Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από κλιμάκωση της αντεργατικής, καπιταλιστικής επιδρομής σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτό εκτοξεύονται η ένταση και έκταση της εκμετάλλευσης και απόσπασης υπεραξίας, η κατακρήμνιση των κοινωνικών δαπανών, οι αλλεπάλληλες αντιδραστικές αλλαγές στην ασφάλιση, οι άθλιοι μισθοί και η ακρίβεια, η παράδοση κάθε κοινωνικής δραστηριότητας στους μεγάλους ιδιωτικούς ομίλους και τις πολυεθνικές. Από εδώ προκύπτει το «αμόκ» ιδιωτικοποιήσεων.
Ήταν βέβαιο πως η κυβέρνηση της ΝΔ θα επιχειρούσε να αλώσει το χώρο της υγείας και ό,τι έχει απομείνει από τον δημόσιο χαρακτήρα της. Ως πιστός εκφραστής των συμφερόντων της αστικής τάξης, του κόσμου του χρήματος και της διαφθοράς, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., προωθεί φανατικά την ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων στα δημόσια αγαθά, την καθολική επέκταση των εμπορευματικών σχέσεων, τη φοροασυλία για τους πλούσιους, τους γιγάντιους πολεμικούς εξοπλισμούς, προκαλώντας μια τρομακτική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου για την κοινωνική πλειοψηφία.
Όμως, τα ιδιωτικά απογευματινά χειρουργεία, οι εργολάβοι, τα κλειστά νοσοκομεία, η συνεχής υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας δεν είναι πατέντα μόνο της ΝΔ ή του Άδωνη Γεωργιάδη. Συναντούν την αποδοχή, τη συναίνεση ή την ανοχή των ακροδεξιών, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς, που είτε ως προηγούμενες κυβερνήσεις ή συγκυβερνήσεις είτε ως αντιπολιτεύσεις κινήθηκαν στον ίδιο στρατηγικό δρόμο. Καθοδηγούνται από τα μνημόνια (που ποτέ δεν φύγανε), τα δημοσιονομικά σύμφωνα σταθερότητας, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην υγεία, οι αναδιαρθρώσεις και οι νόμοι όλου του προηγούμενου διαστήματος, είχαν ως σκοπό να προωθηθεί βήμα-βήμα η παράδοση της στην αγορά. Και τώρα έχουμε τη σαρωτική αντιδραστική «αντιμεταρρύθμιση» από την πολιτική ηγεσία Γεωργιάδη–Θεμιστοκλέους–Βαρτζόπουλου–Αγαπηδάκη, που δεν είναι απλή συνέχεια αλλά κλιμάκωση της ως τώρα πολιτικής, «τομή μέσα στη συνέχεια».
Τι να απαριθμήσει κανείς; Το νομοσχέδιο για την πλήρη διάλυση της ψυχικής υγείας και της απεξάρτησης, το χαράτσι στα φάρμακα και τις απεικονιστικές εξετάσεις, το νέο σύστημα κοστολόγησης των ιατρικών πράξεων με στόχο τα νοσοκομεία να λειτουργούν σαν αυτοχρηματοδοτούμενες μονάδες και το κράτος όλο και περισσότερο να αποσύρεται από τη χρηματοδότησή τους, τη συνεχή υποβάθμιση των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας ειδικά της επαρχίας που φτάνουν σε καθεστώς αναστολής λειτουργίας, την ανάθεση και μάλιστα με το ζόρι καθηκόντων «προσωπικού γιατρού» (δηλαδή Παθολόγου ή Γενικού γιατρού) σε νέους πτυχιούχους που δεν έχουν καν ξεκινήσει εκπαίδευση ως ειδικευόμενοι, την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στο ΕΣΥ, την είσοδο ιδιωτών γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία, ακόμα και για να εκτελούν χειρουργικές πράξεις με τον εξοπλισμό του δημοσίου, την παράδοση διακομιδών από το ΕΚΑΒ στις εταιρείες ιδιωτικών ασθενοφόρων, την παράδοση της καθαριότητας και της φύλαξης στους εργολάβους, τις λιγοστές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, το νέο τιμοκατάλογο κοστολόγησης της ανθρώπινης ζωής μέσω από μία ΚΥΑ που καθιερώνει τα απογευματινά επί πληρωμή χειρουργεία;
Η στρατηγική τους είναι δεδομένη
