Ηλίας Ιωακείμογλου
Φάκελος 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν
Ο Λένιν αντιλαμβάνεται την ταξική πάλη για την εξουσία με όρους πολέμου αξιοποιώντας τη θεωρία του Κλαούζεβιτς. Εξετάζει συγκεκριμένα το αντικειμενικό πεδίο της κοινωνικής πάλης και τα πολιτικά σχέδια που συγκροτούν τις κοινωνικές συμμαχίες γύρω από την αστική τάξη ή τον αντίπαλό της, το προλεταριάτο.
Η θεωρητική κατασκευή που χρησιμοποιεί ο Λένιν για την ανάλυση της ιστορικής συγκυρίας είναι μεταφορά της θεωρίας του πολέμου του Κλαούζεβιτς στο πεδίο της θεωρίας της πολιτικής, και επομένως μεταφορά της τέχνης του πολέμου στην πολιτική πρακτική. Αυτή την θεωρητική κατασκευή, που αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως τόπο ταξικού ανταγωνισμού που προσομοιάζει με τον πόλεμο, την εφαρμόζει ο Λένιν σε μια «πρώτη ύλη», που είναι τα στοιχεία της ιστορικής συγκυρίας. Αντιλαμβάνεται δε ως συγκυρία την ταυτόχρονη παρουσία, τον συνδυασμό, την σύζευξη στοιχείων της παρούσας ιστορικής στιγμής.
Η λενινιστική θεωρητική κατασκευή του «κοινωνικού πολέμου» περιλαμβάνει τρεις διατάξεις υποδοχής των στοιχείων της συγκυρίας:
- Το έδαφος των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων, το οποίο περιλαμβάνει όλες εκείνες τις συνθήκες του κοινωνικού ανταγωνισμού που δεν εξαρτώνται από την θέλησή μας, είναι αντικειμενικά δεδομένες συνθήκες (οικονομικές αντιθέσεις όπως στη συσσώρευση κεφαλαίου και στην εκμετάλλευση της εργασίας, πολιτικές αντιθέσεις όπως στο θεσμικό πλαίσιο και τους «κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού», ιδεολογικές αντιθέσεις όπως η μορφή, η κατάσταση και η δραστικότητα των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, κλπ.).
- Το σύστημα των αντιτιθέμενων κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών δυνάμεων που διατάσσονται σε σχηματισμούς μάχης, πραγματοποιούν συμμαχίες, υφίστανται σχίσματα, συγκρούονται.
- Τα επίδικα αντικείμενα των κοινωνικών συγκρούσεων, ζητήματα σε αναφορά με τα οποία οι σχηματισμοί μάχης σχηματίζονται, αναδιατάσσονται, διαλύονται, συγκρούονται.
Για να χρησιμοποιήσει, όμως, ο Λένιν το γενικό θεωρητικό σχήμα που δανείζεται από την θεωρία του πολέμου του Κλαούζεβιτς, είναι υποχρεωμένος να το προσαρμόσει στην πραγματικότητα που θέλει να αναλύσει, δηλαδή στην πολιτική ταξική πάλη, και το κάνει με τον εξής τρόπο:
Πρώτον, διαμορφώνει σαφή εικόνα των κοινωνικών τάξεων στην εκάστοτε συγκεκριμένη χώρα, όχι ως κάποια στατικά σύνολα ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά αλλά ως κοινωνικές δυνάμεις που κινούνται επί του πεδίου της ταξικής μάχης και οι οποίες υφίστανται αλλαγές στη σύνθεσή τους, τις ικανότητες, την οργάνωση και την παράταξή τους, εξαιτίας της ίδιας της μάχης. Επομένως, οι ταξικοί αγώνες συμμετέχουν στην διαμόρφωση των κοινωνικών τάξεων. Ακριβώς όπως ο πόλεμος μετατρέπει διαρκώς την ίδια την σύνθεση, τις ικανότητες, την οργάνωση και την παράταξη των στρατιωτικών σχηματισμών μάχης, έτσι και ο ταξικός αγώνας μετατρέπει την σύνθεση, τις ικανότητες, την οργάνωση και την παράταξη των κοινωνικών τάξεων. Μια σύγχρονη, ανταγωνιστική λενινιστική ανάλυση της ιστορικής συγκυρίας, θα έπρεπε λοιπόν να ανιχνεύει διαρκώς τις αλλαγές που επισυμβαίνουν στις κοινωνικές τάξεις εν θερμώ από τον ίδιο τον κοινωνικό ανταγωνισμό.
