Δημήτρης Σταμούλης
Δίνουμε τον λόγο σε αγωνίστριες και αγωνιστές του εργατικού κινήματος που στρατεύονται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Η Εργατική Πρωτομαγιά, ορόσημο για την εργατική τάξη παγκοσμίως, αποτελεί σύμβολο πάλης και αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες. Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά το Σικάγο, ο αγώνας για μείωση του χρόνου εργασίας με αύξηση των μισθών, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, ειδικά σε μια εποχή που ο καπιταλισμός επιχειρεί να γενικεύσει τα φονικά 12ωρα, να εντείνει την αφαίμαξη του κόσμου της εργασίας, να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του, βουτηγμένα στο αίμα των εργατών και των λαών.
Η πρωτομαγιάτικη απεργία, ο ανεξάρτητος ταξικός αγώνας της εργατικής τάξης είναι αναγκαίος σήμερα, σε μια περίοδο όπου ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός λειτουργεί ως το μακρύ χέρι του κεφαλαίου στους εργαζόμενους, εκτονώνοντας και καταστέλλοντας εντός αστικού πλαισίου τις αντιστάσεις και τους αγώνες, όπως έδειξε και η στάση του στη μεγάλη αγωνιστική απεργιακή ανάταση του τελευταίου διαστήματος.
Απαιτείται εργατική οργάνωση, καθώς και ένα ισχυρό, πολιτικοποιημένο, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ανατροπής, που θα επιβάλει κατακτήσεις τώρα, θα ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική από οποιαδήποτε κυβερνητική εκδοχή προκύψει μετά τις επερχόμενες εκλογέ, και θα διαμορφώσει όρους για την εργατική αντεπίθεση και χειραφέτηση, για να εμφανιστεί ένα αντίπαλο δέος στην αστική πολιτική και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Απαραίτητη γι’ αυτό είναι μια ισχυρή εργατική αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Το Πριν δίνει τον λόγο στους πρωταγωνιστές των αγώνων, στους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, σε νέους και παλιότερους εργαζόμενους/ες, από διάφορους χώρους δουλειάς και πόλεις της Ελλάδας, που συμμετέχουν και στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να στείλουν το δικό τους μήνυμα ανυπακοής, αγώνα και στράτευσης στα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης στην εποχή μας.
Κωνσταντίνα Θεοχαροπούλου
Αθήνα, πρόεδρος ΣΕΦΚ – Κλαδικό Σωματείο Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση. Υποψήφια στην Αχαΐα
Συνολική αντιπαράθεση με την εργοδοσία για νίκες
Οι εργασιακές συνθήκες στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, όπως και στους περισσότερους κλάδους του ιδιωτικού τομέα, διαμορφώνουν για τους εργαζόμενους μία κατάσταση σχεδόν μη βιώσιμη. Χαμηλές αμοιβές, μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, ανασφάλιστη μαύρη εργασία, κατάργηση κυριακάτικης αργίας, εργοδοτική τρομοκρατία είναι μόνο μερικά παραδείγματα από την καθημερινότητά μας.
Παρόλο που τα κέρδη των εργοδοτών αυξάνονται, ο μισθός μας παραμένει καθηλωμένος και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες. Η χρόνια απουσία συλλογικών συμβάσεων στον κλάδο, έχει εντείνει την κατάσταση αυτή, γι’ αυτό τον τελευταίο χρόνο, μέσα από τον ΣΕΦΚ – Κλαδικό Σωματείο Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση παλεύουμε για την κατοχύρωση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με ριζικές αυξήσεις στους μισθούς, ώστε οι εργαζόμενοι του κλάδου να μπορούν να ζήσουν αποκλειστικά από τη συγκεκριμένη εργασία με αξιοπρέπεια. Με τη διαμόρφωση της πρότασής μας, απευθυνόμαστε σε εργοδότες και εργοδοτικές ενώσεις Αττικής και Πανελλαδικά, με την πεποίθηση ότι μόνο μία συνολική αντιπαράθεση με την εργοδοσία και το κεφάλαιο μπορεί να φέρει νίκες.