Είναι σαφές πως γι αυτούς η υγεία αποτελεί μια χρήσιμη και κερδοφόρα επένδυση. Επιδιώκουν μια ελάχιστη παροχή υπηρεσιών για τους εργαζόμενους (σαν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα), τόσο-όσο να μπορούμε να γυρίζουμε στη δουλειά και να αποδίδουμε για τα συμφέροντα των αφεντικών. Μέχρι εκεί έχουν να προσφέρουν στον λαό οι θιασώτες του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ ζούμε σε έναν αιώνα που η επιστήμη κάνει άλματα τόσο στην πρόληψη όσο και στη διάγνωση και θεραπεία πληθώρας ασθενειών. Η κυβέρνηση σαν σύγχρονη Μαρία Αντουανέτα μοιράζει ψίχουλα μιας κατ’ επίφαση δημόσιας περίθαλψης για τους πολλούς, με τις ουσιαστικές υπηρεσίες πρόληψης, περίθαλψης και αποκατάστασης να παραδίδονται μία-μία στα κοράκια της ιδιωτικής υγείας. Αναγκάζουν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους να ξαναπληρώσουν για φάρμακα – εξετάσεις – χειρουργεία ενώ ήδη έχουν πληρώσει σκληρούς φόρους και αιματηρές ασφαλιστικές εισφορές περίθαλψης. Ταυτόχρονα κατευθύνουν πακτωλούς δημόσιου – κοινωνικοασφαλιστικού και κρατικού – χρήματος σε ιδιώτες επιχειρηματίες μέσα από σκανδαλώδεις συμβάσεις. Θα ακολουθήσουν πολύ γρήγορα τα μεγάλα deals με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές και τα funds, η παραχώρηση ολόκληρων χώρων από τα δημόσια νοσοκομεία στους ασθενείς–πελάτες τους, η μετατροπή τους σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και η κατάργηση της μονιμότητας στο ΕΣΥ. Σε αυτά στοχεύει ο υπουργός – επιχειρηματίας Άδωνης Γεωργιάδης (που «είναι καπιταλιστής με τα μπούνια», όπως δηλώνει περιχαρής στα ιδιωτικά κανάλια που τον φιλοξενούν αδιάκοπα).
Λέμε όχι στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και κάθε δημόσιου αγαθού!
Θέλουν να μας κάνουν συνένοχους. Για να βγαίνουν μετά και να λένε ότι «οι υγειονομικοί συμφωνούν, επαρκούν σε αριθμό αφού δουλεύουν και το απόγευμα, άρα μόνο κάποιοι συνδικαλιστές φωνάζουν, μια μειοψηφία». Πρόκειται για μια νέα εκδοχή του «μαζί τα φάγαμε» που τώρα θα γίνει «μαζί τα πήραμε». Αυτά θα πουν στον κόσμο οι κυβερνώντες και το σύστημα στην παραμικρή διεκδίκηση για μισθούς, προσλήψεις, μονιμοποιήσεις. Γι αυτό δεν πρέπει κανείς να συμμετάσχει, να βάλει την υπογραφή του για λίγα ψωροευρώ παραπάνω, στην οριστική κατεδάφιση της δημόσιας δωρεάν υγείας.
Γι αυτό τα απογευματινά ιδιωτικά χειρουργεία δεν πρέπει να εφαρμοστούν. Να ακυρωθούν, να μην πραγματοποιηθούν με τον γενικό ξεσηκωμό υγειονομικών και κοινωνίας. Η ιδιωτικοποίηση πρέπει να σταματήσει τώρα. Αύριο θα είναι αργά.
Το κίνημα να πάρει διαζύγιο από τις φωνές της υποταγής και του συμβιβασμού
Το υγειονομικό κίνημα μέχρι στιγμής είναι αναντίστοιχο των περιστάσεων. Πότε θα ξεσηκωθούμε αν όχι τώρα; Πρέπει να ενωθεί μαζί με όλους τους κλάδους που πλήττονται βάναυσα και αγωνίζονται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Με τους εκπαιδευτικούς που μάχονται ηρωικά απέναντι στην κατάπτυστη αξιολόγηση της κυβέρνησης, τους φοιτητές ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ και των τηλεφωνικών κέντρων. Η απεργία της 28ης Φεβρουαρίου, ένα χρόνο μετά το έγκλημα των Τεμπών, ανέδειξε την τεράστια οργή που βιώνει ο λαός και πλανάται πάνω από τα κεφάλια των κυβερνώντων, έτοιμη να τους σαρώσει.
Παρόλα αυτά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων σε ΠΟΕΔΗΝ, ΕΙΝΑΠ, ΟΕΝΓΕ αρνούνται επίμονα την απεργιακή συνέχεια και την κλιμάκωση μετά την πετυχημένη 48ωρη πανελλαδική απεργία των νοσοκομειακών γιατρών (29-30/11/2023). Οι πλειοψηφίες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΕΙΝΑΠ, πιστές στη γραμμή του κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε παρασκηνιακά είτε ανοιχτά, συνηγορούν υπέρ της ιδιωτικοποίησης. Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ τσικνίζει στο Σύνταγμα μαζί με τον «φίλο υπουργό υγείας», όπως τον αποκαλεί, και το μόνο που έχει κάνει ως τώρα είναι μια ψοφοδεή ανακοίνωση ενάντια στα απογευματινά (έτσι για να βγει η υποχρέωση), χωρίς να οργανώνει κανέναν αγώνα. Η πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ κ. Παγώνη (που βγαίνει πρόεδρος με τις ψήφους της ΔΗΠΑΚ–ΠΑΜΕ, παρότι στο ΔΣ της ένωσης μπορούσε και μπορεί να διαμορφωθεί αγωνιστική πλειοψηφία) οργανώνει συγκέντρωση μαζί με τους γιατρούς της ΔΗΚΝΙ (παράταξη της ΝΔ) για να τους πείσει να συμμετάσχουν στα απογευματινά χειρουργεία. Όλοι αυτοί μαζί με τις διοικήσεις σπρώχνουν, φοβίζουν ή/και εκβιάζουν κόσμο να δηλώσει συμμετοχή στα ιδιωτικά χειρουργεία.
