Γιώργος Τσαντίκος
Ο καιρός της «πλήρους αλληλεγγύης» στους ισχυρούς και μόνο σε αυτούς είναι τρομακτικός και είναι ο καιρός μας. Ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί το χαϊδευτικό «Μπίμπι» σε επίσημο κείμενο συνέντευξης Τύπου και απέναντί του δεν έχει την Μπίμπι Άντερσον, αλλά τον Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Είναι γνωστό πλέον ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κοινωνικά άνιωθος. Κάτι σαν τον Στεφ Κάρι με μια μπάλα πίσω από τη γραμμή του τρίποντου, αλλά σε πολιτικό. Για όλα όμως υπάρχει μια έκπληξη, μια ανατροπή, μια ανασκευή αρχικών εκτιμήσεων στις μέρες μας. Έτσι, λοιπόν, στη συνάντησή του με τον Μπενιαμίν «Μπίμπι» Νετανιάχου, έναν εγνωσμένο και αντεπιστέλλοντα απολογητή και συνεργάτη της ακροδεξιάς πολιτικής πτέρυγας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπασε τα όρια και τις αλυσίδες: «Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος». Δηλαδή, «σκοτώστε ρε παιδί μου, αλλά μην το παρακάνετε». Να είναι οι απώλειες σε βαθμό ανοχής «αμερικάνικο democrat sitcom», σαν το Morning Show ας πούμε, να μπορούν να παίξουν σε ώρες μεγάλης τηλεθέασης, να βγάλουμε και καμιά έμμεση καταδίκη και όλα καλά. Και συνεχίζετε μετά, χωρίς πρόβλημα.
Ο καιρός της «πλήρους αλληλεγγύης» στους ισχυρούς και μόνο σε αυτούς, είναι τρομακτικός και είναι ο καιρός μας. Ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί το χαϊδευτικό «Μπίμπι» σε επίσημο κείμενο συνέντευξης Τύπου και απέναντί του δεν έχει την Μπίμπι Άντερσον, αλλά τον Νετανιάχου. Ο Κασσελάκης, που εξελίσσεται σε αποτυχημένο τηλεοπτικό spin-off, ποστάρει ως πολιτική θέση χιπ χοπ με Θηβαίο –χίλιες φορές Θανάσης σε grindcore διασκευή– και ευρωπαίοι ομόλογοί τους στριμώχνονται να προλάβουν να δηλώσουν πόσο αγαπούν, όχι το Ισραήλ και τον λαό του, αλλά τον Νετανιάχου και την εξουσία του. Οι δε ΗΠΑ σπεύδουν να πάρουν θέση για την εκατόμβη στο νοσοκομείο στη Γάζα, με… μητσοτακικό τρόπο, δηλώνοντας ότι η Χαμάς προχώρησε σε αιματηρή προβοκάτσια. Από την άλλη, η «εξαγωγή κασσελακισμού» για το ποιος είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον αντίπαλο, αλλά χωρίς να ενδιαφέρει ο τρόπος και οι επιπτώσεις, πέφτει πάνω στη χρονική συγκυρία: Δεν είμαστε καν στα τέλη των 70s για να είναι κάπως της μόδας η στήριξη στον Χομεϊνί επειδή απέναντί του ήταν ο Σάχης…
Η στοίχιση της πλειοψηφίας του ελληνικού πολιτικού κόσμου με το Ισραήλ και τις οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες που συντάσσονται και υπογράφονται ραγδαία, ειδικά την τελευταία δεκαετία που η εξουσία στην Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα να εκχωρήσει χώρο, υποδομές και δικαιώματα (εργαζόμενων εννοείται…) σε και καλά κομμουνιστικές υπερδυνάμεις όπως η Κίνα ή και μεσαιωνικά καθεστώτα με πολύ χρήμα, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας, μοιάζει φυσικό επακόλουθο. Η τόσο εγκάρδια προσφώνηση του έλληνα πρωθυπουργού στον ισραηλινό ομόλογό του υπενθυμίζει ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους ακραίους της πολιτικής, αρκεί να μην ενοχλούν την οικογένεια και να είναι good for business.
Η πλειονότητα του ελληνικού πολιτικού κόσμου στοιχίζεται με το Ισραήλ και τις οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες που συντάσσονται και υπογράφονται ραγδαία
Η πολιτική της «παράπλευρης απώλειας» έχει όλα τα επεισόδια: στον «πολιτισμένο δυτικό κόσμο», αυτούς-ες που δεν «άδραξαν την ευκαιρία», δεν ψήθηκαν με την ανάπτυξη, δεν έζησαν εις βάρος των πολλών και έπεσαν στο κενό ανάμεσα στην αποβάθρα και τον καπιταλισμό ή κρατήθηκαν συλλογικά, με αγώνες, ακόμα και όταν όλα αυτά φαίνονταν σαν να ματαιοπονούν. Έξω από τα όρια του κατ’ ευφημισμόν πολιτισμού, οι παράπλευρες απώλειες είναι ανθρώπινο αίμα και ζωή. Στην περίπτωση της Παλαιστίνης, η ισραηλινή κατοχή είναι διαχρονικά και τελεολογικά η βασική αιτία για ό,τι συμβαίνει και θα συμβεί. Είναι υπεύθυνη (και αυτή, μαζί με τους συμμάχους της) ακόμα και για την ανάδειξη αυτών των συγκεκριμένων αντιπάλων της, με τις συγκεκριμένες πρακτικές και τις συγκεκριμένες αντιλήψεις που κινούνται πέρα από τα όρια της ηθικής και πολιτικής υποστήριξης.
Πέρα (και μακριά) όμως από συλλογικές ευθύνες και ταυτίσεις και για τις δύο πλευρές, τι άλλο μπορείς να κάνεις, εκτός από το να είσαι δίπλα στον κόσμο που παλεύει για ζωή, για ανεξαρτησία, για γη και ελευθερία, για τα δικαιώματα του διπλανού του και για δικαιοσύνη και ειρήνη, ενδεχομένως κόντρα στη δική του εξασφαλισμένη καθημερινότητα, ειδικά γι αυτούς και αυτές που είναι από την εδαφική πλευρά των ισχυρών;