Μέλος ΔΣ Εργατικού Κέντρου Αθήνας με την ΑΤΕ-ΕΚΑ
Αγώνας σε πέντε βασικούς άξονες πρέπει να ξετυλιχτούν άμεσα το επόμενο διάστημα, όπως σημειώνει ο Δημήτρης Τζαμουράνης, μέλος της ΑΤΕ-ΕΚΑ και της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Ριζικές αυξήσεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες και μέτρα ενάντια στην ακρίβεια, δημόσια αγαθά όπως παιδεία, υγεία, ενέργεια, νερό, λιγότερος εργάσιμος χρόνος κόντρα σε 9ωρα-6ήμερα, συνδικαλιστικά δικαιώματα ενάντια στους νόμους Χατζηδάκη – Γεωργιάδη και εναντίωση στην πολεμική προετοιμασία της ΕΕ, για ειρήνη και ακύρωση των τεράστιων εξοπλιστικών προγραμμάτων
Συνέντευξη στον Δημήτρη Σταμούλη
Υπάρχει μεγάλη δυσκολία ανάπτυξης αγώνων συνολικά αλλά και σε κλαδικό/επιχειρησιακό επίπεδο παρά την όξυνση της κοινωνικής ανέχειας. Πώς εξηγείται αυτή η αντίφαση; Οι εργαζόμενοι θέλουν αλλά δεν μπορούν να αντιδράσουν;
Δεν είναι απόλυτα ακριβές πως υπάρχει δυσκολία. Αγώνες γίνονται, όπως των εκπαιδευτικών αλλά και γονέων και μαθητών για το ζήτημα των συγχωνεύσεων, των υγειονομικών που δίκαια αντιδρούν – π.χ. στα νησιά, απέναντι στα σχέδια κυβέρνησης και υπουργείου για ιδιωτικοποίηση. Αλλά και σε οργανισμούς ΝΠΙΔ και κλαδικά σωματεία που διεκδικούν την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων, και στις συγκοινωνίες για ασφαλείς μεταφορές. Δεν έχουν όμως τα χαρακτηριστικά που μπορούν να κλονίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου ή να αποσπούν σημαντικές κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειονότητας. Περισσότερο ξεσπούν ως «κραυγή» απέναντι στη συνεχή υποβάθμιση και λιγότερο ως συντονισμένη απάντηση των «κάτω», που με σχέδιο παλεύουν για να πάρουν πίσω τις ζωές τους.
Σε ποιους άξονες πρέπει να εστιάσει η δράση στο μαχόμενο εργατικό κίνημα;
Το πρώτο θέμα είναι οι ριζικές αυξήσεις στους μισθούς, που να καλύπτουν τις απώλειες των Μνημονίων, της αγοραστικής δύναμης και τις ανάγκες, ώστε να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της εντεινόμενης ακρίβειας και η κατοχύρωσή τους μέσω από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Στο ίδιο θέμα ανήκει και η καταπολέμηση της στεγαστικής κρίσης, μέσω διατίμησης στα ενοίκια, διεκδίκησης προγράμματος εργατικής και κοινωνικής κατοικίας, ακύρωσης των πλειστηριασμών 1ης κατοικίας, αξιοποίησης του μεγάλου κτιριακού αποθέματος που ανήκει σε κράτος, δήμους, εκκλησία και λοιπούς οργανισμούς. Ο δεύτερος άξονας αφορά τα δημόσια αγαθά, αν δηλαδή θα έχουμε πρόσβαση στο Κέντρο Υγείας ή στο δημόσιο νοσοκομείο, την ηλεκτρική ενέργεια, το σχολείο ή ακόμα και το πόσιμο νερό ή αν η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια θα λειτουργούν με τα κριτήρια της αγοράς. Αφορά το αν τα αγαθά αυτά θα είναι ιδιωτική ιδιοκτησία ή δημόσια, πράγμα που δεν επιτρέπεται να είναι αδιάφορο στο εργατικό κίνημα, όπως λέει το ΚΚΕ. Τρίτος άξονας είναι ο εργάσιμος χρόνος, η διαπάλη για το αν θα αυξάνεται όπως θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο με το εξαήμερο και το 9ωρο ή θα βαδίσουμε στον δρόμο της δραστικής μείωσης του εργάσιμου χρόνου που αντιστοιχεί στις σύγχρονες δυνατότητες. Τέταρτος άξονας, ο αγώνας ενάντια στην επίθεση στην απεργία, τις διώξεις αγωνιστών και την καταστολή, και πέμπτος, η εναντίωση στην πολεμική εμπλοκή της χώρας και της ΕΕ, ο αγώνας για να ζήσουμε ειρηνικά, για την ακύρωση των τεράστιων εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Το πολεμικό σφαγείο κλιμακώνεται σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία. Οι χώρες της ΕΕ – και η Ελλάδα- αυξάνουν τις πολεμικές δαπάνες αλλά στο εσωτερικό επιβάλουν φτώχεια και λιτότητα. Είναι ρεαλιστικό σήμερα ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα για ειρήνη, ψωμί και ελευθερία;
Η κινητοποίηση του λαού είναι η μόνη ρεαλιστική λύση απέναντι στη σφαγή στην οποία μας σπρώχνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, για να βελτιώσει η καθεμία αστική τάξη τη θέση της στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό. Ο μεν λεγόμενος «διεθνής παράγοντας», δηλαδή ΗΠΑ και ΕΕ, στηρίζουν ποικιλοτρόπως το Ισραήλ και τη γενοκτονία και παραδίδουν νέα όπλα στην Ουκρανία, η δε λεγόμενη αστική «αντιπολίτευση» της ξεπεσμένης σοσιαλδημοκρατίας των ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και των ακροδεξιών δεν μπορεί να πείσει, γιατί συμφωνεί στον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, στην πλήρη πρόσδεση στο άρμα της «Δύσης». Ο λαός μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της αντιπολίτευσης στον δρόμο, με την ιδιαίτερη συμβολή του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και των αντικαπιταλιστικών στόχων πάλης.
