Ματίνα Χουλιαρά
Μέσα από τα ποιήματά του έδωσε δύναμη στην κραυγή ολόκληρων γενιών που αγωνίστηκαν και για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη
Project Αναιρέσεις
«Ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία όταν τη διηγούμαι σε κάποιον άλλον»
Αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Τάσου Λειβαδίτη
Τη Δευτέρα 19 Δεκέμβρη στο ΙΛΙΟΝ plus (Πατησίων και Κοδριγκτώνος 17) στις 8.00 μ.μ. οι Αναιρέσεις κλείνουν το 2022 παρουσιάζοντας μια παράσταση-αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή, Τάσο Λειβαδίτη, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του. Σε μια προσπάθεια να παρουσιαστεί ολόπλευρα το έργο του, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, ηθοποιοί, μουσικοί και χορευτές θα αφηγηθούν τη ζωή του, θα απαγγείλουν ποιήματά του, θα χορέψουν και θα παίξουν μουσική σε στίχους του ποιητή. Ενός ποιητή που παραμένει πάντα επίκαιρος και εμπνέει γενιές και γενιές. Από τα πιο αγωνιστικά και επαναστατικά του ποιήματα μέχρι τα ερωτικά του, αλλά και τα πιο υπαρξιακά, ο Τάσος Λειβαδίτης, χωρίς να χάνει ποτέ την αριστερή του ιδεολογία, πιστεύει βαθιά στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.
Η παράσταση των Αναιρέσεων έρχεται σε επαφή με το έργο του καθ’ όλη τη διάρκεια της γραφής του. Από τα πρώτα του έργα, που γεννήθηκαν μέσα από τα βιώματά του στην εξορία και στις φυλακές τα χρόνια του Εμφυλίου, πιο στρατευμένα στο κίνημα. Τα ποιήματά του μετά το 1956, όπου διαφαίνονται οι αναζητήσεις του σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα, μέχρι και τη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τα πιο εσωτερικά του έργα λίγο πριν το τέλος της ζωής του. Κανένα αφιέρωμα δεν μπορεί να συμπυκνώσει στην ολότητά της την παρακαταθήκη που μας άφησε ο Τάσος Λειβαδίτης, παρά μόνο να προσεγγίσει πτυχές του έργου του ποιητή που αποδεικνύει ότι «η μεγάλη τέχνη» πηγάζει από την ίδια την κοινωνία, τα βάσανα και τα όνειρα του λαού για μια «άλλη» ελεύθερη και δίκαιη ζωή.
Σελίδα του event στο Facebook
Έδωσε δύναμη και αυτοπεποίθηση στην κραυγή ολόκληρων γενιών
Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1922. Μεγάλωσε στο Μεταξουργείο και το 1940 γράφτηκε στη Νομική Σχολή Αθήνας, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές λόγω της γερμανικής Κατοχής. Την ίδια περίοδο οργανώθηκε στο ΕΠΟΝ όχι ως μάχιμος αλλά διοργανώνοντας διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το 1945 ο Λειβαδίτης γνωρίζεται με τη γυναίκα του, Μαρία Στούπα και την επόμενη χρονιά παντρεύονται. Η γυναίκα του ήταν το μεγαλύτερο στήριγμά του και στα δύσκολα χρόνια της εξορίας και των διώξεων και μετέπειτα.
Λόγω της πολιτικής του δράσης φυλακίζεται και εξορίζεται στον Μούδρο και στον Άι-Στράτη. Στην εξορία γράφει τα πρώτα τρία μεγάλα του έργα Μάχη στην άκρη της νύχτας (1952), Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952) και Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου (1953), το οποίο κατασχέθηκε και για το οποίο φυλακίστηκε και δικάστηκε για εσχάτη προδοσία, καθώς ενόχλησε ιδιαίτερα τη μετεμφυλιακή κυβέρνηση. Δημιουργείται διεθνές κίνημα υπεράσπισής του και τελικά ο Τάσος Λειβαδίτης αθωώνεται το 1955. Τα τρία πρώτα έργα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ωδή στον αγώνα, την επανάσταση, τη συντροφικότητα και την ειρήνη.
Το 1956 εκδίδεται Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο. Τα ιστορικά γεγονότα από το 1956 και μετά δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον ποιητή και αυτό φαίνεται και στη γραφή του. Περνάει σε μια περίοδο πιο ηττοπαθή. Παρόλα αυτά δεν χάνει την πίστη του στον αγώνα.
Το 1957 εκδίδεται το βιβλίο Συμφωνία αρ. Ι που τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου της Αθήνας. Ακολουθούν Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια το 1958 και η Καντάτα το 1960. Την ίδια χρονιά ξεκινάει και η συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο γράφουν τα μεγάλα αριστουργήματα, όπως το «Μάνα μου και Παναγιά» και τη «Δραπετσώνα», και συμμετέχει μαζί του σε λαϊκές συναυλίες σε όλη την επαρχία. Το 1961 συνεργάζεται με τον Κώστα Κοτζιά στο σενάριο της ταινίας Συνοικία το όνειρο, όπου ακούμε και το τραγούδι «Βρέχει στη φτωχογειτονιά». Η ταινία λογοκρίνεται.
Τα επόμενα βιβλία του είναι 25η ραψωδία της Οδύσσειας και Ποίηση 1952-1963. Από το 1966 και μετά ο Λειβαδίτης περνάει σε μια πιο υπαρξιακή περίοδο. Τα έργα που ακολούθησαν ήταν Οι τελευταίοι και Το εκκρεμές (1966). Την περίοδο της δικτατορίας ο Τάσος Λειβαδίτης σταματά να εκδίδει. Για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει με ψευδώνυμο.
Το 1972 εκδίδει το βιβλίο Νυχτερινός Επισκέπτης. Το 1976 εκδίδεται το Βιολί για μονόχειρα, για το οποίο του τιμάται με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ακολουθούν οι συλλογές Ανακάλυψη, Ποιήματα, Εγχειρίδιο Ευθανασίας (για το οποίο πάλι βραβεύεται), Ο Τυφλός με το λύχνο, Βιολέτες για μια εποχή, Μικρό Βιβλίο για Μεγάλα Όνειρα. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Οκτωβρίου 1988.
Ο Τάσος Λειβαδίτης, μέσα από τα ποιήματά του, έδωσε δύναμη και αυτοπεποίθηση στην κραυγή ολόκληρων γενιών που αγωνίστηκαν και μάτωσαν για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και ανεξαρτησία. Προσπάθησε να αναδείξει πως η τέχνη πρέπει να είναι για όλους και όλες, πως δεν είναι για κάποιους «μορφωμένους» και «καλλιεργημένους», πως δεν πρέπει να είναι απρόσιτη για τον λαό και τους εργάτες. Η πορεία του και η δράση του αποδεικνύουν πως η επαφή και η συνάντηση της ριζοσπαστικής τέχνης με τη ριζοσπαστική πολιτική δράση και σκέψη στο σήμερα, αποτελεί προϋπόθεση στον δρόμο για την προσέγγιση μιας απελευθερωμένης σύγχρονης κοινωνίας, στην οποία ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ανακαλύπτει καθημερινά τον δημιουργικό του εαυτό και να αναπτυχθεί ολόπλευρα σαν προσωπικότητα.