υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα
«Ένα ενισχυμένο αποτέλεσμα της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής – Ανταρσία σε Κυβέρνηση-ΕΕ-Κεφάλαιο θα έχει περάσει μήνυμα ότι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι μπορούν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, μπορούν να κινητοποιηθούν και θα δώσει ένα έναυσμα συλλογικών αγώνων αντίστασης απέναντι σε μια πολιτική που καταστρέφει τη ζωή μας», τονίζει στο Πριν η ψυχίατρος, υπεύθυνη Κοινωνικών Ιατρείων και πρώην διευθύντρια του 18 Άνω Κατερίνα Μάτσα.
συνέντευξη στη Λίτσα Φρυδά
φωτο: Πάρις Ταβιτιάν
Συμμετέχετε ως υποψήφια στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές του Μαΐου για τον Δήμο της Αθήνας. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα επίδικα αυτών των εκλογών;
Ζούμε σε μια εποχή πολύ βαθιάς κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής κρίσης, όπου ξαφνικά άλλαξαν οι όροι ζωής των ανθρώπων και πλατιά λαϊκά στρώματα βρέθηκαν κατεστραμμένα. Ζούμε σε μια πόλη που έχει δύο όψεις: εκείνη που προσπαθούν να φτιάξουν στο κέντρο, με μια επιχειρηματική δραστηριότητα ντόπιων και ξένων συμφερόντων, τη βιτρίνα της πόλης· και αυτό που λέμε την πίσω αυλή της πόλης, όπου βρίσκονται άνθρωποι εντελώς κατεστραμμένοι, οι «αόρατοι» για το σύστημα, οι άστεγοι, οι άνθρωποι με ψυχιατρικά προβλήματα που δεν έχουν καμιά κοινωνική φροντίδα, οι μετανάστες, και οι πρόσφυγες, οι εξαρτημένοι (κάποιοι θεωρούν ότι βρωμίζουν την πόλη και πρέπει να την καθαρίσουν), βρίσκονται οι άτυχοι άνθρωποι, οι χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον.
Είστε υποψήφια με το ψηφοδέλτιο της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αθήνα – Ανταρσία σε Κυβέρνηση-ΕΕ-Κεφάλαιο. Πώς αποφασίσατε να συμμετέχετε σε αυτό το σχήμα;
Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή – Ανταρσία σε Κυβέρνηση-ΕΕ-Κεφάλαιο με την οποία είμαι υποψήφια στον Δήμο της Αθήνας, είναι μια νέα δημοτική κίνηση που δημιουργήθηκε από αγωνιστές και αγωνίστριες που έχουν σαν στόχο να κινητοποιήσουν όλες τις δυνάμεις των ανθρώπων που καταστρέφονται, αλλά δεν εφησυχάζουν, δεν έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα. Που θεωρούν ότι πρέπει να συμμετέχουν στην διεκδίκηση λύσεων των προβλημάτων τους, που αγωνίζονται μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Γιατί στην Ελλάδα της κρίσης, του φόβου, της απελπισίας, της οργής, των διαψευσμένων προσδοκιών, σ’ αυτή την Ελλάδα, υπάρχουν και εστίες αντίστασης. Είναι μικρές, αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν χώροι καλλιτεχνικοί αυτοοργανωμένοι, στέκια, κοινωνικοί χώροι, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια κ.α. Γίνονται αγώνες ενάντια στον φασισμό. Στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή εκπροσωπώ το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα. Είμαστε αντίθετοι στις αναθέσεις, στη νοοτροπία ότι κάποιος είναι ο εκπρόσωπος και όλοι οι άλλοι είναι απρόσωποι και παθητικοί θεατές. Θεωρούμε ότι πρέπει να εκφράζεται η άποψη των “από κάτω”, απέναντι στους “από πάνω” που καταστρέφουν τη ζωή μας. Θεωρούμε επίσης, κι αυτό σηματοδοτεί το όνομα της κίνησης, ότι η πηγή του προβλήματος είναι η βαθιά και αξεπέραστη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Και η ανατροπή αυτού του συστήματος μπορεί να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Μια ανατροπή όμως που μπορεί και πρέπει να γίνει από τους ίδιους τους καταπιεσμένους, στο βαθμό που παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Γι’ αυτό είμαστε εδώ και γι αυτό παλεύουμε να τους συσπειρώσουμε σε ένα μεγάλο ταξικό επαναστατικό κίνημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει μια συλλογική εκπροσώπηση της κίνησης. Κάποιοι από τους υποψήφιους συμμετέχουν σε λαϊκές συνελεύσεις στις περιοχές τους, άλλοι είναι ενεργά συνδικαλιστικά στελέχη σε κλάδους που δίνουν τις μάχες ενάντια στην κυβέρνηση στο χώρο της εκπαίδευσης, της υγείας, σε πάρα πολλούς τομείς. Όλοι εμείς συμμετέχουμε για να δημιουργηθεί το ποτάμι που θα ενώσει τα ρυάκια της αντίστασης για να ακουστεί η φωνή αυτών που μέχρι τώρα δεν έχουν φωνή.