Την ώρα, λοιπόν, που τα δικαιώματα των εργαζομένων χτυπιούνται αλύπητα (8ωρο, ΣΣΕ, δικαίωμα στην απεργία) από τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας, η ταξική πάλη, το σωματείο, οι απεργίες, αποκτούν νέα υπόσταση. Κόντρα στις λογικές αναμονής και εκτόνωσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των πολιτικών δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας, παλεύουμε για ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα συμβάλει αποφασιστικά στην υπόθεση συνολικής ανατροπής της επίθεσης, για να σπάσει το κλίμα εκλογικής αναμονής και ανάθεσης στην πράξη.
Χριστίνη Δέση-Λουκά.
Αθήνα, γραμματέας Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών. Υποψήφια στον Νότιο Τομέα της Αθήνας
Να ενισχυθεί το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς
Το δυστύχημα στα Τέμπη ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο την εγκληματική πολιτική του συστήματος που λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο το κέρδος. Η ΝΔ αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει σε εμπόρευμα όλα τα κοινωνικά αγαθά και καταληστεύουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να βγει μπροστά και να ανατρέψει αυτη την κατάσταση.
Στον κλάδο της μελέτης-κατασκευής, η συμμετοχή στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος ήταν μαζικότατη και πρωτοφανής, ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες. Το σωματείο μας από τον Δεκέμβρη έχει μπει σε τροχιά διεκδίκησης για υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας και έχει ξεκινήσει η αντιπαράθεση με την εργοδοσία του κλάδου. Στους εργασιακούς χώρους έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για την ανάγκη να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς, τη μείωση του ωραρίου κ.ο.κ.
Η εργοδοσία οχυρώνεται κι αυτή, γι’ αυτό και προχώρησε σε μαζικές απολύσεις συναδέλφων που διεκδίκησαν τα αυτονόητα στην Green Properties, αλλά και μετά τις δύο μεγάλες απεργίες δεν ήταν λίγα τα περιστατικά που συνάδελφοι ήρθαν αντιμέτωποι με τραμπουκισμούς από τα αφεντικά τους προκειμένου να μην απεργήσουν και με εκδικητικές απολύσεις. Στο κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθούν να παγιώσουν παλεύουμε το σωματείο μας να λειτουργεί ως συλλογική ασπίδα προς όλους τους συναδέλφους αλλά και να πρωτοστατεί σε κάθε μάχη.
Η φετινή Πρωτομαγιά έρχεται λίγο μετά τους μεγαλειώδεις αγώνες και απεργίες σε Γαλλία, Πορτογαλία και Αγγλία. Στην Ελλάδα, που θρήνησε 57 νεκρούς, οι εργαζόμενοι/ες πρέπει να δώσουμε μια δυναμική απάντηση. Την Πρωτομαγιά κατεβαίνουμε στον δρόμο και στέλνουμε μήνυμα ανατροπής. Με ανεξαρτησία από τον υποταγμένο συνδικαλισμό και ενάντια σε μια λογική εκλογικής αναμονής που οδήγησε στην εκτόνωση του οργισμένου Μάρτη. Αντίστοιχα, στις εκλογές που έρχονται, πρέπει να ενισχυθεί το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως η μόνη δύναμη που θέτει ένα πραγματικό σχέδιο ανατροπής από τα κάτω στο σήμερα, που θα μπορεί να διασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο για όλους/ες τις εργαζόμενους/ες.
Μυρσίνη Μητροπάνου
Aθήνα, γραφίστρια. Υποψήφια στα Τρίκαλα
H πιο συνεπής αντισυστημική ψήφος είναι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια στιγματίστηκαν από την πανδημία και την άθλια πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ που άφησε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, την ακρίβεια που μέρα με τη μέρα ρίχνει ακόμα περισσότερο βάρος στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, το έγκλημα στα Τέμπη, που έδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο τις τραγικές επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων που όλες οι κυβερνήσεις έχουν περάσει. Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, έρχονται οι εκλογές της 21ης Μαΐου.
