Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε στους παρευρισκόμενους στη συγκέντρωση των σωματείων στο Σύνταγμα την Παρασκευή 7 Μαρτίου η άρνηση των στελεχών του ΠΑΜΕ, να απευθύνει χαιρετισμό από την εξέδρα η καθηγήτρια Χρύσα Χοτζόγλου από την ΕΛΜΕ του Πειραιά, η οποία τέθηκε σε δυνητική αργία από τον υπουργό Παιδείας Κυριάκο Πιερρακάκη.
Σημειώνουμε ότι η Χρύσα Χοτζόγλου είναι η πρώτη καθηγήτρια από τη μεταπολίτευση που τίθεται σε «δυνητική αργία» από τον υπουργό Παιδείας, για συνδικαλιστικούς λόγους (συμμετοχή στην απεργία-αποχή της ΟΛΜΕ), και παρά την ομόφωνη απόφαση ότι δεν συντρέχει λόγος πειθαρχικής δίωξης από το πειθαρχικό συμβούλιο του Πειραιά. Η πρωτοφανής, χουντικής έμπνευσης, απόφαση του Πιερρακάκη ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για ένα κύμα διώξεων και απαγόρευσης της συνδικαλιστικής δράσης στο δημόσιο και μας πάει σε μαύρες εποχές. Σε αυτή την καθηγήτρια αρνήθηκε τον λόγο για χαιρετισμό το ΠΑΜΕ.
Θέλαμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί παρελθόν η εποχή που κάποιος θεωρούσε το κίνημα και τα συνδικάτα ιδιοκτησία του, που έβλεπε με εχθρότητα ή αλαζονεία κάθε άλλη άποψη και φωνή. Η πολιτική στήριξη και η καταγγελία της κατάπτυστης απόφασης Πιερρακάκη είναι προφανώς αναγκαία και χρήσιμη (όπως οι αναφορές του Δημήτρη Κουτσούμπα στη βουλή), αλλά για να μετατραπούν σε μαζική δράση απαιτείται αποφασιστικός αγώνας, κοινή δράση, δημοκρατική αντίληψη για τον ρόλο των διαφορετικών ρευμάτων στο εργατικό κίνημα, ξεπέρασμα ενός πνεύματος εχθρότητας, ιδιοκτησίας ή ελέγχου. Στις εποχές που έρχονται όλα αυτά θα χρειαστούν περισσότερο από ποτέ.