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις άλλες δημοτικές κινήσεις της αριστεράς που διεκδικούν την εκλογή τους στον Δήμο της Αθήνας και στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή;
Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή μιλά για την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ως τη βάση των προβλημάτων που ζούμε τώρα και δίνει την προοπτική αγώνων ανατροπής αυτού του συστήματος. Διαμορφώνει όρους αλλαγής της ζωής μας, μέσα από τους αγώνες μας, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, στη βάση αυτών των προοπτικών. Δηλαδή των αγώνων με στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκόσμια. Για ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση, χωρίς ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου θα μπορούμε να κάνουμε πράξη τα όνειρα μας.
Η σύσταση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής προχώρησε μέσα από αλλεπάλληλες συνελεύσεις και συλλογικές διαδικασίες, όπου αποφασίστηκε ότι θα υπάρχει εναλλαγή των εκλεγμένων υποψηφίων μας στην εκπροσώπηση στον Δήμο, ώστε να εκπροσωπηθούν όσο το δυνατόν πιο πολλά στρώματα, πιο πολλοί αγωνιστές που βρίσκονται σε συγκεκριμένους χώρους και έχουν πάρα πολλά να διεκδικήσουν μαζί με αυτούς που θα εκπροσωπήσουν. Αυτή η εμπειρία στα κεντρικά όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα συμβάλει, ώστε να περάσει αυτή η γνώση και η εμπειρία στη βάση, για να οργανωθούν καλύτερα οι συλλογικοί αγώνες.
Πώς πιστεύετε ότι θα βοηθήσει ένα ενισχυμένο αποτέλεσμα της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αθήνα στην παραπέρα παρέμβαση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων για την ανατροπή όλων αυτών των πολιτικών που πλήττουν βάναυσα τα φτωχά, λαϊκά και μεταναστευτικά στρώματα;
Ένα ενισχυμένο αποτέλεσμα της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής – Ανταρσία σε Κυβέρνηση-ΕΕ-Κεφάλαιο θα έχει δώσει ώθηση σε αυτούς τους αγώνες, θα έχει περάσει μήνυμα ότι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι μπορούν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, μπορούν να κινητοποιηθούν και θα δώσει ένα έναυσμα συλλογικών αγώνων αντίστασης απέναντι σε μια πολιτική που καταστρέφει τη ζωή μας. Πιστεύω πως όσοι εκλεγούν από την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή θα βρεθούν παντού σε όλους τους χώρους, γιατί συνήθως η παρουσία όσων διεκδικούν θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι μόνο πριν από τις εκλογές. Όσοι συμμετέχουμε στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή βρισκόμασταν μέσα στην ταξική πάλη και πριν από τις εκλογές και θα βρεθούμε και μετά από αυτές. Θα βρεθούμε δίπλα στους ανθρώπους που έχουν πιστέψει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να συνενώσουμε τους αγώνες μας και να ανατρέψουμε αυτούς που καταστρέφουν τη ζωή μας. Γιατί τώρα πια οι αγώνες δεν δίνονται μόνο για να βρεθούν κάποιες λύσεις, που κι αυτές είναι αναγκαίες, στο ένα ή στο άλλο πρόβλημα, αλλά είναι πρώτα απ΄ όλα αγώνες για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια είναι το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο. Αυτό που προσπαθεί να καταστρέψει ο φασισμός, αυτό που μισούν οι χρυσαυγίτες, αυτό που θέλουμε να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο μέσα από τους αγώνες για την κοινωνική επανάσταση.
