«Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη». Το σύνθημα-ορόσημο της εξέγερσης του ’08, που έχει εντυπωθεί στη μαζική συνείδηση της νεολαίας, και δη της αγωνιζόμενης, του τότε και του σήμερα, αντήχησε άλλη μία φορά σε όλη την Ελλάδα, 13 χρόνια από τότε που ο Κορκονέας έκοψε το νήμα της ζωής του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η στυγνή και εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του 15χρονου Αλέξη έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στον ιστορικό νου. Τόσο έντονα που τόσο το γεγονός που συνέβη στα Εξάρχεια εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη, όσο και η εξεγερσιακή κατάσταση που πυροδότησε μετέπειτα και η όποια έσπασε την καλογυαλισμένη βιτρίνα της αστικής αφήγησης περί «σταθερότητας, ανάπτυξης και αφθονίας», τη στιγμή που η νεολαία βίωνε τα πρώτα δείγματα ενός μαύρου μέλλοντος, διατηρεί το ισχυρό ανατρεπτικό νόημα και αγωνιστικό στίγμα στις μάχες που δίνει σήμερα.
Και φέτος, περίπου 10.000 άτομα στην Αθήνα κράτησαν ζωντανή τη φλόγα του Δεκέμβρη, κόντρα στην «ασυνέχεια» που επιχείρησε να επιβάλλει πέρυσι η κυβέρνηση της ΝΔ με τις αυταρχικές απαγορεύσεις των διαδηλώσεων της αντίστοιχης περιόδου, με πρόσχημα την «προστασία της δημόσιας υγείας». Γιατί, αν κάτι είναι ξεκάθαρο, αυτό είναι ότι ο κόσμος του αγώνα δεν ξεχνάει. Δεν ξεχνάει τους νεκρούς του, τις θυσίες του, τις νίκες, τις ήττες και τις εμπειρίες που έχουν σφυρηλατήσει τις αγωνιστικές συνειδήσεις του τότε και κρατούν ζωντανές τις ανατρεπτικές συνειδήσεις του σήμερα. Ξέρουμε πολύ καλά, καθώς το έχουμε νιώσει πάνω μας, το πραγματικό πρόσωπο του αστικού κράτους. Της μηχανής εκείνης που έχει σκοπό να τσακίσει τις λαϊκές, νεολαιίστικες και εργατικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις που απειλούν την αστική εξουσία, πόσο μάλλον σε περιόδους κρίσης του συστήματος και διαδικασίας ανασυγκρότησής του για να ανακάμψει η κερδοφορία του. Οι σφαίρες του Κορκονέα στο σώμα του Αλέξη, στη φάση της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού του τότε, δεν διαφέρουν από εκείνες στο σώμα του Νίκου Σαμπάνη στη φάση της κρίσης του σήμερα. Μίας κρίσης που, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν τελείωσε και ποτέ, ενώ εξακολουθεί να διατηρεί ζωντανό το σύνθημα «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες».
Με αυτή τη βαθιά συνειδητοποίηση βγαίνει η νεολαία στους δρόμους, όπως έκανε και στη φετινή επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις. Ότι η οξυμένη και συνεχής καταστολή που δέχεται, το χτύπημα στα δικαιώματα και τις ελευθερίες της στη μόρφωση, τις κοινωνικές σχέσεις, τη δουλειά, τη ζωή της δεν είναι μια ατυχής στιγμή, αλλά ένδειξη του πολέμου που έχει κηρύξει στους «από κάτω» το αστικό στρατόπεδο. Βγαίνει όμως η αγωνιζόμενη νεολαία, στο πλάι των εργαζόμενων και με την πεποίθηση ότι η καταστολή δεν μπορεί να την κρατήσει καθηλωμένη, ότι μόνο με μαζικό ανεξάρτητο ανυποχώρητο αγώνα θα την αποκρούσει και θα επιβάλει το μέλλον που οραματίζεται, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της, σε ρήξη με τους «καλοθελητές» του συστήματος, τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Η νεολαία, η εργατική τάξη, ο λαός, δεν έχουν πει ακόμη τη τελευταία τους λέξη, σε καμία περίπτωση. Έχουν ακόμη πολλά να πουν, να φωνάξουν, να παλέψουν, να κερδίσουν. Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη, του Νίκου, του Ζακ και όσων «δικών μας» έχουν χαθεί από τα χέρια του κράτους. Αυτές οι «καυτές» μέρες του Δεκέμβρη είναι όλων όσων έχουμε κάνει υπόθεση της ζωής μας να φέρουμε τούμπα αυτόν το σάπιο κόσμο.
Νικηφόρος Ζυλάλης