Γιάννης Ελαφρός
▸ Το πιο μεγάλο σκάνδαλο στην Ελλάδα είναι το ύψος των μισθών, ενώ ετοιμάζουν «αυξήσεις» κάτω του πληθωρισμού
Ενώ οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα, στα κυβερνητικά, εργοδοτικά και θεσμικά κονκλάβια συζητούν για τον κατώτερο μισθό, με το κίνημα απόν. Σήμερα, το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην Ελλάδα είναι ακριβώς το ύψος των μισθών (όχι μόνο του κατώτατου). Ξεφτίλα είναι και η επιδοματική λογική πτωχοκομείου της κυβέρνησης της ΝΔ (την ίδια ακολουθούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ), που αφού πάρουν από τον λαό δέκα, κυρίως μέσω της εξωφρενικής έμμεσης φορολογίας, επιστρέφουν ένα. Μετά από 10 χρόνια οδυνηρών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, με τον κατώτατο μισθό κάτω από το 2012(!), ήρθε η περσινή χρονιά, με την έκρηξη του πληθωρισμού, που όχι μόνο «κατάπιε» τις γλίσχρες αυξήσεις αλλά –σύμφωνα με την Eurostat– οδήγησε σε απώλεια αγοραστικής δύναμης 12,7% σε όσους αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και σε 18,5% σε εκείνους με τον μέσο μισθό.
Εν μέσω αυτού του κοινωνικού σφαγείου, εργοδοτικές οργανώσεις, Τράπεζα της Ελλάδας, φορείς του κοινωνικού εταιρισμού (π.χ. ΚΕΠΕ) αγωνιούν για το πώς θα κρατηθεί η αύξηση του μισθού κάτω του πληθωρισμού! Δηλαδή πώς θα έχουμε νέες (πραγματικές) μειώσεις μισθών. Ο λόγος; Να μην θιγεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και του ελληνικού καπιταλισμού. Βλέπετε, το κεφάλαιο δεν χάνει στιγμή από το μυαλό του το συμφέρον του, όσο κι αν διάφοροι αριστεροί, ορισμένοι μάλιστα της «ριζοσπαστικής Αριστεράς» (sic!), θεωρούν υπερβολή, διαχωριστικές και «παιδαριώδεις απόψεις» το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Απεναντίας, στις συνθήκες αυτές και μπροστά στα νέα κύματα επιδείνωσης της θέσης της εργατικής τάξης, είναι το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που μπορεί να δώσει δύναμη στον καθημερινό αγώνα, εμπνέοντας τις διεκδικήσεις και την αντεπίθεση του ταξικού κινήματος και αποτελώντας βάθρο μιας μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Στην πρόσφατη 5η συνδιάσκεψή της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέδειξε σαν βασικούς πολιτικούς στόχους του προγράμματος τις «πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής μας. Κανένας μισθός κάτω 1.000 ευρώ καθαρά. Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, μείωση των ωρών εργασίας, 30ωρο, πενθήμερο. Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που έχουν επιβληθεί όλα αυτά τα χρόνια για μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα». Κι ακόμα: «Εθνικοποιήσεις των βασικών τομέων της οικονομίας (ενέργεια, νερό, υποδομές, τράπεζες) χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Κλείσιμο των χρηματιστηρίων ενέργειας και τροφίμων. Διατίμηση σε όλα τα βασικά αγαθά, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κ.ά.)».
Οι στόχοι ορίζονται από το κοινωνικά αναγκαίο και δυνατό και όχι το καπιταλιστικά εφικτό
Ας δούμε ορισμένες πλευρές.
Πρώτο, οι στόχοι αυτοί ορίζονται από το κοινωνικά αναγκαίο και δυνατό για τους εργαζόμενους σήμερα. Δεν προκύπτουν από το «αντικαπιταλιστικό φαντασιακό», ούτε όμως από την υποταγή στο καπιταλιστικά εφικτό και το πλαίσιο ευρω-δημοσιονομικής πειθαρχίας. Για παράδειγμα, το αίτημα να μην είναι κανένας μισθός κάτω από 1.000 ευρώ καθαρά και για μεγάλες αυξήσεις σε όλους τους μισθούς έχει να κάνει με την επιδίωξη αξιοπρεπούς διαβίωσης σήμερα, αλλά και με τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Δεύτερο, έχουν συγκεκριμένη στόχευση, προοπτική και αξιακό περιεχόμενο. «Πρέπει να χάσει πλούτο και εξουσία το κεφάλαιο για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός», τονίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζεται; Ναι, γιατί έτσι το αίτημα γίνεται ακόμα πιο ρεαλιστικό, στοχεύοντας τα (διογκωμένα) κέρδη του κεφαλαίου. Επίσης, το κίνημα θωρακίζεται από τη λογική «πως με τα αφεντικά είμαστε μαζί, αν έρθει ανάπτυξη και κέρδη σε αυτούς, κάτι θα πάρουμε κι εμείς». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παραπέρα, εντάσσει τον αγώνα για αύξηση των μισθών στην «πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση στην κατεύθυνση της κατάργησής της». Γιατί η διεκδίκηση σήμερα αποκτά δύναμη, όταν φωτίζεται από τον ορίζοντα της απελευθέρωσης, όταν αποκτούν αυτοπεποίθηση οι παραγωγοί του πλούτου και δεν αισθάνονται «ζήτουλες».
Τρίτο, ορίζονται με σαφήνεια οι αναγκαίες ρήξεις και τομές, δεν τα αφήνει «για μετά», οδηγώντας απροετοίμαστο το κίνημα σε σίγουρη ήττα. «Συνολική αντιπαράθεση και ανατροπή του πλαισίου της διαρκούς μνημονιακής επιτροπείας, απειθαρχία στις δεσμεύσεις της ΕΕ. Αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδος από την ΕΕ. Διαγραφή του δημόσιου χρέους και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών», τονίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τέταρτο, απαντά στο κρίσιμο ερώτημα «πώς» και «ποιος» θα υλοποιήσει το πρόγραμμα. Κάθε σκέψη πως αυτό μπορεί να υλοποιηθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση «αριστερή», «προοδευτική», με συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25 ή όποια άλλη παραλλαγή, εντός της ΕΕ και του συστήματος, ανήκει προφανώς στην πολιτική παραμυθία. Το πρόγραμμα αυτό είναι υπόθεση ενός ανατρεπτικού και ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού και λαϊκού κινήματος, με πρωτοπόρο ρόλο της αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Με την πάλη μπορούν να προκαλούνται ρωγμές στην αστική επίθεση, να επιβάλλονται στοιχεία του προγράμματος, να ωριμάζουν και να συγκεντρώνονται δυνάμεις για ανώτερη αντικαπιταλιστική πάλη και την αναγκαία επαναστατική ανατροπή. «Δημιουργείτε ρεφορμιστικές αυταπάτες», λέει το ΚΚΕ. Απεναντίας, όταν το κίνημα παλεύει μόνο οικονομικούς και ρεφορμιστικούς στόχους και το κόμμα προπαγανδίζει απλά τον σοσιαλισμό (και μάλιστα τον «υπαρκτό»), τότε αναπαράγεται η ρεφορμιστική συνείδηση. Προτεραιότητα είναι η μαζική ταξική και πολιτική πάλη, όχι το αιώνιο «κυνήγι των ψήφων». Γι’ αυτό η ταξική πτέρυγα, όπως η ΑΤΕ στο συνέδριο του ΕΚΑ, προτείνει συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο με απεργιακό σταθμό και συνέχεια, χωρίς ανταπόκριση ούτε από το ΠΑΜΕ. Οι αντικαπιταλιστικοί στόχοι είναι ζωτικής σημασίας σήμερα. Είναι ανάγκη να μπουν στη ζωή και να δυναμώσουν η ταξική πτέρυγα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, που τους εκφράζουν.