Aποστολή στην Αργεντινή του νεοφιλελευθερισμού και της εργατικής αλληλεγγύης

Οργισμένη χώρα

Αντιπροσωπεία του ΝΑΡ βρέθηκε από τις 20 ως τις 29 Ιούνη στο Μπουένος Άιρες, καλεσμένη του Partido Obrero για το συνέδριό του. Αυτό στάθηκε η αφορμή για ένα ευρύτερο οδοιπορικό στην καρδιά μιας χώρας, η οποία βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο ενός κοινωνικού πολέμου, εν μέσω στρατιωτικών συγκρούσεων στον πλανήτη. Αν και μακριά γεωγραφικά, η Αργεντινή του Μιλέι είναι το απόλυτο παράδειγμα της καπιταλιστικής κρίσης που οδηγεί σε μια νέα εποχή πολέμων και καταστροφής. Η πρωτεύουσα διατηρεί ακόμα την λάμψη μιας καπιταλιστικής μητρόπολης που πριν ένα αιώνα ήταν από τις πλουσιότερες στον κόσμο. Την ίδια στιγμή, τα σημάδια των αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων, των χρεοκοπιών, της μαζικής φτωχοποίησης είναι ορατά παντού.

Οι κεντρικοί δρόμοι που οδηγούν στην Πλατεία του Μαΐου, τον Οβελίσκο, το Κογκρέσο, την CasaRosada, σημεία που ταυτίστηκαν και με μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις, καλύπτονται σήμερα από χιλιάδες μικροπωλητές που σε ελάχιστα τετραγωνικά πωλούν τα πάντα. Μεγάλο μέρος τους είναι μετανάστες από Περού, Βολιβία, Παραγουάη αλλά και αφρικανικές χώρες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί οι Αργεντίνοι που αναγκάζονται να βγουν επίσης στο δρόμο, ακόμα και άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα ανήκαν στη μεσαία τάξη και τώρα αναγκάζονται να ξεπουλούν κομμάτια της περιουσίας τους. Το 40% του πληθυσμού της χώρας επιβιώνει με κάποια μορφή «παραοικονομίας», μαύρη εργασία ή παρεμπόριο, ενώ η αστυνομία, πανταχού παρούσα για να καταστείλει κοινωνικούς αγώνες, αδιαφορεί πλήρως για την παρουσία των μικροπωλητών.  Καθώς πριν μερικές εβδομάδες η πόλη συγκλονίστηκε από λαϊκές συγκρούσεις ενάντια στο Βασικό Νόμο του Μιλέι, η πλατεία του Κογκρέσου ήταν ακόμα κυκλωμένη από σιδερένιους φράχτες. Δίπλα τους πάνοπλοι αστυνομικοί, υπό το βλέμμα των οποίων απελπισμένοι άνθρωποι προσπαθούν να ξεπουλήσουν. Η μετατροπή αυτής της απελπισίας σε οργή και η μεταφορά της στο διπλανό οδόφραγμα είναι μια εικόνα από ταινία προσεχώς για το Μπουένος Άιρες.

Το Μπουένος Άιρες πάλλεται συνεχώς στους ρυθμούς κοινωνικών αγώνων κι εξεγέρσεων. Η επιλογή του τοπικού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων να προωθηθεί ο Μιλέι με ένα πρωτοφανές, ακόμα και για τα δεδομένα της Αργεντινής, πρόγραμμα θεραπείας-σοκ αποτελεί μια απάντηση στο ισχυρό κίνημα, την παρουσία δομών εργατικής αλληλεγγύης και αγώνα, αλλά και ανυπόταχτης και μαζικής επαναστατικής Αριστεράς.

