Με μια νέα κοινή ανακοίνωση που ξεκινά από τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία για να διευρύνει την οπτική της σε ολόκληρη τη διεθνή κατάσταση το Partido Obrero/Κόμμα Εργασίας (Αργεντινή), το TIR/Επαναστατική Διεθνιστική Τάση (Ιταλία), το ΝΑΡ για την κομμουνιστική απελευθέρωση και το SEP/Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Τουρκία) ανανεώνουν το κάλεσμα και τη δέσμευσή τους για ανασύνταξη διεθνιστικών δυνάμεων.
Παρά τις διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες τους, οι οργανώσεις απευθύνουν κάλεσμα διαλόγου και συγκέντρωσης διεθνιστικών δυνάμεων. Παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις σε επιμέρους ζητήματα είναι μια αναγκαία διαδικασία, που η επιτάχυνση της πορείας προς μια νέα εποχή γενικευμένων πολέμων, την καθιστά πιο επείγουσα από ποτέ. Η προσπάθεια αυτή βάζει ως άμεσο στόχο την διοργάνωση μιας μεγάλης Διεθνούς Αντιπολεμικής Συνάντησης μέσα στο 2025.
Το κείμενο του καλέσματος
Για τη συγκέντρωση διεθνιστών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο
- Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ και ο έλεγχος της Συρίας από το HTS και άλλες συμμαχικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης που υποστηρίζονται από δυνάμεις του ΝΑΤΟ, οδηγεί τον κίνδυνο για έναν νέο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ένα βήμα παραπέρα.
Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια λαϊκή ή δημοκρατική νίκη, αλλά σε μια νέα διαίρεση της Συρίας, τοποθετώντας την στο πλευρό περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία ή το Ισραήλ, και στη διεθνή σκηνή του ΝΑΤΟ. Φάνηκε ότι η αμυντική ικανότητα του αστικού καθεστώτος Άσαντ που «σάπιζε» εκ των έσω, του οποίου η οικονομία καταστράφηκε, του οποίου οι υποστηρικτές (όπως η Χεζμπολάχ και το Ιράν) ήταν εξαιρετικά αποδυναμωμένοι, είχε τελειώσει.
Η τρέχουσα κατάσταση στη Συρία έχει ιστορικά τις ρίζες της στην ήττα της μεγάλης συριακής λαϊκής εξέγερσης του 2011-2012 – μια ήττα που οφείλεται τόσο στην ανελέητη καταστολή του καθεστώτος του Μπάαθ όσο και στην αντιδραστική εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών, της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας. Ο θρησκευτικός, εθνοτικός και τοπικιστικός κατακερματισμός του αρχικά ενιαίου λαϊκού κινήματος, έγινε με την αποφασιστική συμβολή όλων των περιφερειακών και παγκόσμιων δυνάμεων, που διεκδικούν τώρα, με τα όπλα στα χέρια, το έδαφος της Συρίας.
Το καθεστώς της οικογένειας Άσαντ λεηλάτησε τη χώρα για δεκαετίες, μετατρέποντας τις σοσιαλιστικές υποσχέσεις του Κόμματος Μπάαθ σε ένα αυταρχικό και αστυνομικό κράτος, εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές εξαθλίωσης. Ο «αντιιμπεριαλισμός» του καθεστώτος Άσαντ ήταν πάντα διαπραγματευτικό χαρτί, όπως όταν υποστήριξε την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ο αιματηρός εμφύλιος που ακολούθησε τη συντριβή της λαϊκής εξέγερσης άφησε πίσω του μισό εκατομμύριο νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους. Κανένα τμήμα του λαού δεν έχει ξεσηκωθεί για την υπεράσπιση του καθεστώτος, και οι σύμμαχοι-προστάτες του θεώρησαν ότι είναι πολύ δαπανηρό και επικίνδυνο να εμπλακούν στην προσπάθεια να το σώσουν.
