Εύη Πανδή
Μιχάλης Ρίζος
▸ Κάνουμε «δική μας» τη μάχη της απεργίας με στόχους ενάντια στον πόλεμο και την ελληνική εμπλοκή στο ΝΑΤΟ, για να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι
Οι γενικές απεργίες, ακόμα και όταν καθοδηγούνται ή προκηρύσσονται από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, τις παρατάξεις και τις ηγεσίες του, πάντα εκφράζουν μια γενικότερη πολιτική δυναμική, μια δυνατότητα για ρήγμα στην αντεργατική επίθεση. Ο χρόνος στον οποίο πραγματοποιείται είναι καυτός· η απεργία της 6ης Απρίλη μπορεί να γίνει η απαρχή μιας συντεταγμένης εργατικής αντεπίθεσης. Η αντικειμενική κατάσταση της εργατικής τάξης τείνει σε ναδίρ 50ετίας. Ακόμα και οι βασικές της ανάγκες γίνονται χρηματιστηριακά προϊόντα και τζογάρονται στον κερδοσκοπικό παράδεισο. Όλες, στην κυριολεξία, οι αντιθέσεις στον εργασιακό και κοινωνικό της βίο έχουν εκτραχυνθεί.
Καταρχάς είναι ο πόλεμος. Οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν βαρύτατο τίμημα στην τοποθέτηση με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας», της βίαιης δηλαδή ένταξής τους στα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, που περιλαμβάνει το τρίπτυχο πολεμική προετοιμασία, διαρκής απαξίωση της σύγχρονης εργατικής δύναμης, ωμή κατάργηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών και της ανεξάρτητης οργάνωσης της εργατικής τάξης ακόμα και στο οικονομικό επίπεδο. Η δικτατορία του «δημοσιονομικού χώρου» και των «αντοχών της οικονομίας» ρίχνει βαρύ το πέπλο απέναντι σε οποιαδήποτε διεκδίκηση αναβάθμισης της θέσης των εργαζομένων, διαθέτει όμως άπλετη ελευθερία και εφεδρείες, όταν πρόκειται για τη μηχανή του πολέμου και της επενδυτικής κερδοφορίας.
Αυτή η στυγνή ταξική πρακτική, διαχρονική από όλες τις κυβερνήσεις (και του ΣΥΡΙΖΑ) της τελευταίας –τουλάχιστον– 15ετίας, ακριβώς γιατί δεν πρόκειται απλά για μια δεξιά νεοφιλελεύθερη επιλογή αλλά για μια δομική και άρα μόνιμη επιδίωξη του σύγχρονου καπιταλισμού και της ΕΕ, πρέπει επειγόντως να απονομιμοποιηθεί, αμφισβητηθεί και να ανατραπεί έμπρακτα από το μαχόμενο κίνημα. Τα συνθήματα «να σταματήσει αμέσως ο πόλεμος στην Ουκρανία και κάθε εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν», «όχι στα πολεμικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ρωσίας στην περιοχή!», «καμία ελληνική αποστολή όπλων – κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα!», «να κλείσουν οι βάσεις», «να ακυρωθούν τα εξοπλιστικά προγράμματα – λεφτά για την υγεία, την παιδεία, τους ανέργους, τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για όπλα», πρέπει να βροντοφωναχτούν στις 6 Απρίλη.
Βαρύτατο είναι και το πλήγμα της ακρίβειας. Η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος είναι τέτοιας έκτασης που κονιορτοποιεί τις όποιες απόπειρες χρυσώματος του χαπιού με τα επιδόματα ζητιανιάς που μοιράζει η κυβέρνηση ή τις ανεπαίσθητες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμα και συνδικάτα του ΠΑΜΕ (825 ευρώ μεικτά). Να σημειωθεί ότι οι «αυξήσεις» αυτές όχι απλά δεν καλύπτουν τις στοιχειώδεις ανάγκες για έναν εργαζόμενο του 21ου αιώνα, αλλά δεν σπάνε καν το όριο της δημοσιονομικής προσαρμογής, την ενσωματώνουν λειαίνοντας κάποιες πολύ ακραίες πλευρές της. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο πολιτικά. Τα συνθήματα «Όχι άλλες θυσίες για τα κέρδη του κεφαλαίου», «όχι στα ευρω-μνημόνια διαρκείας, όχι στην εξυπηρέτηση του χιλιοπληρωμένου χρέους, έξω από την ΕΕ», «να περάσουν σε δημόσια ιδιοκτησία όλες οι επιχειρήσεις παραγωγής ενέργειας» πρέπει επίσης να βροντοφωναχτούν στις 6 Απρίλη.