Την Τρίτη 25 Ιούνη, η δίκη του Εντουάρντο «Chiquito» Μπελιμπόνι και  άλλων ακτιβιστών του κινήματος των «πικετέρος» και του Polo Obrero συμπύκνωσε την κοινωνική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Πλήθος αγωνιστών βρέθηκαν έξω από το κτίριο των δικαστηρίων στο Μπουένος Άιρες, μεταξύ αυτών και οι αντιπροσωπείες των διεθνών οργανώσεων που προσκλήθηκαν από το Partido Obrero. Δεκάδες οργανώσεις και συλλογικότητες ήταν εκεί με τα πανό τους, σε μια υπόθεση που επινόησε η κυβέρνηση εναντίον όλων όσων οργανώνονται και αγωνίζονται απέναντι στα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας. «Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πολιτική δίωξη, η οποία ξεκίνησε στις 20 Δεκεμβρίου, όταν η υπουργός Ασφαλείας απαγόρευσε τις λαϊκές διαδηλώσεις», δήλωσε ο Μπελιμπόνι, ο οποίος έχει στοχευθεί και προσωπικά από τον ίδιο τον Μιλέι.

Επιδίωξη είναι να ποινικοποιηθεί η ανεξάρτητη οργάνωση των εργαζομένων με υποτιθέμενες κατηγορίες για «εκβιασμό» και «εκτροπή κεφαλαίων». Ο Μπελιμπόνι επεσήμανε ότι «όλες οι οργανώσεις μας εκπληρώνουν έναν τεράστιο κοινωνικό ρόλο, τον οποίο το κράτος έχει εγκαταλείψει», προσθέτοντας ότι η υποστήριξη των συσσιτίων παρέχεται από τους άνεργους  και ότι το κόστος συντήρησής τους  χρηματοδοτείται από την εισφορά αλληλεγγύης των εργαζομένων και των δομών αλληλεγγύης στις φτωχογειτονιές. «Αν υπάρχει δικαιοσύνη εδώ, αυτή η κατάσταση πρέπει να αντιστραφεί. Αυτοί που πρέπει να είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου είναι αυτοί που έκρυψαν τα τρόφιμα, είναι αυτοί που πήραν τα κοινωνικά προγράμματα από τους φτωχούς».

Η δίωξη κατά του Polo Obrero έχει στόχο να εξαρθρώσει ολόκληρο το κίνημα, να χτυπήσει την ικανότητα κινητοποίησης απέναντι στην αντεργατική πολιτική. Τα θεσμικά ΜΜΕ των ντόπιων κεφαλαιοκρατών λένε ανοιχτά ψέματα παρουσιάζοντας τους «πικετέρος» να κάνουν υπεξαίρεση κρατικών κονδυλίων. Στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο. Οι «πικετέρος» έχουν  δημιουργήσει εκατοντάδες συσσίτια σε όλη τη χώρα, ενώ την ίδια στιγμή η υπουργός Ανθρώπινου Κεφαλαίου αρνείται να διανείμει τα τρόφιμα που φυλάσσονται σε αποθήκες, με δισεκατομμύρια πέσος από κοινωνικά προγράμματα να μένουν στον «πάγο» χωρίς να έχει αγοραστεί ούτε ένα πακέτο ζυμαρικά επί προεδρίας Μιλέι. Καθώς σε συνθήκες υπερπληθωρισμού μόνο ένας ηλεκτρικός φούρνος αξίζει περισσότερο από ένα εκατομμύριο πέσος, η προσπάθεια ποινικοποίησης της συλλογικής αυτοχρηματοδότησης δεν αποσκοπεί μόνο στο χτύπημα της αγωνιστικής ικανότητας των οργανώσεων, αλλά καλύπτει και την εγκατάλειψη της υποχρέωσης του κράτους να αντιμετωπίσει την κοινωνική κρίση στις φτωχότερες γειτονιές της χώρας.