Αυτή η νέα κατάσταση είναι σίγουρα δυσμενής για τη Ρωσία και το Ιράν, καθώς η Συρία βρισκόταν ιστορικά στο μπλοκ της Ρωσίας και πιο πρόσφατα υπό την ιρανική επιρροή. Αμέσως το Σιωνιστικό κράτος, η Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ ενέτειναν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις στη Συρία και στη Μέση Ανατολή, οδηγώντας την τάση προς έναν νέο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ένα βήμα παραπέρα. Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ και οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αισθάνονται ενισχυμένοι ώστε να πραγματοποιήσουν την επίθεσή τους και στην Υεμένη, όπως ήδη κάνουν, και να εντείνουν τις απειλές και τους ελιγμούς τους προς την κατεύθυνση του Ιράν, προσπαθώντας να προωθήσουν επίσης μια αλλαγή καθεστώτος.
Η ομάδα που ηγήθηκε της στρατιωτικής επίθεσης κατά του καθεστώτος Άσαντ, το HTS, δεν είναι μια επαναστατική δύναμη, αλλά ένα από τα σκέλη του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που υποστηρίζεται από την Τουρκία και άλλα αντιδραστικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, καθώς και από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Οι δυνάμεις αυτές παρεμβαίνουν ενεργά για να ελέγξουν τη διαδικασία που εξελίσσεται στη Συρία. Οι άλλοι σχηματισμοί της αντιπολίτευσης χαρακτηρίζονται επίσης από τους δεσμούς τους με περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις, ξεκινώντας από τον Εθνικό Στρατό της Συρίας (SNA), μια μισθοφορική δύναμη που εξοπλίζεται από την τουρκική κυβέρνηση του Ερντογάν. Οι διακηρύξεις μετά την ανάληψη της εξουσίας καλούν σε «εθνική ενότητα». Δηλώνουν την προθυμία τους να πλησιάσουν το Ισραήλ και τη Δύση, ενώ στοχεύουν το Ιράν, που σημαίνει ότι ετοιμάζονται να λειτουργήσουν ως πιόνια στην ιμπεριαλιστική περιφερειακή διαμάχη. Η νέα προσωρινή κυβέρνηση, στην οποία διορίστηκε ένας έμπιστος του αρχηγού του HTS, προέκυψε από συμφωνία με τον πρωθυπουργό του Άσαντ. Εργάζονται για τη δημιουργία μιας «εύρυθμης μετάβασης» κατά την οποία θα καταβληθούν προσπάθειες για να μείνουν σε ισχύ ζωτικές πτυχές του καθεστώτος που καθαιρέθηκε. Τίποτα καλό για τους λαούς του κόσμου δεν μπορεί να αναμένεται από αυτό το νέο καθεστώς, που ενσαρκώνει τον πιο αντιδραστικό σκοταδισμό και επιτίθεται στην ανεξάρτητη οργάνωση του λαού.
Είμαστε στο πλευρό των Σύρων εργατών και αγροτών που αγωνίζονται για τα δημοκρατικά και οικονομικά τους δικαιώματα, και στο πλευρό των γυναικών και των μειονοτήτων που αγωνίζονται για τα αιτήματά τους, ενάντια στον κίνδυνο να αναδυθεί ένα θεοκρατικό καταπιεστικό καθεστώς στη Συρία, ενάντια σε παλιούς και νέους αστούς ηγέτες και ενάντια στην απειλή κατακερματισμού της χώρας.
Ένα ιδιαίτερο πρόβλημα αφορά στα εθνικά αιτήματα του Κουρδικού λαού, του οποίου υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση. Αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι η στρατηγική της δράσης ως βοηθός σε ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο αποτελεί ένα τρομερό πλήγμα για την υπόθεση της απελευθέρωσης του κουρδικού λαού. Τμήματα της κουρδικής κοινότητας χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικά χαρτιά στις περιφερειακές διαπραγματεύσεις και υπάρχει πραγματικός κίνδυνος επικείμενης προδοσίας των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στον κουρδικό λαό, ενώ πραγματοποιούνται συστηματικές επιθέσεις από εντολοδόχες δυνάμεις της τουρκικής κυβέρνησης.
