Ακρίτας Καλούσης | Ντίνα Ρέππα, μέλη των ΔΣ ΟΛΜΕ και ΔΟΕ αντίστοιχα, από τις Παρεμβάσεις
Κυβερνητικός αυταρχισμός
Βρισκόμενο σε αυταρχικό παροξυσμό, το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε την Πέμπτη 4/4 εγκύκλιο με την οποία επιχειρεί να παύσει από τη θέση τους και να αντικαταστήσει όσα στελέχη εκπαίδευσης, προϊστάμενες/ους και διευθυντές/ντριες απεργούν και δε συμμετέχουν στην αξιολόγηση. Δεν υπάρχει ανάλογη απόπειρα, στα μεταπολιτευτικά χρόνια, μαζικής παύσης απεργών από τα καθήκοντά τους.
Αυτή η ποινή θα μπορούσε να αφορά δεκαπέντε χιλιάδες προϊστάμενες/ους νηπιαγωγείων, διευθυντές/ντριες δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων όλων των μορφών σχολείων όλης της χώρας. Με μια κίνηση πρωτοφανούς δεσποτισμού μεγάλης κλίμακας, η ηγεσία του υπουργείου επιχειρεί να αναχαιτίσει την «εξέγερση» της βάσης των εκπαιδευτικών, να δείξει πυγμή απέναντι στο διογκούμενο κύμα ανυπακοής. Το μήνυμά της έχει πολλούς αποδέκτες. Πρώτα και κύρια τους χιλιάδες νεοδιόριστους και νεοδιόριστες που αντιστέκονται και απεργούν-απέχουν, πραγματοποιούν στάσεις εργασίας και μαζί με χιλιάδες μόνιμες και μόνιμους έχουν μπλοκάρει τις διαδικασίες της αξιολόγησης. Η κυβέρνηση «καίει» τα στελέχη διοίκησης, θέλοντας να δείξει ότι δεν έχει κανένα φραγμό, ότι είναι αποφασισμένη «πάση θυσία» να προχωρήσει την αξιολόγηση και τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, να δώσει μήνυμα ότι θα συνεχίσει ακόμα και με περικοπή ενός μισθού από τους απεργούς.
Η κίνηση αυτή όμως, αποτελεί ευθεία επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα, πρόκληση απέναντι στο σύνολο του εργατικού κινήματος, το οποίο οφείλει να μην την αφήσει αναπάντητη. Τα συνδικάτα, οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως ο κόσμος του κινήματος πρέπει να θέσει σε προτεραιότητα την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία και τον αγώνα, να υψώσει φραγμό στα σχέδια του υπουργείου,.
Γιατί το υπουργείο στην πραγματικότητα είναι πιο αδύναμο από ποτέ! Ο απολυταρχισμός που δείχνει, χτίζεται στην άμμο γιατί έχει απολέσει πλέον κάθε νομιμοποίηση ακόμα και σε αυτούς που συμμετέχουν στην αξιολόγηση. Το απέδειξαν περίτρανα οι μαζικότατες Γενικές Συνελεύσεις (ΓΣ), οι οποίες ανέτρεψαν το «άδειασμα» που επιχείρησε ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός επιβάλλοντάς του τη θέληση των χιλιάδων απεργών.
Σε μια ιστορικού χαρακτήρα συνεδρίαση της ολομέλειας προέδρων της ΔΟΕ τη Δευτέρα 1/4, με συμμετοχή προέδρων που εκπροσωπούσαν Γενικές Συνελεύσεις με απαρτία 70 Συλλόγων ΠΕ, αποφασίστηκε η προκήρυξη νέας απεργίας-αποχής, υποχρεώνοντας και όλες τις παρατάξεις να δηλώσουν τη στήριξή τους. Οι συνελεύσεις αυτές αποτέλεσαν την ανταρσία της βάσης των εκπαιδευτικών απέναντι στο «άδειασμα» του αγώνα από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ΔΑΚΕ/ΔΗΣΥ/ΔΙΚΤΥΟ. Αυτές οι πλειοψηφίες έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να υπονομεύσουν, ακρωτηριάσουν και εμποδίσουν τις συνελεύσεις. Επιδίωξαν να μην πραγματοποιηθούν, υποχρεώνοντας τις/τους εκπαιδευτικούς να συγκεντρώνουν υπογραφές, κάλεσαν τα στελέχη τους να μην παρουσιαστούν για να μην έχουν απαρτία, μέτρησαν με τη μεζούρα του ράφτη τη συμμετοχή για να ακυρώσουν τις αποφάσεις τους, απείλησαν, τρομοκράτησαν, εκβίασαν.
