Ιάσονας Μαρκάτος
Στις 18 του Μάη οι φοιτητές και οι φοιτήτριες έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα σε όλη την Ελλάδα, μαυρίζοντας τη ΔΑΠ, τις καθεστωτικές παρατάξεις και την πολιτική τους. Η σπουδάζουσα νεολαία στράφηκε αριστερά, ενισχύοντας τις δυνάμεις εκείνες που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις κινηματικές διεργασίες των τελευταίων χρόνων. Το φοιτητικό κίνημα ήταν αυτό που πρωτοστάτησε σε μια σειρά από κοινωνικούς αγώνες — από το σπάσιμο των απαγορεύσεων και των lockdown μέσα στην πανδημία, τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο Κεραμέως-Xρυσοχοΐδη και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, μέχρι και τις κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν. Αποτελεί σημαντική νίκη και πολύτιμη παρακαταθήκη για τους φοιτητικούς συλλόγους το γεγονός ότι αυτή η νεολαιίστικη οργή εκφράστηκε και στην κάλπη. Το στοίχημα όμως για την επόμενη ημέρα δεν είναι άλλο από την ανασυγκρότηση και τον πολιτικό επανεξοπλισμό του κινήματος, έτσι ώστε να μπορέσει να περιγράψει την αναγκαία αντεπίθεση στις κατευθύνσεις των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του κεφαλαίου. Και εκεί είναι που θα κριθούν και όλες οι αγωνιζόμενες δυνάμεις την επόμενη ημέρα.
Η καταγραφή και τα αποτελέσματα της ΕΑΑΚ, σε συνεργασία με την ΑΡΕΝ, αποτύπωσαν το γεγονός ότι οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς αποτελούν έναν σταθερό και ενισχυμένο πόλο αναφοράς στους συλλόγους. Παρά τις όποιες αδυναμίες και αντιφάσεις, η ΕΑΑΚ κατάφερε να εκπροσωπήσει μαζικά ένα ρεύμα υψηλής μαχητικότητας και διεκδικητικότητας. Εξέφρασε έναν κόσμο που όλο το προηγούμενο διάστημα έμεινε ενεργός, πήρε την κατάσταση στα χέρια του και κατάφερε να βάλει στον πάγο μια σειρά από σημεία των στοχεύσεων της κυβερνητικής πολιτικής, με αιχμή του δόρατος την πανεπιστημιακή αστυνομία. Έχει σημασία πως η δυσαρέσκεια του κόσμου στράφηκε προς τις κινηματικές δυνάμεις και όχι σε σχέδια διαχείρισης, γεγονός που επιβεβαιώνεται με τη στασιμότητα της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στα νούμερα της αφάνειας.
Η κυβέρνηση πόνταρε στην υποχώρηση της πολιτικής από τους ΦΣ και στην αποδιάρθρωσή τους και έχασε. Ανεξάρτητα με το πώς μεταφράζει κανείς την καταβαράθρωση της ΔΑΠ και την οργανωτική της αποδιάρθρωση, το συμπέρασμα παραμένει πως η νεολαία φαίνεται να απορρίπτει μαζικά τη ΝΔ και τις στοχεύσεις της. Η ακύρωση της κυβερνητικής παράταξης της φτώχειας, της καταστολής, των επιχειρηματικών συμφερόντων και του πολέμου αποτελεί προπομπό για εξελίξεις και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, με τη νεολαία να αποτελεί τον «αστάθμητο παράγοντα» και το αγκάθι της αστικής πολιτικής σκακιέρας.
Η επόμενη ημέρα για τους συλλόγους και τη φοιτητική Αριστερά θα είναι κρίσιμη. Η ίδια η πραγματικότητα φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη της ανασυγκρότησης του κινήματος και της μαχητικής του πτέρυγας, με την αριστερή αντικαπιταλιστική ενοποίηση της νεολαίας. Αυτή είναι μια δια-
δικασία η οποία στη δοσμένη συνθήκη δεν μπορεί παρά να περνάει από πολλές διαδρομές, έχει όμως (πλέον και αποδεδειγμένα) τα καύσιμα για να προχωρήσει. Και ας συνεχίζουν να ασθμαίνουν ακόμη οι συσχετισμοί, η κοινωνική πρωτοπορία που διαμορφώθηκε όλον αυτόν τον καιρό φαίνεται πως κοιτάει αριστερά και ψάχνει διέξοδο στη δυστοπία που βιώνει.
Ο κλήρος πέφτει τώρα σε εμάς και η απάντηση ακόμα εκκρεμεί. Ο αντίπαλος δείχνει τα δόντια του, εξαγγέλλει νομοσχέδια που βαθαίνουν το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, χτυπάει και συλλαμβάνει φοιτητές στο ΑΠΘ και φαίνεται να είναι διατεθειμένος να πάει αυτή τη μάχη μέχρι τέλους. Το δίπολο έχει στηθεί και τα στρατόπεδα συγκροτούνται: ή θα επιτρέψουμε την επέλαση του κεφαλαίου, ή θα τους επιτρέψουμε να φτιάξουν ένα πανεπιστήμιο για λίγους, ένα πανεπιστήμιο φυλακή, ή θα περάσουμε από πάνω τους επιβάλλοντας τις δικές μας ανάγκες. Ή εμείς ή αυτοί. Μπροστά μας έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, πολλές μάχες να δώσουμε. Έχουμε μαζί μας όμως και όλους και όλες εκείνους και εκείνες που πιστεύουν πως τα κάστρα γκρεμίζονται με κρότο, όταν φαντάζουν πιο επιβλητικά.