Οι διώξεις αφορούν και την κατηγορία του εκβιασμού, με την οποία το κράτος ισχυρίζεται ότι όσοι κινητοποιούνται στο κίνημα και τις δομές του «εξαναγκάστηκαν» από τις οργανώσεις. Στην πραγματικότητα, όσοι κινητοποιούνται αναγκάζονται να το κάνουν από την έλλειψη εργασίας και την πείνα, για την οποία ευθύνεται το ίδιο το κράτος. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν στις δομές αλληλεγγύης που έχουν κρατήσει ζωντανές τις φτωχογειτονιές για πάνω από δύο δεκαετίες, μετά την χρεοκοπία του 2001. Εκτός μάλιστα από συσσίτια, πραγματοποιούνται εκατοντάδες εκπαιδευτικά μαθήματα και παραγωγικές δραστηριότητες κάθε είδους. Εργαστήρια υγιεινής, κλωστοϋφαντουργίας, ζωγραφικής, μουσικής, τέχνης στις γειτονιές, οπτικοακουστικής επεξεργασίας, μέχρι λειτουργία κοινοτικών λαχανόκηπων. Επιπλέον, αναπτύχθηκε ένα πολύ έντονο έργο στον τομέα της οργάνωσης των γυναικών και της καταπολέμησης της έμφυλης βίας, ενώ ιατρικό προσωπικό του κινήματος προσέφερε τις υπηρεσίες του κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επιδημίας δάγκειου πυρετού.

pic.twitter.com/5KUTOtBR3P

— Πριν (@PRINgr) July 15, 2024

Το σαθρό κατηγορητήριο κατέρρευσε, καθώς δεν παρουσιάστηκε ούτε ένα στοιχείο «υπεξαίρεσης» και «εκβιασμού». Εκατοντάδες άνθρωποι έξω από τα δικαστήρια ζητωκραύγασαν και μεταξύ αυτών η Μόνικα, μια γυναίκα που ζει όλη της τη ζωή στη Villa Inflamable. Επισκεφθήκαμε αυτή την παραγκούπολη την Παρασκευή 28 Ιούνη. Βρίσκεται λίγο έξω από το λιμάνι της πρωτεύουσας, δίπλα στη μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας με διυλιστήρια, όπως αυτό της Shell. Οι χωματόδρομοι έχουν γίνει σχεδόν αδιάβατοι, καθώς τις προηγούμενες μέρες είχε σημειωθεί βροχόπτωση σε ένα σκηνικό όπου οι παράγκες γίνονταν ένα με αποχετεύσεις και πεταμένα σκουπίδια. Ο μικρός ποταμός που διαρρέει την περιοχή είναι ένας από τους πιο μολυσμένους στον κόσμο. Εκατοντάδες  εργοστάσια βρίσκονται στις όχθες του, με πολλά από αυτά να χρησιμοποιούν το νερό του ποταμού για την επεξεργασία χημικών και φαρμακευτικών προϊόντων. Περισσότερες από 3.000 οικογένειες ζουν στην Villa Inflamable σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, που φθάνει μέχρι και στην ασιτία.

Σημειώνεται πως το Ανώτατο Δικαστήριο της Αργεντινής διέταξε το 2008 την κυβέρνηση των περονιστών να καθαρίσει την περιοχή και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, πολλοί από τους οποίους έχουν αρρωστήσει. Τα παιδιά που εξετάστηκαν παρουσίασαν ασύλληπτα επίπεδα μολύβδου στο αίμα τους. Η εκπαίδευση θεωρείται πολυτέλεια και οι γονείς στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο περισσότερο για να διασφαλίσουν ότι θα έχουν ένα δωρεάν γεύμα. Από το 2010 τους λένε ότι θα τους μετεγκαταστήσουν και οι κάτοικοι δεν μπορούν να επενδύσουν για να βελτιώσουν τα σπίτια τους από φόβο μήπως χάσουν χρήματα αν τελικά  μετακινηθούν. Η κυβέρνηση φέρνει με φορτηγά νερό σε βαρέλια των 10 λίτρων, αλλά αυτά δεν είναι αρκετά για όλες τις ανάγκες με αποτέλεσμα το πλύσιμο των πιάτων ή ακόμα και το μπάνιο να γίνεται με μολυσμένο νερό.

Η Μόνικα είναι αυτή που οργανώνει το δίκτυο αλληλεγγύης σε συνθήκες που έχουν χειροτερεύσει ραγδαία στους τελευταίους μήνες διακυβέρνησης Μιλέι. Μέσα σε μια παράγκα δεκάδες άνθρωποι της γειτονιάς στήνουν κουζίνα για το συσσίτιο. «Πριν τον Μιλέι καταφέρναμε να φτιάξουμε 7 συσσίτια την εβδομάδα, τώρα έχουμε μόνο 3», λέει η ίδια, καθώς έχει διακοπεί κάθε παροχή βοήθειας και υλικών. Ο πυρήνας των «πικετέρος» και του Polo Obrero στην Villa Inflamable είναι ένας από τους πιο μαζικούς στην χώρα. Αυτοί έχουν κρατήσει όρθια αυτή την παραγκούπολη μετατρέποντας την φτώχεια σε συλλογικό αγώνα.

pic.twitter.com/Fx7a6QnvtA

— Πριν (@PRINgr) July 15, 2024

Άγρια και προληπτική καταστολή απέναντι στην επαναστατική Αριστερά

Από τις παραγκουπόλεις των προαστίων μέχρι τις κεντρικές λεωφόρους που εκδηλώνονται οι τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις, η Αργεντινή είναι μια χώρα όπου η παρουσία της επαναστατικής Αριστεράς, σε πολιτική ανεξαρτησία από τις «προοδευτικές κυβερνήσεις», αφήνει το δικό της στίγμα. Το Partido Obrero και οι άλλες οργανώσεις στο εκλογικό μέτωπο FIT-U, οι «πικετέρος», τα ταξικά σωματεία, αποτελούν σήμερα το μεγαλύτερο εμπόδιο για να περάσει η θεραπεία-σοκ του Μιλέι. Επισκεφθήκαμε τα κεντρικά γραφεία του κόμματος στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, όπου πριν από ένα μήνα πραγματοποιήθηκε επιδρομή της αστυνομίας, ως μέρος της κλιμάκωσης των πολιτικών διώξεων κατά των δυνάμεων που αγωνίζονται ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης.

Αυτή η δίωξη κλιμακώνεται, ξεκινώντας με την επίθεση του ίδιου του προέδρου εναντίον του Εντουάρντο Μπελιμπόνι, την εξόντωση του οποίου ζήτησε σε μια δημοσίευσή του στα κοινωνικά δίκτυα. Στη συνέχεια, έγιναν σχεδόν 30 επιδρομές σε σπίτια αγωνιστών, με προσαγωγές και απειλές για προληπτικές φυλακίσεις. Απειλές που έγιναν τελικά πραγματικότητα για τους συλληφθέντες της μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στην ψήφιση του Βασικού Νόμου. Ο Μιλέι και η υπουργός Ασφάλειας Μπούλριχ επιδιώκουν να κατασκευάσουν κατηγορίες για διάπραξη εγκλημάτων που αφορούν εξέγερση και τρομοκρατία προκειμένου να δικαιολογηθεί η προφυλάκιση, κάτι που θα δημιουργήσει ένα σκοτεινό προηγούμενο.

«Η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει ένα δόγμα σύμφωνα με το οποίο όποιος διαδηλώνει είναι πραξικοπηματίας, ο διαδηλωτής είναι τρομοκράτης», εξηγεί ο Γκαμπριέλ Σολάνο, βουλευτής στο Μπουένος Άιρες με το Partido Obrero. Και προσθέτει: «Θέλουν να εκφοβίσουν τον κόσμο ώστε να μην βγει στους δρόμους. Με αυτή την έννοια διώκουν και τις οργανώσεις των πικετέρος  με κατασκευασμένες κατηγορίες. Η επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στο κίνημά τους στόχευε πάντα στη διάλυση του πιο εξαθλιωμένου τομέα των εργαζομένων, ο οποίος έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο στην ταξική πάλη. Η εκστρατεία εναντίον του Partido Obrero προσπαθεί να χτυπήσει τη δύναμη που ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης σε όλες τις μεγάλες πράξεις του αργεντίνικου λαού και που ποτέ δεν ενσωματώθηκε ούτε συνεργάστηκε με καμία καπιταλιστική κυβέρνηση. Όμως, η μεγάλη δύναμη των μαζών, ξεπερνώντας τις πολιτικές συνδιαλλαγής, αργά ή γρήγορα θα έρθει και πάλι στο προσκήνιο. Οι πολυάριθμες αστικές <προοδευτικές> εμπειρίες στην Αργεντινή και τη Λατινική Αμερική αποδείχθηκαν ανίκανες να φέρουν τη χειραφέτηση από την ιμπεριαλιστική καταπίεση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Το τέλος τους απαιτεί η ηγεσία να βρεθεί στα χέρια των εργαζομένων, δομημένων ως αυτόνομη και ανεξάρτητη τάξη, που θα αγωνίζεται για μια εργατική και σοσιαλιστική λύση».

ΝΑΡ: Είμαστε με το εργατικό και διεθνιστικό στρατόπεδο

Την Πέμπτη 26 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε δημόσια εκδήλωση στο κατάμεστο από 400 θεατές αμφιθέατρο της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου UBA. Από την Ευρώπη συμμετείχαν το ΝΑΡ, η Διεθνιστική Επαναστατική Τάση (Tendencia Internacionalista Revolucionaria/TIR) και αντιπρόσωπος των σωματείων SICobas από την Ιταλία, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (SEP) από την Τουρκία. Από την Αμερική, εκτός των  διοργανωτών του PartidoObrero, συμμετείχαν αντιπρόσωποι της χιλιανής οργάνωσης Fuerza 18 de Octubre (μέρα εκδήλωσης της παλλαϊκής εξέγερσης), της περουβιανής Agrupación Vilcapaza (όνομα επαναστάτη ιθαγενή, συντρόφου του Τουπάκ Αμάρου), της οργάνωσης Comunistas από την Κούβα και της Επιτροπής Ενιαίου Μετώπου για ένα Εργατικό Κόμμα (UFCLP) από τις ΗΠΑ.

Στην παρέμβαση που έκανε ο Παναγιώτης Ξοπλίδης από το ΝΑΡ, υποστήριξε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και η γενοκτονία στην Παλαιστίνη σηματοδοτούν ένα άλμα στη βαρβαρότητα στην οποία μας οδηγεί ο καπιταλισμός. Περιέγραψε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως ενδοϊμπεριαλιστικό και υπογράμμισε ότι δεν παρακολουθούμε, όπως ισχυρίζεται η προπαγάνδα των ΜΜΕ, μια αντιπαράθεση μεταξύ «δημοκρατίας» και «ολοκληρωτισμού» στον κόσμο, αλλά μια σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των δυτικών δυνάμεων και ενός μπλοκ που σχηματίζεται από Ρωσία και Κίνα. Tόνισε ότι δεν υπάρχει ζήτημα επιλογής ανάμεσα στο ένα ή το άλλο από αυτά τα μπλοκ, όπως έχει κάνει μεγάλο μέρος της διεθνούς Αριστεράς, αλλά πρέπει να σφυρηλατηθεί το  «στρατόπεδο» των εργατικών και των διεθνιστικών κομμουνιστικών δυνάμεων. Υποστήριξε, επίσης, ότι μια νίκη του παλαιστινιακού λαού θα ενθάρρυνε τους καταπιεσμένους σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην περιοχή αλλά και τους μετανάστες και πρόσφυγες που αποτελούν σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Τέλος, χαιρέτισε τη συνάντηση του Μπουένος Άιρες ως «αρχή μιας διεθνιστικής απάντησης στον πόλεμο».

Βασικά σημεία από τις παρεμβάσεις των οργανώσεων που μετείχαν στη διεθνιστική αντιπολεμική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο Μπουένος Άιρες

«Ο διεθνισμός δεν είναι σύνθημα, αλλά η καρδιά μας»

Στην παρέμβασή του στη διεθνιστική αντιπολεμική συνάντηση, ο Πιέτρο Μπάσο, από την ιταλική TIR, τόνισε ότι ο Μιλέι είναι ένα από τα πιο επιθετικά παραδείγματα των κυβερνήσεων της πείνας και του πολέμου, αφού ευθυγράμμισε την Αργεντινή με το ΝΑΤΟ ενώ ταυτίστηκε απόλυτα με το Ισραήλ. Ανέφερε ότι ο εξωτερικός και ο εσωτερικός πόλεμος «είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος», καθώς ο Βασικός Νόμος (το πακέτο αντεργατικών μέτρων Μιλέι) αποτελεί μια κήρυξη πολέμου κατά των εργαζομένων. Αναφέρθηκε στις δράσεις αλληλεγγύης στη Νάπολη και στη Γένοβα προς το κίνημα των «πικετέρος» και κατέληξε ότι «ο διεθνισμός δεν είναι ένα απλό σύνθημα, αλλά η καρδιά της δραστηριότητάς μας».

Ο ίδιος υποστήριξε, επίσης, ότι στον κόσμο υπάρχει μια αντιπαράθεση μεταξύ του ιμπεριαλιστικού μπλοκ των ΗΠΑ-ΕΕ και ενός άλλου μπλοκ που σχηματίζεται γύρω από την Κίνα, τη Ρωσία και το Ιράν, τονίζοντας ότι τα καπιταλιστικά καθεστώτα Ρωσίας και Κίνας δεν θα βοηθήσουν την υπόθεση του προλεταριάτου ούτε τους αγώνες όπως αυτός του παλαιστινιακού λαού. Δικός μας στόχος, είπε, είναι η  οικοδόμηση ενός άλλου στρατοπέδου, του στρατοπέδου των εκμεταλλευομένων. Από την πλευρά του, ο Φάμπιο Σαντόρο από τους SICobas  επεσήμανε τα κοινά σημεία μεταξύ των οργανώσεων που συμμετείχαν στη συνάντηση του Μπουένος Άιρες, την υπεράσπιση ιστορικών μεθόδων δράσης της εργατικής τάξης, όπως η απεργιακή περιφρούρηση και κοινές δράσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, τονίζοντας ότι έγινε ένα βήμα προς μια ακόμη πιο ουσιαστική ενότητα των δυνάμεων που είναι παρούσες.

Ο εκπρόσωπος του τουρκικού SEP, Εμρέ Μπασέρ, ξεκίνησε την ομιλία του επισημαίνοντας ότι οι άστεγοι και φτωχοί άνθρωποι στους δρόμους – τόσο συνηθισμένοι στο Μπουένος Άιρες όσο και στην Κωνσταντινούπολη – είναι μια συμπύκνωση της σημερινής κατάστασης στην οποία ζούμε υπό τον καπιταλισμό. Κατήγγειλε τους αμέτρητους πολέμους, τις σφαγές και τις γενοκτονίες, την καταστολή κατά του κουρδικού λαού και κάλεσε σε ένωση των εκμεταλλευομένων του κόσμου στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση.

Η Όλγα Αγκίρε, από την Fuerza 18 de Octubre, υπογράμμισε ότι η κεντροαριστερή κυβέρνηση Μπόριτς στη Χιλή είναι στην υπηρεσία των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Προειδοποίησε ότι τα λαϊκά μέτωπα της ταξικής συνεργασίας με την αστική τάξη είναι «αδιέξοδα» για την εργατική τάξη. Ο Σέζαρ Ζελάντα της Agrupación Vilcapaza και του Κινήματος Χωρίς Στέγη του Περού (MST-P), μίλησε για το πραξικόπημα κατά του προέδρου Πέδρο Καστίγιο (που εκδιώχθηκε και φυλακίστηκε) και για τα πολιτικά όρια της κυβέρνησής του. Η συγκαλυμμένη χούντα της Ντίνα Μπολουάρτε βρίσκεται στην υπηρεσία του κεφαλαίου και των ΗΠΑ, ξεκαθάρισε.

Ο Φρανκ Γκαρσία Χερνάντεζ της κουβανικής οργάνωσης Comunistas κατήγγειλε τη διαδικασία καπιταλιστικής αποκατάστασης που συντελείται από την κυβέρνηση της χώρας, την αυξανόμενη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα (υπάρχουν ήδη περισσότερες από 11.000 ιδιωτικές εταιρείες) και την εγκατάλειψη του κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο. Υποστήριξε ότι η επανάσταση δεν πρέπει να συγχέεται με την κουβανική κυβέρνηση και ότι ο λαός πρέπει να υπερασπιστεί τη χώρα του από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να αγωνιστεί για μια αντιγραφειοκρατική πολιτική επανάσταση. Ο Στιβ Ζέλτερ από την UFCLP στάθηκε ιδιαιτέρως στο μαζικό κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη στις ΗΠΑ και την άνοδο της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Προειδοποίησε για την φασιστική απειλή Τραμπ κι έκλεισε την ομιλία του υπερασπιζόμενος την προοπτική ενός κόμματος των Αμερικανών εργατών ανεξάρτητο από τους Δημοκρατικούς.

Το κλείσιμο της εκδήλωσης έκανε ο Γκαμπριέλ Σολάνο από το Partido Obrero που ανέλυσε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί έκφραση της καπιταλιστική κρίση η οποία έχει φτάσει σε ένα επίπεδο όπου δεν μπορεί πλέον να διεκπεραιωθεί μόνο με οικονομικούς (χρεοκοπίες, δασμοί κλπ.), πολιτικούς και διπλωματικούς όρους και ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι παγκόσμιες εξοπλιστικές δαπάνες αυξάνονται, προσθέτοντας ότι απάντηση είναι  ο αγώνας για την ανατροπή των πολεμικών κυβερνήσεων. Τόνισε την κοινή θέση του Partido Obrero για τον πόλεμο με πολιτικά ρεύματα σε άλλες χώρες που προέρχονται από άλλες πολιτικές παραδόσεις, όπως και για την Παλαιστίνη, όπου υπάρχει όχι μόνο καταδίκη της γενοκτονίας, αλλά και υπεράσπιση της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού και του δικαιώματος της επιστροφής.

Χαιρέτισε, επίσης, το γεγονός ότι οι δυνάμεις που παρευρίσκονται στην εκδήλωση δραστηριοποιούνται στο σύνολό τους στην ταξική πάλη στις χώρες τους, τονίζοντας το καθήκον της οικοδόμησης μαχητικών κομμάτων που αγωνίζονται για εργατικές κυβερνήσεις και μια Επαναστατική Διεθνή. Οι επαναστάτες θα βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του φασισμού, καθώς το κύριο ερώτημα είναι ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό και όχι ένα δίλημμα «δημοκρατία εναντίον φασισμού», όπως τόνισε. Τα ταξικά-συνεργατικά μέτωπα, πρόσθεσε, διαγράφουν την αυτονομία της εργατικής τάξης και καταλήγουν να ευνοούν την πολιτική αντίδραση και το φασισμό, που βρίσκουν το έδαφος για να αναπτυχθούν στην καπιταλιστική αποσύνθεση.