Μπάμπης Συριόπουλος
Με την αριστερά που δεν φοβάται την έξοδο από την ΕΕ του κεφαλαίου, των πολέμων και της φτώχειας αλλά την παραμονή σ’ αυτήν
Οι ευρωεκλογές στις 9 Ιούνη γίνονται σε μια περίοδο πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ (με αντιφάσεις και ανισομετρίες) σε ξεκάθαρα πολεμική κατεύθυνση στο πλευρό του ΝΑΤΟ και του «Δυτικού» μπλοκ. Έχει πάρει θέση ήδη σε δύο πολέμους (Ουκρανία και Γάζα) και ετοιμάζεται -με αύξηση των πολεμικών δαπανών και στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας- για μεγαλύτερους. Στο εσωτερικό της διεξάγεται ο διαρκής κοινωνικός πόλεμος ενάντια στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα προς όφελος του κεφαλαίου και της «ανάπτυξης».
Το Ευρωκοινοβούλιο «γνωμοδοτεί» και ελάχιστα αποφασίζει, ωστόσο η ψήφος στις 9 Ιούνη δεν είναι καθόλου χωρίς σημασία, εκφράζει την επιβράβευση, την αντίθεση ή την ανοχή σε πολιτικές κατευθύνσεις, ακόμα και την αμήχανη δυσαρέσκεια μέσω της αποχής. Στη χώρα μας η ψήφος στη ΝΔ είναι μια ψήφος «σταθερότητας» στην καταβύθιση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της φτώχειας, της λιτότητας, της δικτατορίας των επενδυτών, του αυταρχισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η ψήφος στα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα με αυξημένες θανατηφόρες δόσεις εθνικισμού, ρατσισμού, θρησκοληψίας, σεξισμού και ανορθολογισμού.
Η ψήφος σε ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑΡ και Πλεύση Ελευθερίας είναι ψήφος θεσμικής, συναινετικής αντιπολίτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ («ιερή αμυντική συμμαχία» κατά τον Σ. Κασσελάκη), αναμονής κυβερνητικών λύσεων στις επόμενες εκλογές το μακρινό 2027. Η απουσία πραγματικών πολιτικών διαφορών οδηγεί στην αντιπαράθεση για τα περιουσιακά στοιχεία και τα διαμερίσματα και το πώς και πότε αποκτήθηκαν. Η συζήτηση για τα πρόσωπα και την τιμιότητά τους γίνεται για να ξεχνιέται η «συνέχεια του κράτους» και το Σύμφωνο Σταθερότητας εντός των οποίων κινούνται.
Υπάρχει και η αριστερά που καταγγέλλει και αποκαλύπτει τον χαρακτήρα και τον ρόλο της ΕΕ και της κυβέρνησης, η αριστερά που συγκεντρώνει αγωνιστές του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Ωστόσο και αυτή καλλιεργεί την αναμονή καλύτερων κοινοβουλευτικών συσχετισμών είτε στο εθνικό είτε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Δεκαετίες μετά πλανώνται πάνω από αυτή την αριστερά τα φαντάσματα του Λεωνίδα Κύρκου και του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρώτος, θιασώτης του ελληνικού ευρωκομμουνισμού του ΚΚΕ Εσωτερικού, μιλούσε από τη δεκαετία του 1970 για την «Ευρώπη των λαών» για να υποστηρίξει την ένταξη στην τότε ΕΟΚ. Ο δεύτερος ήταν κατά της ένταξης, αλλά όταν έγινε πρωθυπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 1981 -ούτε ένα χρόνο μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ- δήλωνε «ό γέγονε γέγονε», καθώς το κόστος της αποδέσμευσης από τότε θα ήταν δυσβάχταχτο.