Όλο αυτό το διάστημα, όμως, το εργατικό κίνημα δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια ούτε περίμενε να «λογαριαστούμε μετά», όπως καλούσαν κάποιες δυνάμεις. Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, έχουμε δει τις μαζικές κινητοποιήσεις απέναντι στις απαγορεύσεις των διαδηλώσεων, τις απεργίες ενάντια στον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, τον μεγάλο αγώνα που δίνουν οι ντελιβεράδες της efood και της Wolt, τις απεργίες των εργατ(ρι)ων της Μαλαματίνας, με αποκορύφωμα τις μεγαλειώδεις απεργίες στις 8 και 16 Μάρτη, που σε όλη την Ελλάδα οι δρόμοι γέμισαν με εργαζόμενες/ους που διαδήλωναν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.
Σε όλες αυτές τις μάχες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν και είναι ζωτικό κομμάτι. Τα αιτήματα για αυξήσεις στους μισθούς (κανένας μισθός κάτω των 1.000 ευρώ), λιγότερες ώρες δουλειάς (6ωρο/5ημερο), Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παντού, κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο και συνολικά το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, που παλεύουμε σε κάθε περίοδο, αποτελεί ένα πολιτικό πρόγραμμα πάλης, που ανταποκρίνεται στα ζωτικά συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς, έρχεται σε ρήξη με την στρατηγική του κεφαλαίου. Γι’ αυτό η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι «χαμένη» ψήφος, αλλά είναι η πιο συνεπής αντισυστημική ψήφος. Είναι η ψήφος που δηλώνει πως η οργή μας θα γίνει δύναμη ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Μάνθος Ταβουλάρης
Αθήνα, βιβλιοϋπάλληλος, εργαζόμενος σε λιμάνι και στην Amazon στη Βρετανία. Υποψήφιος στην Α΄ Πειραιά
Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε, δαγκωτό… ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος αγωνιά να γεννηθεί. Αυτή είναι η εποχή των τεράτων». Θάνατος, ιμπεριαλισμός, κλιματική αλλαγή, ρατσισμός. Δεν πρόκειται για νέα Αποκάλυψη. Τα τέρατα γεννήθηκαν παλιότερα, αλλά η βαρβαρότητα επελαύνει πια με καλπασμό. Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν έπαψε ποτέ να είναι επίκαιρη.
Δεν είναι μια αίσθηση καθήκοντος που φλογίζει τις καρδιές μας, αυτό που κάνει σήμερα εφικτή την επανάσταση — είναι η ορατή πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης: στη Μιανμάρ της γενικής απεργίας και του ένοπλου αντιδικτατορικού αγώνα· στις λαοθάλασσες των απεργών στην Ινδία· στις «αόρατες» απεργίες των εργαζομένων στις αποθήκες της Amazon της Βρετανίας· στους εργάτες ενέργειας που κατεβάζουν τους διακόπτες στις πλούσιες γειτονιές του Παρισιού· στους σιδηροδρομικούς απεργούς στη Γερμανία· στους αγώνες των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατακτητές…
Οι οικονομικοί αγώνες του εργαζόμενου λαού προσκρούουν όλο και περισσότερο στα τείχη της αδιαλλαξίας και της καταστολής που υψώνουν οι ολιγάρχες του καπιταλισμού. Όμως, οι αγώνες αυτοί πολιτικοποιούνται και διεθνοποιούνται, ενισχύουν την αποφασιστικότητα των εργαζόμενων και διαμορφώνουν τις επαναστατικές προοπτικές του σήμερα.
Το 1907, ο μεγάλος Ιρλανδός μαρξιστής επαναστάτης Κόνελι, ρωτούσε: αν μπορούμε να ενωθούμε στις απεργίες, γιατί διασπόμαστε πολιτικά; Η απάντησή μας είναι ότι στην κάλπη ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε. Αν δεν υπήρχε επαναστατική Αριστερά, θα έπρεπε να την δημιουργήσουμε. Στον εργαζόμενο λαό δεν αξίζει μια αριστερά που περιμένει αλλαγή συσχετισμών μέσα από την κάλπη· που επιβραβεύει με μπόνους την αστυνομική βαρβαρότητα· που ψαρεύει ψήφους στα βρώμικα νερά της ομοφοβίας, του ρατσισμού, του πατριωτισμού. Μια τέτοια «χλιαρή» αριστερά δεν μπορεί να κερδίσει τις καρδιές των καταπιεσμένων: «Επειδή όμως δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός, αλλά χλιαρός, γι’ αυτό κι εγώ θα σε ξεράσω από το στόμα μου».