Η αξιοπρέπεια είναι αυτό που προσπαθεί να καταστρέψει ο φασισμός και θέλουμε να υπερασπιστούμε μέσα από τους αγώνες για την κοινωνική επανάσταση
Στη χώρα μας, παρά την αρχική άνοδο φασιστικών μορφωμάτων, το φασιστικό ρεύμα έχει υποχωρήσει και μένει σε χαμηλά ποσοστά σε σχέση με άλλες χώρες; Τι νομίζετε ότι έχει συντελέσει σε αυτό;
Πραγματικά, στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι έχει ανακοπεί η άνοδος αυτής της εγκληματικής οργάνωσης, της χρυσής αυγής. Δίνονται συνέχεια αγώνες και πιστεύω θα κλιμακωθούν. Η Ευρώπη είναι ένα αντι-παράδειγμα σε αυτό, εκεί η ακροδεξιά ανεβαίνει. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό και δεν πρέπει να συμβεί. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ακούγεται η ναζιστική ρητορική, αλλά να επικρατήσει ο αντιναζιστικός λόγος και η αντιναζιστική δράση. Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή, παρεμβαίνει στην Αθήνα στη βάση της εκτίμησης ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της Αθήνας, σε όλους τους τομείς, έχουν βασικά πολιτικό χαρακτήρα και επομένως η παρέμβαση πρέπει να είναι πολιτική και να αποβλέπει στο να συσπειρώσει ταξικά μέσα από συλλογικούς αγώνες και δομές αυτοοργάνωσης που θα φέρουν στον ορίζοντα το όραμα της κοινωνικής επανάστασης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που εντοπίζετε στην αντιμετώπιση των θεμάτων ψυχικής υγείας και εξαρτήσεων στην Αθήνα;
Τα προβλήματα στην ψυχική υγεία των ανθρώπων έχουν πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Η ψυχιατρική που ασκείται είναι μια ψυχιατρική που έχει σαν στόχο να προωθήσει φαρμακευτικές «λύσεις» στο πρόβλημα, όχι ριζικές λύσεις. Είναι η ψυχιατρική που προωθεί τη συνταγογράφηση. Έτσι εκπαιδεύονται και οι νέοι ψυχίατροι να κάνουν. Ουσιαστικά η έρευνα και η εκπαίδευση των γιατρών είναι στα χέρια των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Προωθούνται με κάθε τρόπο τα ψυχοφάρμακα και, παράλληλα, η ψυχιατρική στα μεγάλα ψυχιατρεία, στις μεγάλες ψυχιατρικές δομές, παραμένει κατασταλτική. Ειδικά στα μεγάλα ψυχιατρεία υπάρχει μια αντιμετώπιση των ασθενών με πολλή βία. Οι χώροι αυτοί δεν έχουν προσωπικό, είναι υποστελεχωμένοι, τα μνημόνια και η λιτότητα έχουν επηρεάσει πολύ τη λειτουργία τους, κυριαρχεί η βία σε βάρος των ασθενών. Επιπλέον, μετά το χρονικό διάστημα που θα νοσηλευτεί κάποιος που έχει ανάγκη, βγαίνοντας από το νοσοκομείο δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για τη συνέχεια. Δεν υπάρχει βοήθεια για τις οικογένειες, οι οποίες, πολύ συχνά, μέσα στην απελπισία τους, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν δομές, υποχρεώνονται να κάνουν αίτηση στον εισαγγελέα, και να βρίσκονται οι άνθρωποί τους με ψυχιατρικά προβλήματα έγκλειστοι σε ψυχιατρικές δομές. Δεν υπάρχουν κέντρα ημέρας, δεν υπάρχουν κέντρα εργασιακής κατάρτισης αυτών των ανθρώπων, δεν υπάρχουν όροι κοινωνικής τους επανένταξης. Αφήνονται στη μοίρα τους. Και έτσι η Ελλάδα έχει την πανευρωπαϊκή πρωτιά το 60% των νοσηλειών στα ψυχιατρεία να γίνεται με εισαγγελική παραγγελία. Να είναι δηλαδή οι νοσηλείες αναγκαστικοί εγκλεισμοί, που γίνονται σε φοβερές συνθήκες μηχανικών καθηλώσεων αυτών των ανθρώπων, πίσω από κλειδωμένες πόρτες. Η κατάρρευση βέβαια του συστήματος ψυχικής υγείας είναι μέρος της κατάρρευσης του ΕΣΥ συνολικά, ιδιαίτερα στην περίοδο των μνημονίων. Άλλωστε γι’ αυτό δημιουργήθηκαν και οι αυτο-οργανωμένες δομές των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων.
Αντίστοιχες ελλείψεις υπάρχουν και στον χώρο της απεξάρτησης. Εκεί δεν υπάρχουν μονάδες θεραπείας-απεξάρτησης. Δεν υπάρχουν δηλαδή στεγνά προγράμματα, επαρκή σε αριθμό, μιας και οι εξαρτημένοι αυξάνονται διαρκώς. Η εξάρτηση είναι μια έκφραση της κοινωνικής, της πολιτικής και της οικονομικής κρίσης, και οι εξαρτημένοι είναι οι αδύνατοι κρίκοι μιας κοινωνικής αλυσίδας που σπάζει κάτω από το βάρος της. Όλο και πιο πολλά παιδιά, ολοένα και μικρότερης ηλικίας, στρέφονται προς τα ναρκωτικά για να βρουν εκεί μια διέξοδο στο αδιέξοδο που βιώνουν. Ζουν μέσα σε φοβερή μοναξιά, μια ζωή χωρίς νόημα, με πάρα πολλές στερήσεις, χωρίς οράματα, χωρίς να μπορούν να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο, με γονείς στερημένους, καταπιεσμένους, δυστυχισμένους, εξαθλιωμένους, που αδυνατούν να δώσουν στα παιδιά τους αυτό που χρειάζονται στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας. Τα παιδιά πνίγονται και έτσι το διαδίκτυο, ο τζόγος και τα ναρκωτικά, νόμιμα και παράνομα, φαίνονται να δίνουν διέξοδο στα αδιέξοδά τους. Όταν βέβαια διαπιστώσουν ότι όχι μόνο δεν δίνουν διέξοδο αλλά τα φυλακίζουν με έναν τυραννικό τρόπο –γιατί η εξάρτηση είναι τυραννικός καταναγκασμός– είναι αργά. Πάρα πολλά παιδιά χάνουν τη ζωή τους και το σύστημα αδιαφορεί. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει μια κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική πρόληψης των εξαρτήσεων όλων των τύπων.
Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό; Είναι, κατά τη γνώμη σας, ένας τρόπος για το σύστημα να χειραγωγεί τη νεολαία;
Ναι. Είναι ζήτημα βιοπολιτικής. Τα ναρκωτικά, όπως και όλες οι εξαρτήσεις λειτουργούν ως εργαλεία κοινωνικού ελέγχου των «διαφορετικών», όσων δεν συμμορφώνονται με τις κοινωνικές νόρμες, αμφισβητούν, δηλαδή, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούν, το ίδιο το κοινωνικό σύστημα και τη λογική του. Οι ουσίες γι’ αυτούς τους ανθρώπους λειτουργούν ως ένα μέσο φυγής από τις κοινωνικές αντιφάσεις, έξω από το πεδίο των ταξικών αναγκών.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη δημιουργία χώρων ελεγχόμενης χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών. Θεωρείτε ότι αυτό θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση της φοβερής αυτής μάστιγας της νεολαίας μας που είναι τα ναρκωτικά;
Όχι. Το σύστημα που ευθύνεται για το κοινωνικό φαινόμενο των εξαρτήσεων αδιαφορεί, το μόνο που κάνει είναι να διαχειρίζεται το πρόβλημα προτείνοντας τις φθηνότερες λύσεις. Γιατί η επίσημη πολιτική είναι η πολιτική της μείωσης της βλάβης, δηλαδή της χορήγησης υποκαταστάτων, τα οποία συντηρούν την εξάρτηση. Τα στεγνά προγράμματα κοστίζουν. Επιλέγουν λοιπόν να διαχειριστούν το πρόβλημα, πρώτον, χωρίς μεγάλο κόστος και δεύτερον, με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσουν την πολιτική του κοινωνικού ελέγχου. Όλοι οι διαφορετικοί πρέπει να οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο. Αυτό ακριβώς γίνεται και με τους χώρους ελεγχόμενης χρήσης. Οι εξαρτημένοι θα πρέπει να πηγαίνουν σε κάποιους χώρους, όπου θα υπάρχει ένα προσωπικό, εκπαιδευμένο για να ελέγχει μήπως πάρουν υπερβολική δόση και κινδυνέψει η ζωή τους για να τους επαναφέρουν. Θεωρώντας λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν λύνεται, άρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποτρέψουμε κάποιους θανάτους, προτείνουν αυτό το μέτρο. Δεν λένε τίποτα για το γεγονός ότι η χρήση πια είναι πολλαπλή, το φαινόμενο της χρήσης σήμερα είναι φαινόμενο πολυτοξικομανίας. Τα εξαρτημένα άτομα παίρνουν ό, τι βρουν μπροστά τους. Ενδοφλέβια χρήση, γιατί απευθύνονται στους ενδοφλέβιους χρήστες, κάνει πια μόνο το 30%. Οι υπόλοιποι παίρνουν την ηρωίνη και τις άλλες ουσίες με άλλους τρόπους από τη μύτη, καπνιστή κ.λπ. Πώς λοιπόν θα αποτρέψει τον θάνατο των εξαρτημένων που συνδυάζουν την ηρωίνη με αλκοόλ και βενζοδιαζεπίνες, με ηρεμιστικά χάπια δηλαδή, και συνήθως πεθαίνουν το βράδυ στο σπίτι τους; Γιατί δεν λένε τίποτα για την φοβερή διάδοση των ψυχοφαρμάκων, των ηρεμιστικών φαρμάκων; Και μην ξεχνάμε ότι αυτή την εποχή στην Αμερική το φαινόμενο που κυριαρχεί είναι η «επιδημία οπιοειδών», όπως λέμε. Τα τελευταία δυο χρόνια έχουν καταγραφεί πάνω από 80.000 θάνατοι, περισσότεροι από τα τροχαία και τους καρκίνους, από υπερβολική δόση οπιοειδών φαρμάκων που συνταγογραφούνται από γιατρούς, καθ’ υπόδειξη των φαρμακευτικών εταιρειών, που πληρώνουν αδρά. Οι χώροι λοιπόν ελεγχόμενης χρήσης, ουσιαστικά εντάσσονται στα μέτρα βιοπολιτικής, αποβλέπουν στον κοινωνικό έλεγχο και στο να δώσουν τη δυνατότητα να φύγουν από την κοινή θέα οι άνθρωποι που περιφέρονται στις πιάτσες στο κέντρο της Αθήνας, ξαναγυρνώντας πάλι σε εκείνη την εποχή του Λοβέρδου, του 2012, που γινόταν οι «επιχειρήσεις σκούπα» της αστυνομίας, που μάζευε τους τοξικομανείς και τους οδηγούσε είτε στην Αμυγδαλέζα είτε έξω από την Αθήνα, για να μην υπάρχουν οι πιάτσες.