Δεύτερο, ο Λένιν διαμορφώνει σαφή εικόνα των ταξικών συμμαχιών που συγκροτούν τον κοινωνικό σχηματισμό εξουσίας, που εμφανίζεται ως σχηματισμός πολιτικής και κοινωνικής μάχης, ως το μπλοκ εκείνο των κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων που με τη συμμαχία τους δεμένη γύρω από την κυρίαρχη αστική τάξη, της δίνουν την δυνατότητα να ασκεί την εξουσία της. Για να καταλάβει δε ποιο είναι το τσιμέντο που δένει τις ταξικές συμμαχίες της αστικής τάξης, το αστικό μπλοκ, ο Λένιν, διερευνά το πολιτικό σχέδιο στο οποίο άλλες τάξεις, μερίδες τάξεων ή κοινωνικές ομάδες αναγνωρίζουν το συμφέρον τους και τις αξίες τους και για αυτό τον λόγο γίνονται σύμμαχοί της. Εξ αντιθέτου, για να καταλάβει για ποιο λόγο οι ταξικές συμμαχίες της αστικής τάξης κλονίζονται ή διαρρηγνύονται, αναζητά τις ανεπάρκειες του πολιτικού σχεδίου της κυρίαρχης τάξης που δεν είναι σε θέση να συγκροτήσει ταξικές συμμαχίες ή συγκροτεί αδύναμες, επισφαλείς συμμαχίες.
Τρίτο, κατ’ αντιστοιχία με όσα εξετάζει στην πλευρά του αστικού μπλοκ, ο Λένιν προσδιορίζει ποιές τάξεις, μερίδες τάξεων και κοινωνικές ομάδες θα μπορούσαν να σχηματίσουν δυνητικά έναν κοινωνικό σχηματισμό εξουσίας των υποτελών κοινωνικών τάξεων, και ποιο πολιτικό σχέδιο θα έδενε τις αντίστοιχες συμμαχίες γύρω από το προλεταριάτο (όσους δηλαδή είναι αναγκασμένοι να πωλούν τις εργασιακές τους ικανότητες για την παραγωγή εμπορευμάτων που είναι ταυτοχρόνως και παραγωγή κέρδους για τον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής).
Ο Λένιν προσδιορίζει ποιές τάξεις και μερίδες τάξεων θα μπορούσαν να σχηματίσουν έναν κοινωνικό σχηματισμό εξουσίας των υποτελών κοινωνικών τάξεων, και με ποιο πολιτικό σχέδιο θα συσπειρώνονταν γύρω από το προλεταριάτο
Τέταρτο, ο Λένιν αναλύει τις αντικειμενικές συνθήκες του ταξικού ανταγωνισμού στην δεδομένη ιστορική στιγμή που αναλύει, ώστε να προσδιορίσει το έδαφος της μάχης. Πρέπει, παραδείγματος χάρη, να γνωρίζουμε πού κατευθύνεται το παραγωγικό σύστημα, η εκμετάλλευση της εργασίας, η συσσώρευση κεφαλαίου, η κερδοφορία και όλα τα άλλα κρίσιμα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας για να έχουμε το ιστορικό τοπίο επί του οποίου διεξάγονται οι ταξικοί αγώνες.
Πέμπτο, προσδιορίζει ο Λένιν τα επίδικα αντικείμενα της συγκυρίας, τι είναι «αυτό που παίζεται» στην παρούσα ιστορική στιγμή, επομένως ποιος πρέπει να είναι ο στρατηγικός σκοπός της κοινωνικής μάχης που επίκειται στην συγκεκριμένη συγκυρία και ποιοι πρέπει να είναι οι ενδιάμεσοι τακτικοί στόχοι.
Όλα αυτά μαζί σχηματίζουν εκείνο που ο Λένιν ονομάζει «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», και αυτή είναι η ανάλυση που πρέπει να πραγματοποιούν και οι δικές μας δυνάμεις. Για τη σημερινή ιστορική συγκυρία, και για όσα έρχονται, το ζητούμενο είναι μια τέτοια, λενινιστική, ανάλυση του πεδίου του κοινωνικού ανταγωνισμού, η οποία θα έπρεπε να συνοδεύει την επανίδρυση ταξικά αυτόνομων πολιτικών οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς.