Δημήτρης Τζαμουράνης
Ολύβια Τζιουβάρα
Όχι στη συγκάλυψη-να τιμωρηθούν οι ένοχοι, έξω η Hellenic Train-όχι στην ιδιωτικοποίηση, κάτω η κυβέρνηση και η πολιτική του κέρδους που δολοφονεί
Οι κινητοποιήσεις της Κυριακής 26 Γενάρη, ανά την Ελλάδα και σε πολλές πόλεις στο εξωτερικό, συνιστούν μια ιστορική στιγμή. Ήταν οι μαζικότερες συγκεντρώσεις εδώ και χρόνια, δείχνοντας ότι η κοινωνική οργή, τόσο για το έγκλημα των Τεμπών όσο και για το δεύτερο έγκλημα, δηλαδή την επιχειρούμενη συγκάλυψη που ενορχηστρώνει η κυβέρνηση, παραμένει ζωντανή και αμείωτη. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τέμπη 2023 διαδήλωσαν για δικαιοσύνη, τιμωρία των ενόχων, καταδίκη της κυβέρνησης και τερματισμό της εγκληματικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων. Η σαρωτική είσοδός τους στο προσκήνιο φέρνει αλλαγές στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Η συνέντευξη την Τετάρτη του ένοχου πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη ήταν πολύ λίγη και ήρθε πολύ αργά και απλά προσπάθησε -πάλι ψευδόμενος- να περιορίσει τη ζημιά που έχει ήδη υποστεί η κυβέρνησή του. H κυβέρνηση επιμένει στη συγκάλυψη, όπως αποδεικνύεται από τις καθυστερήσεις, τις ωμές και θρασείς παρεμβάσεις στις έρευνες, τις συκοφαντίες σε βάρος των συγγενών των θυμάτων και την προκλητική ατιμωρησία των υπευθύνων. Ποιόν και για ποιό λόγο καλύπτει με τόσο ζήλο η κυβέρνηση; Ο σιδηρόδρομος, δύο χρόνια μετά το έγκλημα, εξακολουθεί να είναι ένα ανασφαλές μέσο μεταφοράς, όπως καταγγέλλουν σωματεία εργαζόμενων σε αυτόν και των οποίων οι απεργίες που διεκδικούν μέτρα ασφαλείας και προστασίας της ζωής κρίνονται ως… παράνομες από τα δικαστήρια στα οποία προσφεύγει η Hellenic Train.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπάθησαν ακόμα και να θάψουν την τεράστια κινητοποίηση της Κυριακής, κάνοντας πλάτες στην κυβέρνηση και διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Όμως η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Η κυβέρνηση πλέον στηρίζεται επικοινωνιακά στο πόρισμα του ΕΜΠ για την παρουσία και τη φύση των εύφλεκτων υλικών, με στόχο να το αξιοποιήσει στη νομική μάχη που έρχεται, την οποία ναρκοθέτησε εξαφανίζοντας στοιχεία από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση ταρακουνήθηκε από τις κινητοποιήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά «ξέχασαν» πως από κυβερνητικές θέσεις υλοποίησαν τις ιδιωτικοποιήσεις και στήριξαν διαχρονικά την πολιτική της απαξίωσης των δημόσιων μεταφορών. Το ΚΚΕ (όπως και τα προαναφερθέντα κόμματα) έσπευσε μετά την Κυριακή να προτείνει προανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές επενδύοντας στο κοινοβουλευτικό πεδίο. Η στάση του είναι διστακτική, αφού κάλεσε με καθυστέρηση στη συγκέντρωση της Κυριακής, με φοβικότητα ανάλογη με αυτή που είχε δείξει την περίοδο των πλατειών. Ποιος είναι ο τρόπος η οργή που βράζει στην κοινωνία να ξεχυθεί και να κάψει την ενοχή και το σύμπλεγμα εξουσίας που την καλύπτει;
Η παράνομη μεταφορά καυσίμων, η προσπάθεια απόκρυψης και καταστροφής στοιχείων από τις πρώτες ώρες μετά τη σύγκρουση στα Τέμπη και ως σήμερα, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, που οδηγεί στο να θυσιάζονται στον βωμό της ενίσχυσης της κερδοφορίας ακόμα και οι βασικότεροι κανόνες ασφαλείας, η προσπάθεια να μην αποκαλυφθούν οι τραγικές και διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για το σιδηροδρομικό δίκτυο και την κατάσταση του, είναι το αποκρουστικό πρόσωπο της αιματοβαμμένης καπιταλιστικής ανάπτυξης και της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων στην «Ελλάδα 2.0».
