Το εκλογικό αποτέλεσμα, με την μπλε δεξια, η οποία αποδέχεται ευθαρσώς τον χαρακτήρα της, και την ροζ η οποία τον κρύβει κάτω από ένα αριστερό πρωσοπειο, να κατακτούν περί το 70% των ψήφων ,και τη δεξιά πασών των αποχρώσεων να προσεγγίζει το 90% των ψηφισάντων , έχουμε να κάνουμε με μια συντριπτική ήττα του λαού μας και και μια τρανή απόδειξη της εθελοδουλιας του.
Αυτή είναι σαφές ότι οφείλεται πρωτίστως στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και την αποξένωση που προκαλεί ακόμη και στην εργατική τάξη.
Όμως και η Αριστερά έχει τις ευθύνες της γι’αυτό το χαμηλό επίπεδο συνειδητότητας της εργατικής τάξης, το οποίο ακόμη και σε περίοδο βαθιάς κρίσης , δεν κατορθώνει να το ανυψώσει.
Είναι λοιπόν υποχρεωμένη αντί να εκφράζει ως συνήθως την ικανοποίηση της για τη διατήρηση των ποσοστών της, ή ακόμη και την ύπαρξη της, να προβεί σε μια βαθειά αυτοκριτική για τις δικές ευθύνες .
Αυτό σημαίνει να αποδεχτεί την ανεπάρκεια της και την αναγκαιότητα υπέρβασης της σημερινής μορφής της ,τόσο ως πολιτικού υποκειμένου της εργατικής τάξης , όσο και ως μετώπου .
Όσο δεν το πράττει, και νέες δυνάμεις ικανές να συγκροτήσουν αυτές τις μορφές, δεν αναφαινονται στον ορίζοντα , η κατάσταση θα επιδεινωνεται επικινδύνως .
Έτσι κι αλλιώς “πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία.”
Γιώργος Ρούσης
