Καμία αμφιβολία δεν αφήνει άρθρο στην επίσημη ιστοσελίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το κυβερνητικό επιχείρημα του «εισαγόμενου πληθωρισμού». Η μελέτη εκτιμά πως η πληθωριστική κρίση του 2022 στην ευρωζώνη μπορεί να οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στην αύξηση των τιμών εισαγωγών (40% της αύξησης των τιμών), οφείλεται όμως ακόμα περισσότερο στα επιχειρηματικά κέρδη, τα οποία αποτελούν το 45% της αύξησης τιμών! Ταυτόχρονα, οι φορολογικές αλλαγές φαίνεται να έπαιξαν αποπληθωριστικό ρόλο, πριμοδοτώντας επί της ουσίας τα περιθώρια καθαρού κέρδους σε βάρος των κοινωνικών υποδομών.
Το άρθρο με τίτλο «Οι προοπτικές για τον πληθωρισμό στην Ευρώπη εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο τα εταιρικά κέρδη απορροφούν τις μισθολογικές αυξήσεις» επιχειρεί μια σύγκριση με τις πετρελαϊκές κρίσεις του 1973 και 1979, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τη σημερινή επιθετικότητα, καθώς τότε φαίνεται να είχε υπάρξει σχετική συμπίεση του ποσοστού κέρδους. Ανησυχώντας για τον ρόλο που μπορούν να παίξουν οι μισθολογικές αυξήσεις καθώς οι τιμές συνεχίζουν να αυξάνονται, οι αρθρογράφοι του ΔΝΤ προτείνουν αυξήσεις μισθών της τάξης του 4,5% σε συνθήκες πληθωρισμού της τάξης του 10,6% τον Οκτώβριο του 2022 (6,1% αν αγνοήσουμε τον πληθωρισμό σε τρόφιμα και ενέργεια, με άλλα λόγια το μεγάλο μέρος του «πληθωρισμού των φτωχών»). Κάνουν μάλιστα ισχυρή σύσταση να μην πλησιάσουν οι μισθολογικές αυξήσεις το 5,5%!
Για τις ανάγκες του εργατικού κινήματος απαιτείται αποδόμηση και υπέρβαση των ορίων της ομαλής κερδοφορίας του κεφαλαίου και επιθετικότητα ανάλογη και μεγαλύτερη με την αστική επιθετικότητα. Γνωρίζοντας την «κόκκινη γραμμή του 5,5%», το κίνημα μπορεί να γνωρίζει πώς να μη χωρά στον υπεύθυνο αστικό σχεδιασμό, αλλά να διεκδικήσει αυξήσεις για να καλύψει τις ανάγκες των εργαζομένων.