Μπάμπης Συριόπουλος
Αφιέρωμα: 1η Μάη και εργατικές προκλήσεις
Την 1η Μάη του 1886, με κύριο αίτημα την οχτάωρη εργάσιμη ημέρα, έγινε η μεγάλη απεργία στο Σικάγο και συγκεντρώσεις με πάνω από 80.000 εργάτες. Στις 4 Μάη σε μια εργατική συγκέντρωση στην ίδια πόλη, μετά από προβοκάτσια που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο εφτά αστυνομικών, συνελήφθησαν οι αναρχοσυνδικαλιστές ηγέτες του εργατικού κινήματος του Σικάγου, Α. Πάρσονς, Α. Σπάις, Α. Φίσερ και Τ. Ένγκελ· στις 11 Νοεμβρίου απαγχονίστηκαν. Στις 20 Ιουλίου 1889 στο ιδρυτικό Συνέδριο της 2ης Διεθνούς, η 1η Μάη καθιερώθηκε ως μέρα διεθνούς διαδήλωσης της εργατικής τάξης για τη διεκδίκηση του 8ωρου.
Το Σικάγο του 1886 ήταν μια μάχη στον πόλεμο της εργασίας κατά του κεφαλαίου. Σήμερα, 136 χρόνια μετά, κυκλοφορούν φήμες ότι αυτή η εποχή έχει περάσει, ότι η εργατική τάξη δεν υπάρχει πια ή ότι έχει διαχυθεί μέσα σε έναν πολτό καταναλωτών με ποικίλα ενδιαφέροντα κι ότι η ατομική ιδιοκτησία και το κέρδος δεν βρίσκονται στο κέντρο, αλλά είναι κάποια ζητήματα μεταξύ πολλών άλλων. Οι αστικές τάξεις βέβαια δεν πιστεύουν αυτές τις φήμες που οι ίδιες διαδίδουν. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, η καθήλωση των μισθών, το ψαλίδισμα των συλλογικών συμβάσεων και οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό με κυβερνητικές αποφάσεις σαν επίδομα, η κατάργηση του οχταώρου, το χτύπημα των απεργιών με δικαστικές αποφάσεις και με τα κλομπ, δείχνουν τον πυρήνα της αστικής πολιτικής. Οι επίμονες προσπάθειες των κυβερνήσεων να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία (νόμος Αχτσιόγλου επί ΣΥΡΙΖΑ) και να μετατρέψουν τα σωματεία σε επιτηρούμενες ψηφιακές πλατφόρμες (νόμος Χατζηδάκη) φανερώνουν την ανησυχία της αστικής τάξης, ποιος είναι ο κύριος εχθρός της και από ποιον πρέπει να φυλάγεται.
Το ζητούμενο για το εργατικό κίνημα ήταν και είναι η πολιτική ανεξαρτησία και αντίθεσή του σε όλα τα πεδία από όλες τις εκδοχές της αστικής πολιτικής· αντίθεση και στα δύο καπιταλιστικά στρατόπεδα στον πόλεμο στην Ουκρανία, αντίθεση στις αστικές τάξεις κι απ’ τις δύο πλευρές του Αιγαίου, αντίθεση στη σύγχρονη ακροδεξιά, στο ακραίο κέντρο και σε κάθε κυβερνητικό διαχειριστή της αστικής επίθεσης, αντίθεση στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Η ανεξαρτησία από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, το πολιτικό του πλαίσιο και τον προγραμματισμό του είναι αναγκαία προϋπόθεση για νικηφόρους αγώνες και όχι για διαμαρτυρίες χωρίς συνέχεια.
Δεν υπάρχει πολυτέλεια -αν υπήρξε ποτέ- για περιορισμό των εργατικών αγώνων σε στενά οικονομικά ζητήματα, με τη συνολική πολιτική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική και την κυβέρνηση να είναι υπόθεση του κόμματος και των εκλογικών του ποσοστών. Η φτώχεια, οι πόλεμοι, η πανδημία, η ακρίβεια, ο αυταρχισμός, η περιβαλλοντική καταστροφή, η προσφυγιά, οι διακρίσεις είναι πλευρές του σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος που το εργατικό κίνημα ούτε να αγνοήσει μπορεί ούτε να αντιπαλέψει με άμεσα μόνο αιτήματα χωρίς πολιτικούς στόχους. Η σημερινή κατάσταση που τα προβλήματα της εργατικής οικογένειας συμπλέκονται με τον πόλεμο και τους αστικούς ανταγωνισμούς, τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και που πίσω από όλα αυτά βρίσκεται η απληστία του κεφαλαίου για κέρδος, απαιτεί ένα διεθνιστικό εργατικό κίνημα με απαίτηση για ζωή, ψωμί, ειρήνη και ελευθερία. Όπως διακηρύχθηκε για πρώτη φορά στη γαλλική επανάσταση και επαναλήφθηκε από τον Λένιν και τη Λούξεμπουργκ: «Ειρήνη στις καλύβες, πόλεμος στα παλάτια».