Σύνεδροι στην ιδρυτική διαδικασία της νέας οργάνωσης Κομμουνιστική Απελευθέρωση γράφουν στο Πριν και δίνουν το στίγμα της νέας προσπάθειας, μέσα από τη δική τους οπτική.
Χάρης Τσιμπλής, εργαζόμενος
Να γίνει ο κομμουνισμός σημείο αναφοράς
Στις μέρες μας, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αναδεικνύεται όσο ποτέ στο παρελθόν, η βάρβαρη ταξική επίθεση του καπιταλιστών στον κόσμο της δουλειάς καθώς και η αναβάθμιση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η καταβαράθρωση μισθών και συντάξεων, η ξέφρενη επέκταση του ημερήσιου ωραρίου δουλειάς παρόλη την πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην τεχνολογία και την επιστήμη, η πλήρης αποδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση εργατικών κατακτήσεων, η ανεργία, η ακρίβεια, τα υψηλά ενοίκια, το υψηλό κόστος ζωής -ως αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων- σε ενέργεια, υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, η απειλή του πολέμου και η περιβαλλοντική καταστροφή έχουν χειροτερεύσει δραματικά τη θέση των εργαζομένων στη σύγχρονη κοινωνία.
Από την άλλη, όμως, έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν ότι ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος, αλλά σήμερα είναι επίκαιρος ο δρόμος για την αμφισβήτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της πολιτικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και εφικτός ο αγώνας για την επανάσταση και την ανατροπή τους. Για να συμβεί, όμως, αυτή η τομή, πρέπει να ξεπεραστούν χρόνιες σοβαρές πολιτικές αδυναμίες στο χώρο της επαναστατικής-κομμουνιστικής αριστεράς. Πρέπει με τρόπο συνειδητό, να εργαστούμε θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά, προκειμένου να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός κομμουνιστικού προγράμματος εργατικής πολιτικής και εξουσίας και την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης με στόχο να αποτελέσει ο κομμουνισμός, σήμερα, σημείο αναφοράς και ορατή πολιτική πρόταση και προοπτική στη σύγχρονη πολύμορφη εργατική τάξη, αλλά και στην ελληνική κοινωνία συνολικά. Η ίδρυση της οργάνωσης Κομμουνιστική Απελευθέρωση αποτελεί ελπιδοφόρο και αποφασιστικό βήμα προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Όλγα Τσιλιμπάρη, συνταξιούχος εκπαιδευτικός
Βαδίζοντας ανοίγονται οι δρόμοι
Στο ιδρυτικό μας συνέδριο βίωσα την επαφή και την ώσμωση ανάμεσα σε συντρόφους/ισσες – φορείς διαφορετικών εμπειριών πολιτικοποίησης, οργανωτικής ένταξης σε συλλογικότητες και βαθμού εμπλοκής σε αυτήν και διαφορετικών απόψεων σε ειδικότερα ζητήματα. Οι μεταξύ μας διαφορετικές εκτιμήσεις τέμνουν, νομίζω, τη διάταξη των επιμέρους κοινωνικών χαρακτηριστικών (ηλικία, φύλο, τοπική προέλευση, εργασιακή εμπειρία…) και αποτελούν δυνάμει εγγύηση για το χτίσιμο μιας ζωντανής, δημιουργικής, μη σκληρά ιεραρχικής, μη εύκολα γραφειοκρατικοποιήσιμης συλλογικότητας επαναστατών κομμουνιστών.
Κοινό μας σημείο, η βαθιά αποδοχή της αναγκαιότητας για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση, ως βασική προϋπόθεση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η συγκινητική αίσθηση επείγοντος, η ανάγκη να τα πούμε όλα εδώ και τώρα, αντικατοπτρίζει την πολύχρονη αναβολή της διεξοδικής συζήτησης για την κοινωνία του αύριο και για τη σύνθετη και πολύπλευρη επαναστατική πορεία προς αυτήν. Έτσι κι αλλιώς, αποδεδειγμένα συμμετέχουμε, με σταθερή προσήλωση, στις σκληρές μάχες χαρακωμάτων που απαιτεί η εποχή. Αυτό το καθήκον, όμως, που με χαρά επωμιζόμαστε, δεν θα ρουφάει, πλέον, όλη μας τη δύναμη. Άλλα ζητεί η ψυχή μας, γι’ άλλα κλαίει. Δεν αναζητούμε συνταγές για τις κουζίνες του μέλλοντος, ξέρουμε ότι βαδίζοντας ανοίγονται οι δρόμοι. Επιδιώκουμε την καθημερινή αναμέτρηση με την επίγεια πραγμάτωση των οραμάτων μας, όχι εξ ονόματος αλλά μαζί με της γης τους κολασμένους. Κι αυτή προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, απαιτητικότερες θεωρητικές επεξεργασίες, με την γνήσια έννοια της Θεωρίας, ως συνολικοποιούμενης, εποπτικής ματιάς πάνω στην πραγματικότητα και το υπάρχον, όχι αντίθετης με την Πράξη, αλλά διαλεκτικά δεμένης με αυτήν.