Η κινητοποίηση της Κυριακής έγινε σε μια περίοδο όπου η ακρίβεια και η πολεμική οικονομία των ΝΑΤΟ – ΕΕ – κυβερνήσεων πλήττουν βάναυσα τους εργαζόμενους και την κοινωνική πλειονότητα και αυτό δημιουργεί ρεύματα δυσαρέσκειας μέσα στον λαό και τάσεις αμφισβήτησης, που εκφράζονται με διάφορους τρόπους και αφορμές. Το κενό της αντιπολίτευσης μπορεί να καλύψει ο ίδιος ο λαός, που έδειξε ένα μέρος της δύναμής του την Κυριακή.
Το εργατικό κίνημα και το ευρύτερο λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να παρέμβει άμεσα και να πάρει στην πλάτη του το ζήτημα της δικαιοσύνης για τα θύματα και της τιμωρίας των ενόχων. Να διεκδικήσουμε απεργιακά τον τερματισμό της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και να απαιτήσουμε την πτώση της κυβέρνησης που συγκαλύπτει το έγκλημα, να επιστρέψει τώρα στο δημόσιο και με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο ο σιδηρόδρομος.
Ο δρόμος δεν μπορεί παρά να είναι η συνέχιση των κινητοποιήσεων και η προκήρυξη τώρα πανεργατικής απεργίας στις 28 Φλεβάρη σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, την ημέρα που συμπληρώνονται δύο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών. Ο Σύλλογος Πληγέντων Δυστυχήματος στα Τέμπη 2023 έχει ανακοινώσει νέα συγκέντρωση εκείνη την ημέρα, ενώ η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών ανακοίνωσε 24ωρη απεργία στις 28/2. Για να ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους, για να δυναμώσει η πίεση στην κυβέρνηση πρέπει να κηρυχθεί πανελλαδική πανεργατική απεργία. Ήδη η Αγωνιστική Ταξική Ενότητα (ΑΤΕ-ΕΚΑ) έχει καταθέσει σχετική πρόταση στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας και ανάλογα κινούνται οι συσπειρώσεις-κινήσεις της ταξικής πτέρυγας και ταξικά σωματεία.
Στη γειτονική Σερβία, μετά από ένα ακόμα έγκλημα που οδήγησε στον θάνατο 17 ανθρώπους στον σιδηροδρομικό σταθμό του Νόβι Σαντ, έγιναν δυναμικές, καθημερινές μαζικές κινητοποιήσεις για τρεις μήνες που οδήγησαν στην παραίτηση του πρωθυπουργού. Είναι μια απόδειξη πως όταν το κίνημα δεν περιορίζεται σε συμβολικές διαμαρτυρίες, αλλά κλιμακώνει τον αγώνα του, μπορεί να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα.
Πανεργατική απεργία στις 28/2, παλλαϊκή κινητοποίηση μέχρι το τέλος
Μετά την Κυριακή, περισσότερος κόσμος συνειδητοποιεί: Δεν υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς ανατροπή. Δεν υπάρχει ασφάλεια χωρίς ρήξη με τις πολιτικές του κεφαλαίου. Η απεργία στις 28 Φλεβάρη πρέπει να γίνει κεντρικό ζήτημα στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη δυναμική της τελευταίας κινητοποίησης να χαθεί. Η ώρα της κλιμάκωσης είναι τώρα!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στο φύλλο 1-2 Φεβρουαρίου