Πώς έσπασε ο φόβος
Χρήστος Καλουδάς
Την ημέρα της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Παρασκευή 16/9, υπήρχε η αισιόδοξη αίσθηση ότι θα μετατρεπόταν σε μια μαζική πολιτική συγκέντρωση ενάντια στη στρατοπέδευση της αστυνομίας στο ΑΠΘ. Είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση ελευθερίας, ότι έστω και για λίγο παίρναμε το ΑΠΘ πίσω με τα ΜΑΤ. Όταν ξεκίνησε η επίθεση υπήρξε σύγχυση, πολλοί νόμιζαν ότι ήταν πυροτεχνήματα στα πλαίσια του πανηγυρικού κλίματος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν η αστυνομία που επέλεξε να διαλύσει τη συναυλία με χημικά και κρότου λάμψης.
Να σημειωθεί ότι υπήρχε μια μόνο έξοδος δίπλα από τη Θεολογική. Οι άλλες ήταν κατειλημμένες από την αστυνομία, πράγμα που έκανε την επίθεση ακόμα πιο δολοφονική. Τα περί «αυτονόμησης» των ΜΑΤ είναι για αφελείς, εξάλλου οι κάμερες της αστυνομίας μεταδίδουν απευθείας στα κεντρικά. Υπήρχε άνωθεν εντολή στα ΜΑΤ που τις προηγούμενες μέρες απειλούσαν, παρενοχλούσαν και προσήγαγαν αναίτια.
Ο μοναδικός λόγος που δεν είχαμε νεκρό ήταν η ψυχραιμία και η συλλογική αλληλεγγύη. Μέσα σε ασφυξιογόνα και παρά τον συνωστισμό, άνοιξαν διάδρομοι για ΑΜΕΑ, γονείς με μωρά, τις μεγαλύτερες ηλικίες. Οι νεαρότεροι παρά την ασφυκτική ατμόσφαιρα, κατάφεραν να βαδίσουν πιασμένοι σε μια ένα ανθρώπινο κομβόι, ώστε να μην ποδοπατηθεί κανείς. Πολλοί έμειναν στο χώρο της συναυλίας με τον Θανάση να τραγουδάει «α καπέλα», γιατί ήταν επικίνδυνο να χρησιμοποιηθεί η μικροφωνική λόγω φόβου ηλεκτροπληξίας. Παράλληλα οι οργανωτές δούλεψαν μέχρι το πρωί για την καθαριότητα του χώρου.
Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στην Καμάρα μαζί με τον κόσμο που υποχωρούσε από το ΑΠΘ. Η μαχητικότητα στον δρόμο έδειξε ότι δεν νίκησε ο φόβος. Δόθηκε το έναυσμα για την πορεία των 7.000 ανθρώπων της επόμενης μέρας, από την οποία έλειπε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Μια πορεία που τελικά μπήκε στο ΑΠΘ και έσπασε τον τρόμο, αλλά και τον ασφυκτικό κλοιό των ΜΑΤ.
Μέτωπο αγώνα σαρώνει την καταστολή
Θοδωρής Μαγκλάρας | μέλος ΔΣ του ΦΣ ΣΕΜΦΕ
Οι εικόνες της προηγούμενης εβδομάδας, με τις αστυνομικές δυνάμεις να πετούν δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης μέσα σε συναυλία 5.000 ατόμων στο ΑΠΘ και την επόμενη μέρα να χτυπούν πραγματικά με όρους «εσωτερικού εχθρού» την κινητοποίηση των Φοιτητικών Συλλόγων στο κέντρο της Αθήνας, καταδεικνύουν ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ποιοτική κλιμάκωση της επίθεσης από τη μεριά της κυβέρνησης, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στο επίπεδο ζωής, στην ακρίβεια, στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και ενάντια στο πανεπιστημιακό άσυλο και σε στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Οι εικόνες αυτές, άλλωστε, έρχονται ως απάντηση στις μαζικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στην εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας που επιχειρείται τις τελευταίες εβδομάδες.