Απέτυχαν πλήρως, γιατί βρήκαν απέναντί τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στις ΓΣ για να επιβάλλουν τη συνέχιση του αγώνα. Κι ενώ πριν δέκα μέρες, το υπουργείο και η κυβέρνηση θεωρούσαν ότι ησύχασαν από την εκπαίδευση μιας και τα ΔΣ σε ΔΟΕ/ΟΛΜΕ/ΠΟΣΕΠΕΑ με πρόσχημα τις δικαστικές αποφάσεις, αποσύρονταν, οι εκπαιδευτικοί επέβαλαν την αγωνιστική θέλησή τους, ώστε αυτή την ώρα να υπάρχει κηρυγμένη απεργία-αποχή σε όλη τη δημόσια εκπαίδευση.
Η βάση των εκπαιδευτικών ξεσηκώθηκε και πραγματοποίησε μια πρωτόγνωρη ανταρσία, σε μέγεθος και πανελλαδική έκταση. Το βασικότερο χαρακτηριστικό της δεν ήταν η εντολή για συνέχιση του αγώνα που έστελνε στις διαδικασίες συνελεύσεων προέδρων σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ. Το κυρίαρχο στοιχείο, που συνεχίζεται ως τώρα, είναι ότι οι συνελεύσεις απαίτησαν από τα πρωτοβάθμια σωματεία (Σύλλογοι ΠΕ και ΕΛΜΕ) να κηρύξουν απεργία-αποχή τα ίδια και να μην περιμένουν πότε και αν θα το κάνει η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ. Συνολικά 77 ΣΕΠΕ και 40 ΕΛΜΕ έχουν πάρει αποφάσεις προκήρυξης νέας απεργίας-αποχής ως αυτή την ώρα και τις έχουν πραγματοποιήσει.
Σε αυτές τις συνελεύσεις πρωτοστατούν οι νέες και νέοι εκπαιδευτικοί αλλά και οι παλαιότεροι που συνειδητοποιούν κάθε μέρα και περισσότερο, λόγω της σφοδρότητας της επίθεσης και του ξεδιπλώματος της αναδιάρθρωσης που συμπυκνώθηκε στους νόμους 4823/21 και 4692/20, ότι η εκπαίδευση μετατρέπεται σε εργασιακό και παιδαγωγικό κάτεργο, ότι βρίσκεται μπροστά σε αντιδραστικές τομές μεγατόνων. Δεν έχουν καμία αυταπάτη πλέον για τον ρόλο της αξιολόγησης σχολείων κι εκπαιδευτικών. Μόνο από την ένταση της επίθεσης κατανοούν ότι το σταυροδρόμι είναι κομβικό και η επιλογή του αγώνα μονόδρομος, αν θέλουν να επιβιώσουν σε στοιχειωδώς αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι λίγες ώρες μετά τη δημοσιοποίηση της ολοκληρωτικής έμπνευσης, εγκυκλίου του ΓΓ Γ. Κατσαρού, πραγματοποιείται ΓΣ στον Σύλλογο ΠΕ Λάρισας όπου σχεδόν 300 εκπαιδευτικοί αποφασίζουν να προκηρύξουν απεργία-αποχή από το σωματείο τους ενώ μια μέρα νωρίτερα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σε μια μαζικότατη ΓΣ και μετά την ολομέλεια προέδρων της ΔΟΕ, αποφασίζει προκήρυξη απεργίας-αποχής από το πρωτοβάθμιο σωματείο ο Σύλλογος ΠΕ Λέσβου.
Είναι εντυπωσιακό ότι χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα, σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αντιδρούν στον πρωτόγνωρο απολυταρχισμό του υπουργείου, οξύνοντας την αντιπαράθεση.
