γράφει ο Στέφανος Μακρυγιάννης, από την ιστοσελίδα Σελιδοδείκτης
Το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση κατανοούν βαθιά πως απουσία της εκούσιας ή ακούσιας συναίνεσης των εκπαιδευτικών αδυνατούν να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους επιλογές στο δημόσιο σχολείο.
Αυτές, χωρίς αναλυτική απαρίθμηση, συνοψίζονται σε ένταση της ταξικότητας του σχολείου, εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση πλευρών του, συνεχή μετατροπή και διαφοροποίηση του περιεχομένου του στην κατεύθυνση κάλυψης των αναγκών της αγοράς σε αντιπαράθεση με τις ανάγκες των παιδιών της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η διαδικασία επιβολής με κάθε μέσο της αξιολόγησης στο δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς αποσκοπεί στην απρόσκοπτη εξέλιξη της ανωτέρω διαδικασίας και στη δημιουργία ενός σώματος εργαζόμενων που την υπηρετούν εκούσια ή αναγκαστικά.
Το ΥΠΑΙΘΑ εκκινώντας από λογικές επιχειρηματικού management και ψυχολογίας έχει ήδη τροποποιήσει το πλέγμα διοικητικών μηχανισμών και θέσεων ώστε να δοθεί σε περισσότερους/ες το κίνητρο «μιας κάποιας θέσης ευθύνης» και εξουσίας υπαρκτής ή φαντασιακής προκαλώντας ρήγματα στην ενότητα των εργαζόμενων στο σχολείο. Αυτά συνδυάζονται βεβαίως με τις χορηγίες από ιδιώτες, τις παροχές προγραμμάτων της ΕΕ, τα «βραβεία» και τις βεβαιώσεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Δημιουργείται στην κυριολεξία ένα πλαίσιο εξαγοράς συνειδήσεων με υλικές ή μη ανταμοιβές.
Γιατί τέτοιες είναι τα επιδόματα θέσης, τα μόρια και οι υποσχέσεις για μελλοντική θετική αντιμετώπιση σε κρίσεις ακόμα και οι καθημερινές μικρές ή και μεγάλες διακρίσεις στην καθημερινότητα μεταξύ σχολείων και εκπαιδευτικών από την ανάληψη των τμημάτων και την κατανομή των κενών στο ωρολόγιο πρόγραμμα μέχρι το μοίρασμα των θέσεων για το ταξίδι του ERASMUS και τη χρήση των όλο και πιο περιορισμένων οικονομικών πόρων.
Επειδή οι ανταμοιβές δεν είναι για όλους/ες αλλά για όσους/ες δείχνουν μεγαλύτερη προθυμία ως υποζύγια υλοποίησης της πολιτικής του το Υπουργείο διαθέτει και μια ευρεία ποικιλία κινήτρων μέσω του φόβου, στην κυριολεξία επενδύει σε αυτόν ώστε να «πεισθούν» και οι υπόλοιποι/ες
Απαριθμώντας συνοπτικά έχουμε τις σοβαρές νομικές μεταβολές συμπερίληψης ποινών στο κύριο σώμα της εκπαιδευτικής νομοθεσίας, τις δεκάδες προσφυγές στα δικαστήρια ενάντια στις αγωνιστικές αποφάσεις των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, τις αμέτρητες τρομοκρατικές εγκυκλίους των Γενικών γραμματέων και τις ανακοινώσεις πολιτικών στελεχών ακόμα και του ίδιου του Πρωθυπουργού. Υπήρξαν και απόπειρες επιβολής ποινών που όλες απέτυχαν κάτω από την άμεση μαζική απάντηση του εκπαιδευτικού κινήματος.
Το Υπουργείο δηλαδή ακολουθεί μια παραλλαγή του γνωστού «καρότου και μαστίγιου». Καρότο για λίγους/ες μαστίγιο για πολλούς/ες.
Εσχάτως, αυτές τις ημέρες, κατακαλόκαιρο που οι εκπαιδευτικοί δεν βρίσκονται στα σχολεία, το Υπουργείο αποφάσισε να περάσει σε άλλο επίπεδο το εργαλείο του φόβου και της τρομοκρατίας.
Τροχιοδεικτικά ή μη μένει να αποδειχθεί πάντως επέλεξε μια περιοχή όπου τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία αποχή είναι μικρά, μια περιοχή μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και παρέπεμψε (δια των πρόθυμων στελεχών του) στο πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο 3 νεοδιόριστους/ες εκπαιδευτικούς του 2021 που συμμετέχουν στην απεργία αποχή από την ατομική αξιολόγηση σε όλες τις φάσεις της «διότι δεν συνέπραξαν καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην αξιολόγηση».