Στις απεργιακές σημαίες, όμως, είναι και η απαίτηση για κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη, επιστέγασμα και προμετωπίδα της αντεργατικής επίθεσης. Ήδη πολλά σωματεία και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απειθαρχούν στις αντιδραστικές διατάξεις του. Κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γιατί πολλές δυνάμεις, και το ΠΑΜΕ, κατάργησαν την… κατάργησή του αλλά και οποιαδήποτε αναφορά σε αυτόν στα απεργιακά τους καλέσματα. Όταν μάλιστα λίγους μήνες πριν είχε διαφανεί η δυνατότητα –μέσα από την ισότιμη κοινή δράση– να συγκροτηθεί μια ευρεία συμπαράταξη σωματείων και οργάνων του μαζικού κινήματος που θα οργάνωναν σχέδιο απεργιακής κλιμάκωσης για την ανατροπή-κατάργηση του νόμου. Κάτι που ναρκοθετήθηκε, περιορίστηκε, αναβλήθηκε και τελικά διαλύθηκε με ευθύνη του ΠΑΜΕ. Και το σύνθημα «τέρμα στην επίθεση στα δημοκρατικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και την απεργία. Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και απειθαρχία στην εφαρμογή του. Κανένα σωματείο να μην εγγραφεί στο ΓΕΜΗΣΟΕ, δεν εφαρμόζουμε τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες», πρέπει να βροντοφωναχτεί στις 6 Απρίλη.
Κανένας μισθός κάτω από 1.000 ευρώ διεκδικεί η Ταξική Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης
Κοιτάμε όμως μπροστά. Την απεργία της 6 Απρίλη την επέβαλλε η λαϊκή αγανάκτηση, όχι οι υποταγμένες ηγεσίες. Την απεργιακή μάχη της ερχόμενης Τετάρτης την κάνουμε δική μας υπόθεση, την δίνουμε με όλες μας τις δυνάμεις και από τη σκοπιά ενός κινήματος εργατικής χειραφέτησης. Με πολιτικούς στόχους για την εργατική αντεπίθεση σαν τους παραπάνω. Με άμεσα αιτήματα όπως η πάλη για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) σε όλους τους κλάδους και για ΕΓΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς (κανένας μισθός κάτω από 1.000 ευρώ διεκδικεί η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης), ανάλογες αυξήσεις σε συντάξεις και επιδόματα ανεργίας, επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης και μισθού. Για ριζική μείωση των ωρών εργασίας, απαγόρευση των απολύσεων, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και για μόνιμες προσλήψεις στο Δημόσιο, για να καλυφθούν κενά ζωτικής σημασίας στην Υγεία, την Παιδεία, τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Για κατάργηση των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στα καύσιμα, στη θέρμανση και στα τιμολόγια κοινωνικής ωφέλειας, κατάργηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής, γερή φορολογία στο κεφάλαιο και στον πλούτο.
Με πλατιά, ταξική συσπείρωση σωματείων και επιτροπών αγώνα, για τον συντονισμό των αγώνων, την άμεση κλιμάκωσή τους, τη μάχη διαρκείας για την ήττα της αντεργατικής πολιτικής. Για έναν άλλο συσχετισμό στο κίνημα. Το σχέδιο του υποταγμένου συνδικαλισμού, σκόπιμα αποσπασματικό, άνευρο πολιτικά και μίζερο διεκδικητικά, δεν μπορεί να εμπνεύσει. Δεν αμφισβητεί το υπάρχον εργοδοτικό, ευρωενωσιακό και κυβερνητικό πλαίσιο, γι’ αυτό και δεν μπορεί να νικήσει. Τώρα είναι η ώρα οι τάσεις εργατικής χειραφέτησης να γίνουν μαζικό κίνημα