Το ΜέΡΑ25 έχει επαναλάβει πολλές φορές ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στην ευρωζώνη αλλά αφού μπήκε δεν μπορεί να βγει… «ό,τι έγινε έγινε» καθώς «θα ήταν μεγάλο κόστος να φύγουμε από το ευρώ». Το ΚΚΕ ακόμα πιο καταγγελτικό απέναντι στην ΕΕ του κεφαλαίου, έχει δείξει εδώ και χρόνια ωστόσο τη στάση του απέναντι στην ΕΕ την περίοδο των μνημονίων όταν συμφωνούσε κι αυτό στην επιχείρηση τρομοκράτησης του ελληνικού λαού με τη δήλωση της τότε γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα ότι «η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική». Και τα δύο κόμματα απέναντι στην ΕΕ σήμερα, που ισοπεδώνει εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, προτείνουν διάφορες εκδοχές μιας «κοινωνικής Ευρώπης», μιας «Ευρώπης των λαών», ακόμα και μιας «Ευρώπης του σοσιαλισμού». Πως θα ‘ρθει αυτή; Όχι με αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ με την εργατική και λαϊκή πάλη στον επαναστατικό δρόμο, αλλά με την αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών («να βγει πολύ ψηλά το ΚΚΕ, να υπάρχει μία διακυβέρνηση με βάση το σχέδιο και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ», Δ. Κουτσούμπας), με κυβερνήσεις στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας.
Ψήφος σ’ αυτή την αριστερά που έδειξε τα όριά της το 2015, αντικειμενικά στηρίζει την αποδοχή των τετελεσμένων, του κοινοβουλευτικού δρόμου με το κίνημα δύναμη υποστήριξης των κυβερνητικών και «διακυβερνητικών» σχεδίων, τη λογική των αγώνων χωρίς πολιτικούς στόχους, τις επαγγελίες για το μακρινό μέλλον, την υποταγή στην αστική πολιτική των αντιπαραθέσεων με όλες τις γειτονικές χώρες (Τουρκία, Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία).
Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος για το ψωμί, την ειρήνη και τις ελευθερίες της εποχής μας
Αντίθετα η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία ενισχύει την αντικαπιταλιστική αριστερά που δεν ξορκίζει το 2015, που υπερασπίζεται το ΟΧΙ του ελληνικού λαού απέναντι σ’ αυτούς που «κοίταζαν αλλού» ή το πούλησαν στη συνέχεια, για να το πάει ακόμα παραπέρα σε ΟΧΙ στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, στις αστικές κυβερνήσεις και στο κεφάλαιο. Στηρίζει την αριστερά που καλεί σε απειθαρχία, σύγκρουση και έξοδο από την ΕΕ του κεφαλαίου, που δεν φοβάται την έξοδο από την ΕΕ των πολέμων και της φτώχειας αλλά την παραμονή σ’ αυτήν. Στηρίζει την αριστερά που έχοντας γνώση των συσχετισμών, δεν υποτάσσεται σ’ αυτούς αλλά παλεύει να τους ανατρέψει, που δεν περιμένει -με «υπεύθυνη ανυπακοή» ή με αγώνες για «ανακούφιση»- να ωριμάσουν οι συνθήκες αλλά έχει σήμερα τακτική για να ωριμάσουν. Στηρίζει τη διεθνιστική αλληλεγγύη όχι μόνο με τους εργαζομένους των χωρών της ΕΕ, αλλά και με τους λαούς των γειτονικών χωρών ενάντια στη «δική μας» αστική τάξη. Αυτή η ψήφος συμβάλλει στη συγκρότηση και στην ενίσχυση της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στην αριστερά όχι των συμβόλων και των διακηρύξεων αλλά της επαναστατικής τακτικής και της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία δεν έχει χαρακτήρα ενίσχυσης ή ανοχής στις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναδεικνύει το επαναστατικό της δυναμικό και δυνατότητες, συμβάλλει στην ανεξαρτησία της από την αστική πολιτική σε όλες της τις εκδοχές. Είναι ψήφος για το ψωμί, την ειρήνη και τις ελευθερίες της εποχής μας.