Η επιμονή της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο μέτρο δεν πρέπει να ερμηνευτεί απλώς ως συνέπεια σε μια προεκλογική δέσμευση ή αντίστοιχα ως ακροδεξιά ονείρωξη της Νέας Δημοκρατίας. Σαφώς, στα πλαίσια μιας προεκλογικής περιόδου η συσπείρωση δεξαμενών ψηφοφόρων αποτελεί κίνητρο για τις κυβερνητικές επιλογές, τα βαθύτερα αίτια, ωστόσο, πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Διαβάζοντας κανείς το πόρισμα Πισσαρίδη, ή τις ανακοινώσεις του ΟΟΣΑ για το ελληνικό πανεπιστήμιο, εύκολα καταλαβαίνει την στρατηγική σημασία που έχει για τον ελληνικό καπιταλισμό η επίλυση της «ανορθοδοξίας» του ελληνικού πανεπιστημίου μέσα από τη ριζική αλλαγή του στην κατεύθυνση των ευρωπαϊκών προτύπων.
Παρά το γεγονός ότι η αναδιάρθρωση αυτή έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό σε επίπεδο νομοθεσίας, η υλοποίηση και εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» αυτών προχωρά αναιμικά, κυρίαρχα λόγω της εναντίωσης και των αντιστάσεων που ξεσπούν μέσα στα ίδια τα ιδρύματα από τους φοιτητικούς συλλόγους και τους εργαζομένους.
Το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο χρειάζεται την αστυνομία του
Εδώ βρίσκει το ρόλο της η πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και το σύνολο των κατασταλτικών μέτρων του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη αλλά και του νέου νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που πέρασε το καλοκαίρι. Δια της ωμής βίας, της ποινικοποίησης μέσω πειθαρχικών της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, των καρτών εισόδου και των καμερών, δημιουργείται το υπόστρωμα επάνω στο οποίο θα εφαρμοστεί η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και θα προχωρήσει η επιχειρηματική ανασυγκρότηση του πανεπιστημίου. Η συναίνεση των φοιτητών σε μέτρα που διαλύουν τις σπουδές και την προοπτική τους δεν μπορεί προφανώς να κερδηθεί από την κυβέρνηση, γι αυτό και επιδιώκουν να επιβληθεί. Στο πανεπιστήμιο που οραματίζονται, η επιχειρηματική λειτουργία και το πλιάτσικο των ερευνητικών δεν μπορεί να διακόπτεται από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις, οι αλλαγές των προγραμμάτων σπουδών και η διάλυση της φοιτητικής μέριμνας δεν πρέπει να βρίσκουν αντιστάσεις και να αποτελούν σημείο συζήτησης μεταξύ αυτών τους οποίους πλήττουν.
Τα παραπάνω, ωστόσο, δεν αρκούν για απαντήσουν στο γιατί η κυβέρνηση επιλέγει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να προχωρήσει τόσο επιθετικά στην συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών, όλων αυτών που μιλούν για δύσκολο χειμώνα και μας θέτουν το δίλημμα –ρητά και κυνικά ή μεταφορικά και υπογείως- «προσαρμογή ή θάνατος». Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο γύρο κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, στον οποίο τα όρια του συστήματος θα συγκρουστούν μετωπικά με τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας, και αυτό γεννά προϋποθέσεις για ανάταση του λαϊκού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις, και δη της νεολαίας που μεγάλωσε μέσα στην κρίση και τώρα θα κληθεί να πληρώσει μια νέα, ακόμα χειρότερη. Η προληπτική καταστολή, επομένως, των πιο δυναμικών και οργανωμένων κομματιών του νεολαιίστικου κινήματος, με την ταυτόχρονη επιχείρηση διάλυσης των οργανωμένων δομών του, στόχο έχει την αντιδραστική θωράκιση του κράτους δημιουργώντας ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, βιομηχανίας διώξεων αγωνιστών που θα προλάβει την ανάταση των αγώνων και των κινημάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος σε μαχητική, ανατρεπτική, εργατική κατεύθυνση αποτελεί αναγκαιότητα. Η εναντίωση στη διάλυση του δημόσιου, δωρεάν πανεπιστημίου πρέπει σήμερα να συνδεθεί με τον συνολικό αντικυβερνητικό αγώνα απέναντι στην πολιτική της ΝΔ, αλλά και της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφοθηρικά διατυμπανίζει την κατάργηση της ΟΠΠΙ, ενώ την ίδια στιγμή στη Βουλή η μόνη ένστασή που επί της ουσίας πρόβαλε ήταν η ΟΠΠΙ να υπάγεται στην Πρυτανεία των ΑΕΙ αντί στην ΕΛΑΣ.
