Το βασίλειό μου για ένα νόημα
Είπα να σας μιλήσω σε χρόνο μέλλοντα
θα διαπράξω νοσταλγία που δεν είναι ο προθάλαμος θανάτου
αλλά το κόκκινο της ζωής που αφηνιάζει
Θα πιάσουμε τον κομμουνισμό απ’ την αρχή
κανείς δεν θα είναι ο κανένας όταν γίνουμε ένα
Δεν ξέρω αν θα έχουμε, αλλά θα είμαστε
με μονάδα μέτρησης τον έρωτα
χρόνος χαμένος δεν υπάρχει
Ας μείνει μετέωρο το στερέωμα και το αίνιγμά του
θα το μεταφράσουμε εμείς σε αίνιγμα της ποίησης
Θα σκάψουμε στα έγκατα του ουρανού και όπου γης
θα σκάψουμε μέσα μας βαθιά να βρούμε τα ίχνη του ανθρώπου
να βρούμε εκείνον τον θεό που δεν δωροδοκείται
Θα πολιορκήσουμε το μάταιο μέχρι να παραδοθεί
μέχρι το τιποτένιο να βρει το νόημά του
Γέρνουν οι εποχές από το βάρος μιας αόριστης λύπης
τι να την κάνεις την άνοιξη που δεν μυρίζει άνοιξη;
Αυτό είναι το πρόγραμμα της ψυχής μου
η αθωότητα στον θρόνο της
αυτό που τώρα φαντάζει γραφικό θα είναι το γραφτό μας
Κίμων Ρηγόπουλος