Ψηφίζουμε για να μπορούμε να αγωνιστούμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τα σύγχρονα τέρατα της Δεξιάς και της ακροδεξιάς. Για να δώσουμε φωνή στην επαναστατική αισιοδοξία. Γι’ αυτό και ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ… δαγκωτό!
Πέτρος Τάταλας
Χαλκιδική, εργάτης στις βιομηχανικές μονώσεις. Υποψήφιος
στη Χαλκιδική
Θα δώσουμε φωνή στους «αόρατους», κόντρα στους υποταγμένους
Η Χαλκιδική αποτελεί ένα απέραντο εργασιακό κάτεργο, συνδυάζοντας όλες τις μορφές του σύγχρονου μεσαίωνα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στον τουριστικό κλάδο, στις εξορύξεις, αλλά και στον αγροτοδιατροφικό τομέα. Οι μεγάλες επενδύσεις των ξενοδοχειακών και των μεταλλευτικών ομίλων έχουν μετατρέψει την περιοχή σε ένα απέραντο κάτεργο. Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, τον επισιτισμό και τις συνδεδεμένες με αυτούς τους κλάδους επιχειρήσεις δουλεύουν χωρίς ωράρια, με μισθούς πείνας, χωρίς κανένα εξασφαλισμένο δικαίωμα. Η οργάνωση τους μέσω κλαδικών και επιχειρησιακών σωματείων είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η περίφημη επένδυση στις Σκουριές, αφού μετέτρεψε σε κρανίου τόπο τη ΒΑ Χαλκιδική, συνοδεύεται ήδη και από μαζικές απολύσεις, με το ξεσάλωμα εργολάβων, με τον κανιβαλισμό της επιλογής μεταξύ περιβαλλοντικής καταστροφής, ανεργίας και εργασιακής ζούγκλας. Ακόμα και στον παραδοσιακό αγροτοδιατροφικό τομέα κυριαρχεί πλέον η εμφάνιση μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, η ακραία εκμετάλλευση μεταναστών εργατών, η φτωχοποίηση μικρών αγροτών και κτηνοτρόφων. Η Χαλκιδική είναι μια μικρογραφία της ελληνικής οικονομίας, με την εργατική τάξη της να εξαθλιώνεται, ενώ για το κεφάλαιο, πολυεθνικό και ντόπιο, ακόμα και η κρίση ή η πανδημία έγιναν «ευκαιρία» για κέρδη και εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης.
Οι εργαζόμενοι της περιοχής είναι αόρατοι στο εκλογικό σκηνικό, που λειτουργεί ως διαφημιστικό επενδύσεων και «ανάπτυξης». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να δώσει φωνή στους αόρατους. Η οργανωμένη πάλη μέσα από σωματεία είναι αναγκαία, έτσι ώστε να γίνουν συλλογικοί οι επιμέρους αγώνες. Γι’ αυτό συμμετέχουμε και παλεύουμε για ένα σωματείο μαζικό, ανοιχτό σε νέες ιδέες και τρόπους πάλης, με δημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς αποκλεισμούς διαφορετικών απόψεων. Ένα σωματείο που θα δίνει τις μάχες υπέρ των εργαζομένων κόντρα στην ηττοπάθεια του ξεπουλημένου και εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ.
Λίνα Νέζου
Ιωάννινα, εργαζόμενη στον κλάδο Γάλακτος-Τροφίμων-Ποτών. Υποψήφια στην Αργολίδα
Να πάψουμε να γινόμαστε έρμαια στις διαθέσεις των αφεντικών
Αμέτρητες καταγγελίες έχουν γίνει για χώρους εργασίας στη ΒΙ.ΠΕ. Ιωαννίνων, όπως ο Νιτσιάκος ή η ΠΙΝΔΟΣ, ότι το 8ωρο είχε καταργηθεί πολύ πριν το καταργήσει ο νόμος Χατζηδάκη. Κάθε μέρα συναδέλφισσες/οι δουλεύουν σαν τα σκυλιά, με 12ωρες βάρδιες και κόντρα βάρδιες και μάλιστα σε χώρους ακατάλληλους για κάθε άνθρωπο. Αυτή η συνθήκη δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα των εργασιακών σχέσεων που επικρατούν στον κλάδο γάλακτος-τροφίμων-ποτών, ιδανικό πεδίο για την εφαρμογή των πιο αντεργατικών μέτρων, όπως οι μισθοί πείνας και τα ωράρια λάστιχο με απλήρωτες υπερωρίες. Από τους μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους, οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά διαλυθεί από την Κ.Α.Π. της ΕΕ, μέχρι και τον τελευταίο εργαζόμενο του κλάδου, που τον τσακίζει η αντεργατική πολιτική, φαίνεται πως το τοπίο είναι μαύρο στη ρότα αυτής της πολιτικής. Διαμορφώνεται, λοιπόν, μία κατάσταση που και στο πεδίο των τροφίμων, πολύ πιο ευρέως πλέον, ο εργάτης δεν μπορεί να καρπωθεί όσα παράγει, με τις τιμές να ξεπερνούν ακόμα και τα «λογικά» επίπεδα της αγοράς των αστών.
Από τα χέρια μας, και μόνο, περνά ολόκληρο το κέρδος που βγάζουν οι εργοδότες. Κάθε λεπτό δουλειάς μας μέσα στα κάτεργα των κολοσσών του τροφίμου μεταφράζεται σε πολλά εκατομμύρια γι’ αυτούς. Μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι να πάνε οι θέσεις και τα αιτήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κάθε χώρο δουλειάς και να γίνουν η πολιτική βάση πάνω στην οποία οι εργαζόμενοι/ες θα δομήσουμε τα όργανα πάλης μας, ώστε να σταματήσουμε να γινόμαστε έρμαια στις διαθέσεις των αφεντικών, να αποκτήσουμε την εποπτεία του τελικού προϊόντος που παράγουμε, να έχουμε κάθε δικαίωμα σε αυτό και τελικά να πάρουμε το δικαίωμα διεύθυνσης της παραγωγής και των όρων εργασίας μας.
Νίκος Ταλαχούπης
μέλος ΔΣ συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας. Υποψήφιος στη Λάρισα
Για να ζήσει ο οικοδόμος, πρέπει να χάσουν πλούτο οι κατασκευαστές
Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους στις οικοδομές και το οικοδομικό κίνημα σε μια νέα φάση. Μετά από μια δεκαετία που τα γιαπιά και οι οικοδομές ήταν είδος προς εξαφάνιση, τώρα παντού ξεφυτρώνουν οικοδομές και γίνονται τεχνικά έργα, αυτή η υπερεντατικοποίηση στη δουλειά έχει τα «αποτελέσματά» της, καθώς μέσα σε είκοσι μέρες μετρήσαμε έξι νεκρούς συναδέλφους — κάθε τρεις μέρες ένας οικοδόμος νεκρός. Το κατασκευαστικό κεφάλαιο, μόλις ξεκίνησε να κινείται η οικοδομή, έβαλε μπρος το σχέδιό του, με πρώτο τους μέλημα την επιβολή σχετικής εργασιακής ειρήνης με συλλογική σύμβαση διάρκειας 2,5 χρόνων από πέρσι τον Μάιο, με τις όποιες αυξήσεις πλέον να έχουν εξανεμισθεί από την ακρίβεια και την κερδοσκοπία. Στις αντιπαροχές και στο κομμάτι της κατοικίας, εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα, βασιλεύει η πετσοκομμένη ασφάλιση — δουλεύεις 20 μέρες και παίρνεις 10 με 15 ένσημα.
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι οι ζωές μας και οι ανάγκες μας γίνονται καύσιμη ύλη για τα κέρδη του κατασκευαστικού κεφαλαίου. Οι αγώνες που έκανε ο κλάδος τα προηγούμενα χρόνια, που έδειξαν μια διάθεση για μαχητικές διεκδικήσεις, αλλά και οι πρόσφατες μαζικές απεργίες με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, θέτουν επί τάπητος το ζήτημα ότι για να ζήσει ο οικοδόμος πρέπει να χάσουν πλούτο και εξουσία οι κατασκευαστές. Μόνο έτσι αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης μεταξύ κεφαλαίου-εργασίας, έτσι θα αρχίσει να πνέει αέρας ελπίδας και αισιοδοξίας ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς.