Είναι κριτήριο μαζικοποίησης, αλλά και επιτυχίας των φοιτητικών αγώνων το αν θα μπορέσουν να συνδεθούν με το εργατικό και ευρύτερα λαϊκό κίνημα ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια, τις άθλιες εργασιακές σχέσεις. Η κατάργηση του ασύλου και η εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας συμπυκνώνει βαθύτερες αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο κράτος και κυβερνήσεις στο εξής θα απαντούν απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, για αυτό και ο αγώνας ενάντιά τους πρέπει να γίνει αγώνας ολόκληρης της κοινωνίας. Η υπεράσπιση γενικά των οργανωμένων δομών του κινήματος και ειδικά των φοιτητικών συλλόγων θα κρίνει το αν και το πώς οι αγώνες που θα ξεσπούν σε ένα περιβάλλον έντονων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών θα μπορούν να μαζικοποιούνται, αλλά κυρίως να οργανώνονται και να αποκτούν ανατρεπτική πολιτική κατεύθυνση. Ο αγώνας ενάντια στην ΟΠΠΙ, επομένως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένας αγώνας αντοχής ή φθοράς, αλλά κατ’ αρχάς ένας πολιτικός αγώνας όλης της κοινωνίας για τις σύγχρονες ανάγκες μας σε ένα πλαίσιο που τα πραγματικά -και όχι τα κοινοβουλευτικά- διλήμματα γίνονται πιο εκβιαστικά από ποτέ.
Παιδαγωγικό STOP στην ΟΠΠΙ
Ομόφωνο ψήφισμα της Συνόδου Προέδρων και Κοσμητόρων 28 Παιδαγωγικών Τμημάτων και Σχολών πανελλαδικά εβαλε φρένο στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία. «Η παρουσία πάνοπλων αστυνομικών εντός των Ιδρυμάτων, οι πρακτικές αστυνομικής καταστολής και αυθαιρεσίας που με αγανάκτηση παρακολουθούμε να διαδραματίζονται εντός και πέριξ των Ιδρυμάτων μας, δεν αντιστοιχούν στο ελληνικό Πανεπιστήμιο», δηλώνουν οι επικεφαλείς των Παιδαγωγικών Τμημάτων και Σχολών, που «κάτι» ξέρουν από… παιδαγωγική. Η Σύνοδος καλεί την κυβέρνηση «να αποσύρει άμεσα τις αστυνομικές δυνάμεις από τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα», τονίζοντας πως «η αστυνομοκρατία είναι τελείως ασύμβατη με τον ακαδημαϊκό και δημοκρατικό χαρακτήρα των Πανεπιστημίων».
Δεν παν να μάς χτυπάν!
Κωστής Ζαχαρόπουλος | μέλος ΔΣ του ΦΣ Βιολογικού
Όταν γυρίζεις Σάββατο βράδυ σπίτι απευθείας από επίσκεψη στο νοσοκομείο, λόγω του ξύλου και των χημικών που δέχθηκες σε μία ειρηνική, μαζική πορεία, στροβιλίζουν σίγουρα διάφοροι προβληματισμοί στο κεφάλι σου! Ωστόσο, ένα ερώτημα φαίνεται να κυριαρχεί: ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Γιατί μια ένστολη συμμορία να αιματοκυλήσει την Πανεπιστημίου, γιατί οι συνάδελφοί τους να πετάξουν δακρυγόνα σε συναυλία με 5.000 κόσμο στο ΑΠΘ, γιατί τόσο ξύλο, γιατί τέτοια καταστολή; Κατόπιν ψύχραιμης σκέψης η απάντηση είναι προφανής: μας χτυπάνε λυσσαλέα, επειδή τα αιτήματα μας είναι σωστά! Οι μάχες μας για τη διάλυση της ΟΠΠΙ, για την κατάργηση των ψηφισμένων νόμων της κυβέρνησης, για μία παιδεία στο ύψος των αναγκών μας είναι ένας δίκαιες. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η απάντηση από την κυβέρνηση θα είναι προφανώς η θωράκισή της με την όξυνση της καταστολής!