Συνολικά, η κατάσταση στη Συρία αντιπροσωπεύει ένα επεισόδιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός φιλοϊμπεριαλιστικού καθεστώτος με «δημοκρατική» ρητορική, που είναι μέρος μιας διεθνούς πολιτικής αναδιάρθρωσης προσαρμοσμένης στις προτιμήσεις των δυτικών δυνάμεων.
Καταγγέλλουμε ότι στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης δυνάμεων, τόσο η ομάδα HTS και των τζιχαντιστικών μισθοφορικών σχηματισμών, όσο και οι δυνάμεις του Άσαντ, του Ιράν και της Ρωσίας αποτελούν αντιδραστικά στρατόπεδα έξω από τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό το μακελειό πρέπει να τερματιστεί. Μόνο η είσοδος στο προσκήνιο μιας εναλλακτικής λύσης ενότητας των εκμεταλλευόμενων για την εκδίωξη του ιμπεριαλισμού, του σιωνισμού και των τοπικών καθεστώτων καταπίεσης μπορεί να αλλάξει αυτή την εικόνα. Στηρίζουμε τις λαϊκές εξεγέρσεις στην περιοχή, όπως αυτές στο Ιράν ή τον Λίβανο, ή πριν από αυτές, την Αραβική Άνοιξη, καθώς και την ηρωική Παλαιστινιακή αντίσταση και τη διεθνή αλληλεγγύη που στηρίζει τον σκοπό τους.
- Η κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου συνεχίζει να γίνεται πιο σοβαρή στο ουκρανικό μέτωπο. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας ενέκριναν τη χρήση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς που έχουν ήδη χτυπήσει ρωσικό έδαφος. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι πρόκειται για όπλα που μπορούν να εκτοξευθούν μόνο με τη βοήθεια δορυφόρων που έχουν τοποθετηθεί από μέλη του ΝΑΤΟ και ο χειρισμός τους γίνεται από την εκτόξευση έως την έκρηξη από αξιωματικούς του στρατού των ΗΠΑ. Αποτελούν έτσι μια ακόμη πιο άμεση και απροκάλυπτη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.
Ταυτόχρονα, η συζήτηση για την ανάπτυξη στρατευμάτων, είτε από τον τακτικό στρατό είτε από ιδιωτικές εταιρείες, έχει φουντώσει στην Ευρώπη, ειδικά στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι υπόλοιπες χώρες της ηπείρου προετοιμάζονται επίσης για μια νέα φάση μαζικής ή υποχρεωτικής στράτευσης. Μηνύματα υπέρ της αποστολής στρατευμάτων στην Ουκρανία δόθηκαν από τη Λιθουανία (υποστηριζόμενη από τη Γερμανία) και την Πολωνία.
Η προοπτική μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης, για την οποία συζητούν οι αρχηγοί κρατών της ΕΕ, θέτει την πιθανότητα μεγάλων εντάσεων εντός του ΝΑΤΟ. Οι διακηρύξεις του Ντόναλντ Τραμπ, για το ποιος επιβαρύνεται με το μεγαλύτερο οικονομικό κόστος από τις επιχειρήσεις στην Ουκρανία, έχουν ως πλαίσιο τη σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των ευρωπαϊκών χωρών σχετικά με τον τρόπο διαχωρισμού των σφαιρών επιρροής και των οικονομικών συμφωνιών. Η έκρηξη του αγωγού Nord Stream, μια πράξη πολέμου εναντίον των Ευρωπαίων συμμάχων τους υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, είναι ένα από τα προηγούμενα αυτής της αυξανόμενης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαλότητας εντός του ΝΑΤΟ.