Ωστόσο, κάποιοι θεωρούν την πρόταση αυτή ριζοσπαστική. Εσείς τι απαντάτε σ’ αυτό;
Το μέτρο αυτό εντάσσεται σε μια νεοφιλελεύθερη λογική, η οποία προβάλλει τις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση, σαν ένα μέσον να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα του τόπου, σαν ένα μέσον το κράτος να μην διαθέτει πολλά χρήματα για τις κοινωνικές ανάγκες. Άλλωστε αυτή είναι η λογική της πολιτικής της “μείωσης της βλάβης” και, επομένως, μόνο ριζοσπαστικό δεν μπορούμε να θεωρήσουμε αυτό το μέτρο, το οποίο εμποδίζει τον κόσμο να δει δύο πολύ βασικά πράγματα: πρώτον, ότι η τοξικομανία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί, και όχι ασθένεια και μάλιστα «χρονία και ανίατη». Δεύτερον, ότι τα τοξικοεξαρτημένα άτομα μπορούν να απεξαρτηθούν και να ζήσουν χωρίς ναρκωτικά. Χρειάζονται όμως δημόσια και δωρεάν στεγνά προγράμματα απεξάρτησης, όρους κοινωνικής επανένταξης, εργασιακής αποκατάστασης. Τα παιδιά αυτά τελειώνουν τα προγράμματα και κάνουν δουλειές που δεν τους ταιριάζουν και δεν τους ικανοποιούν, μόνο και μόνο για να επιβιώσουν. Τo κράτος οφείλει να τους δώσει τη δυνατότητα να οργανώσουν τη ζωή τους σε καινούργιες βάσεις, να μην οδηγούνται στη φυλακή για παραβάσεις που είχαν κάνει όταν ήταν στα ναρκωτικά, πριν πολλά χρόνια. Γιατί, δυστυχώς, οι δικαστές θεωρούν ότι και οι εξαρτημένοι (αλλά και οι ψυχασθενείς) είναι επικίνδυνοι άνθρωποι και η θέση τους είναι στη φυλακή ή στα ψυχιατρεία. Οφείλει το κράτος να τους δώσει τη δυνατότητα να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς ουσίες και μπορούν να ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνία και να αγωνιστούν γι αυτό. Να συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες. Και αυτό ήδη το κάνουν με κάθε τρόπο. Υπάρχει μια συλλογικότητα, οι συλλογικές δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης για το 18ΑΝΩ, όπου πραγματικά οι απεξαρτημένοι δίνουν τη μάχη να παρέμβουν σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, έχουν πάρει θέση και για τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης και για την επίσημη πολιτική για τα ναρκωτικά.
Ποια είναι η πρόταση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής για την αντιμετώπιση του ζητήματος αυτού στον Δήμο της Αθήνας;
Πρέπει να πω ότι η υποκρισία της κυβέρνησης φαίνεται κι από το γεγονός ότι διατυμπανίζει έναν τέτοιο μέτρο ενώ δεν υπάρχει τίποτα, για μια κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική πρόληψης, ενός κεντρικού σχεδίου παρεμβάσεων στους γενεσιουργούς παράγοντες του κοινωνικού φαινομένου των εξαρτήσεων, αφήνοντας κάποια κέντρα πρόληψης, όπου μπορούν γιατί κι αυτά είναι υποστελεχωμένα, να αναπτύσσουν κάποιες δράσεις, κυρίως στα σχολεία. Εμείς πιστεύουμε ότι ένας τέτοιος κεντρικός σχεδιασμός είναι απαραίτητος. Στο πεδίο της πρόληψης είναι πολλές οι δραστηριότητες που πρέπει να αναπτυχθούν και πρέπει όλοι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης να απαιτήσουμε κοινοτικά δίκτυα, και για την ψυχική υγεία και για τις εξαρτήσεις. Να απαιτήσουμε μονάδες σωματικής αποτοξίνωσης, θεραπευτικά προγράμματα για εξαρτημένες μητέρες, για εξαρτημένα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, δομές στέγασης, δομές απεξάρτησης από διαδίκτυο, τζόγο και άλλες εξαρτήσεις. Να απαιτήσουμε, επίσης, δομές στήριξης των οικογενειών που στενάζουν, είτε έχουν ένα πρόσωπο που πάσχει ψυχικά, είτε ένα παιδί μέσα στα ναρκωτικά.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους κατοίκους της Αθήνας με αφορμή τις δημοτικές εκλογές;
Η ελπίδα υπάρχει και μπορούμε να τη ζωντανεύουμε κάθε στιγμή μέσα από τον αγώνα μας. Έναν αγώνα που δεν αφορά μονάχα το ένα ή το άλλο πρόβλημα αλλά αφορά το όραμα μιας ελεύθερης από ταξικά δεσμά κοινωνίας.