Η ΝΔ, ωστόσο, η κυρία Κεραμέως, ο κύριος Θεοδωρικάκος αλλά και κάθε επίδοξος συνεχιστής της ίδιας βάρβαρης πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ένα πράγμα άμεσα. Όσα δακρυγόνα και να ρίξουν, όσους φοιτητές και φοιτήτριες και να στείλουν στο νοσοκομείο, όσες αύρες και αν αγοράσουν, το φοιτητικό και το πανεκπαιδευτικό κίνημα θα είναι ανυποχώρητα. Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις διεκδικήσεις μας. Η ΟΠΠΙ δεν θα πατήσει το πόδι της σε κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο και αυτό έχει την υπογραφή όλων των φοιτητικών συλλόγων της χώρας, καθώς και σωματείων εργαζομένων, συλλόγων διοικητικών υπαλλήλων αλλά και καθηγητών. Γι’ αυτό, λοιπόν, μας χτυπάνε: Γιατί έχουμε στο τέλος της ημέρας μας φοβούνται!
Θα νικήσουμε, γιατί έχουμε το δίκιο με το μέρος μας
Νικηφόρος Ματθαιάκης | μέλος ΔΣ του ΦΣ ΑΣΟΕΕ
Στη μεγάλη πορεία που πραγματοποιήθηκε στις 17 Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε την πολιτική επιλογή να χτυπήσει με μένος φοιτητές/τριες που παρευρίσκονταν για να διαδηλώσουν ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και την όξυνση της καταστολής. Η κυβέρνηση διαρκώς δείχνει τη φοβικότητά της απέναντι στον κόσμο που αγωνίζεται και που βάζει ανάχωμα στα σχέδια που εξυπηρετούν τους λίγους. Γνωρίζει τι ρόλο παίζει διαχρονικά το φοιτητικό κίνημα στο πολιτικό σκηνικό και κατά πόσο μπορεί να το καθορίσει. Σπεύδει, λοιπόν, να σβήσει την οποιαδήποτε αντιστασιακή φλόγα, να την καταστείλει. Στην πορεία το Σάββατο ήθελαν να επιβάλουν ένα κλίμα τρόμου, με ανοιγμένα κεφάλια, λιποθυμίες από τα χημικά τους, σοβαρούς τραυματισμούς. Υπήρχε όμως και πολλή οργή. Οργή που όλο και μεγαλώνει, πλαισιώνεται και θα τους πνίξει.
Είναι πασιφανές ότι δεν προσανατολίζουν τυχαία το πού θα επιτεθούν, καθώς εμείς κάνουμε ξεκάθαρο ότι όσο δύσκολο μας είναι να βλέπουμε μπροστά μας με τα αίματα στα μάτια και τα ασφυξιογόνα, τόσο πιο εύκολα και έντονα βλέπουμε καταφανώς την ανατροπή. Τόσο πιο έντονη γίνεται η επιθυμία, να διεκδικήσουμε ένα πανεπιστήμιο που δεν θα αφορά μόνο την ελίτ, αλλά να μπορεί όλος ο λαός να έχει πρόσβαση σε αυτό. Σε αντιδιαστολή με το πανεπιστήμιο των επιχειρήσεων και των μανατζερέων που χρειάζεται μπάτσους προστάτες, εμείς διεκδικούμε μόρφωση και έρευνα που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες και πανεπιστήμια που δεν θα είναι φυλακή.
Η επίθεση στη νεολαία δεν αρχίζει και δεν σταματά μόνο στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Έρχεται αντιμέτωπη με 500 ευρώ νοίκι, με την ενεργειακή κρίση και τους υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος, με τον κατακερματισμό των σχεδίων και οραμάτων της. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, γι ‘αυτό κατεβαίνουμε στον δρόμο. Το δίκιο είναι με το μέρος μας. Γι’ αυτό θα νικήσουμε. Η νεολαία δεν τρομοκρατείται ούτε από τα κλομπ, ούτε από τις αύρες, Θα συνεχίσει να διεκδικεί τη ζωή που της αναλογεί. Αυτό ακριβώς είναι που τους τρομάζει. Ραντεβού στους δρόμους και στις γενικές συνελεύσεις!