Η κατανομή των καθηκόντων μεταξύ των εταίρων του ΝΑΤΟ περιλαμβάνει επίσης προσδοκίες για την «ανοικοδόμηση» της Ουκρανίας και μια «ειρήνη» που, αν πετύχει, θα είναι μια ιμπεριαλιστική ειρήνη, δηλαδή ο διαμελισμός της Ουκρανίας σε εδάφη ή ζώνες επιρροής, η λεηλασία των φυσικών πόρων και το φόρτωμα στους Ουκρανούς και Ευρωπαίους εργάτες του πραγματικού οικονομικού και κοινωνικού κόστους του πολέμου. Αλλά ακόμη και μια διευθέτηση στην Ουκρανία δεν εξασφαλίζει μια διαρκή ειρήνη όπως συνέβαινε με προηγούμενες συμφωνίες. Οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θέλουν να νικήσουν τη Ρωσία με κάθε κόστος, συμπεριλαμβανομένων των διαφορών για τη σφαίρα επιρροής της και την πιθανότητα αλλαγής καθεστώτος.
Η Ρωσία δεν αντιπροσωπεύει ένα αντιιμπεριαλιστικό φράγμα ή μια πηγή έμπνευσης για τους λαούς. Το καθεστώς του Πούτιν προχωρά στην Ουκρανία για να διατηρήσει το κομμάτι των μεγάλων Ρώσων ολιγαρχών από το μοίρασμα των περιοχών. Οι στρατιωτικές της δυνάμεις λειτουργούν ως εισβολείς που επιδιώκουν να υποτάξουν τους γειτονικούς λαούς, πολύ μακριά από την ιστορία του ένδοξου προλεταριακού Κόκκινου Στρατού. Ο Πούτιν καταδιώκει ανελέητα την αριστερή και την εργατική αντιπολίτευση, εξαρθρώνοντας τα τελευταία απομεινάρια ανεξάρτητης οργάνωσης και εφαρμόζει μια γενική καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών.
Επαναβεβαιώνουμε, απηχώντας την παράδοση των διασκέψεων Zimmerwald και Kienthal, ότι ο κύριος εχθρός βρίσκεται στη χώρα μας. Κάτω ο πόλεμος και οι κυβερνήσεις πείνας, κάτω η χρηματοδότηση του πολέμου και οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί. Ζητούμε αδελφοποίηση μεταξύ των εργατών και των στρατιωτών της Ουκρανίας και της Ρωσίας για την επιβολή της προλεταριακής εξουσίας.
- Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές συνοδεύτηκε από όξυνση όλων των υφιστάμενων εντάσεων. Ο Τραμπ έχει δηλώσει την προθυμία του να διακόψει την υποστήριξη στον πόλεμο στην Ουκρανία, προσπαθώντας να επιβάλει μια ειρηνευτική συμφωνία που θα μπορούσε να περιλαμβάνει εδαφικές παραχωρήσεις ευνοϊκές για τον Πούτιν. Στόχος του είναι να κατευθύνει «όλα τα όπλα» προς μια πιο άμεση αντιπαράθεση με την Κίνα. Ταυτόχρονα, έχει ανακοινώσει δασμολογική πολιτική κατά της Κίνας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη και των εταίρων ελεύθερου εμπορίου στη Βόρεια Αμερική, Μεξικού και Καναδά. Η κρίση στις ΗΠΑ είναι βαθιά και δεν είναι σαφές ότι τα μέτρα που προτείνει θα λύσουν το πρόβλημα, ίσως να επιδεινώσουν περισσότερο την ύφεση.
Εντός των ΗΠΑ, σκοπεύει να καθιερώσει ένα καθεστώς επιθέσεων κατά των εργαζομένων, ανακοινώνοντας μαζικές απελάσεις, απολύσεις στο δημόσιο για να διορίσει ακροδεξιούς αξιωματούχους και ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής.