Έχουν προηγηθεί 14 προσφυγές του υπ. Παιδείας στα δικαστήρια κατά του αγώνα των εκπαιδευτικών ώστε να τον κηρύξει παράνομο, έχουν εκδοθεί δικαστικές αποφάσεις με απίστευτη ταχύτητα που τουλάχιστον οι μισές παραβιάζουν άρθρα του συντάγματος, έχουν θυροκολληθεί αποφάσεις μεσάνυχτα και Σαββατοκύριακα, έχουν εκδικαστεί εφέσεις μέσα σε τρεις μέρες, έχει χαρακτηριστεί η απεργία πολιτική και ως τέτοια έχει κριθεί καταχρηστική. Για «φάμπρικα» μιλούν οι νομικοί.
Αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις παίζουν οι Παρεμβάσεις και η ριζοσπαστική, ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική πτέρυγα εντός τους, που από την πρώτη στιγμή αποκάλυψαν το πολιτικό βάθος της τομής που επιχειρείται, τη συνέδεσαν με τις κεντρικές κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και της καπιταλιστικής εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, αποκάλυψαν τα αποτελέσματά της στις χώρες της ΕΕ και στις ΗΠΑ. Δεν έμειναν στην ιδεολογική και πολιτική ζύμωση αλλά πρόβαλαν ένα σχέδιο αγώνα που απαντούσε στο εύρος της επίθεσης, εκτιμούσε τα όρια του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, υπογράμμιζε την ανάγκησυντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων και τα δοκίμασαν όλα αυτά στη ζωή.
Πριν δυο χρόνια, 30 τότε ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ επαναπροκήρυτταν απεργία-αποχή τα ίδια από την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας όταν οι ΔΟΕ/ΟΛΜΕ αρνούνταν. Συγκρούστηκαν με τον κυβερνητικό αυταρχισμό που προσπάθησε να ποινικοποιήσει το απεργιακό δικαίωμα και τον νίκησαν δικαιώνοντας τις/τους απεργούς. Έδειξαν τον δρόμο, τον περιέγραψαν και τον περπάτησαν, ώστε να τον ανοίξουν σήμερα με πολύ μαζικότερους όρους τα πρωτοβάθμια σωματεία όλης της εκπαίδευσης.
Συνολικά 77 ΣΕΠΕ και 40 ΕΛΜΕ έχουν πάρει αποφάσεις προκήρυξης νέας απεργίας-αποχής
Το επόμενο διάστημα το μαχόμενο εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να οξύνει την πολιτική αντιπαράθεση, να γενικεύσει και να συνολικοποιήσει τη δράση του. Ο αγώνας αυτός θα νικήσει αν βγει από τα προαύλια των σχολείων και επικοινωνήσει με την κοινωνία, αν βγει στον δρόμο με απεργιακές κινητοποιήσεις και αν βασιστεί στον συντονισμό των σωματείων και των αγωνιζόμενων. Η πραγματοποίηση τώρα κλαδικής απεργίας και ο συντονισμός, η απαίτηση να γίνει υπόθεση του εργατικού κινήματος η υπεράσπιση του απεργιακού δικαιώματος και των απεργών, η ακύρωση των ποινών που επιδιώκει να επιβάλλει το υπουργείο, η συνέχιση και η μαζική συμμετοχή στην απεργία-αποχή και τις στάσεις εργασίας καθώς και στις επιτροπές αγώνα και τις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, αποτελούν τους όρους της νίκης.
Ο αντίπαλος δεν είναι παντοδύναμος, μπορεί να υπάρξει ρωγμή, που ενώνεται με εκείνες που άνοιξαν οι μεγαλειώδεις αγώνες του φοιτητικού κινήματος, η καταδίκη του παιδοβιαστή Μίχου και η αθώωση της μάνας ως νίκη του κινήματος. Που «μπαίνει σφήνα» στην προσπάθεια υποταγής στους «αρνητικούς συσχετισμούς» και της κυρίαρχης πολιτικής, ώστε το προσάναμμα που άναψε από άκρη σε άκρη της χώρας μέσα στις αίθουσες των συνελεύσεων, να μετατραπεί σε κινηματική πυρκαγιά.