Παναγιώτης Ξοπλίδης,
Μόνη αντιπολίτευση ο λαός και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, που επέλεξε να μείνει πολιτικά ανεξάρτητη
Η νέα συμφωνία με το λαομίσητο ΔΝΤ και τα μέτρα που την συνοδεύουν εκθέτουν ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση των κιρχνεριστών και γκρεμίζουν οριστικά τους μύθους περί «προοδευτικής διακυβέρνησης»
στη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Υπό την πολιορκία εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, η Βουλή της Αργεντινής ενέκρινε συμφωνία ύψους 45 δισεκατομμυρίων δολαρίων με το ΔΝΤ για την αναχρηματοδότηση του δημοσίου χρέους. Τη συμφωνία έκλεισε η κεντροαριστερή «προοδευτική» κυβέρνηση του προέδρου Αλμπέρτο Φερνάντεζ την προηγούμενη εβδομάδα, έπειτα από ένα χρόνο διαπραγματεύσεων. Υπερψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία, καθώς τόσο τα κόμματα που στηρίζουν τον πρόεδρο όσο και η δεξιά αντιπολίτευση συγκροτούν πλέον κοινό μέτωπο υπέρ της συμφωνίας με το λαομίσητο ΔΝΤ. Για να ολοκληρωθεί η συμφωνία και το μνημόνιο μέτρων που την συνοδεύει, μένει η τυπική έγκριση και από τη Γερουσία.
Σημειώνεται ότι η Αργεντινή βρισκόταν ήδη υπό την απειλή αδυναμίας αποπληρωμής δόσεων και τοκοχρεολυσίων, με τον πληθωρισμό στο 50% και το 40% των πολιτών να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η νέα συμφωνία προβλέπει δημοσιονομική λιτότητα, μείωση του ελλείμματος, εκποίηση του δημόσιου πλούτου και άρση των επιδοτήσεων της ενέργειας σε μια στιγμή εκρηκτικής ανόδου του κόστους διαβίωσης. Την ίδια στιγμή, η αστική τάξη της χώρας βγάζει τα χρήματά της από τη χώρα, με το ΔΝΤ να χρηματοδοτεί ουσιαστικά τη φυγή κεφαλαίων, καταδικάζοντας την εργατική τάξη να πληρώσει και πάλι την κρίση.
Μέσα στα κοινοβουλευτικά σώματα, η μόνη αντιπολίτευση –σε αλληλεπίδραση με αυτήν των δρόμων– είναι η αντικαπιταλιστική αριστερά του Αριστερού Μετώπου Εργατών (FIT-Unidad), που χαρακτηρίζει τη συμφωνία ως αποικιακή. Η βουλευτής Ρομίνα ντελ Πλα, η οποία ανήκει στο Κόμμα Εργαζομένων και το μέτωπο FIT, δήλωσε από το βήμα της Βουλής ότι η συμφωνία θα δημιουργήσει «τις συνθήκες για να ξεσπάσει νέα λαϊκή εξέγερση». Άλλωστε, εδώ και μήνες και όσο διαρκούσαν οι διαπραγματεύσεις, το Μπουένος Άιρες και όλες οι πόλεις της Αργεντινής γνώρισαν τεράστιες διαδηλώσεις. Η μεγάλη διαδήλωση ενώ ψηφίζονταν η συμφωνία έληξε με την αστυνομία να την διαλύει, ρίχνοντας στο ψαχνό με πλαστικές σφαίρες, χτυπώντας και συλλαμβάνοντας διαδηλωτές.
Για τον λαό της Αργεντινής, το ΔΝΤ είναι συνώνυμο με τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της δεκαετίας του ’90 και το επακόλουθο κραχ τον Δεκέμβρη του 2001. Ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει η εξέγερση του «Αργεντινάζο», μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές εξεγέρσεις στη σύγχρονη ιστορία της Λατινικής Αμερικής. Ο πρόεδρος Φερνάντο ντε λα Ρούα είχε φυγαδευτεί τότε με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο και στη συνέχεια στην εξουσία ανήλθε το ρεύμα του κιρχνερισμού, με μια πολιτική ανακούφισης των ακραίων επιπτώσεων της φτωχοποίησης του λαού αλλά και καπιταλιστικής ανάπτυξης για το εγχώριο κεφάλαιο. Η πρώην πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ είχε υποσχεθεί, μάλιστα, πως θα διασφαλίσει ότι και «τα παιδιά των παιδιών σας δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει ΔΝΤ». Σήμερα, είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που ψηφίζει νέα συμφωνία με το ΔΝΤ, μόλις λίγα χρόνια από τη λήξη της προηγούμενης θητείας της…
Όπως έγινε και στην Ελλάδα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την εφαρμογή των μνημονίων με ΔΝΤ και ΕΕ, η Αργεντινή βιώνει τη διάλυση των ψευδαισθήσεων για τη δυνατότητα «αριστερής» κοινοβουλευτικής λύσης χωρίς ρήξη με τις στρατηγικές πολιτικές του καπιταλισμού. Η «παραμονή με όποιο κόστος στο πλαίσιο της ΕΕ και του ευρώ» στην Ελλάδα, όπως και η αποδοχή του χρέους που αυτοτροφοδείται από τις πολιτικές που επιβάλει το ίδιο το ΔΝΤ στην Αργεντινή, είναι κοινός τόπος για την αντεργατική πολιτική, την καταστολή των αγώνων, την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο εκφυλισμός του κιρχνερισμού αναδεικνύει και τα όρια της λεγόμενης «ροζ παλίρροιας» στη λατινοαμερικάνικη ήπειρο. Ακόμα και στην πρώτη περίοδό του, ακολούθησε μια πολιτική που επέτρεψε σε όσους βρίσκονταν στην ακραία φτώχεια να επιβιώσουν, παραμένοντας όμως σε αυτήν, ενώ το αργεντίνικο κεφάλαιο γνώρισε φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης με κατασκευαστική «έκρηξη». Στη δεύτερη φάση του, μπαίνει ολοκληρωτικά στο άρμα του ΔΝΤ.
σε αυτό το φόντο, ελπιδοφόρα είναι η επιλογή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Αργεντινή να παραμείνει πολιτικά ανεξάρτητη, χωρίς να ενταχθεί στα σχέδια της «προοδευτικής διακυβέρνησης». Είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που εκφράζει την εργατική λαϊκή αντιπολίτευση με προοπτική πραγματικής ανατροπής, βάζοντας στόχους όπως μη αποπληρωμή του χρέους, ρήξη με το ΔΝΤ, εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα.