βουλευτής και μέλος της κεντρικής εκτελεστικής επιτροπής του ΕΜΕΡ
Το πογκρόμ που εξαπέλυσε πρόσφατα το τουρκικό κράτος σε βάρος του ΕΜΕΡ, με συλλήψεις και διώξεις δεκάδων στελεχών του, καθώς και κατά Κούρδων αγωνιστών, δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα με τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τους αγώνες που κλιμακώνονται, εκτιμά ο Ισκεντέρ Μπαϊχάν, ο οποίος έχει διατελέσει και συντονιστής της Hayat TV, στην οποία ο Ερντογάν έβαλε λουκέτο το 2016.
Συνέντευξη στον Γιώργο Παυλόπουλο
Γιατί αποφάσισε το καθεστώς Ερντογάν να δράσει τώρα κατά του ΕΜΕΡ, με τόσο βίαιο τρόπο;
Η εξουσία του έχει εδώ και καιρό αποτύχει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των εργαζομένων και βλέπει τη δύναμή της να φυλλοροεί. Μπροστά στη δυσφορία και τις αντιδράσεις τους, καταφεύγει σε πολιτικές καταπίεσης. Επιτίθεται σε όλη την αντιπολίτευση, συμπεριλαμβανομένης και της συστημικής. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν είναι σε θέση να αποτρέψει τον αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Πολλές δράσεις και απεργίες λαμβάνουν χώρα, κυρίως για αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Πρόσφατα, οι αγώνες αυτοί εντάθηκαν και υπήρξε μια τάση συνένωσής τους. Το κόμμα μας εργάζεται αποφασιστικά για να προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, για να ενώσει και να κλιμακώσει τον αγώνα τους. Θέλουν να μας αποδυναμώσουν και να σπείρουν τον φόβο, γι’ αυτό μας επιτίθενται.
Κλιμακώνει η κυβέρνηση τις επιθέσεις της και κατά του DEM και εκλεγμένων και γνωστών Κούρδων;
Ναι. Ενισχύονται ειδικά οι πολιτικές που δεν αναγνωρίζουν τη βούληση των λαών και το δικαίωμα στην ψήφο, καθώς και η καταπίεση σε βάρος εκλεγμένων τοπικών αντιπροσώπων και στελεχών του κόμματος. Οι συνομιλίες με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν στη φυλακή του Ίμραλι με σκοπό να σιγήσουν τα όπλα ή, όπως το θέτουν Ερντογάν και Μπαχτσελί, για να «μπει τέλος στην τρομοκρατία», δεν αλλάζουν την εικόνα αυτή. Το καθεστώς προσπαθεί να παρατείνει τη ζωή του εντείνοντας την καταστολή σε βάρος τόσο των εργατών που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια όσο και των καταπιεσμένων ανθρώπων που επιζητούν ειρήνη.
Ποιά θα είναι τα επόμενα βήματα του καθεστώτος; Ποιοί είναι οι στόχοι του;
Ο στόχος είναι σαφής: Να επιβιώσει οικοδομώντας ένα αντιδραστικό-φασιστικό μοντέλο. Για τον λόγο αυτό, επιδιώκει να προωθήσει νέες νομοθετικές ρυθμίσεις και προσπαθεί να εμποδίσει την άσκηση ακόμη και των στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, με ντε φάκτο επιθέσεις. Ρυθμίσεις όπως η «υπηρεσία επιρροής», η «κυβερνοασφάλεια» και ένα νέο νομοθετικό πακέτο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Επιπλέον, επιβάλλονται απαγορεύσεις απεργιών απευθείας με τα διατάγματα του Ερντογάν, ενώ υπάρχουν και ανάλογες αποφάσεις από κυβερνήτες περιφερειών που απαγορεύουν συγκεντρώσεις και άλλες εκδηλώσεις. Ο Ερντογάν επαναλαμβάνει συχνά στις δηλώσεις του ότι θα κάνει τα πάντα προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τον θάνατό του.
Υπάρχει σύνδεση ανάμεσα σε αυτές τις συλλήψεις και τις ενέργειες σε βάρος άλλων προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, όπως του δημάρχου της Ισταμπούλ;
Ασφαλώς και υπάρχει. Ο Ερντογάν έχει διακηρύξει μια πολιτική που αφορά στο «εσωτερικό μέτωπο». Μπορούμε να τη συνοψίσουμε στα παρακάτω: Πρώτον, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εκμετάλλευσης, βασισμένη στη φτηνή εργασία. Το μεσοπρόθεσμο οικονομικό πρόγραμμα και ο προϋπολογισμός του 2025 θέτουν το πλαίσιο και δεν θα αμφισβητηθούν, καθώς δεν θα υπάρξει αντιπολίτευση στο σύστημα της εξουσίας του ενός. Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, θα υποστηριχθεί η αναδιάταξη στην περιοχή και τις σφαίρες επιρροής. Οποιοσδήποτε προβάλει την παραμικρή αντίρρηση σε αυτά κατηγορείται ότι αποδυναμώνει το εσωτερικό μέτωπο και πρέπει να αναγκαστεί να σιγήσει. Γι’ αυτό, επιδιώκεται η αποδυνάμωση όλης της αντιπολίτευσης.
Πώς αντιδρά το κόμμα σας απέναντι σε όλα αυτά και τι σχεδιάζετε;
Η αντίδρασή μας βασίζεται στην ενίσχυση της ενότητας και την πιο αποφασιστική δουλειά. Ο κύριος στόχος μας είναι να προάγουμε τον αγώνα των εργαζομένων, να ενισχύσουμε την οργάνωσή τους σε εργοστάσια και άλλους χώρους δουλειάς, να συντονίσουμε τον αγώνα τους για τις οικονομικές διεκδικήσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Σε όλη τη διάρκεια του 2025 θα εκτυλιχθούν σημαντικοί εργατικοί αγώνες και αυτοί είναι κρίσιμο να κλιμακωθούν σε γενικές απεργίες και γενικευμένη αντίσταση. Παράλληλα, έχουμε ξεκινήσει εκστρατεία με βασικό σύνθημα «Συνδικάτα χωρίς εμπόδια, απεργίες χωρίς απαγορεύσεις και εγγυημένη δουλειά». Στοχεύουμε, σε αυτό το πλαίσιο, να καταθέσουμε στο κοινοβούλιο ένα σχέδιο νόμου, με τις υπογραφές εκατοντάδων χιλιάδων.
Η διεθνής αλληλεγγύη είναι σημαντική. Τόσο ανάμεσα στους εργαζόμενους Ελλάδας και Τουρκίας όσο και απέναντι στον παλαιστινιακό λαό
Τι θέλετε και τι αναμένετε από τον ελληνικό λαό και τα επαναστατικά κόμματα; Ποιος θα ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να εκφραστεί η αλληλεγγύη;
Η διεθνής αλληλεγγύη είναι σημαντική. Θα ήμασταν ευτυχείς εάν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στην Ελλάδα, τα αδέρφια μας και οι αδελφές μας, μαζί με τις οργανώσεις τους, ενέτειναν τους αγώνες για τα δικά τους αιτήματα και προχωρούσαν σε δηλώσεις αλληλεγγύης μαζί μας. Προσπαθούμε επίσης να κάνουμε γνωστούς τους αγώνες μας στην χώρα σας και να μοιραστούμε τις εμπειρίες σας. Το επείγον, στη συγκεκριμένη στιγμή, είναι να γίνουν γνωστές οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην κοινή γνώμη και των δύο χωρών, με όλα τα μέσα, ώστε να καταστούν ορατές και στους κρατικούς-κυβερνητικούς θεσμούς.
Πιστεύετε ότι οι σχέσεις Αθήνας και Άγκυρας θα επιδεινωθούν με την προεδρία Τραμπ στις ΗΠΑ;
Είναι πολύ πιθανό. Οι άρχουσες τάξεις και κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας αυξάνουν αμφότερες την εξάρτησή τους από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και ανταγωνίζονται για το ποιά θα είναι η πιο χρήσιμη. Ο Τραμπ δεν θα χάσει την ευκαιρία να το αξιοποιήσει.
Ποια θα ήταν σήμερα μια «δίκαιη λύση» για τον πόλεμο στην Ουκρανία και το Παλαιστινιακό;
Τα πρώτα βήματα που πρέπει να γίνουν για μια λύση στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη έχουν ένα κοινό: Πρέπει να σταματήσουν όλες οι παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών και των συνεργατών τους σε αυτές τις χώρες. Πρέπει να αποσύρουν τις βάσεις τους και να τερματίσουν τη στρατιωτική τους παρουσία. Εάν οι Ουκρανοί εργάτες δεν εντείνουν την πάλη τους για να απαλλαγούν από τη μπουρζουαζία τους, η οποία διχάζεται ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και έχει βάλει φωτιά στη χώρα, μοιάζει δύσκολο να υπάρξει ένα βιώσιμο τέλος στον πόλεμο. Στη δε Παλαιστίνη, οι φωνές των εργατών και της νεολαίας σε όλες τις χώρες πρέπει να ακουστούν πιο δυνατά απέναντι στις σφαγές της ιμπεριαλιστικής-σιωνιστικής συμμαχίας, για το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση.
