϊκής όσο και αλαζονικής διακυβέρνησης. Η τρομερή ακρίβεια σε τρόφιμα, στέγαση, ενέργεια και είδη καθημερινότητας (που τρία χρόνια «αντιμετωπίζουν»), οι μισθοί που δεν φτάνουν, η ιδιωτικοποίηση παντού που διαλύει υγεία, παιδεία και κάθε δημόσια υπηρεσία, οι υπερβολικά πολλοί νεκροί της πανδημίας και το αστυνομικό κράτος, ο αυταρχισμός και η καταστολή παντού, η μετατροπή του περιβάλλοντος σε καύσιμη ύλη μιας καταστροφικής «ανάπτυξης» για λίγους, τα ψέματα στα Τέμπη, την Πύλο (το άλλο μεγάλο έγκλημα), τις υποκλοπές και τα «πετσωμένα» ΜΜΕ, τα τρομερά εξοπλιστικά προγράμματα (για ΝΑΤΟ κι ελληνική ολιγαρχία) που ρουφούν κάθε πόρο, μαζί με τα πλεονάσματα της υπερφορολόγησης που απαιτεί η ΕΕ.
Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Είχαμε πει και μετά τις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά απ’ αυτές. Ο λαϊκός παράγοντας, όσο κι αν λοιδορείται και υποτιμάται, είναι ο καταλύτης. Το ίδιο σε υπερθετικό βαθμό ισχύει μετά την 28η Φλεβάρη. Ο Κ. Μητσοτάκης έδειξε στο υπουργικό συμβούλιο τι φοβάται. Στοχοποίησε το πολιτικό σύνθημα που ανέδειξε πρωτοσέλιδα το Πριν «Για να ανασάνουμε πρέπει να τους ανατρέψουμε», διαδίδει η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά, κι έχει ευρύτατη απήχηση σε σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους και λαϊκά στρώματα. Η κυβέρνηση είναι ετοιμόρροπη αλλά δεν πέφτει μόνη της. Ελπίζει να καταλαγιάσουν οι λαοθάλασσες. Δεν απειλείται από τη συναινετική αντιπολίτευση των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και τα κοινοβουλευτικά σόου της Πλεύσης, ούτε από τον ευρω-ρεφορμισμό της Νέας Αριστεράς. Αποκαλυπτικό του πολιτικού στίγματος αυτού του χώρου είναι πως ο Α. Τσίπρας κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν μπορεί να εξασφαλίσει… σταθερότητα, ενώ δεν είπε κουβέντα για την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ επί των ημερών του. Όσο για την ακροδεξιά αποδεικνύεται διαρκώς πως τελικά είναι βαθιά συστημική δύναμη.
Στην αστική πολιτική θα ανοίξουν διεργασίες, εξάλλου οι γεωπολιτικοί σεισμοί και η όξυνση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών σε διεθνές αλλά και εθνικό επίπεδο, ωθούν σε αναδιατάξεις προσώπων και σχημάτων. Αλλά αυτό θέλουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου να γίνει στους διαδρόμους και όχι στους δρόμους. Με βιτρίνα το άσφαιρο κι ανιαρό κοινοβουλευτικό σόου τις επόμενες βδομάδες. Το γεγονός πως δεν υπάρχει έτοιμη κοινοβουλευτική «λύση» στην κυβερνητική φθορά μπορεί να δώσει χρόνο για ανασύνταξη του κινήματος σε βάθος, χωρίς να αποκλείει και αιφνιδιαστικές κινήσεις «από τα πάνω» για να παραμείνει το παιχνίδι εντός αστικού πλαισίου.
Σε αυτές τις συνθήκες έχει μεγάλη σημασία να έχει το κίνημα την πρωτοβουλία των κινήσεων, κλιμακώνοντας την πάλη σε περιεχόμενο και μορφές. Μαζί με το αίτημα της καταδίκης των ενόχων για το έγκλημα στα Τέμπη, έρχεται στο προσκήνιο το αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της «από τα κάτω» και από τα αριστερά, με καταδίκη ταυτόχρονα της συνυπεύθυνης αντιπολίτευσης που στήριξε και στηρίζει την αντιλαϊκή πολιτική. Μια τέτοια εξέλιξη θα αναδείξει τη δύναμη του λαού, θα δώσει αυτοπεποίθηση για συγκρότηση ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που θα αντεπιτεθεί για να προκαλέσει ρωγμές στους πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής, να επιβάλλει κατακτήσεις, ανοίγοντας τον δρόμο για ευρύτερες ανατροπές.
Για να μην ξαναζήσουμε άλλα Τέμπη έρχεται στην πρώτη γραμμή το αίτημα για άμεση διακοπή της σύμβασης με την Hellenic Train, κρατικοποίηση των τρένων χωρίς αποζημίωση, λειτουργία με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Για ενιαίο, δημόσιο, ασφαλή, φτηνό σιδηρόδρομο για τον λαό. Το κίνημα για τα Τέμπη στρώνει τις ράγες για να «κυλήσουν» όλα τα δίκαια αιτήματα του λαού, ενάντια «στην κυβέρνηση και την πολιτική που εγκληματεί». «Να ενισχύσει τον αγώνα για ψωμί, δημόσια αγαθά, ειρήνη, ελευθερία ενάντια στα πρωτοφανή υπερκέρδη του κεφαλαίου, το αντιλαϊκό ‘’Σύμφωνο Σταθερότητας’’ της ΕΕ, τους εξοπλισμούς και τους πολέμους του κεφαλαίου και ειδικά των ΝΑΤΟ/ΗΠΑ/ΕΕ, που χρυσοπληρώνουμε με την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας», τονίζει χαρακτηριστικά η Κομμουνιστική Απελευθέρωση.
Κλιμάκωση του αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής που δολοφονεί
Η κλιμάκωση του αγώνα, με ανάδειξη ενός πλούτου μορφών, που θα εξασφαλίζουν διάρκεια, αυξανόμενη πίεση, απεργίες και δυνατότητα ευρύτερης διάχυσης και κινητοποίησης της κοινωνίας είναι αναγκαία. Τώρα που είδαμε τη δύναμη των δρόμων, δεν παραδίδουμε ξανά την πρωτοβουλία στις «ασώματες κεφαλές» του κοινοβουλίου. Απαιτείται οργάνωση των εργαζομένων, της νεολαίας και του λαού, σε σωματεία, συλλόγους, συνελεύσεις και συλλογικότητες, κινήσεις και πολιτικές οργανώσεις, συντονισμός από τα κάτω κόντρα στον πυροσβεστικό ρόλο της ΓΣΕΕ και της ψοφοδεούς αντιπολίτευσης. Γι’ αυτό είναι διπλά αρνητικές (και όχι πάντα αθώες) οι εκκλήσεις «ενάντια στα κόμματα».
Απεναντίας, για την εποχή των θυελλών που έχουμε μπει απαιτείται μια άλλη, αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική Αριστερά (πέρα από την κοινοβουλευτική διαμαρτυρία του ΚΚΕ) και μια ισχυρή σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση, που θα ανοίξει τους ορίζοντες της ανατροπής του βάρβαρου και δολοφονικού καπιταλισμού για την εργατική εξουσία/δημοκρατία και την κομμουνιστική απελευθέρωση.
Κομμουνιστική Απελευθέρωση: Για να αναπνεύσουμε να τους ανατρέψουμε