Η κινητοποίηση του λαού είναι η μόνη ρεαλιστική λύση απέναντι στην πολεμική σφαγή στην οποία μας σπρώχνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου
Ο καθεστωτικός συνδικαλισμός έχει ταυτιστεί με τις κυρίαρχες επιλογές και δρα πλέον απροκάλυπτα απεργοσπαστικά. Ποια μπορεί να είναι η διέξοδος για να αναπτυχθούν ταξικοί νικηφόροι αγώνες;
Πρώτος όρος είναι να γίνει συζήτηση μέσα στους χώρους δουλειάς και στη βάση των σωματείων, η νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την πολεμική απειλή και την ένταση της φτωχοποίησης είναι ανάγκη να συζητηθεί και να διαμορφωθούν τα αιτήματα των εργαζόμενων. Υπάρχει μια κυρίαρχη αίσθηση πως η ένταση της επίθεσης, η χειροτέρευση της ζωής ξεπερνά τις δυνάμεις του κινήματος, αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Δεύτερος όρος είναι να αναπτυχθεί η συνάντηση των αγωνιστικών ρευμάτων και η ταξική αλληλεγγύη στις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Η απεργία στις17 Οκτώβρη στην υγεία μπορεί να γίνει ευρύτερος κόμβος. Απαιτείται οριζόντιος συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα, συλλογικοτήτων και αγωνιστών γύρω από ένα περιεχόμενο ρήξης με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Και ένας τρίτος όρος είναι η κλιμάκωση, δηλαδή η επιμονή του κινήματος, η υιοθέτηση μορφών δράσης, με διάρκεια που επιδιώκουν να μπλοκάρουν την παραγωγή σε σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση. Κανείς και καμία δεν πιστεύει πως με μία απεργία το Νοέμβρη και μόνο, θα αλλάξει η κατάσταση.
Το ΠΑΜΕ με την πολιτική γραμμή που υιοθετεί σε πολλά ζητήματα (ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις μισθών κ.α.) τελικά μπορεί να συμβάλλει σε μια άλλη ρότα για το εργατικό κίνημα ή επιμένει στον ακολουθητισμό στη γραμμή των ΓΣΕΕ και Σία;
Το ΠΑΜΕ επιμένει σε αγώνες διαμαρτυρίας με χαμήλωμα των στόχων όσο και των μορφών πάλης αποφεύγοντας τη σύγκρουση με τα όρια της πολιτικής κυβέρνησης- ΕΕ- κεφαλαίου. Το αίτημα για αυξήσεις περιορίζεται στα 900 ευρώ στον κατώτατο, όταν η ΓΣΕΕ μιλάει για 908 ευρώ και η κυβέρνηση για 850. Η προτεραιότητα για τη διεκδίκηση επιδομάτων, κουπονιών και διατακτικών για αγορές που δεν εντάσσονται στον μισθό και στη σύνταξη είναι αποδοχή των ορίων του κόφτη της οικονομικής πολιτικής και των δημοσιονομικών περιορισμών της ΕΕ, την ώρα που γίνεται πάρτι κερδών στις μεγάλες επιχειρήσεις. Το ΠΑΜΕ πρότεινε στη ΓΣΕΕ και ψήφισε στην ΑΔΕΔΥ απεργία στις 13 Νοέμβρη η οποία μπορεί να μετατοπιστεί προς τα πίσω ανάλογα με τις ορέξεις της ΓΣΕΕ. Οδηγούμαστε σε επανάληψη του σχεδίου του εργοδοτικού συνδικαλισμού με τη συμφωνία του ΠΑΜΕ, να κλείσουμε μέχρι τα Χριστούγεννα με μία πανεργατική απεργία χωρίς καμιά συνέχεια και κλιμάκωση και φυσικά απαίτηση για υποχώρηση της κυβέρνησης και της εργοδοσίας και απόσπαση νίκης. Προτεραιότητα του ΠΑΜΕ φαίνεται ότι είναι η υποταγή των αγώνων στην εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ αντί για την ένταση της ταξικής πάλης για την ανατροπή.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (28.9.24)