Η κλιμάκωση και η σοβαρότητα συνίσταται στο ό,τι πρόκειται για πρώτη παραπομπή απεργών εκπαιδευτικών σε πειθαρχικό. Η κυβέρνηση και το Υπουργείο στοχεύει άμεσα αλλά και μεσοπρόθεσμα.
Άμεσα θέλει να απαντήσει ως κρατικός μηχανισμό στην ήττα που υπέστη στο διοικητικό εφετείο με την απόφαση που δικαιώνει τους/τις νεοδιόριστους και ουσιαστικά καταρρίπτει τον εκβιασμό σύνδεσης αξιολόγησης – μονιμοποίησης. Το Υπουργείο επειγόντος θέλει να αλλάξει η ατζέντα της δημόσιας συζήτησης καθώς ήδη ποτάμι κατακλύζουν τις διευθύνσεις εκπαίδευσης οι αιτήσεις νεοδιόριστων για μονιμοποίηση.
Στη συνέχεια να δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς ομηρίας με τα πειθαρχικά να κρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη που θα χρησιμοποιούνται ως εργαλείο στυγνού και άμεσου εκβιασμού όπως φάνηκε εξ αρχής καθώς ζητήθηκε από εκπαιδευτικούς υπεύθυνη δήλωση μέσω gov πως θα αξιολογηθούν για να ανακληθούν οι παραπομπές.
Μεσοπρόθεσμα να δημιουργήσει τετελεσμένα μετατρέποντας de facto τη συμμετοχή σε απεργία σε πειθαρχικό αδίκημα.
Το σύνολο των πράξεων και στοχεύσεων αυτών είναι παράνομες και αντισυνταγματικές, πλήττουν τον πυρήνα ακόμα και αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων ενώ ουσιαστικά επαναφέρουν το σχολείο στην εποχή των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων.
Συνεπώς η υπεράσπιση των 3 εκπαιδευτικών που διώκονται σήμερα υπερβαίνει το καθήκον γενικά της υπεράσπισης των εκπαιδευτικών απέναντι σε μια παραπομπή. Η κατανόηση πως η υπεράσπιση των 3 εκπαιδευτικών αποτελεί κομβικό σημείο τομής στην αντιπαράθεση με την συνολική πολιτική του Υπουργείου είναι το πρώτο όπλο του εκπαιδευτικού κινήματος. Στα πρόσωπα των 3 απλών εκπαιδευτικών της τάξης υπερασπιζόμαστε το σύνολο του δημόσιου σχολείου, την εργασία μας και την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου που κρατά κιμωλία ή μαρκαδόρο.
Η συνειδητή επιμονή είναι το δεύτερο όπλο. Οι 3 σε μια περιοχή με εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες συνειδητά επέλεξαν να συνεχίσουν τον αγώνα αγνοώντας δήθεν καλόβουλες παραινέσεις διευθυντών και εμπιστευόμενοι/ες τις αποφάσεις των συλλογικών τους οργάνων. Στην ίδια περιοχή η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών – ακόμα και όσοι/όσες υποχώρησαν δηλαδή – επέλεξαν στην κάλπη ως πρώτη συνδικαλιστική δύναμη που αταλάντευτα υποστηρίζει τη συνέχεια του αγώνα. Το υπόγειο ποτάμι οργής και αντίστασης βράζει ακόμα και όπου δεν είναι ορατό.
Η συλλογικότητα είναι το όπλο που ενεργοποιεί τα άλλα δύο. Η συλλογικότητα που το Μάρτη ξεχείλισε τις Γενικές Συνελεύσεις, η συλλογικότητα που σε κάθε σχολείο παλεύει με αποφάσεις Συλλόγων Διδασκόντων ενάντια στην αξιολόγηση σχολικής μονάδας, η συλλογικότητα ενάντια σε κάθε αυθαιρεσία, η συλλογικότητα των αισιόδοξων και αποφασισμένων που αρνούνται τις αγοραπωλησίες αναγκών και δικαιωμάτων. Αυτή η συλλογικότητα θα ακυρώσει ξανά τον τρόμο, θα καταστήσει άκυρες τις παραπομπές των τριών, θα ανατρέψει εν τέλει το σύνολο της αντιεκπαιδευτικής νομοθεσίας.