Απέναντι στον Τραμπ, τη Μελόνι και τον Μιλέι, είναι απαραίτητο να οργανωθεί ο αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά και τις φασιστικές δυνάμεις. Αυτός ο αγώνας ορίζεται στους δρόμους και στην άμεση δράση του ενιαίου μετώπου των δυνάμεων της εργατικής τάξης. Απορρίπτουμε την πολιτική της αύξησης των προσδοκιών στην αστική δημοκρατία ως τρόπο καταπολέμησης της ακροδεξιάς. Τα μέτωπα με τη «δημοκρατική» αστική τάξη δένουν τους εργαζόμενους χειροπόδαρα και οδηγούν στις χειρότερες προδοσίες και ήττες. Ο άλλος αστικός πόλος που αναδύεται παράλληλα με τις νέες ακροδεξιές ομάδες είναι το λαϊκό μέτωπο ταξικής συνεργασίας και η ενσωμάτωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης σε αστικές κυβερνήσεις ή υπουργικά συμβούλια. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι κυβερνήσεις του λεγόμενου «δημοκρατικού» ιμπεριαλισμού ήταν αυτές που έχουν αναλάβει τις μεγαλύτερες σφαγές της τελευταίας περιόδου, καθώς και ανήκουστα μέτρα λιτότητας στους λαούς.
Τα μεταρρυθμιστικά κόμματα και οι ρεφορμιστές ηγέτες δεν πολεμούν πραγματικά τους ακροδεξιούς, αλλά εξαπατούν και προδίδουν τους εργαζόμενους που τους εμπιστεύονται. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η πλήρης στοίχιση του Μπέρνι Σάντερς και της Οκάσιο-Κορτέζ πίσω από τη γενοκτονική κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν και της Καμάλα Χάρις ή η συμφωνία για ένα Μέτωπο της Δημοκρατίας στη Γαλλία, το οποίο απλά βοήθησε τον Μακρόν να παραμείνει στην ηγεσία και να αναζητήσει νέες κεντροδεξιές και απόλυτα αντεργατικές λύσεις στη βαθιά γαλλική πολιτική κρίση. Ήταν η εξάρτηση από τις παραδοσιακές αστικές δυνάμεις και η υποταγή της λεγόμενης θεσμικής αριστεράς σε αυτές που άνοιξε το δρόμο για τους ακροδεξιούς και τους φασίστες.
- Η Κίνα δεν είναι ούτε λάβαρο της απελευθέρωσης των λαών, ούτε σημείο αναφοράς για αντιιμπεριαλιστικές πρωτοβουλίες. Ούτε ο Σι Τζινπίνγκ, ούτε η γραφειοκρατία του ΚΚΚ. Η δράση της απέναντι στους λαούς του κόσμου με τον λεγόμενο «Νέο Δρόμο του Μεταξιού» δεν ήταν μια ανταλλαγή δίκαιου εμπορίου με στόχο την αμοιβαία συμπλήρωση και σχεδιασμό, αλλά είχε την ίδια βάση και τις ίδιες προϋποθέσεις με κάθε καπιταλιστική ή ιμπεριαλιστική επιχείρηση. Την πρωτοκαθεδρία έχει ένα ληστρικό και δημευτικό συμφέρον, που στην προκειμένη περίπτωση ενσαρκώνει η γραφειοκρατία του Πεκίνου και η αστική τάξη του. Μέσα στην επικράτειά της, η κινεζική εργατική τάξη υφίσταται εκμετάλλευση και καταπίεση και στερείται κάθε δυνατότητας ανεξάρτητης παρέμβασης. Της έχει αφαιρεθεί κάθε έλεγχος στις οργανώσεις της και η εργατική διαφωνία έχει απαγορευτεί με τις επιταγές του κόμματος. Η Κίνα είναι ένα κεντρικό κομμάτι και μέρος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναζητούν διέξοδο από τη δική τους κρίση καπιταλιστικής ηγεμονίας χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική τους δύναμη για να προχωρήσουν και να προσπαθήσουν να επιβληθούν. Αυτός είναι ο στόχος της αμερικανικής στρατιωτικής περικύκλωσης της Κινεζικής Θάλασσας, του επανεξοπλισμού της Νότιας Κορέας, της Ιαπωνίας και της Ταϊβάν και του σχηματισμού ενός είδους ΝΑΤΟ του Ειρηνικού Ωκεανού, του AUKUS των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αυστραλίας. Σε αυτό προστίθεται η εμπλοκή της Ινδίας σε στρατιωτικές προετοιμασίες κατά της Κίνας, κάτι που δείχνει ότι οι BRICS δεν είναι ούτε ένα πολιτικά ομοιογενές μπλοκ ούτε ένα εναλλακτικό ή αντιιμπεριαλιστικό σχέδιο χειραφέτησης για την εργατική τάξη.
- Στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη, στο Λίβανο, το κράτος του Ισραήλ συνεχίζει να διαπράττει γενοκτονία κατά του παλαιστινιακού λαού, τη μεγαλύτερη σφαγή των τελευταίων ετών. Την υπογραφή της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός με τη Χεζμπολάχ δεν την έχει τηρήσει ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου. Αντίθετα, το Ισραήλ έχει αποκηρύξει τις συνθήκες του 1974 και έχει προχωρήσει στην ενίσχυση της παρουσίας του με βομβαρδισμούς και εισβολές, διεισδύοντας ακόμη και πέρα από τα Υψίπεδα του Γκολάν στην πρώην «ουδέτερη ζώνη». Με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, πρόθεσή του είναι να εδραιώσει τις προσαρτήσεις του στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο και τη Συρία, που οι ακραίοι σιωνιστές προβάλλουν ως «Μεγάλο Ισραήλ».
Η σφαγή του παλαιστινιακού λαού, με την εξόντωση αμέτρητων ανθρώπινων ζωών, τη θανάσιμη προσφυγική έξοδο, την εξάλειψη όλων των μη στρατιωτικών και ανθρωπιστικών υποδομών, δεν είναι παρόλα αυτά ένας ολοκληρωτικός θρίαμβος για τον πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τα αφεντικά του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ισραηλινή κυβέρνηση συνεχίζει να έρχεται αντιμέτωπη με τη συνεχιζόμενη λυσσαλέα αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στη σιωνιστική και ιμπεριαλιστική κυριαρχία, η οποία πρέπει να υποστηριχθεί άνευ όρων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούμε με τον προσανατολισμό της ηγεσίας του. Ως επαναστάτες διεθνιστές υπερασπιζόμαστε ενεργά τη δίκαιη αντίστασή τους και ζητάμε να σταματήσει η γενοκτονία και να υπάρχει μια ενιαία Παλαιστίνη, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της επιστροφής, που είναι για εμάς μια κοσμική και σοσιαλιστική Παλαιστίνη. Μια κίνηση που πρέπει να είναι ενταγμένη στον δρόμο προς την εξουσία για τους εργάτες και τους αγρότες σε όλη τη Μέση Ανατολή.
- Η αριστερά, γενικά, στάθηκε ως προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο επαναλαμβάνοντας την προδοσία της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας που ψήφισε τις λεγόμενες «πολεμικές πιστώσεις» το 1914, υποστηρίζοντας δηλαδή τις αντίστοιχες αστικές τάξεις τους ενάντια στα αντίπαλα κράτη. Με έντιμες εξαιρέσεις, οι δυνάμεις της θεσμικής αριστεράς, των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων από τη μια, καθώς και εθνικιστικές δυνάμεις από την άλλη, στη Δύση ψήφισαν υπέρ των προϋπολογισμών και της χρηματοδότησης για τον πόλεμο στην Ουκρανία, σε εθνικά και ευρωπαϊκά κοινοβούλια, όπως έκανε και το DSA στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την ίδια στάση υιοθέτησαν το λεγόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας και άλλες αριστερές δυνάμεις, στην προκειμένη περίπτωση υπέρ της προσέγγισης του Πούτιν. Είναι απαραίτητη μια σφοδρή καταγγελία και οριοθέτηση με αυτές τις ομάδες. Οι σφαγές του κεφαλαίου χρηματοδοτούνται από την πείνα των ανθρώπων, στους οποίους πέφτει το βάρος της αύξησης των στρατιωτικών προϋπολογισμών, ενώ οι κοινωνικές δαπάνες για εργασία, στέγαση, υγεία, εκπαίδευση, συντάξεις και υποδομές καταρρέουν από τα «μέτρα λιτότητας». Η ικανοποίηση των λαϊκών αιτημάτων είναι ασυμβίβαστη με τη συνέχεια των πολεμικών κυβερνήσεων.