Προβληματική ωστόσο είναι και η ως τώρα στάση της ΔΗΠΑΚ και της ΑΣΥ (παρατάξεων του ΚΚΕ στους υγειονομικούς). Περιορίζονται στην απλή διαμαρτυρία. Σε αγωνιστική μορφή δεν προτείνουν τίποτα πέρα από τις ξέπνοες 2ωρες στάσεις εργασίας από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, κι από μέρα σε μέρα, ώστε οι αντιστάσεις να κατακερματίζονται και να διασπώνται. Το ΠΑΜΕ αρνείται πεισματικά τη γενικευμένη πανυγειονομική απεργιακή απάντηση, όπως αρνήθηκε πεισματικά όλο το προηγούμενο δίμηνο να συμπέσει ο αγώνας των υγειονομικών με τους εκπαιδευτικούς και τους φοιτητές, καθώς και με άλλους κλάδους, ενώ όλοι γνώριζαν ότι οι κυβερνητικές επιλογές σε παιδεία, υγεία, ρεύμα, νερό, συγκοινωνίες είναι κοινές, άρα κοινό θα έπρεπε να είναι ένα μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων κάθε μορφής. Η ηττοπαθής αυτή λογική έχει χάσει ήδη το ματς από τα αποδυτήρια.
Το εργατικό και το μαχόμενο υγειονομικό κίνημα να απαντήσουν δυναμικά και αποφασιστικά
-Μαζί με ασθενείς, τοπικές κοινωνίες, σωματεία θα αγωνιστούμε για να μην εφαρμοστεί η άθλια ΚΥΑ που καταργεί τη δημόσια υγεία. Για ΤΟ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΩΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΩΝ. Τα χειρουργεία αυτά δεν είναι επείγοντα, είναι εκτός λίστας, αφορούν «πελάτες» που πληρώνουν και όχι κοινωνική προσφορά σε κάποιον φτωχό ή ανήμπορο συμπολίτη μας. Οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν άλλα βάρη, δεν αντέχουν τον κυβερνητικό κυνισμό που λέει ξεδιάντροπα ότι «προτεραιότητα στην περίθαλψη έχει όποιος πληρώνει».
-Να ανοίξουν τώρα τα κλειστά νοσοκομεία και οι κλειστές χειρουργικές αίθουσες.
-Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλα τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας της χώρας. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων.
-Διπλασιασμός μισθών και αποζημίωσης εφημεριών, υπερωριών, βαρδιών.
-Αποκλειστικά δημόσια υγεία σε όλες τις βαθμίδες, ανάπτυξη και ενίσχυση του ΕΣΥ με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σύμφωνα με τις ανάγκες, με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Δημιουργία νέων και ενίσχυση των αποδυναμωμένων υπαρχουσών δημόσιων δομών ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, ώστε να καλύπτονται άμεσα οι ανάγκες όλων των πολιτών.
-Να ανατραπούν οι νόμοι που μετατρέπουν τα νοσοκομεία σε ΝΠΙΔ. Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ. Έξω οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι εργολάβοι από την υγεία και τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας και απεξάρτησης.
Διακλαδικός συντονισμός και μέτωπο ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις με πυρήνα τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις επιτροπές αγώνα και τις συνελεύσεις. Στις 17 Απρίλη και την Πρωτομαγιά απεργούμε μαζί με όλους τους εργαζόμενους. Με διαρκή αγώνα, κινητοποιήσεις και απεργίες μπορούμε σίγουρα να βγούμε νικητές.
Με την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά
- Για να καταδικαστεί η κυβέρνηση της ΝΔ και η πολιτική της, ενάντια στη συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Νε.Αρ.
- Για να ηττηθούν οι δυνάμεις στήριξης της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να ενισχυθούν οι δυνάμεις που προτάσσουν την αποφασιστική αναμέτρηση με την πολιτική της ΕΕ, την πολιτική της απειθαρχίας-ρήξης-αποδέσμευσης από αυτή.
- Για να νικηθεί ο ακροδεξιός εθνικισμός, δήθεν «ευρωσκεπτικισμός» από το αριστερό, εργατικό, διεθνιστικό «όχι» στην ΕΕ.