Μικέλ Μούτσα, φοιτητής – εργαζόμενος
Κοιτάμε με θέρμη και αισιοδοξία τις σύγχρονες εμπειρίες
Ιστορικός στόχος της αστικής τάξης είναι να παραμείνει η ίδια κυρίαρχη. Με νύχια και με δόντια μάς αποθαρρύνει από οποιαδήποτε μορφή πολιτικής οργάνωσης και συλλογικοποίησης. Προσπαθούν να μας πείσουν να απέχουμε από αμεσοδημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες, χαρακτηρίζοντάς τες «ξεπερασμένες», ωθώντας μας στην αναζήτηση ατομικών λύσεων και δρόμων. «Γίνε καλύτερος, για να ζήσεις καλά»… Αποδεικνύουν, έτσι, πως αν κάτι φοβούνται είναι η δυνατότητα μας να συζητήσουμε, να ενωθούμε και να οργανωθούμε όλοι μαζί!
Εμείς, λοιπόν, αποδεικνύουμε διαρκώς πως δεν αρκούμαστε σε ατομικές λύσεις, όπως θέλει το κυρίαρχο αφήγημα. Αντιλαμβανόμαστε πως το αντικειμενικό, υλικό μας συμφέρον βρίσκεται στην κομμουνιστική οργάνωση. Μέσα από αυτή θα εντοπίσουμε τον κοινό πυρήνα της επίθεσης και θα δώσουμε κοινό προσανατολισμό στους αγώνες της νεολαίας που ξεσπάνε!
Μόνο η συλλογικότητα -και δη η κομμουνιστική- μπορεί να δέσει με μία κόκκινη κλωστή όλες τις επιμέρους ριζοσπαστικές κινήσεις της νέας γενιάς με την ανατροπή του ξοφλημένου καπιταλιστικού συστήματος και την ανάδειξη του σύγχρονου σοσιαλισμού-κομμουνισμού, που θα μας επιτρέψει να αναπνεύσουμε πραγματικά.
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν, ούτε εμπνεόμαστε μόνο από το μακρινό παρελθόν. Κοιτάμε με θέρμη και αισιοδοξία (και) τις πρόσφατες διεθνείς και εγχώριες εμπειρίες. Μεγάλα τμήματα της σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας, δείχνουν πως ψάχνουν κάτι διαφορετικό. Από το παγκόσμιο φοιτητικό κίνημα για αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση και το φοιτητικό κίνημα στην Αργεντινή για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, μέχρι την Ελλάδα και το κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια άλλα και το πιο πρόσφατο παράδειγμα της Σερβίας φαίνεται πως η νεολαία αναζητάει μία καλύτερη ζωή!
Λίνα Νέζου, εργαζόμενη σε βιομηχανία
Να πυροδοτήσουμε τις νέες δυνατότητες
Ένας κύκλος έκλεισε και ταυτόχρονα άνοιξε ένας νέος! Το Ιδρυτικό Συνέδριο της νέας οργάνωσης Κομμουνιστική Απελευθέρωση, πάνω στις Θέσεις και Προγραμματικές Αρχές, αλλά και της πρότασης για Καταστατικό, συγκέντρωσε συζητήσεις και επεξεργασίες οι οποίες, φυσικά, δεν «έκλεισαν», αλλά συνεχίζουν να αποτελούν προσπάθεια επανακαθορισμού του σύγχρονου προγράμματος και επιδιώκουν να δώσουν αποφασιστικά πολιτική απάντηση με κομμουνιστική προοπτική στη βαρβαρότητα που αναγκάζει ο καπιταλισμός τους νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες να ζούμε. Τη βαρβαρότητα του πολέμου και της σφαγής, των εργαζομένων που πεθαίνουν κυριολεκτικά στη δουλειά σαν σύγχρονοι σκλάβοι στα σημερινά εργασιακά κάτεργα, με μισθούς εξαθλίωσης, χωρίς καμία προοπτική, με τη δήθεν «κανονικότητα» των εξουσιαστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων να γίνεται νόμος. Ένας νόμος που για πολλούς/πολλές από τη γενιά μου, φαντάζει ανυπέρβλητος, όμως δεν είναι!
Ως κομμάτι της εργατικής τάξης και βιώνοντας αυτή τη βαρβαρότητα καθημερινά, βλέπουμε και καταλαβαίνουμε πως μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε καλύτερα! Διανύουμε μια εποχή, που μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο αλλά να παράγουμε περισσότερο! Μία εποχή, που -ίσως και περισσότερο από ποτέ- μπορούμε να έχουμε συνολική εποπτεία γύρω από το κάθε τι που παράγουμε. Για αυτό, δε δεχόμαστε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά δουλεύουμε συλλογικά, μέσα από τη νέα μας οργάνωση ώστε να δώσουμε πέρασμα στη διεκδικητικότητα της νέα γενιάς που ασφυκτιά επειδή δε βρίσκει οξυγόνο. Επιδιώκουμε να πυροδοτήσουμε την επαναστατικότητά αυτής, που πατάει πάνω στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες που υπάρχουν, κόντρα στις λύσεις ατομικού δρόμου που ορίζει το κυρίαρχο αστικό αφήγημα για να μπορεί να μας εκμεταλλεύεται το κράτος και το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να ορθοποδήσει από τις αντιφάσεις του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 22-23 Φεβρουαρίου