Υπάρχει επίσης η περίπτωση της αριστεράς που, ισχυριζόμενη ότι είναι επαναστατική, έχει προσαρμοστεί στην ιμπεριαλιστική πίεση, ζητώντας χρήματα και όπλα για την Ουκρανία, ενώ άλλοι ήθελαν να δουν στον ρωσικό στρατό ένα επαναστατικό αντίβαρο στη Δύση. Άλλοι έχουν αναπτύξει την περίεργη θέση του «διπλού» πολέμου και δικαιολογούν, με το δικαίωμα στην ουκρανική εθνική αυτοδιάθεση, την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ. Με την ίδια λογική, χαιρετίζουν την προέλαση των τζιχαντιστών στη Συρία, που προωθείται από το Ισραήλ και την Τουρκία, ως «επανάσταση» ή κάνουν έκκληση για παράδοση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας στην αντιπολίτευση που συνδέεται με τις ΗΠΑ.
Επαναβεβαιώνουμε ότι αυτός είναι ένας ενιαίος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, στρατοπέδων ξένων προς τους εργάτες. Η Ουκρανία και ο Ζελένσκι ενεργούν ως πιόνια για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και η στάση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, επιλέγοντας την προσαρμογή στην αστική τάξη ή τον διεθνισμό και την ταξική ανεξαρτησία, χωρίζει τα στρατόπεδα στην επαναστατική αριστερά.
- Σε αυτή την εικόνα εμφανίζεται η διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στην καταστολή που ασκούν, με αυξανόμενη έμφαση, οι κυβερνήσεις του Πολέμου και της Πείνας. Επισημαίνουμε ότι η καταστολή χτυπά πρώτα από όλα στην αριστερά και στους αγωνιστικούς τομείς του εργατικού και φοιτητικού κινήματος, δηλαδή τομείς που αντιμετωπίζουν με τις δημόσιες και αγωνιστικές τους ενέργειες τις κοινωνικές συνέπειες της πολεμικής προσπάθειας και τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύει το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Αυτή είναι η κατάσταση του κινήματος «piquetero» στην Αργεντινή, του συνδικαλισμού βάσης στην Ιταλία, των φοιτητών στην Ελλάδα, του εργατικού ακτιβισμού στην Τουρκία, της δίωξης του κινήματος για την παλαιστινιακή υπόθεση, του συνδικαλιστικού κινήματος στη Μεγάλη Βρετανία απέναντι στη λιτότητα και τόσα άλλα.
8 . Με βάση αυτή την κοινή κατανόηση και ανάγνωση, στους μεγάλους μαζικούς αγώνες που αρχίζουν να διαμορφώνονται με τις απεργίες στην Ιταλία, τη Γαλλία ή τη Γερμανία, στη βοή των λαών για υποστήριξη της Παλαιστίνης, στην προσπάθεια ανασύνθεσης των κινημάτων των εργατών και των εκμεταλλευόμενων σε όλες τις χώρες, καλούμε να οργανωθούν δράσεις ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης μιας διεθνιστικής διάσκεψης κατά του πολέμου το 2025.
Αντιστεκόμαστε στις κυβερνήσεις πείνας και πολέμου στον αγώνα για τις εργατικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο και στη διεθνιστική αδελφότητα της εργατικής τάξης και των εκμεταλλευόμενων. Για άλλη μια φορά λέμε: «προλετάριοι και καταπιεσμένοι του κόσμου, ενωθείτε».
4/1/2025
Πρώτες υπογραφές
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση (Ελλάδα)
Partido Obrero/ Κόμμα Εργασίας (Αργεντινή)
SEP/Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Τουρκία)
TIR/ Διεθνιστική Επαναστατική Τάση/ Ιταλία
